Underworld - Beaucoup Fish (1999)

Ik vind dat dus juist een verschrikkelijk kutnummer, gewoon niet doorheen te komen en werkt zwaar op de zenuwen, zo verschrikkelijk eentonig en simpel.
Voor de rest vind ik dit wel 1 van de beste, al dan niet het beste album van Underworld.
Afgezien van een paar mindere tracks staan er toch wel een paar goeie tussen.
Kittens vind ik bijvoorbeeld een gave track, maar zoweiso zijn ook de eerste 4 tracks allemaal dik in orde.

In een lang vervlogen verleden nog eens serieus scheef gegaan op Moaner

Wat betekent dat? Dat je op je bek ging of zo? .

Neen, eerder dat ik volledig van de wereld was en het effe allemaal niet meer wist.


Op de bek gaan zou ik dan weer eerder hebben verwoord als "tegen de korst gegaan", "keihard tegen de vlakte geslagen", "op mn bakkes gegaan", of simpelweg "amai, ik ber er loeihard geslagen"

Na een aantal luisterbeurten raak ik steeds minder geinteresseerd in dit album.
Het tegenovergestelde heb ik juist bij hun oudere werk (Dubno... en Second Toughest).
Als geheel faalt dit album sowieso in vergelijking met de andere Underworld albums, die als geheel toch echt veel beter in elkaar steken.
Op dit moment vind ik Second Toughest en de verzamelaar de leukste Underworld albums, met A Hundred Days Off en Dubnobass... er vlak achteraan.
Komt er dus op neer dat ik dit 1 van de mindere studio albums van de heren vind, waar ik hem eerst nog 1 van de betere vond.
Zo zie je maar dat een aantal luisterbeurten wonderen kan doen.
Oblivion with Bells heb ik trouwens even niet meegerekend, en het live album ook niet (welke wel steengoed is trouwens).

Blijft een heerlijk album, zo niet de beste. Dingen zoals Cups, Push Upstairs, Jumbo en Moaner zijn gewoon geweldig. Lekker gevarieerde plaat ook.

Goed album, beter dan zijn voorganger zelfs. Erg gevarieerd met een paar hoogtepunten.

Alleen Moaner vind ik helemaal niets.

Moaner is speciaal geschreven voor de Batman & Robin film. Ze wilden eerst het nummer 'Please Help Me' als afsluiter gebruiken (welke nu een b-kant is van de single 'Push Upstairs'), maar hebben uiteindelijk toch voor Moaner gekozen, omdat ze met een knaller wilden afsluiten in plaats van een sisser. Harder dan op Moaner zul je Underworld niet snel meer horen.

Absoluut de beste Underworld plaat naar mijn mening. Gevarieerd, wel opbouwend, maar ze nemen hier net iets minder lang de tijd dan op Second toughest in the infants. Ooit live gezien op Lowlands, heerlijk. Snake en Jumbo zijn toch wel juweeltjes. Een groot verschil ook met de navolgende periode van Underworld (zonder Darren Emerson).

Wat heb ik deze CD toentertijd grijs gedraaid. Daarom maar weer eens op Spotify beluisterd en het blijft een stukje vakwerk. Muziek kan nog steeds met de tijd mee

Jumbo is echt een groeinummer waar ik in het begin nooit wat aan vond. Nu vind ik het 1 van de sterkere tracks hier. En Push upstairs is een brugnummer naar de vorige albums naar mijn mening.
Na Beaucoup fish heb ik Underworld eigenlijk niet meer bijgehouden, op Dinosaur's adventure na wat ik wel een prima nummer vond.

Overigens is er een fantastische DJ Hype remix van Bruce Lee

Cups blijft een prachtige opener. Voor mij het hoogtepunt op een verder degelijke album. Ook King Of Snake blijft een lekker nummer. Een beetje ondergewaardeerd vind ik Skym, een track die zo van Depeche Mode had kunnen zijn. Dan heb je ook nog Jumbo en Kittens, ook wel aardig. Jammer van de fillers die hierop staan, en Moaner vind ik wel één van de dieptepunten in het vroegere oeuvre van de heren Underworld.

Met dat eerste ben ik het niet eens, met dat laatste wel .

Op de re-issue cq. deluxe uitvoering staat onder meer het "nieuwe" nummer Ramajama - heerlijke klassieke Underworldtrack.

Aardige track inderdaad. Verder niet echt veel boeiends op die re-issue. Super Deluxe versies van Dubnobass en Second Toughest zijn wel letterlijk super vind ik.

straks weer even lekker hard aangehad.
Cups en Kittens tikken lekker door.
Een extended versie van Push upstairs zou zeer welkom zijn, is veels te snel voorbij.

Ook ik zet hem af na Something like a mama, Moaner contrasteert teveel met de rest en irriteert ook op een bepaalde manier zodra de vocal binnenkomt. Ik ga wel verhogen naar 4

Voor mij toch wel het beste Underworld album, gevolgd door Dubnobasswithmyheadman. Cups is toch wel één van de beste nummers die de drie heren hebben gemaakt. Als ze Please Help Me (het nummer wat origineel het album zou afsluiten) ipv Moaner hadden gebruikt dan had deze de volle mep gekregen. Moaner is geen slecht nummer, maar het vloekt nogal met de rest en is bovendien geschreven voor de Batman & Robin-film, die 2 jaar eerder verscheen.

Erg gevarieerd album met enkele hoogtepunten, zoals Cups, Push Upstairs, Jumbo en Shudder / King of Snake.

Dit album kwam uit nádat ik zwaar onder de indruk was geraakt van de eerste twee platen van Underworld en kort vóórdat ik ze op 20 maart 1999 live zou gaan zien in 013, dus ik wilde deze plaat indertijd erg graag goed vinden. Na een aantal malen draaien vond ik dat ik het wel goed formuleerde als ik zei dat Beaucoup fish "in ieder geval niet teleurstelt, en dat is al heel wat met al die hoge verwachtingen." Maar al spoedig verdween deze CD in de kast, om er eigenlijk nog maar zelden uit te komen.
        Nu ik hem na al die jaren weer eens draai begrijp ik wel waarom: de plaat opent met één van de beste en meest subtiel opgebouwde Underworld-tracks ooit, en de twee nummers daarna zitten ook nog prima in elkaar, maar vanaf het te monotone Shudder / King of snake hoor ik eigenlijk geen enkel nummer dat ik echt goed vind en suddert alles een beetje saai en melig door, de ene keer (Winjer) wat leuker dan de andere (het zeldzaam vervelende Bruce Lee) maar nergens echt pakkend of opwindend. Alleen bij Moaner veer ik weer op, maar dan is het eigenlijk al te laat.
        Vanwege de eerste twintig en de laatste tien minuten staat deze plaat nog bij mij in de kast in plaats van bij de kringloop, maar een teleurstelling was Beaucoup fish ook indertijd eigenlijk al wel degelijk. Gelukkig was het concert wèl geweldig (ook al begon het veel vroeger dan aangekondigd vanwege verordeningen van de brandweer), en Cups is en blijft echt subliem.

Underworld maakt weer indruk met hun combinatie van vorstelijke beats en fantasie-prikkelende backdrops. De eerste 4 nummers zijn een beleving, zweverig maar opzwepend, een wonderlijke reis fijntjes uitgestippeld door het Britse trio. Na het 4de nummer neemt de kwaliteit toch wel een duik; Sneltrein Moaner en het groots-opgezette Kittens krijgen mij nog wel op de banken, maar daartussen bevinden zich wat nummers die mij niet met volledige overgave aan het raven of aan het dagdromen krijgen. Daarom voor nu 3,5, maar wel een dikke 3,5.

Underworld is een bekende Britse elektronische band die al sinds 1986 actief is. Het duo Karl Hyde en Rick Smith staat bekend om hun unieke mix van house, techno en experimentele muziek. Hun doorbraak kwam in de jaren '90, vooral dankzij het nummer "Born Slippy .NUXX", dat in de film Trainspotting verscheen en wereldwijd een hit werd. Underworld maakt muziek die vaak hypnotiserend en meeslepend is, en ze weten dit krachtig over te brengen tijdens hun energieke live-optredens. Dit alles heeft hen een vaste plek gegeven in de elektronische muziekscene.

In 1999 brachten ze hun vijfde studioalbum, Beaucoup Fish, uit. Dit album wordt vaak gezien als een van hun beste werken en markeert een belangrijk moment in hun carrière. Met een combinatie van techno, house en ambient geluiden wisten ze zowel fans als critici te verrassen en te boeien. In deze review duiken we in de nummers van het album en kijken we wat Beaucoup Fish zo bijzonder maakt.

Nummers op het album

Cups
Het album begint sterk met het nummer "Cups". De sfeer is meteen dromerig en vloeiend, met een hypnotiserend ritme dat langzaam opbouwt. De laatste paar minuten van het nummer zijn opzwepend en weten de luisteraar mee te slepen. De tekst speelt met beelden van vloeistoffen en traagheid, wat een surrealistische sfeer creëert. Het voelt alsof de tijd even stilstaat, wat typerend is voor de muziek van Underworld. Dit is een perfecte opener voor het album.

Push Upstairs
Het tweede nummer, "Push Upstairs", heeft een wat nerveus ritme. Het voelt chaotisch aan, wat het voor sommigen misschien wat ongemakkelijk maakt. De tekst gaat over een complexe relatie, vol spanning en vervreemding. Dit nummer benadrukt de dynamiek tussen verlangen en afstand, en hoewel het ritme niet iedereen zal aanspreken, geeft het wel een interessante laag aan het album.

Jumbo
"Jumbo" is een van de sterkste nummers op het album. Het heeft een bedwelmend ritme en een prachtig einde. De muziek sleept je mee in een wereld van verlangen en disconnectie, terwijl de herhaling van "click" in de tekst de isolatie symboliseert die technologie kan brengen. Ondanks de vervreemdende thematiek, weet dit nummer een gevoel van schoonheid en hoop over te brengen.

Shudder/King of Snake
Dit is een opzwepend nummer dat een combinatie van energie en verwarring biedt. Het chaotische ritme en de beelden van slangengevechten, popcultuurreferenties, en drankgebruik zorgen voor een hectische sfeer. Ondanks de wat zwaarmoedige tekst is dit nummer erg energiek en weet het je in beweging te krijgen.

Winjer
"Winjer" begint met een dreigende toon, maar verandert snel in iets luchtigs. De tekst gaat over iemand die klaagt, maar ook plezier maakt. Het laat zien hoe Underworld momenten van frustratie en geluk met elkaar kan verweven. Dit nummer voelt lichter aan dan de voorgaande tracks, wat een welkome afwisseling is.

Skym
"Skym" is een meer ingetogen nummer. De sfeer is hypnotiserend en indringend, en de tekst behandelt thema's zoals innerlijke strijd en schuldgevoelens. Dit nummer laat de emotionele diepgang van het album zien, waarbij de luisteraar wordt meegenomen in een wereld van zelfreflectie en relaties.

Bruce Lee
Dit nummer is een van de minder sterke tracks op het album. Het voelt wat eentonig en sober aan, en mist de energie die veel andere nummers wel hebben. De herhalende teksten en verwijzingen naar Bruce Lee dragen niet veel bij aan de kracht van het album, wat dit nummer een beetje uit de toon laat vallen.

Kittens
"Kittens" is een instrumentaal nummer dat nogal nerveus en wisselvallig aanvoelt. Hoewel het zeker interessant is qua productie, zal het niet iedereen aanspreken vanwege de chaotische en onvoorspelbare opbouw.

Push Downstairs
Dit nummer is ingetogen en sfeervol, met een gevoel van verlangen en nostalgie. De tekst draait om afstand en herinneringen, en creëert een melancholische sfeer. Dit is een van de meer emotionele nummers op het album, en laat de kwetsbaarheid van de band goed zien.

Something Like a Mama
"Something Like a Mama" is een wat rommelige track. Het heeft een hypnotiserend ritme, maar de herhalende teksten en chaotische sfeer maken het moeilijk om een duidelijke lijn in het nummer te vinden. Dit is niet het sterkste nummer van het album, maar biedt wel een interessante mix van emoties.

Moaner
Het album eindigt sterk met "Moaner", een opzwepend en beklijvend nummer. De tekst speelt met thema's van eenzaamheid en verlangen, en het ritme weet je helemaal mee te slepen. Dit is een fantastische afsluiter die het album op een hoogtepunt eindigt.

Beaucoup Fish is zonder twijfel een van de betere albums van Underworld. Het laat de veelzijdigheid van het duo zien, met een mix van hypnotiserende ritmes, diepzinnige teksten en indrukwekkende producties. Hoewel niet elk nummer even sterk is, weet het album als geheel een meeslepende ervaring te bieden. Fans van elektronische muziek zullen dit album zeker waarderen, en het blijft een must-listen voor iedereen die geïnteresseerd is in de techno- en housesound van de late jaren '90.

Aanbeveling: Als je houdt van elektronische muziek die je meevoert en aan het denken zet, dan is Beaucoup Fish absoluut een aanrader. Het biedt een unieke luisterervaring die zowel rustgevend als opzwepend kan zijn.

Eerder verschenen op www.jorros-muziekkeuze.nl