Richard Hawley - In This City They Call You Love (2024)

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Richard Hawley - In This City They Call You Love - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Richard Hawley - In This City They Call You Love
Richard Hawley haalde de afgelopen twaalf jaar maar zelden het niveau van zijn beste albums, maar de Britse muzikant herpakt zich op zijn nieuwe album, dat laat horen dat hij nog altijd behoort tot de beste crooners

Richard Hawley laat ook op zijn nieuwe album In This City They Call You Love weer incidenteel horen dat hij kan rocken, maar de Britse muzikant doet dit keer vooral waar hij goed in is. De meeste songs op het album zijn voorzien van ingetogen klanken en laten de Britse muzikant vooral als crooner horen. Dat beheerst Richard Hawley zoals zijn idolen uit het verleden dat deden, waardoor In This City They Call You Love goed is voor flink wat nostalgie. En voor flink wat melancholie, wat het album voorziet van een bijzondere sfeer. Richard Hawley was zijn topvorm even kwijt, maar hij heeft hem weer gevonden op zijn uitstekende nieuwe album, dat niet onder doet voor zijn beste albums.

Richard Hawley maakte in de jaren 90 deel uit van de niet heel succesvolle Britpop band Longpigs en stond later op het podium met het veel succesvollere Pulp. De Britse gitarist had echter hogere ambities en wilde in de voetsporen treden van zijn jeugdhelden Roy Orbison en Elvis Presley, van wie hij de muziek thuis in Sheffield met de paplepel kreeg ingegoten. In 2001 debuteerde Richard Hawley met een zeer goed ontvangen titelloos mini-album, waarop de Britse muzikant voor het eerst liet horen dat hij niet alleen een prima gitarist maar ook een getalenteerd crooner is.

Er volgde een serie uitstekende albums, waartussen ik maar lastig kan kiezen. Lowedges (2003), Coles Corner (2005), Lady's Bridge (2007), Truelove's Gutter (2009), Standing At The Sky's Edge (2012) en Hollow Meadows (2015) zijn allemaal uitstekende albums met een karakteristiek geluid, dat over de albums flink kon variëren. Als ik echt moet kiezen kies ik voor Truelove’s Gutter, waarop de instrumentatie nog net wat mooier en origineler was en de stem van Richard Hawley nog beter uit de verf kwam, maar groot zijn de verschillen tussen deze albums niet.

Sindsdien is het echter wat kwakkelen met de Britse muzikant. Het in 2019 verschenen Further kon maar lastig kiezen tussen stevige rocksongs (die overigens ook te vinden waren op het psychedelische Standing At The Sky's Edge ) en songs waarin de crooner Richard Hawley centraal stond en hoewel het zeker geen slecht album was, schat ik het toch lager in dan de serie voorgangers. Sindsdien maakte de Britse muzikant een soundtrack en een musical, maar voor de echte opvolger van Further moesten we tot deze week wachten.

In This City They Call You Love is net als het inmiddels vijf jaar oude Further een album met twee gezichten, maar ik schat het nieuwe album van Richard Hawley veel hoger in. Het nieuwe album van de Britse muzikant bevat een beperkt aantal wat stevigere songs en een flink aantal meer ingetogen songs. In de wat stevigere songs hoor je dat Richard Hawley nog prima uit de voeten kan op zijn gitaren, maar zijn kunsten als crooner bewaart hij vooral voor de wat meer ingetogen songs op het album, waarin het gitaarwerk overigens ook zeer fraai is.

Wanneer ik In This City They Call You Love vergelijk met zijn voorganger is er in muzikaal en vocaal opzicht niet eens zo heel veel veranderd, maar de songs op het nieuwe album vind ik een stuk beter. Het zijn songs die zich kunnen meten met die op de beste albums van de muzikant uit Sheffield, die in eigen land terecht een grootheid is.

Zeker wanneer Richard Hawley zich manifesteert als de romantische crooner tekent hij op In This City They Call You Love voor prachtige songs, maar ook de wat stevigere songs, die sterk in de minderheid zijn dit keer, spreken zeer tot de verbeelding. Crooners als Richard Hawley zijn helaas een wat uitstervend ras, maar luister naar de mooiste songs op het album, zoals het wonderschone Heavy Rain, en je weet dat er altijd behoefte zal zijn aan zangers als Richard Hawley, die in het genre inmiddels al ruim twintig jaar mee kan met de allerbesten.

Het inmiddels vijftien jaar oude Truelove’s Gutter is nog altijd mijn favoriete Richard Hawley album, maar In This City They Call You Love komt heel dicht in de buurt en is nog zeker niet uitgegroeid. Richard Hawley maakt al met al een glorieuze comeback en dat is heel goed nieuws. Erwin Zijleman

Wat een wonderschone toevoeging aan een steeds klassieker wordend oeuvre dit weer. De misleidende magie van Hawley is dat alles aan hem - stem, muziek, teksten - zo’n intens ouderwetse klasse ademt, dat je het te makkelijk als gegeven kan beschouwen, en niet hoort hoe verduiveld goed dit allemaal in elkaar steekt, hoe zeer hij van al die vertrouwde elementen toch iets volstrekt welgemeends en zeer eigens weet te brouwen. Dit album is een stuk basaler, minder weelderig, dan eerdere werken, meer Cash of Campbell dan Walker of Hazlewood, met zo nu en dan een snufje Everly Brothers, al blijft de eeuwige Orbison toch ook nooit ver weg, en voor een hedendaagsere vergelijking hoor ik met enige regelmaat de bezwerend desolate kraak van wijlen Mark Lanegan er doorheen klinken. Het zou allemaal zo makkelijk in een potpourri, een act, kunnen verzanden, maar daar weet Hawley al negen albums verre van te blijven en ook hier kan je er van de eerste tot de laatste noot niet omheen dat het hem Menens is. Romantische, weemoedige, tijdperkoverstijgende Menens. Om met een kop koffie of glaasje whisky heel lang mee uit het raam te staren, perfect voor deze miezerige lentedagen.

Grappig dat je die associatie hebt, want mijn kennismaking met deze artiest (wat voor velen zal gelden) was zijn vocale gastbijdrage aan Elbow’s The Seldom Seen Kid.

Prism in Jeans is een prachtsong, het beste wat ik dit jaar heb gehoord. Pakkend, sfeervol en emotioneel.

Na jaren ook weer op tour in NL en BE

Hoppa kaarten voor de Tolhuistuin op 9 september.

Ik rijd toch graag even de grens over voor de hele band

Ik begin In This City They Call You Love al iets meer te waarderen, maar ik vind het verre van zijn beste plaat. Ik blijf achter mijn eerste gevoel dat het allemaal toch wat saai is en magie mist, op Prism in Jeans na en in mindere mate ook Heavy Rain. Het is allemaal wat meer richting Cash, daar ben ik zelf wat minder fan van.

Ik ook zin in.

De hele band komt mee lijkt me ? Ik kan nergens vinden dat het een solo acoustic act is.

Staat op z’n insta. Hij speelt van de Europese tour maar 3 concerten met band helaas. Brussel, Parijs en Oslo.

Wat een heerlijk album van deze Britse crooner. Hoe meer ik hem draai, hoe meer ik erin groei. Dat zijn vaak de leukste albums:)

Goed dat ik tickets voor Brussel heb dan

Deze cd meermaals intens beluisterd.
Eerst en vooral : wat heeft die man toch een warme stem. En ook : hoe eenvoud echt heel mooi kan zijn.
Hoogtepunten op de cd vind ik : uiteraard Prism in Jeans, maar zeker ook Heavy rain, Hear that lonesome Whistle blow en het prachtige I’ll never get over you. Ik vind hem ook op zijn best op zijn rustige nummers. Vandaar dat ik Deep Space wat minder vind. Maar toch een aanrader, deze plaat.

Wat een wonderschoon concert was dat zeg! Ik vond het juist mooi dat het (semi-)akoestisch was, nummers kwamen krachtig naar voren. En niet helemaal solo, prachtig samenspel met de andere gitarist. Leuke nonchalante praatjes ook tussendoor, heerlijk zeg. Dan vanavond naar Elbow, zou mooi zijn als Richard even uit de coulissen opduikt voor een stukje The Fix.

wat een heerlijk album, notabene op vinyl en wat een woonderschoon concert in de tolhuistuin in amsterdam

was er bij in Brussel, in een uitpuilende AB (voor het eerst!), en het was erg goed. Kan me voorstellen dat Richard Hawley solo (met compaan) intens is maar met band vond ik het wel helemaal perfect. Het rauwe van Standing at the Sky's Edge was compleet, het intieme Open Up Your Door in al zijn facetten indrukwekkend. Tel daarbij op de prachtig uitgevoerde nummers van dit In This City They Call You Love.
Bijzonder om mee te maken hoe RH in België op juiste waarde wordt geschat.

Edit: het concert overdonderend zien beginnen (met voltallige band dus) met She Brings the Sunlight was overweldigend.