Mark Knopfler - One Deep River (2024)

Blijkbaar een album voor de fans, want zelden is een solo album van hem onder de fans zo goed ontvangen. Dit is zijn 10e solo album... Er zijn geen skippers op dit album, de sfeer is prachtig en elk nummer past.

Ben bij de album presentatie in London geweest vrijdag waar Mark ook aanwezig was, wat een belevenis! eIk heb daar een nummer gehoord van The Boy, EP die zaterdag uitkomt. Liefhebbers gaan daar opnieuw van genieten, prachtige track! (All Comers)

Er reageren hier zo te zien maar een handjevol liefhebbers. Echt cringe sommige reacties hier.

Ik ga het gewoon zeggen: dit is de beste soloplaat die Mark Knopfler heeft gemaakt. Melancholisch, introspectief en die heerlijke elektrische gitaar die o zo kenmerkend overal doorheen snijdt. Zijn eerdere solo klassiekers (zijn eerste drie) hadden altijd wel nummer waarvan ik dacht, ‘moet dat nou’. En dat heb ik hier niet.

Mijn gevoel zegt echter wel dat dit zijn afscheid is.

Hij zegt zelf dat hij doorgaat met schrijven en nieuwe albums maken, het touren en live optreden is echter wel afgelopen.

Two Pairs of Hands vind ik heel tof.

Mark Knopfler brengt eigenlijk niets nieuws onder de zon en ik heb mij allang ermee verzoend dat er nauwelijks baanbrekende albums zullen uitkomen. Maar het is een erg aangename schijf, sfeervol en melancholiek met prima heldere productie. 40 jaar geleden zou ik dit ook een prima albums hebben gevonden.
Een album voor de late uurtjes? Jazeker maar met klasse.

So zeg.

Plaat gaat hard hier.

Zulk enthousiasme bij een Mark Knopfler plaat wie had dat nog gedacht.

Een van deze dagen ook maar eens opleggen dan.

Of het nou z'n derde, achtste of tiende is: Knopfler blijft Knopfler. Een constatering die enerzijds net zo saai is als dat niet-liefhebbers z'n muziek vaak vinden, maar anderzijds simpelweg vooral bevestigt dat we het hier hebben over een muzikant die zich in de enigszins gefortuneerde positie gespeeld heeft om gewoon te maken wat-ie zélf mooi vindt. Knopfler heeft zich sinds de lang vervlogen Dire Straits-dagen één doel gesteld: plezier maken met puur vakmanschap, meer niet. 'One Deep River' zal een teleurstelling zijn voor de luisteraar voor wie stilstand achteruitgang is: op vernieuwing zullen we de inmiddels 74-jarige Knopfler niet meer gaan betrappen. En precies dát beschouw ik als hét visitekaartje voor dit album.

Knopfler kabbelt zoals hij hoort te kabbelen. Niet als een ruige, diepe rivier zoals de albumtitel misschien doet vermoeden, maar als een beekje in de Ardennen: kalm, sereen en rustgevend. Dat kun je saai noemen, maar ik trek graag de vergelijking met bier: bij Rochefort en Chimay doen ze al wat jaartjes niet zoveel geks met hun recepten. En voor mij winnen die bieren het toch doorgaans echt met groot gemak van het gemiddelde craftbeer van de talloze als paddenstoelen uit de grond schietende nieuwe brouwerijtjes. Knopfler levert 'gewoon' weer puik schrijf- en gitaarwerk af, is zelfs nog heel behoorlijk bij stem en lijkt nog altijd niet uitverteld te zijn als oud-journalist.

'One Deep River' gaat niemand de dansvloer op krijgen, maar is voer voor de late uurtjes met een typische 'vooruit, nog ééntje dan'. Puur vakmanschap en uiteraard weer opgenomen in z'n eigen British Grove-studio. En tóch kan ik me er niet toe zetten vijf sterren te geven. Waarom? Ook nu weer goochelt Knopfler - of z'n platenmaatschappij - met edities, bonustracks en als klap op de vuurpijl kwam vandaag of gisteren de EP 'The Boy' uit, met vier tracks die stuk voor stuk niet hadden misstaan op 'One Deep River'. Welke editie je ook koopt: wil je álles hebben, ben je zomaar 150 euro kwijt, moet je ook nog beschikken over zowel een cd-speler als draaitafel én de mazzel dat je één van de zeer beperkt beschkbare exemplaren van 'The Boy' kon bemachtigen (waarvoor je in euro's bijna een tientje per track neer mag leggen).

En dat voelt enigszins als onnodige commerciële uitbuiting, hoe erg ik ook niet geloof dat het Knopfler daar om te doen is. Vier sterren dus: 'One Deep River' had beter kunnen zijn met bijvoorbeeld het 'What It Is-achtige' 'All Corners' er op, of het jazzy 'Mr Solomons Said'. Eigenlijk absurd dat het Knopfler nu een ster kost, maar 'One Deep River' had een release moeten zijn van 2 cd's. Maar da's mijn - uiteraard bescheiden - mening. O ja, ik heb 'm op 'gelimiteerd' babyblauw vinyl. Eigenlijk dom, zwart vinyl is vaak wat minder rommelig, maar het ziet er leuk uit...

Ben benieuwd! Noem me een sentimentele zak, maar voor mij wordt het niet heel snel meer beter dan 'Radio City Serenade' en 'Dream of the Drowned Submariner'...

"Geld voor niks, en je kippetjes gratis
Da's niet werken, dat is hoe je dat doet
Laat me je vertellen, die gasten zijn niet dom
Misschien een blaartje op je kleine vinger"

Onvergetelijk, maar dit boeit me maar weinig...

Laid-back, of gewoonweg saai? Het kan neerkomen op een nuanceverschil. Doorgaans weet Knopfler met zijn gitaarspel de aandacht wel vast te houden. De arrangementen zijn hier i.i.g. gedetaileerd uitgewerkt. Dat moet ook wel. Door het lage tempo komt de nadruk op de details te liggen. Soms wekt dat kippenvel op (Tunnel 13), maar soms weten de kruiden de opgewarmde kliek ook niet te redden (Smart Money). Ik had verder nog wat uptempo pepers als Two Pairs of Hands gelust. One Deep River bevat niettemin prima audiovoer, maar het toetje ( The Boy) sla ik liever over.

Je hebt gewoon helemaal gelijk, gisteren weer eens Privateering gedraaid, blijft zijn beste album.

Van Mark Knopfler hoefde je eigenlijk geen Telegraph Road of Tunnel Of Love meer te verwachten. Die tijd ligt ver achter hem. De man wil gewoon muziek maken en doet dat uitstekend. Ik ga deze plaat zeker niet zijn beste solo album aller tijden noemen, dat blijft voor mij denk ik toch Sailing To Philadelphia en daar zit op momenten ook nog wel een beetje power in.

Misschien is zijn live versie van Telegraph Road door de jaren heen wel enigszins exemplarisch voor de mood waarin hij verkeerde. In 1996 en 2001 was Telegraph Road nog de spetterende afsluiter tijdens zijn solo concerten (voor de toegiften), maar in de loop der volgende tournees werd de uitvoering toch wel steeds gezapiger moet ik eerlijk zeggen en tijdens zijn laatste tournee werd het nummer na een aantal shows zelfs helemaal geschrapt uit de setlist.

One Deep River is gewoon een fijne luisterplaat voor de rustige momenten. Mark Knopfler hoeft niets meer te bewijzen en straalt dat ook relaxed uit in de interviews rond deze plaat. Gewoon lekker muziek blijven maken en niet meer de stress en inspanning van een lange vermoeiende wereldtournee. Wat mij betreft heeft hij groot gelijk.

Mooie productie, redelijke songs , muzikaal keurig ingekleurd , maar ook bloedeloos saai. Knopfler heeft het natuurlijk nooit van dikke uitspattingen moeten hebben , maar dit kabbelt wel heel erg. De signatuur die Knopfler zijn muziek meegeeft is natuurlijk bijzonder , maar het is tevens zijn valkuil. Iedereen weet wat de man kan , maar hij lijkt altijd met de handrem erop te spelen. Das jammer , want de waardering voor songwriter/gitarist heb ik wel degelijk voor hem. Hij helpt het alleen steeds zelf om zeep, door niet even dat kleine beetje risico toe te voegen in zijn platen. Dat is zonde en kost hem een halve ster . 2 en halve ster dus.

Mark Knopfler vind ik ook geen meester zanger, niet in de trant van een Gerry Rafferty, maar hij komt er geheel op zijn eigen manier wel mee weg. Ik vind bepaalde reacties een belediging voor het artistieke werk wat hij aflevert, ja ik heb ook Dire Straits in de kast staan net als Derek & the Dominos, zijn inderdaad top albums, maar dat betekent toch niet dat zowel Knopfler als Clapton zuigen als solo artiest????

Gewoon een lekker moppie muziek.. Geen poespas geen drukte makerij, gewoon klasse!
Buitengewoon.

Halfje erbij,4 nu. Heerlijk relaxted is dit toch.

De laatste tijd veel geluisterd en ik trek een vol punt af .
De riedel uit Scavengers Yard is zo gecopieerd uit Punish The Monkey en vanaf nummer 9 tot en met 11 begint het Klaas Vaak drieluik met de afsluiter This One`s Not Going To End Well , en daar heeft Mark wel gelijk in want voor velen eindigd het ook niet goed want die slapen dan al .
Beste songs zijn Tunnel 13 , Janine en One Deep River .
Ik vind het zeker niet zijn beste album . Als Knopfler fan mag je er ook best een kritische noot bijzetten , in dit geval een paar noten .

Na twee dagen volop in de gladheidsbestrijding te hebben gezeten, is het vandaag goed relaxen en tot rust te komen met deze, nog steeds , uitstekende worp van MK.