Tame Impala - Deadbeat (2025)

End Of Summer heb ik deze zomer op 1 avond in een loop gespeeld. Toen het einde zeker nog niet in zicht was.

Psychedelische techno. Underworld is niet ver weg.

Loser vind ik dan weer een eerder lui hitje en tegenvallend voor een band met deze status.

Afwachten welke richting dit uit gaat.

Nog weinig hype voor een nieuw album van het statuur van Tame Impala

Ach, er wordt gewoon niet veel meer gepost op musicmeter.

Loser is weer op de radio, en zoals wel vaker bij hun nummers denk ik: de muziek kan ermee door. Maar die lijzige, zelfs wat levenloze vocalen zitten me in de weg.

End of summer, die een poosje terug weleens voorbij kwam, klinkt voor hun doen wel bovengemiddeld; al blijft die stem lastig te negeren. Maar had me dat pakweg 2002/2003 laten horen, en het was misschien wel een grote favoriet geweest. Het heeft een bepaald soort hedonistisch sfeertje wat me destijds meer aantrok dan nu.

End of Summer is fantastisch, Dracula ook wel fijn. Loser doet me weinig.

Ik ben erg benieuwd naar het nieuwe album! Het zal een heel ander geluid gaan hebben waar ik wellicht wat meer doorheen moet zien te komen. Teminste... dat had ik heel erg met de eerst uitgebrachte hit End of Summer. Loser en Dracula vind ik daar tegenover dan weer wat meer pop klinken, hierdoor ben ik ook een beetje bang (maar voornamelijk nieuwsgierig) of End of Summer niet buiten het bootje valt op dit album. Nog een paar dagen!

End of Summer vond ik al een geweldige plaat en de rest klinkt op het eerste gehoor zeker niet slecht. Ik ben een groot liefhebber van house en techno muziek dus ik kan dit erg goed hebben van hem.

Vandaag uit en al 24 stemmen. Dit lijkt me nu bij uitstek géén album waar je direct een adequate beoordeling voor hebt, maar blijkbaar heb ik dat mis.

Het bewijs dat Kevin Parker niet meer de wil heeft om goede muziek te maken. 12 natte scheten verpakt in een house beat.

Tja, ik wordt er ook niet echt blij van. Af en toe veer ik op, maar veel vaker zak ik in. Het klinkt voorspelbaar en, bij gebrek aan een beter woord, saai. Kevin Parker doet Café del Mar, eind jaren 90, met wat flarden van nu erdoor heen gemixt. Baalde dat ik geen kaartje pakte voor de Ziggo Dome, maar daar heeft deze plaat me overheen geholpen. Zo zie je maar weer hoe onvoorspelbaar het effect van muziek kan zijn.

Ook meerdere keren gehoord: ''Piece of Heaven'' is net een kopie van ''Sail Away''...En warempel!

Ach, we hebben in ieder geval ''Dracula'' en ''End of Summer'' nog.

En ''Ethereal Connection'' klinkt ook wel fijn!

Kevin haakt in op de Y2K-revival, om het zo maar even te zeggen.

Met de eerste vier nummers begint het album echt wel lekker, maar vanaf mispeer Oblivion zakt het niveau wat weg. Ik krijg sowieso iets te vaak het gevoel te luisteren naar een remix album.

Heb het oppervlakkig beluisterd.
Maar ik kom gewoon eens terug komend voorjaar. Logische evolutie met meer dance en house-invloeden. Past niet in dit seizoen.

Altijd bang afwachten of een memorabele band het nog kan. Maar ik probeer gewoon mee te evolueren. Je kan steevast hetzelfde doen, maar is dat dan artistiek interessanter? Wat als Radiohead een gitaarband had gebleven zoals op "The Bends". Nee dan zie ik liever (soms zelfs radicale) evolutie.

Kevin Parker is veel te ver weggezakt in zijn comfortabele zitzak. Iedere keer weer een tikkie meer pop, een tikkie meer synths en iets meer catchy. 12 in een dozijn. Flauwe hap. Ik hoop dat ie de volgende keer toch even iets anders probeert.

Oef, ben wat flabbergasted. Ik zie over ofwel zeer goeie reviews, ofwel zeer slechte reviews.
Na het meerdere keren te beluisteren heb ik het door: Dit is Café Del Mar muziek anno nu.
Loungemuziek voor weg te zakken, iets dat niet storend is terwijl je kijkt naar een chef die iets met vlammen doet met een zalm.

Mwah, alle negatieve geluiden horend en lezend (Pitchfork!) me flink schrap gezet. Maar het valt mee. Duidelijk geen hoogtepunt in het oeuvre van de heer Parker, maar ik kan de plaat prima uitzitten. Nu heeft ie die synth dance hoekjes wel genoeg verkend. Maak maar weer eens zo'n psych rockplaatje als 'Innerspeaker' of 'Lonerism'. Maar dat zal wel vergeefs wachten worden, denk ik.

Met de overgang van heerlijke, gedateerde psychedelische rock naar een meer dansbare sound, raakte ik Tame Impala vanaf Currents al een beetje kwijt. Nog steeds dromerig, maar stukken afstandelijker en introverter. Dan verwacht je dat na The Slow Rush die druggy helium capsule uit elkaar barst. Het tegendeel is waar. De Deadbeat bubbel is het huidige leefklimaat van de kameleon Kevin Parker, die zich inderdaad wel heel gemakkelijk aan zijn omgeving aanpast.

Voelt Deadbeat gewoon minder geïnspireerd aan, of staat Deadbeat voor de afstompende leegte van een afstervende hartslag? Het jazzy My Old Ways houdt die circulerende bloedsomloop nog draaiende en pompt genoeg energie rond. My Old Ways is de angst om in oude gewoontes terug te vallen, al zorgen de repeterende beats juist wel degelijk voor dit resultaat; we krijgen het idee rondjes te draaien zonder vooruitgang te boeken. Het besef dat de Tame Impala magie is uitgewerkt en dat er slechts een illusie overblijft. Een pijnlijke constatering, die Deadbeat perfect weergeeft.

Het amateuristische No Reply ademt in alles het vooruitstrevende van jaren negentig dance uit, maar door de monotone behandeling elimineert Tame Impala de spanningen, die dat decennium juist zo leuk maakten. No Reply beschrijft het ongemakkelijke gevoel van innerlijke onrust, dat geen weg naar buiten vindt. Een writer’s block, terwijl de trigger points overbelast zijn.

De huiveringwekkende Dracula club house schets het horror scenario van slapeloze nachten. Stress en het verdovende insomnia-effect waar de zonsopkomst abrupt een einde aan maakt. Kevin Parker krijgt het niet voor elkaar om hier een emotionele diepgang in te leggen, het is te vlak, te zwak en te afzijdig. Het P-funkende Loser trapt hoopvol af. Muzikaal dik in orde, alleen haalt Kevin Parker zichzelf met zijn eenzijdige engelenzang zang flink onderuit.

Reggaeton-beats camoufleren de saaiheid van Oblivion, waar de zanger vocaal in een zee van galm kopje onder gaat. Not My World heeft een hoopvol begin met een stoer verbaal rockgeluid. Het ritmische klankenpalet geeft er een mellow trippende switch aan, om vervolgens onzichtbaar te eindigen. Als Piece of Heaven het hiernamaals voorstelt, dan huiver ik bij die gedachte. Daar kom je tot de pijnlijke conclusie dat het leven na de dood ophoudt.

Door gebrek aan goede ideeën leent Kevin Parker voor het goedkoop uitgewerkte See You on Monday (You’re Lost) schaamteloos de melodie van Tainted Love van Soft Cell. Zo stoeit Afterthought overduidelijk met Thriller van Michael Jackson. Het principe beter goed gejat dan slecht verzonnen gaat ook hier niet op. Het zwoele Obsolete is geen seksueel hoogtepunt, slechts een verlangende smeekbede naar de warmte van onbeantwoorde liefde, verpakt in kille elektronica.

Eindelijk gooit Tame Impala het tempo in de hypnotiserende trance van Ethereal Connection flink omhoog. Een ware dansvloerklassieker in wording. Ook het lange koortsige End of Summer eindspektakel dreunt heerlijk door. Het kan dus wel, maar hier red je niet een hele plaat mee. Als vijf jaar aan voorstudie Deadbeat oplevert, dan ben je niet echt relevant. Deadbeat is het zichtbare bewijs dat je geen artificiële intelligentie nodig hebt om een zielloze plaat te maken.

Tame Impala - Deadbeat | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

De metamorfose van fantastische "band" met eigenzinnige muziek, naar "band" met doodvermoeiend gepruttel.

Wat een vreselijk album.

Er hing eerder vanmiddag een raar luchtje in mijn auto maar na het lezen van een aantal recensies weet ik dat het komt door die natte scheten van Kevin Parker.

Bijzondere constatering, want ik vond het opnieuw een prettige trip en een ideale nazomerse soundtrack ..

De teloorgang werd, wat mij betreft, vanaf Currents al in gang gezet.

Currents vond ik juist een geweldig knappe plaat, maar the Slow Rush vond ik alweer niks aan, op een enkel nummer na
Deze plaat vind ik niet te harden, titel zegt alles

Ik vind Currents erg goed klinken maar muzikaal vind ik Currents een enorme tegenvaller, ik had gehoopt op een nieuw psychedelisch rockalbum, maar het werd langdradige, ietwat saaie synthpop. Niet slecht (3*) maar zeker niet geweldig.

Terwijl mijn berichten bij Currents anders doen lijken

Na drie weken met dit album te hebben geleefd, durf ik het eindelijk aan er een mening over te vormen. Nou ja, in die drie weken heb ik heus wel wat meningen gevormd, maar het is lang geleden dat ik zo sterk bij een album merkte hoe zo'n mening constant aan verandering onderhevig kan zijn. Een spannend proces vind ik dat wel. Aanvankelijk vond ik het een nogal platte en stuurloze plaat, die in de verste verte niet in de schaduw zou kunnen staan van de eerste drie Tame-albums en misschien ook niet van The Slow Rush. Maar het blijkt - om dat smerige woord maar weer eens van stal te halen - een enorme Groeierd te zijn.

Voor het eerst maak ik zo'n groeiproces niet alleen mee, maar met een kritische mede-luisteraar: mijn veertienjarige dochter. Deze zomer op vakantie luisterden we samen naar End Of Summer en waren daar wildenthousiast over. Over de twee singles die volgden was zij aanzienlijk positiever dan ik (al hielp het vast ook dat haar idool Djo in een van de clips meespeelt). Ik vond het maar slappe liedjes, maar inmiddels hebben ze zich ook wel in mijn hoofd genesteld op een prettige manier. Over het album als geheel was zij aanvankelijk dan weer een stuk vernietigender dan ik, een nummer als Oblivion vond ze maar verschrikkelijk klinken. En zo bleven we toch maar steeds over deze muziek in gesprek.

We zetten de plaat vaak op bij het ontbijt, het is fijne muziek om mee wakker te worden (als we de tijd hebben om wakker te worden, niet als we vroeg op school of werk moeten zijn). Steeds vaker hoor ik haar melodieën ervan neuriën, vanmorgen nog Oblivion. De conclusie die we inmiddels delen is dat dit vooral heel erg een opzichzelfstaande plaat is. Alleen daarom al is het veel meer een waardige toevoeging aan het Tame-oeuvre dan The Slow Rush dat was. In de loop der jaren ben ik die plaat steeds meer gaan waarderen, maar toch blijft het grotendeels een wat makkelijk aftreksel van het magistrale Currents. En Deadbeat is echt weer een nieuwe stap.

Het 'stuurloze' waar ik me eerst aan ergerde, vind ik inmiddels juist het sterke element van Deadbeat. Sommige nummers lijken niet echt een bepaalde kant op te gaan, maar krijgen daardoor iets ongrijpbaars en hypnotiserends. Ik merk dat ik daarom ook lichtelijk de voorkeur blijf geven aan de meer techno-geïnspireerde tracks dan aan de poppy liedjes op deze plaat, al smaakt inmiddels elke track mij wel en vind ik vooral het geheel uitstekend werken. Het is een echte luistertrip, veelzijdig maar coherent.

Het intrigerende van Tame Impala was altijd dat het een eenmansproject was dat klonk als een band. Natuurlijk werden de platen steeds elektronischer en minder gitaargedreven, maar voor het eerst durft Kevin hier onbeschaamd te klinken als de studio-eenling die hij altijd al was. Het psychedelische randje is er helemaal vanaf, het schijnbare mysterie ook, en dat geeft deze plaat ergens iets behoorlijk radicaals. Zijn teksten lijken ook veel nadrukkelijker op de voorgrond te staan dan voorheen, ook daaraan moest ik best wennen (Kevin is geen groot poëet, maar wil wel duidelijk dingen kwijt). Door de herkenbaarheid van zijn stem (vaak zo'n prachtig weemoedig contrast met de opzwepende klanken) en de kracht van zijn melodieën, wordt het ieder geval nooit inwisselbaar. Dit is daarmee niet zomaar wat nieuwe muziek waar hij aan heeft zitten fröbelen, het is een daadwerkelijke en verrijkende toevoeging aan het Tame Impala-universum.

Volgend jaar gaan m'n dochter en ik het live meemaken - we visten net naast het Ziggo-net, dus we wijken uit naar Antwerpen - en zien inmiddels net zozeer uit naar alles van dit album als naar de vele (semi-)klassiekers die Kevin al op zijn naam heeft staan. Tot die tijd blijft Deadbeat binnen het Tame Impala-universum een sterrenstelsel om vele ochtenden lang nieuwe flonkerdingen in te blijven ontdekken.

Kaaasgaaf, ik heb een totaal ander gevoel bij de plaat, maar geweldig hoe jij het verwoord