Leonard Cohen - Various Positions (1984)

Bob Dylan coverde Hallelujah ook enkele malen.

Hierbij een live opname uit 1988.
Ook nog eens van een optreden uit Cohen's geboorteplaats Montreal !

Mijn favoriete Leonard Cohen album, na 'Songs of Leonard Cohen' en 'Recent Songs'. En ja, het is een en al kitsch, maar dan wel zo kitsch dat het eigenlijk kunst is. En dat komt met name door de teksten. Ik strooi wat in het rond: "Let me see your beauty when the witnesses are gone, let me feel you moving like they do in Babylon, show me slowly what I only know the limits of" (Dance Me to the End of Love'), "I needed so much to have nothing to touch, I've always been greedy that way" (Night Comes On), "If the moon has a sister, it's got to be you" (The Law), Coming Back to You in z'n geheel en dan heb ik het nog geen eens gehad over Hallelujah. De A-kant is relentless met als favorieten Coming Back to You en The Law. Bob Dylan mag wederom de veters van Leonard Cohen strikken. Een dubbele knoop welteverstaan!!

De plaat opent met een traag gipsywalsje en zet daarmee de toon voor een contemplatief downtempo album, waar de kenmerkende stem van Cohen prima bij kleurt. En het pakt, ondanks dat trage tempo, toch wel weer. Geen topper in het oeuvre van de Canadese bard, maar een plezierig album van goede lengte.
Met de oerversie van 'Hallelujah', door Pitchfork onlangs omschreven als 'music's greatest work in progress'.

Kwa songs reken ik dit album zeker bij de beste van Leonard Cohen. Maar het is daarnaast ook een van de meest frustrerende. Er schort voor mij iets aan de produktie. Het zit vol met prachtige liedjes, Leonard Cohen zelf is ook erg goed. Maar de muzikale begeleiding biedt te weinig weerwerk, het is allemaal wat the braaf, weinig gedefinieerd. Toch zou het zo kunnen dat een goede remastering de muziek beter naar boven kan brengen en in haar recht herstelt. Dat blijft natuurlijk afwachten tot dat eens gebeurt.
If It Be Your Will is hier voor mij het meesterwerk, maar er zit een hele horde prachtsongs tegen aan te hurken. Zelfs Hallelujah kan door al die slechte covers niet kapotgemaakt worden.

Prachtig album, met de duistere, mistroostige stem van de meester als hoogtepunt. Ik geef 4,5 sterren.

Het eerste nummer kwam vanmorgen op de radio; ik kende het nog niet. Eerste gedachte: het klinkt als zo'n lullig coverbandje op trouwfeesten e.d. in de 80's en 90's. Ik zag gelijk zo'n archetypisch zaaltje voor me, met van die hele verkeerde oudroze/mintgroene kleuren.

En toch heeft het iets.

Tien jaar na New skin for the old ceremony hernieuwt Cohen zijn samenwerking met John Lissauer, en opnieuw spant die zich in om Cohen een iets uitgebreider en moderner geluid te geven. Over Cohens achtergrond- of harmony-zangeressen kan ik niet altijd enthousiast zijn, maar de stem van Jennifer Warnes past perfect bij die van hem, en de arrangementen zijn niet erg opvallend maar interessant genoeg om de luisteraar bij de les (en bij Cohens zang en teksten) te houden, af en toe een tikje synthetisch maar gelukkig nog lang niet zo erg als op de opvolger van vier jaar later. De eerste helft van de plaat herbergt hoogtepunten als de melancholische opener en het bijna fluisterend gezongen The law, maar helaas volgt op Hallelujah een drietal totaal kleurloze nummers die de gemiddelde score behoorlijk omlaag trekken, hoewel het slotnummer absoluut de moeite waard is om de naald niet voortijdig van de plaat te halen (of de CD-lade te openen).
        Zie overigens de Engelse wiki-pagina voor dit album voor interessante informatie over het openingsnummer, zowel wat betreft de drumtrack als wat betreft de ongedachte tekstuele achtergrond, maar ook over het feit dat de platenmaatschappij dit album oorspronkelijk niet in Amerika wilde uitbrengen omdat ze er niet genoeg commerciële mogelijkheden voor zagen: "Look, Leonard, we know you're great, but we don't know if you're any good." En om tenslotte ook maar even mijn duit in het Hallelujah-zakje te doen: ik leerde dat nummer kennen via de prachtige versie van John Cale op de Cohen-tribute-CD I'm your fan (en later op zijn sublieme liveplaat Fragments of a rainy season), en toen ik niet veel later de versie van Jeff Buckley hoorde vond ik die nogal over-the-top, alsof Buckley er nog even zijn vocale acrobatiek op moest loslaten omdat tekst en muziek niet mooi genoeg zouden zijn. Sindsdien schijnen er letterlijk honderden covers van te zijn opgenomen, maar aan die van Cale heb ik genoeg, en Cohens origineel sterft wat mij betreft elke keer dat dat kamerbrede koor komt opzetten een stille dood.