menu

Q65 - Revolution (1966)

mijn stem
3,72 (102)
102 stemmen

Nederland
Rock / Blues
Label: Decca

  1. The Life I Live (3:23)
  2. I Got Nightmares (2:29)
  3. Just Who's in Sight (3:11)
  4. Mr. Pitiful (2:22)
  5. I'm a Man (4:39)
  6. Middle-Age Talk (2:30)
  7. Summer Thoughts in a Field of Weed (2:26)
  8. Down in the Bottom (1:45)
  9. Get Out of My Life, Woman (2:28)
  10. Spoonful (3:30)
  11. Sour Wine (2:59)
  12. Bring It on Home (13:47)
  13. Where Is the Key * (2:20)
  14. Voluntary Peacemaker * (5:01)
  15. It Came to Me * (2:35)
  16. No Place to Go * (3:07)
toon 4 bonustracks
totale tijdsduur: 45:29 (58:32)
zoeken in:
avatar van Germ
3,5
Germ (crew)
Kijk, zo leer je nog eens wat. Beetje zoals met House Of The Rising Sun dus, wat zo'n beetje door elke folkmuzikant in de jaren 60 werd gespeeld...

avatar van heicro
4,0
Ik smul vaak van anekdotes uit die jaren. Vergeleken met nu gingen platenopnames er nogal amateuristisch aan toe. Dit blijkt maar weer eens uit dit verhaal:

In 1965 waren Nederlandse beatbandjes, in navolging van de Liverpool-golf uit Engeland aan het opkomen.
Aanvankelijk wilde platenmaatschappij Phonogram nog helemaal niks met die bende herrieschoppers te maken hebben. 'Daar wagen we onze goede naam niet aan', oreerde de grote baas tijdens een marketing vergadering. Toen hij er enige tijd later achter kwam hoeveel singletjes er werden verkocht van The Motions en The Golden Earrings, sommeerde hij zijn medewerkers om als de bliksem goede beatgroepjes te gaan zoeken.
Eén van die medewerkers was de toen nog jonge en veelbelovende leerling-producer Peter Koelewijn, bekend van Neerlands eerste echte rocker 'Kom van het dak af'. Toen Peter door Den Haag reed viel het hem op dat hij vaak de naam Q 65 op de muren gekalkt zag staan. Dat was genoeg aanleiding om dit bandje, waar hij nog nooit van had gehoord, op te sporen. Uiteindelijk vond hij het bandje terwijl ze aan het repeteren waren. Zanger Wim Bieler was juist op dat moment met volle overgave een voortplantings-act met de microfoon aan het uitvoeren terwijl een paar meisjes vol adoratie stonden toe te kijken. Zo'n vulgaire act had hij nog nooit eerder gezien. 'Dit wordt mijn band', wist de nieuwbakken producer meteen.

Een maand later nam Peter met 'De Kjoe' de eerste single op: 'You’re the Victor'. De plaat schoot in een paar weken de hitparade in. Maar voordat dit gebeurde waren er nog wel een paar hindernissen, want tijdens het inzingen konden de technici absoluut niet verstaan wat de zanger Wim Bieler zong. Het leek op een mix van Haagse straattaal en steenkolenengels. 'Laat maar zitten' zei Peter Koelewijn meteen 'het klinkt lekker en we hoeven er geen schoonheidsprijs mee te winnen'. De muziek van de band was ongepolijst, maar voor Koelewijn nog niet ruig genoeg. Hij had platen van The Who gehoord en wilde dat vervormde en 'rondzingende' geluid ook. 'M’n meters schieten in het rood' riep de studio engineer vertwijfeld. 'Zet ze dan uit, dan zie je ’t niet', antwoordde Peter, die als beginneling niet wist waarover hij het had. Achteraf had hij het goed gezien.

avatar van Sandokan-veld
3,0
Deze lp heb ik gekregen van mijn moeder. Of gestolen? Hoe dan ook, hij ligt in mijn huis en ze vraagt er nooit naar. Ze heeft ook geen platenspeler, trouwens. Wel heeft ze, in het Eindhoven van de jaren zestig, Q65 verschillende malen live gezien, net als vele andere Nederlandse beatbandjes. Dit is ook meer haar muziek dan de mijne. Toch probeerde ik de lp vandaag eens te draaien, wat ik eigenlijk nooit had gedaan.

Aardige plaat, wel. Bij de covers kun je soms vraagtekens zetten. Het is natuurlijk wel oneerlijk om deze langs een 21ste eeuwse meetlat te leggen, nu we makkelijk de originelen kunnen opzoeken en beluisteren. Toch hadden ze ‘Mr. Pitiful’ echt beter bij Otis Redding kunnen laten, en Allen Toussaint (‘Get Out Of My Life, Woman’) is waarschijnlijk wel een beetje hoog gegrepen. Voor de rest moet ik toegeven dat ze zich er aardig doorheen slaan, al denk ik niet dat Willie Dixon per se zijn gitaar uit wanhoop aan de wilgen had gehangen, als hij deze versies had gehoord.

Hun eigen composities zijn niet allemaal even sterk, maar alleen al doordat ze dan echt iets van zichzelf doen, komt het authentieker op me over dan de covers. ‘Middle-age Talk’ is erg charmant, en ‘The Life I Live’ is natuurlijk gewoon een bonafide Nederlandse rockklassieker. Hoger dan drie sterren zie ik dit niet zo snel worden, ook omdat dit waarschijnlijk gewoon niet echt mijn niche is.

avatar van Droombolus
4,0
Sandokan-veld schreef:
al denk ik niet dat Willie Dixon per se zijn gitaar uit wanhoop aan de wilgen had gehangen, als hij deze versies had gehoord.


Maar voor de veiligheid speelde hij meestal de contrabas ........

avatar van Sandokan-veld
3,0
^ UIteraard, I stand corrected

5,0
In 1 woord, uniek. Dat steenkolen-engels blijft toch heel bijzonder.
Dank voor dit mooie werk! Willem, Jay en Joop spelen nu samen in de hemel.... hoop ik. R.I.P

avatar van lennert
4,0
Ik houd doorgaans echt niet van blues zoals een hoop marathons nu bewezen hebben, maar de rauwe garage-sound van Q65 gaat er tegen verwachting in goed in! Scheelt ook misschien dat het album erg afwisselend is qua sound en niet alleen herrie (a la The Sonics). Just Who's In Sight bijvoorbeeld: heerlijke vroege psychedelica, wat in lekker contrast staat met het mij wel al bekende rauwe The Life I Live. De onstuimige zang is ook wel een extra charmante toevoeging. Sour Wine is daarnaast ook echt een mooie track. Doorgaans ben ik ook niet zo'n fan van lange jamsessies als Bring It On Home, maar het ergert me niet hier. Kan nog een interessante marathon worden!

avatar van RuudC
4,0
Ook voor mij een gok, al durf ik dat met Q65 wel aan. Altijd geroemd als een van de beste bandjes die Den Haag te bieden had en steevast in een adem genoemd met Shocking Blue (die ik wel ken en best tof vind). Voor onze marathons heb ik sowieso wel meerdere Nederlandse bands in het vizier (Earth & Fire vond ik heel leuk om te doen), zoals Ekseption, Brainbox, Supersister en natuurlijk The Golden Earring.

De Q ken ik eigenlijk alleen van The Life I Live. Wellicht dat later nog meer herinneringen opborrelen. In elk geval vind ik het vrij duidelijk dat Q65 de mosterd bij de blues vandaan haalt. Het is een beetje de Nederlandse Stones en op basis van dit album vind ik ze eigenlijk nog een stuk beter ook. Deze band speelt met hetzelde enthousiasme en bevlogenheid, maar de songs zitten wat betreft wel beter in elkaar. The Life I Live is natuurlijk een onbetwiste klassieker en verveelt mij na een tiental keer luisteren nog steeds niet. I Am A Man doet dat wel. Geen slechte uitvoering, maar het nummer hangt me de keel uit. Doe mij dan maar Get Out Of My Life, Woman, waarin blues en psychedelica een heerlijke combi vormen. De band experimenteert er ruim op los. Vele verschillende instrumenten komen en gaan. Dan klinkt het weer serieus, dan weer lollig. Echt een cohesie is er niet te vinden en de heren zijn hier nog iets teveel de jonge honden. Energiek en rauw, maar nog niet echt gestroomlijnd. De teksten en het matige Engels vallen ook op, maar het stoort niet echt. Al met al wel een heel leuk album. De potentie is duidelijk aanwezig.

avatar van jorro
3,5
Stond Cuby & The Blizzards al op 89 in de 100 Greatest Albums of 1966, Q65 doet er nog een schepje bovenop met een 68e plaats. Dat is denk ik een keurig resultaat en het komt dit album ook toe.
In de online Muziekencyclopedie wordt gesproken van een woeste beatband. ik vind dat vwb dit album wel meevallen. Live zal het ongetwijfeld een hele belevenis zijn geweest.
Het opent al mooi met de single The Life I Live, toch wel een klassieker. Grootste favorieten zijn Just Who's in Sight, Sour Wine en Bring it on Home. Mr. Pitiful vind ik daarentegen niet echt sterk. Beslist een album om wat vaker te streamen.
Plaats 260 in the Best Ever Albums over 1966.
3,5*,

avatar van AOVV
3,0
Elf relatief korte nummers (nou ja, I'm a Man had wel wat korter gemogen), doorspekt met blues en hier en daar gekruid met wat psychedelica, en een lange jam om af te sluiten; ziedaar het debuut van Q65, één van de bekendere Nederlandse bands uit de jaren '60.

Een mengeling van covers en eigen materiaal passeert de revue, en de ene song is wat geschikter dan de andere, zoals dat altijd gaat. Ik moet zeggen dat de meeste songs me warm noch koud doen blazen, maar ik hoor zeker het metier in de nummers terug, en zoals hierboven reeds wordt aangehaald, bevatten de eigen nummers net dat tikkeltje extra authenticiteit.

Aardig dus. Maar veel meer vind ik er ook niet aan.

3 sterren

Gast
geplaatst: vandaag om 12:52 uur

geplaatst: vandaag om 12:52 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.