De pest met artiesten uit zeer succesvolle bands die solo-albums uitbrengen en dan ook nog eens uit band die tot mijn grote favorieten behoren is het feit dat ik op voorhand toch altijd wat kritischer ben. Het blijft blijkbaar moeilijk om het echt los van elkaar te zien. Kom dan ook nog eens op de proppen met een album dat qua stijl niet eens zo heel erg afwijkt en dan frons ik mijn wenkbrauwen nog wat meer en is mijn houding zo nodig nog wat kritischer. Om niks dus, want dit soort albums horen een eerlijke kans te krijgen.
Ondanks dat ik Depeche Mode in mijn achterhoofd heb probeerde ik het toch helemaal los daarvan te beluisteren. Het is me niet gelukt. Ik geef het toe. Maar is dat erg? Eigenlijk niet, want het waren van die slechte luistertrips nog niet.
Al bij opener Saw Something valt op dat het electronica-gehalte weer wat hoger ligt dan we de laatste tijd te horen kregen. Wel blijft het donkere pop en echt vrolijk wordt je er nog steeds niet van, maar het is wel een verdomd sterk begin op deze manier. Het desolate sfeertje pakt me wel en ondanks dat het iets kils uitstraalt zijn er ook warme tonen doorheen gewoven waardoor je een spannend contrast krijgt.
Kingdom is wat catchier. Ook hier een wat gruizige toon, maar daarbovenop toch wel een vrij helder geluid en vooral een uitstekende compositie. Niet zo licht en luchtig als een Enjoy the Silence, maar toch pakkend genoeg en best dansbaar.
Deeper and Deeper lijkt een stapje verder te gaan met een mengeling van rock en electronica (die wel de boventoon voert). Alsof Marilyn Manson ten tijde van zijn Mechanical Animals eens fatsoenlijk is gaan zingen. Kreunend en steunend ploegt Gahan door dit nummer heen. Soms is het zelfs snerpend a la Billy Corgan, maar dan wel op een andere wijze.
21 Days lijkt wat relaxter, maar bevat genoeg scherpe toevoegingen die het nummer behoeden van een relax-nummer tussendoor. Spannend is het zeker en het kruipt en sluipt heerlijk door.
Miracles is liever en zachter. Alsof de wereld langzaam ontwaakt. De dauw hangt nog boven de velden, het spinrag dwarrelt over de fietspaden en er is nog geen leven te bekennen. Miracles? Ja, ik vind het wel een perfecte titel voor een nummer als dit.
Use You is hier en daar lekker opzwepend, iets waar Gahan op nummers als I Feel You ook zo sterk in was. Rauw is het zeker.
Insoluble is ook heel erg sferisch. Warm is het allang niet meer, eerder is er een zeer kille bries de kop op gaan steken en toch weet die bries uit te nodigen om naar buiten te gaan. De verwondering blijft.
Endless knispert en schuurt, wringt, wrikt en botst alle kanten op en daardoorheen herkennen we toch wel degelijk een nummer met kop en staart. Makkelijk is het niet, maar dat hoeft ook niet altijd.
Voor A Little Lie gaat exact hetzelfde verhaal op. Het is geen makkelijke hap-slik-weg kost en je moet er even voor gaan zitten. Het vergt wat tijd en concentratie, maar dan heb je wel wat.
Het laatste nummer Down vind ik een boeiende afsluiter. Prachtige geluiden domineren en ik merkte dat bij meerdere beluisteringen ik in een soort trance raakte van dit nummer. Het zuigt je mee een zwart gat in, en na afloop is het echt een beetje wakker schrikken.
Een nieuwe Depeche Mode of een nieuwe Dave Gahan. Ik vind het best. Hourglass is een uitstekend album waar je niet echt vrolijk van gaat worden, maar als ik daar behoefte aan heb zet ik People are People of andere aanstekelijke Depeche Mode nummers wel op. Dit is duidelijk zijn donkere kant die we uiteraard ook kenden van, ik noem hem alweer, Depeche Mode.