Pulp - More. (2025)

Hm, het album klinkt na een aantal luisterbeurten toch iets teveel als het eerste solo-album van Jarvis uit 2006. Had iets anders verwacht, zoals zijn laatste worp Beyond the Pale me ook verraste. Maar het album is pas 1 dag oud, dus wie weet!

Ze zeggen wel eens,oude liefde roest niet. Dat geldt zeker voor mijn liefde voor Pulp. Wat een geweldige comeback van deze fijne band,met een prima album dat zich met gemak kan meten met hun eerdere werk.
https://youtu.be/oJ5QPgdoMGo?si=_A2qICgsPAP0uDsK

Wat een verrassende nieuwe plaat zeg.

Tijdens de show in Afas vorig jaar zag ik al een band die er zin in had, maar het is ook terug te horen op deze plaat.
Ik ben echt blij positief verrast.

Ik was Pulp helemaal kwijt. Ineens een cd. Ik luister hem en bij de eerste luisterbeurt zeer verrassend. Ik moet weer even terug naar This is Hardcore. Ik weet nog dat ik daar 20 jaar geleden veel plezier aan beleefde. Later ook aan We love life. En sindsdien???

Mijn verwachtingen voor dit album werden almaar hoger: nu kan Jarvis ook weinig fout doen bij mij, en op alle projecten waar hij zich mee bezighield sinds het verscheiden van zijn band - waaronder het waanzinnige Jarv Is... vijf jaar terug en de ontroerende samenwerking met Chilly Gonzales drie jaar daarvoor - bewees hij keer op keer niks van zijn tekstuele scherpte en muzikale ideeënrijkdom verloren te hebben. Dan was het Pulp-concert dat ik vorig jaar zag, hoewel daar geen enkel nieuw nummer gespeeld werd, veel te magnifiek voor een band die enkel terugkijkt, je voelde aan alles dat ze elkaar en zichzelf echt opnieuw gevonden hadden. En dan waren er de twee singles, die ik expres niet teveel vooraf wilde horen, maar die het beeld verder versterkten dat deze band onmogelijk een schim van zichzelf zou kunnen spelen (of, om met hun eigen teksten te spreken, een 'bad cover version'), het niet voor minder willen doen dan met songs die net zo aanstekelijk, stekelig en onderscheidend zijn als hun oude werk.

Hoge verwachtingen al met al. En toch blijkt dit album ze ruimschoots te overtreffen. Op basis van de singles had ik min of meer een typische comeback-plaat verwacht, zo eentje waarop een band probeert hun meest succesvolle geluid nieuw leven in te blazen. Wat More. zo ontzettend krachtig en subliem maakt, is dat het dat voor een deel meer dan geslaagd doet, maar voor een nog veel groter deel simpelweg verder gaat waar de band op hun laatste plaat gebleven was, waar ze toen dus waren als band, alsof er niet in de tussentijd een kwart eeuw verstreken is. Dat maakt dat dit album vooral heel erg oprecht en natuurlijk overkomt, een voortzetting van een geschiedenis in plaats van een terugblik of herschrijving.

Dat laatste Pulp-album, het door Scott Walker geproduceerde We Love Life, was een stuk minder succesvol dan de paar platen ervoor en ook de meningen waren er sterk over verdeeld. De barokke arrangementen en kronkelige songs maakte dit juist mijn favoriete Pulp-plaat en ik was dan ook blij dat de band er altijd nummers van is blijven spelen. Als de band twee jaar later, in plaats van vijfentwintig jaar later, een vervolg had uitgebracht denk ik dat die behoorlijk dicht tegen More. had aangelegen. Hoewel Jarvis zich in de tussentijd natuurlijk wel verder ontwikkeld heeft en ik ook de nodige raakvlakken met het eerder genoemde Jarv Is...-project terughoor.

Naast alle herkenbare elementen - de sardonische maar ook ontwapenende teksten, altijd evenzeer uit het leven gegrepen als cultuurkritisch, Jarvis' stem die in alle registers totaal onveranderd lijkt en net zo zalig blijft kirren als knorren, de onderhuidse spanning en catchy hooks - biedt More. toch ook genoeg subtiele en soulvolle vernieuwingen om deze plaat op zichzelf te doen staan.

Ik zou graag iets over elk nummer willen zeggen, want elk nummer roept zoveel bij mij op. Maar een album als dit heeft de tijd nodig. Niet om mij te overtuigen, daarvoor had ik aan een enkele luisterbeurt genoeg (inmiddels zit ik op de zesde, en ik weet dat ik de komende tijd aan weinig andere klanken toe zal komen). Dit is een plaat zonder enig vulsel of inkakmomentje, elke noot doet ertoe, over elke woord en zucht is nagedacht. Dat het universum nu elf Pulp-nummers rijker is is bijna teveel om te bevatten. Ik wil niet proberen dit volledig te doorgronden, dat zou zonde zijn. Men zegt 'less is more', maar More is zeker niet Less.

Wow! Ik weet nog even niet zo goed wat ik er van moet zeggen. Ik deel niet zo graag heel hoge cijfers uit na 1,5e luisterbeurt maar dit zit allemaal toch wel indrukwekkend goed in elkaar. De teksten (grown ups is echt geniaal), de arrangementen, de zang... het wel willen bedienen van de fans, maar niet enkel willen teren op oud sentiment... Heel, heel goed. Ik hoop dat dit gevoel zo blijft, ik heb More gekregen dan ik had durven hopen

Het is vloeken in de kerk waarschijnlijk, maar ik kende de band niet en werd getriggerd door het feit dat dit na 24 jaar een nieuw album is van deze band. Toen ik me er wat in ging verdiepen kwam ik een toevalligheid tegen. Richard Hawley is in de jaren 90 sessie gitarist geweest in deze band en laat ik hem nou wel kennen.....groot fan van hem. Hij heeft als ik het goed heb een nummer geschreven voor de band en is gitarist geweest tijdens optredens. Een eerste luisterbeurt smaakt naar meer, dus wie weet....
Is het eerdere werk vergelijkbaar? En wat raden jullie aan?

Ik denk dat de meesten wel zullen zeggen: Different Class uit 1995

Plus de voorganger His 'n Hers

En als die twee platen je grijpen, ga je This Is Hardcore en We Love Life waarschijnlijk ook erg de moeite vinden!

Erg fijn plaatje inderdaad, deze nieuwe!

Mensen wat een heerlijke Pulp-plaat. Alsof ze inderdaad nooit zijn weggeweest. Van begin tot eind geboeid aan de luisterpaal gezeten. Deze gaat voorlopig niet meer van mijn playlist.

Vind de zang van Jarvis in het refrein van Spike Island erg Bowie-achtig, heel tof!

Naast de vier genoemde Pulp-klassiekers, denk ik dat Beyond The Pale van Jarv Is.. ook wel verplichte luisterkost genoemd kan worden.

Bowie blijft dan denk ik ook wel, naast Cohen en Walker, Cockers grootste inspiratiebron. Ik kan me een prachtige aflevering van zijn BBC-radioprogramma herinneren, waarin hij nog maar een week na Bowie's dood, zijn grote held eerde. EDIT: Ah, het blijkt zowaar online te staan: https://www.youtube.com/watch?v=tcZR6nXVgGU

Tof dat James Ford (Arctic Monkeys, Gorillaz, Blur, Last Shadow Puppets, Fontaines DC o.a.), deze plaat heeft geproduceerd. Hij staat toch wel voor een bepaalde sound vind ik. Vooral het orkestrale en het wat diepere basgeluid komt goed naar voren met hem achter de knoppen.

Fabuleus album!

Prima plaat met Got to Have Love als topper.
Gek genoeg vind ik Spike Island een van de mindere nummers.

Afgelopen week zette ik dit tussen alle drukte op om toch maar eens te luisteren. Dat eerste nummer, verschrikkelijk! Zulke blije Son Mieux achtige huppelmuziek, gatver!

De rest toen ook even vluchtig beluisterd maar het deed me niks.

Misschien een typisch geval van verkeerde plaat verkeerde tijd want nu ben ik 'm weer aan het luisteren en bevalt het al een stuk beter.

Ook gezien alle positieve, lovende reacties hierboven, 'moet' dit bijna wel goed zijn. Ik vind Different Class en This is Hardcore ook geweldig.

Ideaal gezien is het een groeier. Die beter en beter wordt, totdat ie opeens op 1 in het jaarlijstje staat....

Eerste album in 24 jaar en toch klinkt het alsof ze nooit zijn weggeweest én alsof ze nog iets nieuws te zeggen hebben.
Dat kan haast alleen als je band Pulp is.
Beste comebackplaat ooit? Zou zomaar eens kunnen.
En nu snel naar België komen aub.

*Slowdive & Portishead enter the chat*

Hier gestopt met lezen. Maar ieder zijn mening

Moet je toch doen hoor, het wordt snel beter

Son Mieux niet ieder geval haha.

Ga ik me eens opnieuw in verdiepen. Merci voor de tips!

Net als op different class geen enkel skip moment. Grote klasse deze plaat. M’n favoriete nummers wisselen ook bij elke luisterbeurt.

Die Slowdive heb je al op gestemd zo te zien.

Ben zelf ook maar eens aan de discografie van Pulp begonnen, uiteraard different class als eerste. Vind deze nieuwe plaat wel duidelijk een tandje minder dan de 4,5* die ik gaf aan different class. Wel alsnog een puike plaat, en ze klinken nog steeds fris terwijl ze al wat ouder zijn.

Technisch gezien telt Portishead niet, aangezien die officieel nooit gestopt waren.

Is dat de definitie van een comeback plaat? Vreemd.

Nee, je hebt gelijk, ik ben duidelijk aan koffie toe.
Ik denk dat ik in de war was met 'reünieplaat', want die term wordt regelmatig foutief gebruikt. Een reünie kan pas plaatsvinden nadat een band ontbonden is.
'Comeback' is vele malen breder, en klopt dus helemaal in jouw gebruik.