Desinteresse - Onschuld (2025)

Three Imaginary Boys uit Horst, Limburg.
Mijn eerste kennismaking met Desinteresse was op Grauzone. Toen waren ze nog met z'n tweeën (zanger en gitarist/keyboardist Sem van den Munckhof en bassist Bart Vranken). Sinds vorig jaar is drummer Joppe de Swart het tweetal komen versterken. Met die laatste is ook gelijk het zwakke punt van de band benoemd, net als voor zijn komst (toen uit een doosje) zijn de drums behoorlijk simpel uitgewerkt met weinig variatie. Zelfs Lol Tolhurst van grote voorbeeld The Cure, deed dat beter.
Dit album is hun eerste echte album uit een professionele studio en dat hoor je er tov hun vorige EP's er ook wel aan af. De band blijft echter vasthouden aan het werken met analoge apparatuur en dat is opmerkelijk. Nu nog een eigen gezicht ontwikkelen, die hun Cure invloeden wat minder doen opvallen.

Glimlachen! Alsof ik terug ben naar 1980 en '81, de albums Seventeen Seconds en Faith van The Cure. Dit is alleen Nederlandstalig, althans, dat denk ik vanwege de liedtitels. Want het galmpje waarin de zang is gedrenkt is nét genoeg om de teksten nauwelijks te kunnen verstaan.

Het is alsof The Cure 45 jaar geleden een derde album opnam dat verloren is gegaan. Je kan het vervolgens afdoen als schaamteloos jatwerk. Maar ik vind het charmant en ik glimlach. In tegenstelling tot bovenstaand bericht kan ik juist genieten van de monotone drumpartijen: ze creëren een groove die de voet vanzelf doet meetikken.

De Cure-klonefabriek has landed en hult ons in een dromerige mist van galmende reverb, hypnotische delay, subtiele chorus en flanger, een sibling van Seventeen Seconds of Faith. Schone, melodische arpeggio’s trillen zachtjes met lichte overdrive en tremolo. Wat moet je hiermee? Ik kan er wel iets moois over schrijven maar voor originaliteit is dit toch wat minder...

.. maar ik zet het wel veel op en raad aan het gewoon LUID TE SPELEN en te vergeten dat je het allemaal al eens gehoord hebt.