Subsignal - A Poetry of Rain (2023)

Het eerste nummer staat inmiddels op youtube. Nog een klein maandje tot het nieuwe album. Met daarna in oktober een optreden in Nederland.

Sliver (The Sheltered Garden)
https://youtu.be/e-uGHBrHMEQ?feature=shared

Ligt in het verlengde van het vorige album maar wel iets minder zoetsappig in de uitvoering. Dat is voor mij wel positief.

Bij La Muerta stonden er best veel stemmen, dus ik neem aan dat zat mensen dit volgen. ProGNerD 21 oktober Metropool Hengelo?

Album staat al op de radar idd. Dat ze in de buurt komen optreden had ik nog niet meegekregen trouwens; even de agenda checken...

Ik geef hun albums altijd 4,5 ster dus ik kijk hier wel weer naar uit. Het wordt sowieso wel weer een keertje tijd dat er platen uitkomen. Weg met die vakantieperiode
Nieuwe nummer nog niet gehoord.

En daar is hij dan: de lang verwachte opvolger van La Muerta. Uit 2018. De heren uit Duitsland en Nederland hebben er de tijd voor genomen. Inmiddels is de Nederlandse inbreng uitgebreid met Martijn Horsten, een Nederlandse bassist die Ralf Schwager vervangt in de band. Het doet niets af aan de kwaliteit, muzikaliteit en sound: vanaf het begin hoor je: Dit is Subsignal!
A Poetry of Rain kent een sfeer van een late herfstdag, regen, melancholie. Markus Steffen, gitarist, geeft aan dat ook hier duidelijk de Coronapandemie van invloed is op de stemming bij het creëren van dit album. Het cultiveren van droefheid, nostalgie zoals de gedichten uit de Renaissance zonder te vervallen in een bodemloze somberheid. Dit hebben de muzikanten getracht te vertalen naar het heden.
Na het intro start The Art of Giving In. Een stevige song, uptempo en een prachtige gitaar! De “Icarus mythe” komt voorbij als voorbeeld van menselijke overschatting van zichzelf, arrogantie, verlies en afscheid.
In Marigold, Impasse en A Room for the Edge of Forever horen we meer het melancholische geluid. De laatste als akoestische track en de andere als de wat meer rustigere gevoeligere songs. Mooie akkoordenwisselingen.
De “single” (reeds te beluisteren) Sliver, heeft alles in zich. Prachtige melodie, spanning, en diversiteit.
The song: The Last of its Kind wil ik hier nog even belichten. Geniale song! Er staat niet vermeld wie de prachtige Saxofoonsolo speelt, maar het klinkt geweldig.
Uiteraard valt ook op dit album op hoe muzikaal de heren zijn. Geweldige drumpartijen, baswerk en gitaarloopjes, ondersteunt door bevlogen toetsenwerk. De zang van Arno Menses gaat nooit vervelen en past perfect bij de composities. Geen muziek wat je zo maar even opzet, dit moet je luisteren, ondergaan.
A Poetry Of Rain zal de luisteraar die bekend is met het werk van Subsignal niet teleurstellen. Het album lijkt een logisch vervolg op La Muerta, dat ook zeer songgericht is. Dat is met dit album niet anders, maar ik hoor toch op deze nieuwe plaat ook wat meer “oude invloeden”. Alles in een zeer dynamische mix en geproduceerd door heren van Gentle Art Of Music, Yogi Lang en Kalle Wallner.

Vanochtend het album geluisterd en dat beviel erg goed, dus eigenlijk een no-brainer...

Ik laat het nog afhangen van of er iemand mee wil. Ik ga een paar dagen ervoor naar Riverside en een paar dagen erna naar Rpwl en Sylvan. Die laatste komen overigens ook in Duitsland dicht bij de grens. Misschien ook wat voor jou?

Ik ken Subsignal pas sinds enkele weken (I know ) en vind het te gek! RPWL en Riverside vind ik ook tof dus een hoop moois om uit te kiezen dus zo te lezen

4 sterren op basis van een eerste luisterbeurt. Embers part II sprong er bovenuit voor me. Vanavond met de volle aandacht erbij nog een keer.

Ik kan dit met beide bands die je noemt niet vergelijken. De band zit meer in de progmetal-hoek ála Vanden Plas en Elegy. Denk aan Yes (qua zang en tegendraadse ritmes) en dan een flink wat steviger. Het heeft ook een enorm pop-gehalte in de zanglijnen.

Ik vind dit geen goede plaat. Arno is lager gaan zingen. Wat waarschijnlijk een logische stap is, wanneer je ouder wordt haal je niet alle noten meer. Maar ik vind hem hier klinken als een boyband-zanger of een zanger uit een programma op tv. Heel mainstream en standaard. En het irriteert me.

Marigold is een prachtig voorbeeld wat ik niet mooi vind aan deze plaat. Een lelijk intro wat doet denken aan jaren 80 Phil Collins. En dan die gedubbelde zang van Arno, inclusief autotune. Ik vind het niet mooi.

De songs zijn ook niet erg goed geschreven. Daar waar de band mij in het verleden enorm verraste met hun bijzondere mix van rock, metal en pop, klinkt het hier gewoon als pop met een heftige gitaarriff.

De melodielijnen op de keyboards lijk ik ook allemaal al eens eerder elders te hebben gehoord. Het mooiste aan deze plaat vind ik het eindstuk van The Art of Giving In met de pedalsteel of lapsteel-gitaar en een faux-mellotron.

Misschien verwachtte ik totaal iets anders, en is deze plaat ontzettend goed, maar net voor mij. Als dit is hoe progrock en progmetal-bands tegenwoordig klinken, dan is het genre echt niets meer voor mij.

Dat hoeft ook niet. Ik vergelijk ze namelijk ook niet. Ik vind ze gewoon alledrie goed, that's all

Toen ik deze plaat zo vandaag luisterde moest ik ook heel erg aan Eclipse denken, alleen vind ik Eclipse echt heel veel beter in wat ze doen. Ik geloof dat jij Eclipse ook erg gaaf vindt/vond.

Eclipse? Die link had ik nog niet zo 1,2,3 gelegd. Zal 'm morgen op het werk nog eens opzetten. En het klopt dat ik Eclipse te gek vind inderdaad!

In die zin dan het meer klinkt als heavy melo-rock dan progressive rock. Maar ik vind Eclipse wel beter.