múm - Finally We Are No One (2002)

Jaja, dit blijft een prachtig album wat mij betreft. Begint ijzersterk en zakt daarna inderdaad een klein beetje in, maar die afsluiter is weer geniaal, 12 minuten lang genieten.

Ik had 'm lang niet geluisterd, maar ik ben blij dat ie nog op de plank staat. O zo jammer dat múm in deze bezetting niet meer bestaat.

A part of a noise was leaking from the ceiling. Now there's that musik again. He sat down and heard me do the same. 'Finally we are no one' he said.

Na een lange, saaie dag kwam ik thuis en vond een pakketje in mijn postvakje. 'Eindelijk', daar had ik lang op gewacht. Ik vergat alle dingen die ik nog moest doen en ging op bed liggen met de cd voluit op de speakers. De muziek begon, en na nog geen minuut was ik in een andere wereld.

De zang in 'Green Grass Of Tunnel' en 'Now There's That Fear Again' gaf me rillingen over mijn arm, nog nooit heb ik zulke onschuldige en mooie zang gehoord. Even was het alsof ik weer kind was, en de wereld opnieuw ontdekte. En met titels als 'Don't Be Afraid, You Just Got Your Eyes Closed' en 'I Can't Feel My Hand Anymore, It's Alright, Sleep Still' geeft me zeker een nostalgisch gevoel naar mijn kindertijd. Bij 'Finally We Are No One' kreeg ik tranen in mijn ogen, onbeschrijvelijk goed!

Múm is zeker een van mijn favoriete bands, en ik kan niet wachten tot ik 'Yesterday Was Dramatic, Today Is Ok' binnen heb!

Zeker een dikke 5 sterren!

Hmm lekker schijfje. Momenteel opstaan bij een knapperend haardvuurtje, buiten -5 graden, glaasje single malt, kat op schoot... Wat wil een mens nog meer. Nu komt ie voor mij het beste tot zijn recht. Nog steeds mijn favoriete Múm album.

Een heel leuke plaat. De band was hier echt op hun beste kunnen. Heel sfeervol!

Een schattig wintertafereel, vol met knasperende electronica en smachtende, ietwat kinderlijke, vrouwenstemmen. Desondanks snijdt de winterwind de luisteraar soms flink. Dit album is een duistere sfeerschets ook niet vreemd, getuige: Now There's That Fear Again. 4*

Mario pakt een hoop muntjes tijdens 'Behind Two Hills... a Swimmingpool'.

Aangename luistermuziek, maar de hoge vrouwenstem, daar moet ik wel aan wennen.

Bij de plaatboef trof ik dit album voor een zacht prijsje aan. Heel fijn om deze muziek na lange tijd weer eens aandachtig te beluisteren; zeker met het koude weer buiten! De bibber- en stotterelektronica van Múm past dan ook goed bij de winter. De pretiige vriesklanken houden de aandacht immers goed vast. Ook de kinderlijke onschuld van deze muziek heeft iets aanstekelijks. De band klinkt hierdoor spontaan, hoewel de nummers een uiterst strakke structuur kennen. Laat het buiten kortom maar vriezen; deze plaat houdt me wel warm!