Lunatic Soul - The World Under Unsun (2025)

Dit wordt weer zwieren, zwaaien en zweven met Mariusz Duda!

The Prophecy is een fraaie, tweede single.
(En... let even op de hoes!)

Da datum staat in de agenda. Vreemd genoeg vind ik Duda's werk met Lunatic Soul interessanter in vergelijking met Riverside.
Niet dat de laatste slecht is, integendeel, maar voor mijn gevoel kan Duda zijn creatieve ei in Lunatic Soul helemaal zelf uitbroeden en dat levert bij vlagen juweeltjes van nummers op.
Ik ben benieuwd.

Gezien de speelduur een dubbel album? Ben benieuwd hopelijk grijpt deze weer wat terug op het geluid van de eerste 2. Maar het wordt sowieso genieten.

Ja, dit wordt Duda's eerste Lunatic Soul dubbelalbum, zoals hij dat zelf zegt. Dubbel fun, dus!

Zo, dit is lekker thuiskomen zeg! Een heerlijk album in de stijl die we goed kennen. Nee, niks nieuws onder de Sun, maar wel weer heel fijne muziek met een productie om door een ringetje te halen. Lijstjesmateriaal voor mij.
Openingsbod 4*

Samen met de nieuwe van Gazpacho een proggy weekend voor de boeg. Dat zal mevr. Broem wat minder vinden

Gazpacho staat nu op. Mevrouw Leptop vindt dat prima . Mariusz is zelfs een favoriet.

Simpelweg hoofdtelefoon Dali op je hoofd plaatsen en 1 je stoort je lieftallige vrouw niet én 2 Prog weekend kan niet stuk. Hi hi

Helemaal gemist dat deze vandaag is uitgekomen. Van het weekend maar eens goed beluisteren. Met 1,5 uur belooft het wel wat moois te worden.

De eerste Lunatic Soul die me volledig pakt.

Het is een lange zit, soms splits ik hem op in 2 luisterbeurten.
Hands Made of Lead is het nummer waarmee ik de 2de luisterbeurt steeds mee start.

Ik vind het moeilijk om er favorieten uit te halen, want het vloeit allemaal zo mooi in elkaar over.

Misschien moet ik zijn eerdere platen nog eens in de herkansing gooien, want ze staan ook hoog aangeschreven hier.

4*

Met anderhalf uur aan de pittig lange kant, maar pas tegen het einde zakt het album in en wordt de boel wel erg gezapig. Voor die tijd is het aangenaam vertoeven bij het afwisselend melancholisch en dreigend klinkende songmateriaal dat Mariusz Duda hier uit de hoge hoed tovert. Het steenkolen engels van de beste man is er nog niet erg op vooruit gegaan, maar hij heeft wel een prettige stem. Hier en daar is de invloed van een componist als John Carpenter hoorbaar, wat het album alleen maar extra fijn maakt.