John Cale - Caribbean Sunset (1984)

Velen vinden dit niet te pruimen, een meesterwerk volgens mij. Dringend toe aan een Cd-reissue.

Is er niemand die iets meer over deze plaat kan vertellen? Ik heb 'em laatst tweedehands gezien ergens en ik twijfel of ik deze zal kopen. Ik ken tot nu toe alleen Paris 1919 welke ik geweldig vind.

Heb nu eindelijk ook deze plaat in mijn bezit (slechts twee euro), en ik moet zeggen dat hij dit geld meer dan waard is.

Wat een contrast met Paris 1919 is dit. Waar Paris lieflijk, verfijnd en gelaagd klinkt, klinkt dit album donker, rommelig en rauw. Zowel qua instrumentatie als vocalen. Beide platen naast elkaar vormen echt een soort yin en yang. Ik heb gelezen dat veel mensen wat moeite hebben met de stijl die Cale op deze plaat hanteert maar eerlijk gezegd raak ik alleen maar meer geintrigeerd door deze man nu ik dit heb gehoord. Ik hoop snel meer op vinyl te vinden.

Voorlopig krijgt deze drie en een halve ster van mij. Ik houd toch meer van de romantiek van Paris dan van de harde rock/art stijl hier. Soms doet het wat aan Roxy Music en Bowie denken overigens.

Opnieuw een prachtig, dit keer vrij stevig rockend album van deze onnavolgbare Welshman die met zijn platen zelden teleurstelt.

In opener "Hungry For Love" klinkt de invloed van een band als Joy Division door (het doet me zo nu en dan denken aan "Transmission").

De klanktapijtjes van compaan Brian Eno zijn wat soberder van opzet, maar ze voegen wel degelijk iets avontuurlijks toe aan dit vrij donkere album.

Onderschat? Zeker weten. Kom maar op met die reissue!! (In 2001 al eens gepland, maar toen op het laatste moment teruggetrokken...)

Deze plaat werd door de critici helemaal afgemaakt maar is voor mij de allerbeste van Cale samen met Music for a new society. Ik heb aardig wat concerten van deze tour gezien en ik zou iedereen aanraden om naar de Rockpalast 1984 show van hem te kijken. Cale op zij gekst. Helaas nog steeds niet op cd uitgebracht. 4*

Vreemd album van John Cale. Het begint met een soort van Joy division, zoals poles apart ook al zei, terwijl het tweede nummer mij doet denken aan pink floyd meets iggy pop.
Zelden ook zo'n contrasterende hoes met de muziek gezien.

Een van de vele goede platen die Cale gemaakt heeft. Ik vind hem niet vreemd eerder toegankelijk. Meestal gewone rock & roll maar mooie teksten en altijd wel iets leuks te horen. Indertijd ook live gezien en dat was magistraal (Arena Rotterdam)!

De Rockpalast show is eindelijk op dvd en cd verschenen. Cale op zijn gekst!
Als bonus hebben ze ook het solo optreden van 1983 op de dvd gezet.
John Cale & Band Live at Rockpalast [DVD]: Amazon.co.uk: John Cale: DVD

zeer goeie plaat van cale maar o zo moeilijk te vinden op cd !

Weet iemand waar deze cd te koop is?

Ook een van de albums die ik al heel jong heb leren kennen. Zoals ik al bij meerdere jaren 80 muziek in me stemlijst heb beschreven, dat ga ik dus niet nog een keer herhalen. Ook deze heb ik weer uit de oude doos gehaald in 2004 en herondekt, en zo nu en dan luister ik er nog wel eens naar, en het blijft toch een prachtige, emotionele en soms ook deprimerende plaat.

Het eerste nummer al, Hungry for Love, je word gelijk al in de Avant Gardische rock gegooit met de grimmige ritmes en John Cale zingt er met zijn huilstem op los. Het nummer doet me erg veel emotie en herinneringen opwekken, zoals eigenlijk bij alle nummers op deze plaat. Ten eerste natuurlijk de jeugdherinneringen en de periode (2004) dat ik deze herondekte (dat laatste vooral) het is ook net hoe en wat en waneer je muziek beluisterd. Het nummer gaat er lekker op los en de donkere bassen in de refrein zorgen voor het ultieme werk. En het stijgende tussenspel natuurlijk met de piano erbij. Nummer 2 is weer een beetje aan de subtiele kant, maar weet er weer met een regenachtige snerpende klanken iets bijzonders van te maken. Natuurlijk is en blijft de doel van Cale de deprimerende, maar toch ervaarde ik het niet zo met Experiment. Het was voor mij eigenlijk nog best relaxed. Nummer 3 was ook fantastisch. Heerlijke ritmes, gitaarspellen en de hakkerige stem van Cale der doorheen, en Caribean Sunset was ook heerlijk subtiel en mooi. Preatorian Underground was ook een lekker rock-nummertje, prachtige drumspel en mooi gitaalspel. Magazines was er ook zo'n een. Heerlijk spannende nummer. Where theres a will is wel weer erg bijzonder, die orgelklanken lijken allemaal zo depresief maar het manier van zingen van Cale is dan weer geruststellend, erg vreemd, ook al bedoeld ie het denk niet zo. The Hunt is even een speedy nummertje en de afsluiter is prachtig. Heerlijk die klopgeluiden.

Blijft gewoon een heel bijzonder album. Had ik als klein kleutertje ook al gevonden en nog steeds. Gewoon weer zijn type in Avant Garde. Goede herinneringen hieraan.

4,0*

Volgens Discogs niet op CD verschenen, dus dan zal-ie inderdaad moeilijk te vinden zijn...

Caribbean sunset komt lekker achter Model Beirut Recital aan, mooie overgang van twee goede Calenummers.

Op K-dag gescoord voor 1 euro. Opener doet denken aan Talking Heads.

Geweldige plaat maar nergens te krijgen....

Ja, een schande!

[quote]Poles Apart schreef:
Opnieuw een prachtig, dit keer vrij stevig rockend album van deze onnavolgbare Welshman die met zijn platen zelden teleurstelt.

In opener "Hungry For Love" klinkt de invloed van een band als Joy Division door (het doet me zo nu en dan denken aan "Transmission").

En wat dacht je van "Magazines"dan?Daar hoor ik toch zeker de Hookline van Joy Division"s A Means to an End in het refrein terug.

Niet een heel opzienbarend van Cale, wel een heel lekkere. Dat dit nooit op CD is uitgekomen (beluister hem via youtube) is en blijft jammer en ik blijf hopen op een re-issue.

In deze tijd was Cale op een groot aantal gebieden behoorlijk zijn zelfcontrole aan het verliezen. De albums waren op zich nog prima, maar concerten hier en daar een regelrechte ramp en met de band boterde het ook niet. Ook de distributie van zijn albums was een zooitje, hoppen van het ene naar het andere label, met vrijwel uitblijven van promotie en enig commercieel succes. Met het zeer moeilijk verkrijgbaar zijn van zijn materiaal uit deze periode als tastbaar resultaat.

Dit album is eigenlijk best toegankelijk. Dwarse Cale-rock met hier en daar toch een poppy tintje. In twee songs wordt inderdaad bijna letterlijk naar Joy Division gerefereerd, vooral middels de baspartijen. Maar daar stoor ik me verder niet aan. Ook klinkt het album best tijdloos, je hoort er geen typische jaren tachtig instrumentatie in.

Alhoewel Brian Eno hier wel aanwezig is, drukt hij hier niet zo'n duidelijke stempel op het totaalgeluid als voorheen. Hij bedient hier een Pitch Changer. Vrij vertaald: Toonhoogte-verandermachine. Klinkt een beetje alsof Eno hier zijn nieuwste spulletjes uitprobeert om later meesterwerken mee te gaan maken. Hij is in elk geval niet all over the place hier.

Prettig rommeltje.

Halve ster erbij. Ben veroordeeld dit album via youtube (mét typisch vinyl geluid inclusief tikken en krassen, maar dat deert niet) te beluisteren, maar dat blijf ik dan ook consequent doen. Toch nog een mooie, late Cale-ontdekking.

Avant garde zou ik het overigens niet willen noemen; die term zou ik eerder reserveren voor de voorganger Music For A New Society. Avant garde-elementen zitten er hooguit mondjesmaat in, en dan vooral in de piano-accenten van Cale zelf, maar het is juist de band die het geheel in een wat meer conventionelere rock-setting plaatst.

Ik hoor hier dus vooral rock, beetje punk, new-wave, en inderdaad wat hommages aan Joy Division.

Dit vind ik, evenals Artificial Intelligence, een zwaar ondergewaardeerde plaat. Ook Cale zelf lijkt zich er enigszins van gedistantieerd te hebben. Puur muzikaal bezien kan ik dat niet goed plaatsen, want voor mij klinkt deze als een klok en zwakke plekken heeft hij niet. Tegelijkertijd is het ook geen meesterwerk, omdat het nu eenmaal niet de diepgang heeft van bijvoorbeeld zijn voorganger of een Helen Of Troy (mijn seventies-favo van Cale).

Het klinkt meer alsof Cale gewoon even lekker wilde rocken (en hier en daar wel zijn duiveltjes uitdrijven middels zijn bekende vocale ontsporingen en primal screams op o.a. Magazines en The Hunt) en pende gewoon een aantal ogenschijnlijk simpele songs, waar tussen de regels door genoeg muzikale kwinkslagen en wendingen plaatsvinden die het toch typisch Cale maken.

Favorieten: Hungry For Love, Model Beirut Recital, Praetorian Underground en Magazines en Villa Albani (mét heerlijke synthriff die zo uit Kraftwerk lijkt te komen).

Geweldige plaat dit!

Even stuivertje geruild voor wat betreft favoriete songs. Experiment Number One is een groeier gebleken en heeft me helemaal om. Dat slepende ritme en die getergde zang van Cale, geweldig!

Hungry For Love vind ik nog steeds een fijne opener, maar in vergelijking met de rest een beetje simplistisch toch. Neigt zelfs een beetje naar standaard pop.

Het tandem Preatorian Underground en Magazines zijn voor mij nog steeds de absolute climax van de plaat. Energie ten top. Where There's A Will is voor mij het enige echte minpuntje.

De plaat is nog net te doen met een paar sterk groevende nummers maar het concert met deze band tgv de release in R'dam was een aanfluiting. Een overduidelijk sjagrijnige Cale stond op een gegeven moment zelfs zijn gitarist af te bekken vanwege een verkeerd akkoord. Daarna kwam het niet meer goed.

Wanneer komt dit eens op cd uit!

Wanneer komt dit nog eens op CD uit!

Zit m nu net op plaat te beluisteren

Ik heb deze getipt aan het label Music on CD als re-release op CD. Hun reactie gisteren per mail: "Thanks for this suggestion, we will look at this one." Fingers crossed !

Where There's a Will....magistraal, zóóóó mooi!