The Smashing Pumpkins - Aghori Mhori Mei (2024)

Ineens is Smashing Pumpkins toch wel in staat een middelmatig album af te leveren!
Na zoveel jaren ongemakkelijke bagger te hebben uitgebracht, wie had dit verwacht.

Het is soortvan fijn, maar ik sluit me aan bij wat er al eerder gezegd is; het klinkt niet verkeerd, maar er mist wat. Het is wat mij betreft gewoon niet geloofwaardig meer.
Een 'beetje' te laat allemaal daarvoor.

Het eerste nummer vind ik best goed, het wordt zelfs nergens echt slecht. Toch denk ik niet dat ik dit nog veel zal luisteren.
Ik kan zijn stem ook niet goed meer aanhoren.

Ik zet liever de oude stuff op. Daar is dit ook wel een mega referentie naar.

The Smashing Pumpkins, die grootste romantische grungeband van weleer heeft helaas de laatste jaren van zijn onvoorspelbaarheid haast een deugd gemaakt. Maar de originele kompanen Billy Corgan, Jimmy Chamberlain en James Iha komen hier met de resoluut franje- en singleloze lancering van hun dertiende tot ieders verrassing wel met een geweldig coole klapper op de proppen. Met een Corgan bovendien goed bij stem en in een prima productie. Geen oeverloze driedubbele geeuwer meer dus zoals die laatste keer. Neen, gewoon solied tien progressieve songs in een compact behapbare drie kwartiertjes. Waarin ze bovendien duidelijk weer de lucht van rock en metal diep hebben opgesnoven in plaats van zomaar wat aan te rommelen met al die synthesizers van voorheen. Terug daarmee zelfs bijna naar de tijd van hun magnum opus 'Mellon Collie And The Infinite Sadness', met opnieuw glansrollen voor de fuzzy gitaren, de enorme, loodzware riffs en naast de bas en de drums de snijdende nasale vocals van onze kale knikker Billy.

Al met de memorabele opener 'Edin' gaat het dak er helemaal af. Uit een Toolsgewijs zoetjes meanderende gitaarlick ontstaat ineens die bezeten withete Pumpkins-moordriff, startpunt van de hartbrekende groove en een psychedelisch opjuttende wall of sound waarvoor de fans de band altijd al zo hoog op handen droegen.

Daarna zo mogelijk nog meer hoogtepunt, het uit je duistere droom opstijgende progressieve monument 'Pentagrams', waarin het trio je werkelijk alles geeft. "Love never dies", horen we Corgan creepy toezingen. Het wordt het nieuwe anthem van een vernuftige, episch geïnstrumenteerde compositie .

Daalt dan, na nog zo'n explosieve headbanger 'Sighommi', na drie songs lang verpletterende riffs vol gitzwarte donkerte in de melodieën, voor heel even de nodige melancholische rust in van 'Pentecost'. Dartele piano, uitdijend strijkersfestijn en evenwichtig gedoseerde synthesizers. Sfeervol en wat werkt het daar goed.

Maar daarna vanaf het sinistere 'War Dreams of Itself' toch gewoon weer vol de decibels en de meest opwindende riffs. Niet te vergeten daarbij, simultaan ook de zoveelste demonstratie van Jimmy Chamberlain's allerstrakste drumtexturen.

Dan komt zwierig zwevend het popliedje 'Who Goes There' binnen. Corgan's vredige verhaal ondersteund door een telkens weer sierlijk opduikend gitaarlijntje.

'999' klinkt wat kribbig met die vervreemdend afdrijvende piano en daar komen in een trager ritme de gitaren al weer aangolven. Gigantisch de geluidsmuur die wordt opgebouwd. Pareltje van dynamische progkunst.

Ook 'Goeth the Fall' verdient het predicaat voortreffelijk, al is het een mistroostige ballad, maar Corgan maakt hem weer zo vintage The Smashing Pumpkins.

In het onverbiddelijk ritueel dat in het doordrammende 'Sicarus' wordt opgevoerd, met onder meer het op zijn transcendentst afbuigend refrein, gaan de Pumpkins haast Metallica achterna. Het zijn twee simpele Black Sabbath-noten die er finaal een gewichtig punt mogen achter zetten.

Een schitterend filmisch 'Murnau' tenslotte laat het doek vallen. Zalig, als regen delicaat neerdruppelende pianotoetsen en met dramatisch symfonisch orkest dat krachtig de dans overneemt. Een typisch zwevende afsluiter de The Smashing Pumpkins helemaal waardig.

Dit kortom is zonder dieptepunten die uitgebalanceerde plaat geworden van The Smashing Pumpkins waar we al zo lang naar hebben uitgekeken. Hier zijn gepassioneerd en gefocust weer die woedende ratten in een kooi in een album zo vitaal en zo vol vuur. Daarom, veeg al die voorgaande kwakkeljaren samen, Billy, ze worden je bij dit fraaie 'Aghori Mhori Mei' helemaal vergeven.

Ben halverwege de plaat. Dat is verder dan ik volgens mij de laatste jaren wist te komen. De plaat voelt een beetje als menige reboot-film vd laatste jaren (Starwars, Ghostbusters, Indiana J, etc.): vol met nostalgische dingen die me wel bevallen, maar tegelijkertijd voelt het ook wat bedacht. Veel van die rebootfilms voelden in eerste instantie ok, maar sommigen zakten toch door het ijs. Wel vorm, geen inhoud.
En ik ben momenteel voorzichtig positief, maar het gevoel dat we worden bekocht zakt niet helemaal weg nog. Ik zie ergens iemand vh middenkader van het platenlabel tegen een dwarse Billy Corgan zeggen: "Maar Bill, dit is zoals de Pumpkins zouden moeten klinken! Dat is gebleken uit ons marketingonderzoek onder kalende veertigers". En dat Billy deze keer in een opvallend meegaande of depressieve bui dacht, " fok it, we doen het".
Een ander minpunt is dat ik heel veel muren van geluid hoor en sterke riffs, maar nog niet zoveel echte liedjes. Alleen 999 en Pentecost tot toe. Misschien komt het nog...

Dus tja. De tijd gaat het leren. Als het materiaal goed genoeg blijft hangen, laat ik me graag bedotten. En anders zetten we Mellon Collie maar weer eens op.

Een aangename verrassing, zeker na het recente Atum-drieluik, dat vooral uitblonk in nietszeggendheid. Ditmaal hoor je direct bij opener Edin dat het goed zit; Billy Corgan's zang is weer op niveau en productioneel klinkt dit behoorlijk goed. Het songmateriaal is over de hele linie genomen ook bovengemiddeld sterk. Hopelijk houdt de band stijgende deze koers vast.

Halfje erbij. Dit is voor mij een groeiplaat.

Ik heb er juist een halve ster afgehaald. Ik was aanvankelijk enthousiast maar het album beklijft niet echt. Ik vind het nog steeds hun beste album sinds Melloncolie maar ik betwijfel of ik het nog vaak ga opzetten.

Grappig, ik neig hier ondertussen ook naar. Oceania als 'post Mellon Collie' vind ik vele malen beter en ook Shiny and Oh So Bright, Vol. 1 doet het niet slecht bij mij. Deze blijkt inderdaad minder goed te beklijven of zo.

De keutels van Corgan, ik blijf ze met milde fascinatie volgen als onschuldige auto-ongelukken. De hoop dat hij ooit nog met iets op de proppen zal komen dat in de schaduw mag staan van zijn ‘gouden periode’ (die exact samenvalt met de oorspronkelijke pumpkins-incarnatie, ik ben zo iemand die Adore en de Machina’s daar ook zéker toe rekent) is inmiddels al ellendig lang geleden vervlogen en daarmee doet het ook niet meer zo’n pijn. Stiekem hoopte ik zelfs dat er op dit nieuwe album iets net zo lachwekkends zou staan als Hooray! op de vorige, zodat deze zelfgedwongen luisterbeurt tenminste nog iets op zou wekken. Maar nee, nergens wordt dit album zo ridicuul als ook maar wat van de voorgaande rits pumpins-platen, hoewel ook nergens zo briljant en onderscheidend als op hun klassiekers. Het speelt allemaal redelijk op save wat we hier horen, maar grotendeels toch ook ouderwets lekker. En het is ergens best verfrissend dat Corgan zich voor die kwalificatie van ‘ouderwets lekker’ nou eens niet te goed lijkt te voelen. Hoe we dit album moeten beoordelen heeft alles met verwachtingsmanagement te maken. Op basis van wat je in 2024 van Corgan zou verwachten is dit album (ik weiger die titel uit te typen) niet minder dan ‘fenomenaal’ te noemen, op basis van een vergelijking met wat hij ooit met de wereld deelde ‘redelijk ondermaats’, en ten slotte min of meer objectief bekeken ‘gewoon een prima plaatje’. Grootste mankement van dit werk is dat verreweg het sterkte nummer de opener is, die had echt zo op Gish kunnen staan (en voegt in die zin dus niet al teveel toe, maar toch maar toch). Echt leuk ook voor Jimmy dat-ie eindelijk weer eens echt mag knallen! Dat was toch ook wel heel raar van die laatste Pumpkins-releases, dat de oude bezetting (op die ‘ene’ na dan) met het nodige tromgeroffel eindelijk weer bij elkaar was en dat ze nagenoeg niet te horen bleken. Hoe dan ook, Edin zet wat mij betreft de verwachtingen toch net te hoog in waardoor wat volgt toch een beetje als een plumpudding in elkaar zakt, met alleen hier en daar nog wat korte oplevingen. Maar deze pompoenenplumpudding bevat aanzienlijk meer smaak dan Corgan ons decennia lang heeft willen serveren. Benieuwd of dit de opmaat vormt naar meer smakelijks, of dat dit slechts een kortstondige knieval naar de fans betreft, maar laten we er maar met nederige dankbaarheid voorzichtig van smikkelen.

Goeth The Fall is het beste van deze plaat. Blij dat Billy een nieuwe 1979 heeft geschreven

Pentagrams is een sterke tweede.

Klinkt zeker niet slecht, vergeleken met de laatste platen. Zitten slim verwijzingen naar de jaren 90 platen in, maar na een paar keer luisteren kom ik tot de conclusie dat het het niveau van weleer echt niet haalt. Geeft ook niet, maar dit is voor mij geen return to form. Ik zet weer eens even heerlijk Siamese dream op.

Eigenlijk wel een lekkere plaat. Ben nooit echt fan van Corgan zijn stem, maar muzikaal is dit wel weer erg lekker.

Hele fijne plaat. Smashing Pumpkins waren in de jaren negentig een echte topband voor mij. Met deze plaat raken ze het niveau van weleer weer aan. Heerlijk.

Goede songs, sterk gitaarspel. Zang beter dan tig platen achter elkaar. Corgan kan het nog. Wie had dit nog gedacht (... ik eerlijk gezegd niet)!

Dit album past wat mij betreft heel goed bij het muzikale oevre uit de jaren 90 van de band. Goed album.