menu

Whispering Sons - The Great Calm (2024)

mijn stem
3,63 (89)
89 stemmen

Belgiƫ
Rock
Label: [PIAS]

  1. Standstill (3:17)
  2. Walking, Flying (4:42)
  3. Cold City (3:18)
  4. Dragging (3:49)
  5. Something Good (3:17)
  6. Still, Disappearing (4:42)
  7. The Talker (3:07)
  8. Balm (After Violence) (3:38)
  9. Poor Girl (3:47)
  10. Loose Ends (2:58)
  11. Oceanic (4:28)
  12. Try Me Again (4:19)
totale tijdsduur: 45:22
zoeken in:
avatar van DjFrankie
4,0
DjFrankie (moderator)
The Talker was not my cup of tea, hopelijk is de rest als vanouds

avatar van Premonition
2,5
Cold City is weer een heel andere cup of tea. Nu de muziek van de band veel minder gitaargedreven is, hoor je nog beter dat Fenne geen zangeres is, maar meer een verhalenverteller.

avatar van Lars Muziek.
4,0
Tijdens het Left of the Dial festival afgelopen oktober speelde de band een set aan alleen maar nieuwe nummers en dat klonk live in ieder geval veel belovend!

avatar van blur8
4,0
De nieuwe songs uit de de LofD-Setlist (Arminius - Rotterdam):
1. Stand Still
2. Dragging
3. Something Good
5. Poor Girl
6. Loose Ends
7. Walking Flying
8. The Talker
10. Try Me Again


avatar van jeanmaurice
3,5
De singles beluisterd, kan me toch niet meer zo bekoren als de eerste EP en hun eerste langspeler Image. Heel ander geluid, ben wel benieuwd naar de rest van het album.

avatar van blur8
4,0
Conclusie 1ste luisterbeurt: Whispering Sons 2.0
Een herijking van hun sound, met meer melodie, meer dynamiek binnen een song, diverse gitaarsounds en zangstijlen. met andere woorden Wow..
.

avatar van laboomzaa
2,5
Net eerste luisterbeurt gehad. Ik vind het een zielloos gebeuren. Alsof je in een metaalfabriek staat waar alles net gesmeerd is. Niets kraakt of piept.

avatar van jellecomicgek72
4,5
Ja, ja. Dit vind ik goed.

avatar van Premonition
2,5
Nog een pak minder dan hun vorige album en dat was al een teleurstelling na Image.
Ik mis de spanningsboog en emotie in hun songs steeds meer en Fenne is geen zangeres die deze songs kan dragen, zodat het nogal nietszeggend en eenvormig wordt.
Ga 14 maart zien en horen hoe dat live allemaal klinkt.

avatar van Chameleon Day
Premonition schreef:
Ga 14 maart zien en horen hoe dat live allemaal klinkt.


Waar?

avatar van Premonition
2,5


Ok, zat er een dag naast, 15 maart in Vera Groningen.

avatar van KKOPPI
Cool dit maar niet vernieuwend, op eerste gehoor.

avatar van Rainmachine
Met het hoesontwerp ga je ook geen punten scoren, niet mijn smaak in ieder geval. Klinkt verder wel aardig maar niet echt bijzonder. Blijf de zangeres matig vinden.

avatar van matthijs
3,5
Wederom zeer experimenteel. Wederom een grote dosis pathos. Nog geen cijfer. Het raakt me niet direct maar nodigt wel zeker uit tot vaker luisteren.

avatar van steve harris
Premonition schreef:
(quote)


Ok, zat er een dag naast, 15 maart in Vera Groningen.
ik dacht al ik heb een kaartje voor de 15e !!

avatar van henrie9
4,0
Fans van Whispering Sons weten het onderhand wel. Dit Belgische vijftal is verantwoordelijk voor een heerlijk intense mix van galmend zwart experiment, van ooit vanuit de The Cure-gotiek komende hectische somberte, verpakt in nerveus stuiterende postpunk. In hun rangen hebben ze daarbovenop een weemoedige, kelderdiep androgyn klinkende parlandozangeres Fenne Kuppens, die zich met evenveel zingbabbelende emotie presenteert als de Vlaamse Kae Tempest of beter nog, Dry Cleaning's Florence Shaw of zelfs als Tindersticks' eeuwige treurwilg Stuart Staples. Fans van Whispering Sons houden in het bijzonder van dat aparte, want intens, dwingend stemgeluid, hoe weinig divers en dansend de melodieën op haar notenbalk soms ook op en neer walsen. Kuppens klinkt er niettemin zo combattief mee, stevig, assertief en vooral met heel veel flair. Net als die prachtige collega's bewijst Whispering Sons met hun nieuwe 'The Great Calm' zonder meer tot het gild van die internationale blijvers te zijn doorgegroeid.

Fans van Whispering Sons vragen het vervolgens misschien zelf niet, maar ogenschijnlijk mag er tegenwoordig al eens meer dan een streepje zon doorheen de mistbanken van hun duistere mangrovebos priemen en duikt er tussen al die bedrukte stemmingen zowaar in de lyrics van 'Oceanic' zelfs liefde als thema op. Maar hoe dan ook, alles blijft doorgaans vooral heel diep, zwartgallig fluisterend, met heel eventjes maar dus die flard aan meer licht. Net voldoende wel om er de plaattitel dubbelzinnig mee te bevestigen: 'The Great Calm', de sereniteit van het loslaten, het vinden van je gemoedsrust, de vrede en jezelf. Want hoe broos en onbehaaglijk alles echt is, bleek vooral nà het afwerken van het album, toen frontvrouw Fenne Kuppens toch maar eventjes voor verschillende maanden het zwarte gat indook. Het hele komende business-slameur na het inblikken van het album was er voor haar net dàt iets teveel aan. Ontgoocheling, leegheid, zwart en as en het innerlijk rustzoekend voertuig op de cover lelijk gitzwart uitgebrand, tegenover die liefde en groeiende hoop. 'The Great Calm', dus evenzeer de kroniek van een tussen de plooien van het album duidelijk aangekondigde, zelfs door haar eigen bandleden onopgemerkte instorting van hun leadsinging lady. Zo werd het even bewust afstand nemen alsnog zelfs een must voor het voortbestaan van de groep. Eerst een 'standstill' en herevalueren om daarna weer klaar te zien. Kàn muziek echt wel die gegeerde eerste plaats innemen in de levens van Whispering Sons? Ja, die twijfel knaagde.

In alle geval laten ze met 'The Great Calm' toch weer horen hoeveel variaties van dreigend geluid ze op één aantrekkelijk palet wel kunnen uitsmeren. Pure songs waarvan het cryptische verhaal in het tekstenboek zich niet altijd onmiddellijk zal prijsgeven, maar dat net als de muziek even inherent is en dan sowieso aan de ribben kleeft. Met 'The Great Calm' komt er hier een Whispering Sons dat nu denkt én danst.

Ik laat het allemaal achter
bij de volgende stop.
Ik zal dan met mijn hoofd naar voren duiken, naar een toekomst die nog onbekend is."
- 'Standstill'

Baslijn, percussie en daar gaan ze door het door de synths onheilspellend grommende 'Standstill'. Een eenzame gitaar loopt als een tikkende tijdbom zijn lijn af, tot die dan ook snerpend uiteenspat tot ver tegen de intense keyboardsfinale. Kuppens' bangelijke autorit in haar hoofd, hier haar identiteitscrisis die er als een aneurisma explodeert. Heel vlug daarna, bij haar eerste stop, laat ze de groep dan ook effectief voor wat ie was. Een heel vergaande, heftige, hoogstpersoonlijke postpunker.

"Alle obstakels op mijn pad
duw ik naar het verleden,
voor het eerst sinds lange tijd.
Lopen, vliegen.
Alles is gewoon opgehelderd."
- 'Walking, Flying'

Ook 'Walking, Flying' gaat recht door zee. Wat een positief uptemponummer, frisse rock vol levendig opverende gitaren en weer die warm buitelende bas. Het is ook hoopvol, de uitzichtloosheid lijkt verdwenen en betere dagen wenken. Dit wordt gegarandeerd een concertfavoriet.

"Een verhard lichaam tussen bevroren lakens. Mijn eerste rilling in jaren. Koude stad. " - 'Cold City'

Trage keyboards samen op weg met de barre bespiegelingen van Kuppens. Ondanks ijskoude verkramptheid mag 'Cold City' zich toch in volmaakte sereniteit helemaal ontplooien.

"Deze handen blijven doorgaan. Duwen en trekken mij in en uit eindeloze dagen." - Dragging'

'Dragging' met Whispering Sons' vertrouwde klasse gespeeld. Kuppens' uitzichtloosheid als leidraad voor de hooggillende gitaren, de vette baslijnen en de naar overal wentelende drums.

"Sommige dingen blijven maar aanslepen. Ik rookte ze uit. Maar zal hier iets goed uit voortkomen?" - 'Something Good'

'Something Good', Kuppens vertwijfeld scanderend in wat een fraaie popsong is met stijgende beat. Mooie ijle gitaren, zwierige gitaarsolo incluis.

"Wat er in één oogopslag voorbijgaat is slechts de schaduw van deze vreemde tijden." - 'Still, Disappearing'

'Still, Disappearing', Kuppens' lievelingssong en eerste pure full band piano ballad. Met de schoonheid dus van treurige piano-akkoorden en horen we daar ook iets als strijkers en sax? Jawel, ze komen er heel overtuigend mee weg. 'Still, Disappearing', perfect op maat gesneden sfeersong toch voor Stuart Staples en Tindersticks? Kuppens etaleert er de grootsheid van een Nick Cave.
'
"Ik heb een stapel identiteiten. Maar ik vind degene die jij me gaf het leukst." - 'The Talker'

Een nieuw gedurfd geluid, de rauwe postpunkenergie van het ijzersterke 'The Talker'. Song met een cynische ondertoon. Een rollercoaster van bijna tien jaar Whispering Sons valt volledig samen met de aan Kuppens' opgedrongen identiteit. Van al die intrinsieke 'Several Others' daar wil ze nu resoluut af. Op en top speels en dansbaar leunt dit Whispering Sons sterk aan bij het jumpende Dry Cleaning.

"Ik sluit mijn ogen en laat los. Ik zweef, oh ik zweef. Ik word geabsorbeerd door de grote rust." - 'Balm (After Violence)'

De melodramatische song die de albumtitel levert. Traag opgebouwd bevat het etherisch meeslepende 'Balm (After Violence)' net als in 'Still, Disappearing' weer die zalig kabbelende piano tegen hier een achtergrond van ruis en distortion, tot de beukende drums het overnemen.

"Ook al lijkt er niks van mij over te zijn. Ik heb deze vlam beschermd. Sinds ik mijn ontsnapping plande."- 'Poor Girl'

'Poor Girl', op Kuppens' fluistering op proggy inpingelende gitaarakkoorden volgt een switch naar volle ruigheid, een storm van wervelende percussie en schreeuwerig uitsluierend gitaargeweld. Hard, zacht, again and again.

"Door al die jaren heen heb ik mij gevormd tot een zwak wezen met vele gezichten." - 'Loose Ends'

Het bijtende 'Loose Ends' in snelheid aangedreven door kribbige gitaar waar een frontvrouw Fenne ten aanval zich dan ook volop 'loose' laat gaan.

"En ik vertel haar dat ik van haar hou. Ik heb dit nog nooit gevoeld. Ik houd haar vast. Zij is het wonder en ik hou van haar." - 'Oceanic'

'Oceanic', is ook dit een nieuwe weg voor Whispering Sons? Parlando, heartbeat en weidse piano. Geen poespas, hier open en bloot een optimistische lovesong van Kuppens dagdromend over haar lief.

"Ik wed dat je me nog nooit zo hebt gezien. Dit ben ik. Ik ben nu meer wie ik ben. En minder wie ik wilde zijn." "Tekenen van een verandering van tijden. Wel, ik sta in brand nu. Hier gaan we, ik vang deze klap graag op. Adem het verleden uit. Scheur de hele huid van mijn vlees en verander het allemaal in as." - 'Try Me Again'

Atypische afsluiter voor 'The Great Calm': het ongezuiverde 'Try Me Again' waar een brandende Kuppens voor een laatste maal losbreekt en haar vurige wil om bij zichzelf thuis mogen te komen brutaal uitschreeuwt. Regelrecht om zich heen slaande shoegaze andermaal voor de festivals.

Dit 'The Great Calm' of hoe het neerschrijven van innerlijke roerselen als therapie omgesmeed wordt tot een zichzelf overtreffende, vernieuwende plaat. Prima zelf geproducet bovendien onder leiding van Bert Vliegen, die daarenboven als bassist bij de groep inschoof.

Whispering Sons is met 'The Great Calm' minder theatraal, minder groots, minder minimalistisch. Maar als vanouds drijven ze nog steeds heel intens op energie en emotie en op een overkoepelend verhaal waar niks op zichzelf zal staan. Ze blijken ontvankelijk voor een vernieuwde sound. Ze zijn gegroeid in het verzinnen van verrassend passende songsstructuren en in het spannend opbouwen van songs naar hun extatische climax. Omgeven zijn die met hun vintage diepsnijdende gitaarriffs, constant sinister dansende bas en verbazend verspringende percussie.
Maar het samengaan van Kuppens' duistere reflectie met dansen lijkt ook wel een nieuw pad voor de komende jaren. Rocken als The National wel, maar dan evengoed een stap kunnen terugzetten en ineens andere sferen creëren, tot intieme pianoballades toe.
Vooral het perfectionisme en het leiderschap van de breekbare blonde Kuppens heerst en is zelfs na burn-out onaangetast gebleven. Met haar cool blijft deze zwarte apocalyptische podiumverschijning onvervangbare charismatische spil van het vijftal.

Whispering Sons zit dus helemaal niet meer in een 'standstill'. Ze zijn helemaal bij zichzelf thuisgekomen en zijn gretig in de aanloop naar hun komende concerten. België, Nederland, Duitsland, Frankrijk, Engeland, Zwitserland, Oostenrijk, Tsjechië, Italië, Bulgarije, Roemenië, Griekenland, Estland... Europe, here they come (again).

De nieuwe bandsamenstelling:
Fenne Kuppens - zang
Kobe Lijnen - gitaar
Bert Vliegen - bas, producer
Sander Pelsmaekers - toetsen
Tuur Vandeborne - drums

avatar van jeanmaurice
3,5
Ik vind deze een stuk sterker dan de voorganger. ****

avatar van DjFrankie
4,0
DjFrankie (moderator)
jeanmaurice schreef:
Ik vind deze een stuk sterker dan de voorganger. ****


Ik ook vooral Poor Girl springt er wmb bovenuit.
Van mij mogen ze die kant opgaan.

avatar van jeanmaurice
3,5
Van mij ook.
Je hoort dat de band een enorme ontwikkeling heeft doorgemaakt, komt zeker ook door het vele live spelen.

avatar van steve harris
Vanavond in Vera Groningen ik ben benieuwd,ik was in 2019 ook bij de Image tour waar ik ze live erg goed vond.

avatar van malheur
3,5
Net geweest, de Vera. Heb dit album nog niet in zijn geheel gehoord maar ik vond de gig erg tof. 1e x gezien. Geluid was wat mij betreft erg goed en de band speelt superstrak. Muzikaal is het superknap hun werk.

Denk wel dat het net, net niet hun type zaal/publiek was. Alles draait om het bezwerende, dreigende en in de ‘stille’ nummers bleven ze lullen achterin. Ze kan daar trouwens goed mee overweg en geeft geen krimp.

avatar van steve harris
Ja klopt jammer dat er altijd mensen moeten " lullen " tijdens een konsert

avatar van blur8
4,0
Ìn Doornroosje was het huisstil in stam vol huis. Juist tijdens de stille nummers
Het is zaal en publiek afhankelijk. Hulde aan Nijmegen dus.

avatar van jellecomicgek72
4,5
18 December in Tivoli Vredenburg Utrecht!

avatar van Alicia
3,5
Whispering Sons. Authentiek, krachtig en bevlogen. Zangeres Fenne is weliswaar niet het type zangeres waar ik een, twee, drie kapot van ben, een paar hele sterke nummers maken dat ik dit album nog net een ruime voldoende kan geven. Maar er staan ook nummers op die weinig onderscheidend zijn of beter: die teveel in hetzelfde stramien blijven hangen. Een heel album Whispering Sons - welke dan ook - is daarom voor mij nog altijd net iets 'teveel van het goede'.

avatar van munrobagger
4,5
Dit album groeit voor mij met de dag.

avatar van matthijs
3,5
Mooi dat elk album heel anders is qua totaalsfeer. De bombast van Image is hier grotendeels weg (best jammer) maar we krijgen wel meerdere verstilde meesterwerkjes.

avatar van jorro
4,0
In de diepten van de Belgische muziekcultuur, waar schemering de norm is, staat Whispering Sons als een monolith van gothic en postpunk esthetiek. Hun recente album, The Great Calm, verkent de krochten van menselijke emoties tegen een achtergrond van onheilspellende melodieën. Waar ik bij het vorige album nog moest wennen aan de zang is dat inmiddels een gepasseerd station. De klik is er nu.

De openingscompositie Standstill zet onmiddellijk de toon met zijn beklemmende sfeer. Echter, het is in het refrein dat de track zijn ware, schitterende potentieel onthult. Een krachtige start, zeker, maar slechts het begin van onze auditieve reis.

Vervolgens vervoert Walking, Flying mij door een landschap van intense energie en dynamiek, een muzikale expeditie die zowel zweeft als voortschrijdt met een onmiskenbare drive. Het contrast met de daaropvolgende Cold City kon niet groter zijn; hier worden we ondergedompeld in een gotische ballade die de koude kilte van een verlaten metropool oproept.

Een bijzondere favoriet van mij is Dragging, een nummer dat zich onderscheidt met zijn meeslepende kwaliteiten. Helaas, Something Good levert niet dezelfde impact, wat een vleugje teleurstelling brengt in het anders zo solide geheel.

Still, Disappearing trekt zich terug in een introspectieve, ingetogen stemming, een zeldzame adempauze binnen dit album vol gepaste intensiteit. Aan de andere kant, The Talker breekt de sombere charme met zijn ongewone wat opgewekte toon een beetje.

Het tij keert weer met Balm, dat ons terugvoert naar de duistere, comfortabele diepten van Whispering Sons' klanklandschap. Poor Girl onthult zich als een emotionele uitbarsting, een catharsis ingeklemd tussen de rustigere Loose Ends, die ondanks zijn kalme uiterlijk een onderstroom van spanning behoudt.

Oceanic vormt een kleine tegenvaller en mist de diepte die ik verlang in dit soort muzikale expressie. De afsluiting van dit muzikale hoofdstuk, Try Me Again, staat echter als een waardige climax, evenarend in intensiteit en passie, een echte apotheose die mijn waardering voor het album als geheel weer doet herleven.

In summier, The Great Calm van Whispering Sons is een fijne trip door de donkere wateren van gothic en postpunk, een album dat zowel de ziel beroert als uitdaagt. Ondanks enkele momenten van kleine dissonantie, blijft het een gedenkwaardige toevoeging aan hun oeuvre.

Eerder verschenen op www.jorros-muziekkeuze.nl

avatar van WesleyX16
4,5
Mijn voorkeur gaat toch uit naar hun originele sound. En toch vind ik dit een heerlijke plaat. Af en toe klinken ze ook echt heavy. Ik heb ze een paar weken live gehoord met een groot deel van hun nieuwe songs. Daar kwamen juist ook de nieuwe songs heel goed tot hun recht met Try Me Again als mooie afsluiter.

Gast
geplaatst: vandaag om 14:04 uur

geplaatst: vandaag om 14:04 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.