Gavin Friday - Ecce Homo (2024)

Een nieuwe Gavin Friday: ik weet nog niet wat ik van de single Ecce Homo moet vinden eerlijk gezegd. Ergens boeit het me enorm en ergens vind ik het nogal plat.

Gavin doet wel vaker plat. Maar het is geweldig dat de buurman van Bono weer iets uitbrengt

Opgenomen met Dave Ball van Soft Cell en dat is te horen.

Nou, de videoclipmakers hebben de laatste tijd met AI duidelijk een nieuw speeltje in handen. Soms wordt er iets aardigs mee gedaan, maar de in meerdere opzichten gekunstelde esthetiek verveelt gauw. Ik ben er in elk geval wel weer klaar mee.

Dertien jaar is best een lange tijd. Maar met o.a. Dave Ball achter de knoppen was Ecce Homo er toch wel eentje om naar uit te kijken ook al deed de titelsong me niet zo heel veel. Inmiddels ben ik het al meer gaan waarderen.

En op zich waardeer ik de rest ook wel. Elektronische poprock welke soms op het randje der kitsch balanceert (en ook een beetje de donkere Sisters of Mercy-achtige goth inclusief een snufje Sopor Aeternus), maar dat past sowieso wel bij Gavin Friday, laat staan als ook Dave Ball zich ermee bemoeit.

Zoals eerder gezegd: soms een beetje plat, maar daar is niks mis mee.

Dat platte herkende ik eigenlijk helemaal niet zo, ik vind de (vele) beats eigenlijk meer spanning toevoegen dan dat het makkelijk maakt. Friday gaat zelfs regelmatig richting het industriële geluid van (de latere) Gary Numan.

Tenminste dat was tot en met de reprise van When the World Was Young. Daarna is het soms wel even bal. Dan met name in Cabarotica en in iets mindere mate in Daze. Opvallend in Cabarotica is dat Gavin erg als Bowie tracht te zingen, de sax in het outro versterkt dat gevoel.

Maar goed al met al een prima album.

Lekker nummer, helaas niet op vinyl (track 9 t/m 13 zijn nummers op de deluxe cd versie).

Is dat nou een aanzet tot een swastika op zijn hoofd en is hij er op de helft gewoon mee opgehouden?

…..

Dit is geen plek voor grollen, Slowgaze. We hebben het hier over Fionán Martin Hanvey himself en niet over Dotan. Dus zeg nu maar gewoon dat je de plaat fantastisch vindt, want dat is ie natuurlijk.

Doornenkroon, lees jij geen boeken (Dan Brown).
Fijn plaatje dit.

Jammer dat de vinyl versie korter is. Voor de hoes hoef ik het dan weer niet te doen.

Het album begint steeds beter en beter te vallen. Meneer heeft ook best humor gezien de titel van het album en zijn coming out (Lovesubzero is opgedragen aan zijn partner Patrick).

Vinyl kopers worden best tekort gedaan. De plaat verdient een titeltrack, het koda van When The World Was Young mag zeker gehoord en de drie stampende bonustracks passen thematisch naadloos elders op de plaat. Bovendien spreekt het maffe outtro van Amaranthus mij als Rotterdammer natuurlijk enorm aan.

Komt helaas vaker voor. Snap het ook niet, want er valt een prima dubbelalbum op vinyl van te maken,

Beetje Duits ook, bij The Church Of Love hoor ik toch heus Frank Farian terug. Overigens vind ik dat Slowgaze echt moet komen luisteren, als Gavin laag gaat en de dameskoortjes zetten in, dan durf ik vandaag te spreken over de Cohen van de Mediamarkt.

Jij lift nog even mee op de rellen aldaar?

Alleen vandaag he. 't Is best een opzwepend plaatje.

Ik heb de films gezien, maar ik herinner me eigenlijk alleen Inferno, en dan alleen de scènes met Sidse Babbett Knudsen. Oké, ik herinner me alleen dat Sidse Babbett Knudsen in het water viel en toen nat haar had en een natte blouse.

Mooie echo van Gary Glitter's Rock and Roll p. 2 in Lady Esquire.

Slowgaze is in de war met Charles Manson. Ook een muzikant maar een ander genre

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Gavin Friday - Ecce Homo - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Gavin Friday - Ecce Homo
Het was heel lang stil rond Gavin Friday, maar met Ecce Homo geeft de eigenzinnige Ierse muzikant eindelijk weer eens een teken van leven af en het is er een die zowel intrigeert als overtuigt

Na dertien lange jaren wachten kan een comeback album eigenlijk alleen maar tegenvallen, maar de Ierse muzikant Gavin Friday laat met Ecce Homo horen dat het ook anders kan. Het zat Gavin Friday in zijn muzikale carrière vaak tegen, waardoor hij niet heel veel muziek op zijn naam heeft staan, maar de albums die hij maakte zijn me dierbaar. Ook Ecce Homo is weer niet zo goed als het briljante solodebuut Each Man Kills The Thing He Loves uit 1989, maar wanneer de wat pompeuze beats uit de eerste tracks vervagen overtuigt Gavin Friday steeds meer met eigenzinnig ingekleurde songs, de bijzondere bespiegelingen van de Ierse muzikant en natuurlijk met zijn bijzondere stem. Goed dat hij terug is!

Het verhaal is inmiddels bekend. De Ierse muzikant Gavin Friday (echte naam: Fionán Martin Hanvey) creëert samen met zijn vrienden Paul en David de fantasiewereld Lypton Village in het Dublin van de jaren 70 en samen zetten ze hun eerste stappen in de muziek. In 1977 formeert Gavin Friday de band Virgin Prunes, die in de jaren 80 zal uitgroeien tot een cultband, maar nooit verder komt dan dat.

Gavin Friday raakt langzaam maar zeker in de vergetelheid terwijl zijn jeugdvrienden Paul en David als Bono en The Edge wereldberoemd worden met hun band U2. Het eerherstel komt in 1989 als Gavin Friday het in alle opzichten briljante Each Man Kills The Thing He Loves uitbrengt. Even lacht het succes de Ierse muzikant toe, maar Adam 'n' Eve (1992), Shag Tobacco (1995) en Catholic (2011) zijn niet zo goed en succesvol als het debuutalbum van de Ierse muzikant, wiens carrière op een laag pitje komt te staan.

Er zijn al jaren geruchten dat Gavin Friday zou werken aan een nieuw album, maar de afgelopen dertien jaar was het vooral stil. De geruchten blijken gelukkig toch te kloppen, want deze week is er opeens een nieuw album van de Ierse muzikant. Ecce Homo is ook in een luxe editie verschenen, die goed is voor dertien tracks en ruim 50 minuten muziek. Op voorhand was voor mij duidelijk dat Gavin Friday met Ecce Homo het niveau van het briljante Each Man Kills The Thing He Loves niet zou kunnen benaderen laat staan overtreffen, maar een gewoon goed album van de Ierse muzikant is ook niet verkeerd.

Voor de productie van zijn nieuwe album deed Gavin Friday een beroep op Michael Heffernan en Dave Ball. Laatstgenoemde is natuurlijk bekend van Soft Cell, maar produceerde ook een van de albums van Virgin Prunes. Dave Ball heeft Ecce Homo hier en daar voorzien van flink wat elektronica, maar de songs op het album zijn ook verrijkt met een opvallende selectie blazers en hier en daar strijkers.

Zeker in de eerste tracks lijkt Gavin Friday te kiezen voor veel synths en nogal pompeuze beats. Dat deed hij in het verleden ook wel eens en dat leverde niet mijn favoriete Gavin Friday songs op. Gelukkig verdwijnen de stevig aangezette beats na een tijdje uit beeld en kiest de Ierse muzikant voor een subtieler geluid, waarin elektronica en organische instrumenten op bijzondere wijze tegen elkaar in strijken.

Het lijkt niet direct op het geluid dat het debuutalbum van Gavin Friday zo bijzonder maakte, maar de wat meer ingetogen songs en de songs die op een aangename manier bombastisch klinken overtuigen vrij makkelijk, zeker wanneer Gavin Friday zijn ze karakteristieke stem inzet.

Bij eerste beluistering viel er bij mij eerlijk gezegd nog niet zo heel veel op zijn plek, maar nu ik Ecce Homo vaker heb beluisterd vind ik het een intrigerend album met een aantal prachtige songs en een aantal songs die zich op een of andere manier toch lekker opdringen, waardoor zelfs de uptempo songs met flinke beats iets met me doen.

Gavin Friday sleepte er in het verleden van alles bij en dat doet hij ook dit keer. Van de pioniers van de elektronische muziek tot heel veel David Bowie en van glamrock tot Eurodisco, maar alle songs op Ecce Homo dragen ook het eigenzinnige en unieke stempel van Gavin Friday. Natuurlijk had ik liever een wat cabaretesk en weemoedig album als Each Man Kills The Thing He Loves gehad, maar ik schat Ecce Homo zeker niet lager in dan de vorige albums van deze bijzondere Ierse muzikant en dat is al met al een knappe prestatie. Erwin Zijleman

Lady Esquire zit ergens tussen Marilyn Manson gothic glamrock en het titelstuk van Bowies Blackstar (die subtiele saxofoon) in. Stiekem toch wel lekker. Verder ook inderdaad wat eenvoudige synthpopdeuntjes. Had door de aanwezigheid van Dave Ball meer op de duistere kant van This Last Night... in Sodom (Soft Cell) gehoopt. Toch stelt de eerste luisterbeurt zeker niet teleur.

Van die albums die je maar blijft draaien en alleen maar leuker worden: Ecce Homo is er zo eentje.

Het gaat nu om en om: Each Man Kills the Thing He Loves krijgt 4,5*, Adam 'n' Eve 4*, Shag Tobacco 4,5*, catholic 4* en Ecce Homo heb ik opgeschroefd naar 4,5*.

Heerlijke plaat! Cabarotica: dan gaat het volume telkens enorm omhoog (zo balen dat die niet op de vinylversie staat).

En een vrij letterlijke vertaling naar Rock and Roll pt. 2 van Gary Glitter.

Ja, absoluut!

Met het verschijnen van Catholic in 2011 is het verhaal van Gavin Friday wel verteld. Als een Ierse paus ten ruste sluit hij definitief zijn ogen. Het is mooi zo, een laatste werkstuk na een afwezigheid van zestien jaar. Dan gebeuren er vervolgens de laatste jaren veel verontrustende gebeurtenissen die hem uit zijn slaap houden. De kraamhuis-schandalen in het Tuam Mother and Baby Home die de media bereiken, de trieste dood van Sinéad O’Connor en de onvrede onder de jongeren die hun postpunkidolen als nieuwe helden binnen halen. Een gehavende Gavin Friday ontwaakt en richt als een ziener zijn blik op het heden en toekomst. Het is een grote theatrale kermis en daar hoort een grote theatrale kermis-soundtrack bij.

Ecce Homo gaat verder waar het vreemde nummer Laugh, Clown, Laugh van de B-kant van I Want To Live uit 1991 eindigt. Een lugubere voorstelling van een muzikaal rariteitenkabinet. Toch wil Ecce Homo niet direct aarden. Het hoge kitschgehalte ligt er dik bovenop, en daar verandert de nachtclub-glamour van voormalig Soft Cell kopstuk David Ball niks aan. Als zijn samenwerking met Marc Almond stuk loopt, neemt hij als producer het onbegrepen Virgin Prunes meesterwerk The Moon Looked Down and Laughed onder handen. Nu vinden Gavin Friday en David Ball elkaar weer, en zetten ze de vruchtbare samenwerking voort.

Zo transformeert de geschoolde klarinetmelancholie van Lovesubzero probleemloos in een dansbaar trance house deuntje. Het ophitsende verlangen naar hervonden liefde, met een veelvoud aan beats en afgeschreven elektronica. En het werkt allemaal prima. Dit is de sound die U2 tijdens de opname van Zooropa voor ogen had. Gavin Friday verloochent deze vriendschap niet, When the World Was Young gaat terug naar die basis. U2 vervolgt een rechte koers, Virgin Prunes slaan links af, maar daar op het Cedarwood Road kruispunt treffen ze elkaar weer. Gavin Friday als serieuze dramaticus, Bono als zijn goedlachse evenbeeld. Hoe mooi kan je trouw bezingen, zo mooi dus. The Best Boys in Dublin gaat dus niet over het denkbeeldige Lypton Village, maar over Stan en de reeds overleden Ralfie de twee trouwe honden van de artiest. Een ander soort trouw, net zo dierbaar.

Gavin Friday als milieuactivist die het wereldse verval in het titelstuk Ecce Homo een flinke trap nageeft. De mensheid is in staat om het leven van alle kanten te vereenvoudigen en te rekken, maar kan zich in deze destructieve veranderingen niet staande houden. De Ier is zich bewust van de vernietigingsdrang, de natuur treurt, en de meetreurende Gavin Friday slaat hard terug. We kunnen over water lopen, terwijl de ondergrond onder ons wegzakt. De sensuele The Church of Love electronic gothic is een kanttekening bij het conservatieve Christelijke geloof, dat andersdenkenden en homoseksualiteit nog steeds niet accepteert. God maakt geen onderscheid, het zijn juist de bemiddelende priesters die het verschil maken.

En dan is het maar een kleine stap naar Stations of the Cross waarin het verdriet van Ierland centraal staat. Het verdriet van een gebroken Sinéad O’Connor die op 56-jarige leeftijd overlijdt. Geliefd onder haar Ierse collega’s, de Ierse muziekpers en een persoonlijke vriendin van Gavin Friday. Het fraaie samenspel tussen aarzelende kerkklokkengeluid en klassieke blaasinstrumenten geven er terecht een naargeestig sfeertje aan. Sinéad O’Connor mag nooit vergeten worden. Het was de bedoeling dat de zangeres deze track zou zingen, nu draagt Gavin Friday haar pijn.

Het hoogtepunt is echter het lichtelijk op de Gary Glitter glamrock van Rock ‘n Roll Part 2 gebaseerde Lady Esquire. Gavin Friday muteert deze tot een industrial gedrocht waar Marilyn Manson in zijn nachtmerries van wakker schrikt, en droomt dat hij ook nog eens zo’n pakkende song mag maken. De knarsende Blackstar-achtige saxofoon die het laatste David Bowie wapenfeit opsiert, draaft hier in de gedaante van Renaud Pion nog eens op, en geeft het een donker randje mee. Laten we stellen dat Lamento de schoonheid van de duisternis bezingt. Het naderende afscheid van zijn dementerende moeder die langzaamaan alle grip verliest. Hoe mooi kan het zijn om haar die laatste reis dan te gunnen, en haar hierbij te vergezellen. Gavin Friday overtuigt in die laatste minuten zodanig dat je ook Ecce Homo net als zijn eerdere platen gaat koesteren.

Gavin Friday - Ecce Homo | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com