Chris Stapleton - Higher (2023)

White horse klinkt weer fantastisch! Zin in!

Ja, man man wat een fantastisch nummer!

Ik heb de artiest altijd hoog zitten en prima albums tot nu toe, maar nooit een album fysiek gekocht. Eens zien wat deze doet.

Gisteren het album twee keer voorbij horen komen terwijl ik aan het helpen was in mijn lokale platen- en CD-zaak. Over de gehele linie een prachtalbum. Dat is in elk geval mijn eerste indruk.

Verbazingwekkend goed album is dit!
Het lijkt wel of Chris Stapleton met elke plaat weer beter wordt.
Album Of The Year materiaal, durf ik nu al te stellen.
Geweldig!

Absoluut een fijne plaat. De nummers zitten goed in elkaar en de zang past er goed bij. Absoluut niet zo'n 'typische countryplaat' waar velen met een boog omheen zouden lopen. Zeker niet doen!

Net opgezet. De plaat begint ijzersterk.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Chris Stapleton - Higher - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Chris Stapleton - Higher
Chris Stapleton geeft zijn songs op zijn vijfde album Higher een flinke soulinjectie, maar desondanks klinken de veelzijdige songs van de Amerikaanse muzikant vrijwel onmiddellijk vertrouwd

Chris Stapleton heeft de tijd genomen voor zijn vijfde album Higher, maar komt wel met bijna een uur nieuwe muziek op de proppen. Higher wijkt door de stem van Chris Stapleton, de achtergrondzang van zijn vrouw Morgane en de productie van Brent Cobb niet heel erg af van de vorige albums van de Amerikaanse muzikant, maar hij legt wel net wat andere accenten. Chris Stapleton klonk nog niet eerder zo soulvol en dat gaat hem verrassend goed af, maar ook de invloeden uit de blues en de country zijn gebleven. En zo combineert Chris Stapleton op Higher vertrouwde invloeden met wat nieuwe ingrediënten, waardoor ik Higher net wat hoger aansla dan de albums die na Traveller uit 2015 verschenen.

De carrière van de Amerikaanse muzikant Chris Stapleton verloopt vooralsnog wat grillig. Zijn debuutalbum Traveller uit 2015 werd door de critici geschaard onder de beste countryalbums van het betreffende jaar. Dat was volkomen terecht, want Traveller bestreek binnen de countrymuziek niet alleen een verrassend breed palet, maar stond bovendien vol met memorabele songs. Met Traveller verdiende de Amerikaanse muzikant in 2015 een plekje tussen de grote beloften in Nashville, maar sindsdien gaat hij nadrukkelijk zijn eigen weg.

Het in 2017 verschenen From A Room verscheen in twee delen en liet bovendien een nog veelzijdiger geluid horen, dat in veel tracks afstand nam van het moderne Nashville geluid en meer teruggreep op het verleden. De twee delen van From A Room werden net als Traveller geproduceerd door topproducer Dave Cobb, die nadrukkelijker zijn stempel drukte op het tweede en derde album van Chris Stapleton. Het zijn albums die ook ver buiten de grenzen van de country uit de voeten konden en ook liefhebbers van onder andere bluesrock en Southern rock aanspraken. Zelf was ik overigens vooral onder de indruk van de prachtige duetten met zijn vrouw Morgane Hayes-Stapleton, die met name op het tweede deel van From A Room een prominentere rol speelde.

Zowel Morgane Hayes-Stapleton als producer Brent Cobb keerden terug op het pas aan het eind van 2020 verschenen Starting Over, dat zowel qua invloeden als in muzikaal opzicht nog wat veelzijdiger was, zonder de sterke punten van de eerste drie albums uit het oog te verliezen. Inmiddels zijn we weer drie jaar verder en is eindelijk het vijfde album van Chris Stapleton verschenen.

Ook op Higher vertrouwt Chris Stapleton weer op de kwaliteiten van producer Brent Cobb en ook Morgane Hayes-Stapleton is gelukkig weer van de partij. Ook in andere opzichten is er niet veel veranderd. De ruwe en krachtige stem van de Amerikaanse muzikant bepaalt ook op Higher voor een belangrijk deel het geluid, dat nog steeds de van Brent Cobb bekende jaren 70 vibe heeft.

Higher klinkt bij vlagen heerlijk bluesy, maar Chris Stapleton is zijn liefde voor de countrymuziek ook zeker niet vergeten. Vergeleken met de vorige albums klinkt Higher wel een stuk soulvoller. Chris Stapleton heeft zijn nieuwe album een flinke soulinjectie gegeven en dat past verrassend goed bij zijn rauwe stem. Bijgestaan door een aantal geweldige muzikanten schakelt de muzikant uit Lexington, Kentucky, dit keer bovendien wat makkelijker tussen traditioneel klinkende Amerikaanse rootsmuziek en de wat moderner klinkende countrymuziek die momenteel in Nashville wordt gemaakt, zonder zijn authentiek klinkende geluid te verliezen en zonder door te slaan richting pop.

Chris Stapleton vertrouwt sinds zijn inmiddels ruim acht jaar oude debuutalbum op een aantal vaste waarden, maar hij slaagt er ook in om steeds weer net wat anders te klinken. Higher bevalt me persoonlijk net wat beter dan Starting Over en From A Room. Enerzijds omdat ik de songs net wat sterker en veelzijdiger vind en anderzijds omdat de soulinjectie op het album de stemmen van Chris Stapleton en Morgane Hayes-Stapleton nog wat hoger optilt. En zo is Higher aan de ene kant precies wat je verwacht, maar aan de andere kant ook weer een verrassing. Erwin Zijleman

Dave Cobb natuurlijk

Enorm verslavend album. In no time doorgestoten naar mijn top 10 over 2023.

Kijken of dat eind december nog steeds zo is.

Heerlijke plaat van Chris Stapleton. Of 'ie m'n top 10 2023 haalt weet ik niet, maar hij zit duidelijk aan de goede kant van 'de streep der middelmaat'.

Ik vind deze beter dan alle voorgangers, waarschijnlijk omdat er wat meer soul aan toegevoegd is

Ik heb dit andersom, minder country is een minpunt

Ik vind deze de minste van allemaal. Te veel soul? Geen idee, ik vind de nummers gewoon niet heel goed. Beetje gewoontjes allemaal.

Wat een heerlijke verassing deze Chris Stapleton, ik had nog niets van hem gehoord , maar door de hoge notering van deze higher in de album top 100( nr.7) nieuwsgierig geworden.

Omdat ik grieperig was en veel heb gestoomd, deze plaat op spotify veelvuldig via de koptelefoon beluisterd, en vervolgens op lp aangeschaft.

Prachtige, rustige soulvolle muziek met een prachtige tweede stem van mevr. Stapleton. Persoonlijke favorieten het rustige It takes a woman en de wat meer op gitaarwerk gestoelde White Horse. Snel naar het wat oudere werk luisteren. Van mij krijgt hij de volle 5 punten en waar ik dacht dat Jason Isbell mijn topper voor dit jaar was kan het zomaar deze Chris Stapleton worden.

Zoetsappige teksten, muzikale aaneenschakeling van clichés, mooie zang, de wat grotere nummers bombastisch en glad geproduceerd. De kleine liedjes wel meer naar mijn smaak. Typisch Stapleton. Ik snap dat dit het goed doet in de VS op countryradio en bij casual luisteraars van het genre. Mij raakt het niet.
Ik zet de echte meester uit Nashville weer op.

Nashville? Volgens mij woont hij daar nu wel, maar hij komt uit Alabama. Een meester is het zeker!

Prima nummers, maar ik trek die stem niet helaas.

I know, maar hij opereert al vanaf dag 1 van zijn solocarrière vanuit Nashville en is daar samen met zijn vrouw toch wel royalty van het Americana genre.

Ja, eens! Blijf toch altijd wat een Alabama-gevoel houden o.a. vanwege DBT en zijn niet perse typische Nashville-sound (al heeft ie wel een album zo genoemd).

Mooi en eerlijk verhaal. Mij raakt het wel. Ik vind het album zijn beste tot nu toe. Ik ben benieuwd naar je tip in je bericht!

Ik sluit me aan bij VDB79. Het is erg glad allemaal, maar vooral een kwestie van "been here, done that". Ik heb niets tegen Chris, ik vond zijn vorige zeker wel oke, maar dit album klinkt als een enorme herhaling van zetten en ongeinspireerd. Er is veel beter te vinden in dit genre.

Ik vind dit ook zijn beste, waarschijnlijk door de soulinvoeden en waarschijnlijk ook omdat het net een tikje minder country is en toegankelijker. Ik snap dat de echte liefhebbers dan afhaken. Die opmerking over dat het glad klinkt kan ik dan ook wel volgen, maar mij raakt dit album van hem ook het meest. Zozeer zelfs dat het dit jaar top 10 materiaal is voor mij.

Nou aERodynamIC, ik begrijp niet goed wat je bedoelt met “net een tikje minder country”.
Met wat vergelijk je dan? Want Isbell bijv. is ook geen pure country, eigenlijk is er vandaag de dag niet heel veel traditionele country meer. Alles is uitgewaaierd in talloze subgenres en variaties. Dit album van Stapleton heeft duidelijke bluesrock invloeden en hier en daar wat country-soul. Maar het is duidelijk gemaakt om makkelijk in het gehoor te liggen met oog op airplay op de grote radiostations in de VS.
Als ik je dan nog nog een tip mag geven aangezien je Isbell vanwege zijn stem niet trekt (moet je in mijn ogen altijd even doorheen, maar goed) dan zou je dit eens kunnen proberen. Een van de meest ondergewaardeerde “Country” (ik gebruik liever Americana) artiesten en dit album staat bomvol met Memphis soul invloeden.

In vergelijk met zijn vorige albums.

Dertien in een dozijn. Voorspelbaar in elk opzicht. Zijn stem doet de deur dicht. Dan houdt het op.

Grappig hoe we muziek zo verschillende kunnen beleven. Ik vind zijn stem juist een van zijn sterkste troeven. Geweldige strot!

Zijn stem heeft een groot bereik. Dat zeker. Maar als hij doorschiet naar de hogere registers haak ik af.
Muzikanten prima, beetje ruikend naar routine. Komt ook door de songs. Die vind ik niet echt verrassend of uitdagend. Klassieke werk. Te weinig avontuur. De solo's? Zelfs met een luchtgitaar heb je die snel onder de knie. Desondanks vind ik het een goed gemaakt country/soulalbum. Zeer gewild bovendien. Miljoenen luisteraars op spotify zijn getuige. Wow! Zit ik er dan naast? Nee het is echt alleen zijn stem. Die gaat er bij mij niet in. Weer die eeuwige kwestie van...

"What am I gonna do" bleef meteen hangen, een heerlijk bluesnummer, de rest beklijft maar niet, ook niet na 5 keer luisteren...

Stapleton heeft een stem om 'u' tegen te zeggen, soms misschien net wat te dik aangezet maar weinigen zullen aanstoot nemen tegen zijn zangkunsten.
De basis van de muziek van Stapleton is Country en laat dat net een muziekrichting zijn waar ik helemaal niks mee heb.
Op Higher heeft Chris echter getracht wat meer soulinvloeden te implementeren en laat hem dat goed afgaan. De songs krijgen direct wat meer diepte en dat is een pluspunt. De productie is ook nog eens om door een ringetje te halen, maar de status van de beste man rechtvaardigt een fraaie sound.
Wat mij echter tegenvalt aan het oeuvre van Stapleton zijn de keuzes die hij maakt; hij speelt bijna altijd op safe, nergens worden de grenzen opgezocht of komt er een grote verrassing uit de hoge hoed.
Het broeierige en uitstekende South Dakota had voor mij wel een opmaat mogen vormen tot meer van songs met dergelijke arrangementen maar neen.
Maakt dat Higher tot een slechte plaat? Zeker niet. Stapleton heeft een goed gevoel voor nummers met kop en staart, en hij arrangeert zijn songs op een manier waar veel liefhebbers mee uit de voeten kunnen.
Mij weet de beste man nog steeds niet echt te overtuigen, daarvoor kleurt hij keurig binnen de lijntjes. Ik vraag mij af of Stapleton wel een bepaalde hang heeft naar enig muzikaal avontuur, het is allemaal zo belegen, terwijl de ingrediënten toch echt aanwezig zijn om de grenzen af te tasten. Naar ik heb begrepen woont Chris tegenwoordig in Alabama. Hopelijk weet deze omgeving hem te inspireren om eens met een plaat te komen waar hij alle schroom van zich afgooit, met een dergelijke stem kun je immers nooit door het ijs zakken.

De Ed Sheeran van country? Was hij niet, maar als hij dit ingeslagen pad verder bewandelt is die titel akelig dichtbij aan het komen.

Oef, dat is geen compliment voor Stapleton...

Zet ze eens naast elkaar op een podium.