Glen Hansard and Markéta Irglová - Once (2007)

Mooi plaatje, maar toch minder sterk dan de filmbeleving: de songs hadden veel meer impact op me toen ik ze de eerste keer hoorde in de film dan nu ik ze een pak meer beluisterd heb. En dat inboeten aan kracht wijst voor mij wat op een beperkte houdbaarheidsdatum van de nummers. Zo ben ik het wel eens met Carolaah dat het soms wat te zoetjes smaakt en dat Hansards stem hier en daar toch wat lager mag.
Ik weet bijvoorbeeld nog dat ik helemaal ondersteboven was van Falling Slowly, maar dat die Oscarwinnende song al vrij vlug kapotgedraaid was. Hetzelfde geldt voor If You Want Me, waarvan de eenvoud me aanvankelijk een krop in de keel bezorgde.
Andere nummers hebben de tand des tijds hier dan beter doorstaan en zijn juist wat op me gaan inwerken: zo kan ik dezer dagen meer genieten van When Your Mind's Made Up en Say It To Me Now.
Daarnaast zijn er ook liedjes die de luistertocht vrijwel heelhuids door zijn gekomen: The Hill (waarin ik finaal zwicht voor Markéta Irglová: 'I have my troubles too' fluistert ze zacht, bijna verontschuldigend - ik smelt) vond ik meteen mooi en heeft nauwelijks van z'n pluimen verloren, het ontroerende (maar nergens sentimentele) All The Way Down schiet nog steeds raak en ook Leave blijft één van de favorieten (Hier wordt ie in mijn optiek door de afwezigheid van de gezwollen strijkers zelfs ietsje minder de nek omgewrongen dan op The Swell Season).
Ik denk dat twee van pathos doordrongen stemmen in combinatie met de vaak zoetsappige muziek wat te veel van het goede is om een lang lot beschoren te zijn in mijn CD-speler. Maar nu en dan toch magnifiek hoor!

Overigens heeft het nummer Falling Slowly deze prijs gewonnen in 2008:
Academy Award for Best Music (Original Song) een Oscar dus.

Daarnaast is de film op ZIGGO kanaal 100 te bewonderen.
Gisteravond nog.