Ritual - The Hemulic Voluntary Band (2007)

Aangemoedigd door positieve kritieken van IOPages en OOR, dit album aangeschaft. De hoge verwachtingen worden helemaal waar gemaakt. Wat een geweldige luisterervaring is dit album, een synthese tussen folk en prog.

De muziek neigt naar Jethro Tull in haar beste dagen. Het album kent geen zwak moment, maar hoogtepunt blijft toch de epic 'A dangerous journey'.
In album wat zeer hoog gaat eindigen in dit toch al heel sterke progjaar. En weer hoogstaande prog uit Scandinavië.

Toch wel een lang nummer dat "A Dangerous Journey" maar toch ook wel erg goed. Hoop dreigende elementen met fraaie instrumentale passages.

Geweldig album met enkel hoogtepunten.Fantastische zanger die Patrik Lundstrom. ( Ook bekend van Kaipa)

Het komt niet vaak voor dat ik zo diep word geraakt als door dit album van Ritual.

Dit zijn topmuzikanten. Het openingsnummer en Waiting by the Bridge doen qua intelligentie niet onder voor de beste nummers van Yes. Meerdere nummers waaronder A Dangerous Journey roepen associaties op met Jethro Tull.

Maar het zijn slechts vage overeenkomsten. Ritual heeft vooral een origineel, zeer vitaal geluid. Die timing van leadzanger Lundstrom: geweldig. Vergeleken met het vorige album is de folk nog iets toegenomen.

Stevige plek in mijn top 10.

Mooi album. Het doet me wat denken aan The Butterfly Ball van Roger Glover, maar dan doordrenkt in nogal donkere progfolk of zoiets. Het verhaaltje van A Dangerous Journey vind ik inhoudelijk wel wat flauw, al is de tekst leuk rijmend geschreven.

Tja, wat is flauw? Veel nummers op dit album zijn sterk beinvloed door het werk van de schrijfster Tove Jansson:

Tove Jansson @ Wiki

Ja, het zijn wat naieve vertellingen maar ze hebben wel een bepaalde charme. A Dangerous Journey klinkt in mijn oren dan ook bijna als een muzikaal hoorspel en is altijd voor bij voor ik er erg in heb.

Je hebt je eigen vraag al beantwoord.

Vind je? Ik zie nog al een verschil tussen flauw en naïef.

Ik dacht dat je zou snappen dat ik het verhaaltje daarom -ja, het zijn wat naieve vertellingen- wel wat flauw vind.

In de tweede helft van dit jaar mogen we een nieuw album van Ritual verwachten.
Het wordt een lijvig conceptalbum waarop zowel korte als epische tracks staan. Zie het recente interview met bassist Fredrik Lindqvist.

Folk/Jethro tull invloeden en 5* van Svendra.

Hier moet ik toch maar eens naar op zoek gaan!

Same here en inmiddels aangeschaft.

Ben er vooralsnog wat minder weg van dan de meeste anderen hier. Instrumentaal vind ik het allemaal wel aardig maar de zang staat me bij tijd en wijle redelijk tegen (en helaas wordt er behoorlijk veel gezongen op dit album).

Het is wel het minste album van de band (voor zover je over minste kunt spreken).

In het begin moest ik ook wel aan wennen aan die expressieve zang van Lundström, herinner ik me. Inmiddels vind ik die zanger erg goed bij de muziek passen.


Da's wel een minderheidsstandpunt . Zie bijvoorbeeld de hoge waarderingen op DPRP en Progarchives: 4,14 bij 92 stemmen. Over het algemeen wordt Superb Birth als de zwakke schakel van de vier studioalbums gezien en daar kan ik me wel in vinden.

De zang vind ik een van de sterkste punten van dit uitstekende album.

Ow dat kan, in ieder geval vind ik Think Like a Mountain de beste

Als dit op Tull lijkt ga ik 'm luisteren!

Ach, er zijn invloeden te horen. Maar om nu te zeggen dat het er op lijkt...

Vandaag weer eens geluisterd. Wat een bijzonder geluid heeft deze band toch. Wel jammer dat er al zo lang geen nieuws meer is rondom deze groep.

Ontzettend leuke plaat die in de eerste maten een kruising lijkt tussen King Crimson ten tijde van Discipline en vroege Yes, maar al na een halve minuut ben ik die associaties kwijt en ontrolt zich een half folky, half rock-geluid met opmerkelijke rollen voor clavinet en harmonium. Extra pluspunt zijn de sfeervolle en grappige teksten met leuke personages waarvoor ik de verhalen van Tove Jansson niet hoef te hebben gelezen, want de teksten zelf en de fraaie illustraties in het boekje zeggen al genoeg (hoewel de tekst van het titelnummer me af en toe wat te veel aan Lewis Carroll doet denken). Late in November is wat rustiger dan de rest, en Waiting by the bridge wat poppier met die semi-reggae-invloed, maar kwalitatief valt eigenlijk niets uit de toon, met het lange titelnummer inclusief diverse sterke melodieën als hoogtepunt. De totaalscore voor dit album zou nog hoger zijn uitgevallen als de stem van Patrik Lundström wat minder schel was geweest; op de kwaliteit van zijn zang valt niets af te dingen, maar ik vind zijn stem gewoon niet zo passen bij deze muziek (net als bij Kaipa trouwens). Maar dat is slechts een kleine kanttekening bij een verder zeer onderhoudende en vrolijk stemmende plaat.