Peter Gabriel - Plays Live (1983)

Ultiem live document van held Peter Gabriel.

Op Plays Live neemt Peter je mee langs een dwarsdoorsnede van zijn solowerk dat op dat moment bestond uit de lp's Peter Gabriel, Peter Gabriel, Peter Gabriel en Peter Gabriel. Vanaf openingsnummer Rythm of the Heat, wat voor mij om onbegrijpelijke redenen van de enkel cd uitvoering is gelaten, valt de fenomenale instrumentatie (o.a David Rhodes en Toni Levin die vandaag de dag nog steeds deel uit maken van de live-band), de gedreven uitvoeringen en de indrukwekkende stem van Gabriel op. Harde drumklappen, dreigend toetsengeluid, de langgerekte, uithalen van Gabriel (the Rythm has my........ Soooooooouuuul) laten het openingsnummer langzaam groeien naar een percussieve climax van heb ik jou daar. En daar zit je dan op je zolderkamer ...verdwaasd naar je boxen te staren. Wat is dit dan zeg. En dan ben je dus precies 1 nummer op weg.

Het vervolg doet wat betreft impact nauwelijks onder voor de overdonderende opener. Van het kritische “Not One of Us”, vandaag de dag knap actueel, naar het wederom zwaar door percussie gedomineerde “ Intruder” is het een adembenemende trip langs zeer knappe en zeker voor die tijd, opvallende composities. En passent zijn Genesis verleden volledig in de marge plaatsend.

Op cd 2 (de enkel cd versie moet je echt laten liggen) wordt geopend met de majestueuze epic “San Jacinto”. Tot op de dag van vandaag een van de mooiste nummers ooit door mij gehoord. Langzaam en theatraal kruipt het lied naar een ijzingwekkende, kippenvel veroorzakende climax. Op het moment dat Peter “Hold the Line” zingt, gaat als vanzelf de vuist omhoog. De bezoekers van de concerten van Gabriel weten allicht waarom. Hoe vaak ik mezelf niet heb betrapt op dat gebaar. Met tranen in de ogen, in een volstrek lege en donkere kamer met een volstrekt leeg bierflesje in nabijheid en een koptelefoontje op.... Voor degenen van jullie die de eer gaan krijgen een uitnodiging voor mijn, hopelijk niet al te spoedige, crematie te ontvangen, kan ik alvast melden dat dan dit nummer voorbij gaat komen.

Helaas komt na de climax van “San Jacinto” direct het ongepast vrolijke “Solsbury Hill” voorbij, waardoor de voor meerwaarde zorgende dreigende en donkere sfeer, ruw wordt onderbroken.

Het herstel volgt met “No Self Control” en het ook weer machtige “Shock the Monkey” gelukkig snel. Dit meesterwerk wordt afgesloten met de ultieme uitvoering van de anti-apartheidsclassic “Biko” met wederom hoofdrollen voor de percussie en de galmende, prachtstem van mijn held: Peter Gabriel.