Ritual - The Hemulic Voluntary Band (2007)

Het komt niet vaak voor dat ik zo diep word geraakt als door dit album van Ritual.

Dit zijn topmuzikanten. Het openingsnummer en Waiting by the Bridge doen qua intelligentie niet onder voor de beste nummers van Yes. Meerdere nummers waaronder A Dangerous Journey roepen associaties op met Jethro Tull.

Maar het zijn slechts vage overeenkomsten. Ritual heeft vooral een origineel, zeer vitaal geluid. Die timing van leadzanger Lundstrom: geweldig. Vergeleken met het vorige album is de folk nog iets toegenomen.

Stevige plek in mijn top 10.

Ontzettend leuke plaat die in de eerste maten een kruising lijkt tussen King Crimson ten tijde van Discipline en vroege Yes, maar al na een halve minuut ben ik die associaties kwijt en ontrolt zich een half folky, half rock-geluid met opmerkelijke rollen voor clavinet en harmonium. Extra pluspunt zijn de sfeervolle en grappige teksten met leuke personages waarvoor ik de verhalen van Tove Jansson niet hoef te hebben gelezen, want de teksten zelf en de fraaie illustraties in het boekje zeggen al genoeg (hoewel de tekst van het titelnummer me af en toe wat te veel aan Lewis Carroll doet denken). Late in November is wat rustiger dan de rest, en Waiting by the bridge wat poppier met die semi-reggae-invloed, maar kwalitatief valt eigenlijk niets uit de toon, met het lange titelnummer inclusief diverse sterke melodieën als hoogtepunt. De totaalscore voor dit album zou nog hoger zijn uitgevallen als de stem van Patrik Lundström wat minder schel was geweest; op de kwaliteit van zijn zang valt niets af te dingen, maar ik vind zijn stem gewoon niet zo passen bij deze muziek (net als bij Kaipa trouwens). Maar dat is slechts een kleine kanttekening bij een verder zeer onderhoudende en vrolijk stemmende plaat.