menu

Bright Eyes - Fevers and Mirrors (2000)

mijn stem
3,68 (131)
131 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Saddle Creek

  1. A Spindle, a Darkness, a Fever, and a Necklace (6:26)
  2. A Scale, a Mirror and Those Indifferent Clocks (2:45)
  3. The Calendar Hung Itself (3:56)
  4. Something Vague (3:34)
  5. The Movement of a Hand (4:03)
  6. Arienette (3:45)
  7. When the Curious Girl Realizes She Is Under Glass (2:40)
  8. Haligh, Haligh, a Lie, Haligh (4:44)
  9. The Center of the World (4:43)
  10. Sunrise, Sunset (4:32)
  11. An Attempt to Tip the Scales (8:29)
  12. A Song to Pass the Time (5:30)
totale tijdsduur: 55:07
zoeken in:
avatar van deek
4,5
Er staan enkele vage nummers op, maar de betere (Lees: prachtige) nummers, maken deze cd meer dan de moeite waard.
Blijft een boeiend artiest die bright Eyes., 4,5 ster.

5,0
Dit is zeker één van de beste cd's van Bright Eyes ooit.

avatar van StuF
4,0
bright eyes raakte direct een gevoelige snaar bij me, maar dat zakte snel weg tot irritatie. theatraal dramatisch en overdone emotioneel oordeelde ik zijn muziek. daar kan ik nog steeds moeilijk overheen stappen, behalve.. bij dit album. gek genoeg werkt het deze nergens op mijn zenuwen en kan ik niet anders dan er zeer positief over zijn.

avatar van cornucopia
3,5
Mijn kennismaking met Bright Eyes... In het begin kon ik niet zo veel met de vocalen; ik vond het te fragiel ofzo... Maar nu zie ik de grote schoonheid van deze plaat in... Misschien is de fragiliteit wel het mooiste punt aan deze plaat...

avatar van OldRottenhat
3,5
Ik zou willen dat Bright Eyes me echt kon raken met zijn muziek, maar na een aantal luisterbeurten wil het nog steeds niet echt lukken. En eigenlijk vind ik dat wel jammer, aangezien ik dit soort muziek meestal wel heel mooi vind. Ik heb deze cd dan ook eens gekocht en eigenlijk draai ik hem zelden tot nooit. Misschien nog eens een kans geven, want echt slecht kan ik het ook niet noemen. Ik vind een nummer als An Attempt To Tip The Scales dan wel weer mooi, met dat interview erin. Ook A Song To Past The Time en Something Vague vind ik wel goed, maar verder... 3,5* maar even, misschien later meer!

avatar van Carolaah
3,0
Opzich vond ik dit toendertijd een mooi album..
Al vind ik de muziek van Bright Eyes toch wat te zwaar.

Een Antony and the Johnsons kan ik nog wel verteren en vind ik zelfs prachtig, maar Bright eyes,.. hm toch iets te depressing en somber en wellicht ook wat eentonig.

Arienette, sunrise, sunset zijn me nog bijgebleven van deze plaat.. misschien toch nog een keer een kansje geven.

Voor nu een 3,0

avatar van neyonn
3,5
Een degelijk album, maar niet van het niveau van I'm wide awake en Lifted. Conor's stem klinkt hier op sommige momenten nog iets te zwak en hij vervalt soms in nodeloos geroep om bepaalde stukken extra dramatiek mee te geven.

De absolute topper op dit album is Haligh, een song waar je maar geen genoeg van krijgt.

avatar van TaraB
3,0
Ik snap die conor niet helemaal, hij lijkt mij een beetje een depressief persoon... maar dat interview is sarcastisch toch? Aantal nummers raken bij mij zeker een gevoelige snaar, vooral Haligh, wat een janknummer (positief), maar voor de rest soms wel iets té dramatisch en overemotioneel. En die onzekere fragiele stem wordt soms wat irritant...
3,0

Nihilisme
Natuurlijk is het sarcastisch. En dat 'overdreven' depressieve... Conor had daar gewoon een handje van, zo'n tien jaar geleden.

Ook niet mijn favoriete Bright Eyes overigens, al zijn er weinig Bright Eyes liedjes waar ik zoveel kippenvel van krijg als Arienette.

avatar van Arrie
Wel mijn favoriete Bright Eyes.
En dat interview is natuurlijk totaal niet serieus bedoeld.
Overigens maakt het mij niet uit of ie nou echt depressief was of niet, het maakt de teksten er niet minder op. En ik hou ook wel van dat 'geschreeuw' van hem. Overigens is The Calendar Hung Itself mijn favorite Bright Eyes-nummer!
Ach ja, je moet er van houden, dat overemotionele. en ik hou daar van.

Nihilisme
Soms wordt het bij Conor Oberst alleen een beetje té, zo ook op deze Fevers and Mirrors. Bij een wijlen Elliott Smith of Will Oldham kan ik de ellende goed verdragen, bij Oberst gaat het soms iets over de top, op een haast irritante wijze. Iets waar vooral de eerste platen van Bright Eyes een beetje last van hebben. Vind Bright Eyes pas écht op z'n best op I'm Wide Awake, It's Morning.

Toch verdient-ie respect dat-ie deze plaat heeft gemaakt op z'n twintigste(!).

khonnor
Haligh, Haligh, a Lie, Haligh!!

avatar van Co Jackso
3,0
Dit is het eerste album van Bright Eyes waar ik daadwerkelijk intensief naar heb geluisterd. Ik kan niet anders concluderen dat het prima, maar ook wisselvallig album is. Zanger Conor Oberst vraagt nogal wat van zijn publiek. De teksten zijn niet alleen depressief, ook neemt Conor uitgebreid de tijd om zijn verhaal te doen. Mijn favoriete nummers op het album zijn Something Vague, Arienette en Haligh, Haligh, a Lie, Haligh. Maar zogezegd staan er dus ook genoeg zwakke nummers op het album. Met name de opening is niet bijzonder sterk, en ook het radio-interview is niet echt aan mij besteed.

avatar van Masimo
4,0
Waar ik altijd twijfelde of ik 'Lifted Or the Story Is in the Soil, Keep Your Ear to the Ground' of 'I'm Wide Awake, It's Morning' nou het beste vond, kruipt dit album er ineens geniepig bij. Langzaam onthult ook dít album zich aan me, 'n gek talent blijft 't, van Conor, beetje bij beetje overtuigen, om vervolgens keihard in te knallen.

Heerlijke nummers, stuk voor stuk, óók An Attempt To Tip The Scales (óók? juist!), met dat briljante interview. Blijkt hem overigens niet te zijn, maar 'n vriend van 'm, die 'm nadoet. Best bizar gelijkend, dat wel. Maar, tof stuk is dat.

De beste v/d plaat zijn 'The Calendar Hung Itself' en 'Haligh, Haligh, a Lie, Haligh', en eigenlijk ook 'An Attempt To Tip The Scales hoort bij mijn favorieten. Maar verder valt er op dit album weinig slechts te ontdekken. Ofwel, positief geformuleerd; bijna alles is goed. Erg goed.

avatar van samslam
4,0
Ik doe er een ster af. Er staan een aantal absolute 5*-nummers op. Maar anderzijds opent het erg zwak. Het eerste nummer sleept te lang voort en het tweede nummer irriteert met het riedeltje van 'vrolijke vrienden'. Het kippenvel begint pas bijnummer drie met het schitterende 'The Calendar Hung Itself'. Daarna is het in ups en iets mindere ups aftellen naar het geweldige drieluik van Arienette tot en met Haligh, Haligh. Sunrise, Sunset is nadien nog eens het maximum waard.

Kortom, hier valt met een vijf a zes nummers een EP uit te halen die niet minder dan het maximum verdient. Maar de hele cd 5* geven was wat overmoedig.

avatar van Eveningguard
2,0
Album mist duidelijk echte songs en blijft voornamelijk hangen in indie gepeupel. Veel expiriment, weinig body. Jammer, want de fantastische teksten van heer Oberst zijn wel aanwezig.

avatar van Mr.Domestica
5,0
Dit is nog steeds mijn favoriete album van Bright Eyes.
The Center of the World en Haligh, Haligh, a Lie, Haligh zijn al jaren enkele van mijn lievelingsnummers.

Gast
geplaatst: vandaag om 11:19 uur

geplaatst: vandaag om 11:19 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.