The Moody Blues - On the Threshold of a Dream (1969)

Behorend bij de topwerken van deze band in die jaren 1967-72. Mét de machtige apotheose Have You Heard, 7 1/2 minuut lang een reis door grotten, spelonken, ach...fantaseer maar.

Never comes the day
Are you sitting comfortably
Wat een waanzinnige nummers!
Juweeltjes die toch sterk ondergewaardeerd zijn

ook zo'n album waar je lekker kan meezingen met deze mooie songs

Never comes the day is mijn lievelings Moody Blues nummer.

wat fijn dat deze mannen nog optreden

4, 5 sterren

Van alle Moody Blues-albums die tussen 1967 en 1972 gemaakt zijn is dit toch mijn meest favoriete plaat.
Iedere track zit goed in elkaar.
Heel opvallend is de country-song 'Send me no wine', want op andere albums zijn voor zover ik weet geen songs in die stijl te vinden. 'Lazy day' doet mij wat aan 'Sunny afternoon' van The Kinks denken. 'Dear diary' is ook prachtig.
Het epos 'Are you sitting comfortably/The dream/Have you heard? (part 1 + 2)/The voyage is voor mij het hoogtepunt van het album.

Ik heb zowel de eerste als de latere persing van dit album in mijn collectie. De eerste persing heeft als grapje bij het afslaan van kant 2 de 'inner groove' en de latere persingen hebben dat weer niet.
Bij de eerste persing zit ook in de klaphoes een boekje met de teksten en de latere heeft die luxe weer niet.
Gisteren heb ik weer veel Moody Blues beluisterd en ik ontdekte op 'Long distance voyager' toch een country song, maar alleen niet zo mooi als 'Send me no wine' van het bovengenoemde album.

ja, beter dan de vorige , alhoewel ik niet helemaal gecharmeerd ben door die plaat

The Moody Blues zijn ook hier weer tot grootse dingen in staat.
Wederom sterke inventieve songs.Toegankelijk,licht symfonisch door het gebruik van de mellotron,maar altijd melodieus en sfeervol.
Het is natuurlijk heel sixties allemaal, maar blijft enorm boeien.

Ik vind the Moody Blues op hun best in de jaren '60. Zeer sfeervolle, symfonisch getinte songs, indertijd progressief maar nu nog erg genietbaar, vooral op een late avond.
"Dear Diary" en "Never Comes the Day" vind ik gewoon prachtsongs.

Threshold was jarenlang mijn fave Moodies Mk II album maar intussen voorbij gestreefd door In Search Of The Lost Chord wat IMO als totaal produkt beter in elkaar steekt. Dat ligt 'm voornamelijk aan de John Lodge nummers Send Me No Wine en To Share Our Love die ik gewoon niet in de sfeer van de rest van de nummers vind passen .............

Ook hier staan op de Sacd extra nummers en andere versies op zoals Have you heard nu als 1 nummer en wat langer zelfs.

Mooie plaat.

Ik ken alleen de naam van de band. Aan de reacties te zien is dit album wel goed. Is dit de beste om mee te beginnen?

Je bedoelt dat je nog nooit een nummer als Nights In White Satin of Tuesday Afternoon hebt gehoord (te vinden op Days Of Future Passed) ? Of een nummer als Question (van Question Of Balance)? Of I'm Just A Singer In A Rock and Roll Band (van Seventh Sojourn?).... toch allemaal nummers die met enige regelmaat nog wel voor bij komen op de radiozenders hier in Nederland.

Maar om je vraag te beantwoorden: ja. Het maakt eigenlijk haas niet uit met welk album je uit de periode 1967 t/m 1972 van ze begint want het word, met recht, niet voor niks de klassieke periode van de band genoemd. En deze is binnen dat setje wel een groot hoogtepunt samen met To Our Children's Childr'en's Children.

De namen van die nummers zeggen me niks mischien als ik het hoor maar ik begin wel die op musicmeter het hoogst geprezen staat. Thnx voor de info trouwens als ik de berichten bij de albums staat heb ik nog goeie muziek te ontdekken!

De SACD is onderweg...

PS
De klassiek geschoolde fluitiste Norda Ruth Mullen speelt bij de live-concerten 'Are You Sitting Comfortably?' inmiddels beter dan Ray Thomas!

'* Bron

Als ik dit album in mijn bezit had, zou Never Comes the Day mijn aangevinkte favoriet zijn! Dat is geloof ik ook de enige song die ik ken van dit album van de Moodies.

'A Question of Balance' is altijd mijn fav Moodies LP geweest, qua muziekaliteit en op- namekwaliteit. Op de SACD valt de opnamekwaliteit daarvan wat tegegen, zeker tov van 'On the Threshold of a Dream' , die ik in SACD stukken beter vindt klinken.
Ray Thomas dwarsfluitwerk komt op deze transfer stukken beter uit de verf dan in 'A Question of Balance' waar hij geregeld ten onder gaat in de harde volumes van de andere instrumenten. Kan me dat van de Lp niet herinneren, maar on-topic:

'Are You Sitting Comfortably?' 'vind ik in beide uitvoeringen wat tegenvallen, omdat in de 1e versie Ray's fluitwerk af en toe wat wegvalt en in de 2e opname zijn de stemmen te dominant.
Van de dwarsfluitinbreng van deze song door fluitiste Norda Mullen tijdends de Moodies concerten v.a. 2003 , krijgt ik echter kippenvel. Zij heeft dit nummer echt geperfectioneerd, dat staat als een rots, chapeau.

Een schitterend stuk inderdaad.

De rest van het album mag er ook zeker zijn. Zéér constante plaat van The Moody Blues, zonder mindere nummers.

Ik vind dit wederom een goede plaat van de Moody Blues. Zeer sfeervol met prachtmelodieën .
Dear Diary, Never comes the day, Lazy day, Are you sitting comfortably zijn voor mij de hoogtepunten van dit album.
Een minder nummer vind ik: To share our love, een beetje een rommetje.
Moeilijk om aan te geven welk album nu mooier is of minder mooi. Ik vind deze plaat wel vergelijkbaar met In search of the lost cord of To our children children.....
Maar de meeste indruk heeft op mij toch gemaakt Days of Future Passed, dat vond ik destijds en nu nog (vooral de geremasterde CD) prachtig.
Deze plaat een 4.0*

Na het beluisteren van Masta Ace's 'Dear Diary' deze plaat opgezocht, en het heeft indruk op mij gemaakt. Heel fijn album.

Het wordt tijd of beter... ik heb gewoon wat tijd vrij gemaakt om een aantal langspelers van deze ontzettend fijne band weer eens goed te beluisteren en dit naar aanleiding van een 'Greatest Hits Of' op MusicMeter. Jammer... dat bijna al het vinyl van de vorige eeuw is opgeruimd en soms koop je dan geen cd - op een verzamelaar na - meer terug.

Maar niet te lang getreurd.
Heb je weer wat om naar te zoeken!

Stiekem heb ik dit altijd beschouwd als de zwakke broeder in de worp van de zeven klassieke Moody Blues-albums van tussen 1967 en 1972: een kortere speelduur dan de eerste twee platen (ondanks het feit dat er "officieel" meer nummers op staan), een paar melige teksten en/of composities (ik kon vroeger niet zoveel met de twee nummers van Ray Thomas) en een kwalitatief "gat" in het midden van de plaat. Dat laatste weegt nog altijd het zwaarst: Send me no wine is een gewichtloos nummer dat alleen maar opveert bij het loopje dat bas en gitaar samen spelen, To share our love is een richtingloze rocker met suf drumwerk, So deep within you is dan weer redelijk maar niet goed genoeg om de twee voorgangers te doen vergeten, en Never comes the day lijkt bedoeld te zijn als de volgende klassieke Justin Hayward-single maar lijdt onder een teleurstellend refrein met een vervelende mondharmonica plus de domper dat Hayward niet eens de moeite heeft genomen om een nieuwe tekst voor het tweede couplet te verzinnen (hetgeen hem helaas wel vaker overkomt).
        Uiteindelijk vallen de bezwaren toch ruimschoots weg tegen de sterke momenten. De opener heeft een prachtig ijzingwekkend "deep space"-sfeergeluidje, Lovely to see you is een lekker vriendelijke binnenkomer, en Dear diary heeft niet alleen een prachtig arrangement met mooie fluit, mellotron en contrabas, maar ook nog eens een geweldige tekstuele uitsmijter: "Dear diary, it was cold today, but the sun came out later, so I went out and strolled about, looking at the shops. Didn't really see anything I liked, so I didn't buy anything. On my way home I posted a letter! Been quite a nice day. Somebody exploded an H-bomb today, but it wasn't anybody I knew." En na Never comes the day blijft het niveau helemáál hoog, met het troubadour-achtige Are you sitting comfortably, de majesteuze Have you heard-suite met Mellotron en piano, en helemaal op het einde de terugkeer van dat omineuze ruimte-geluid. Bovendien betekent meer nummers in minder tijd dat ook de mindere nummers nergens te lang doorgaan, hetgeen de "flow" van dit album zeker ten goede komt.
        Uiteindelijk haalt dit album voor mij dus niet het niveau van z'n twee voorgangers, maar is het aan de andere kant ook aanzienlijk minder lichtgewicht dan ik het vroeger beoordeelde. Het blijft voor mij de minste van "de zeven", maar met 4* is dat geen schande.

Vandaag in een pop up shop met een kast vol cd-s van 3 euro, heb ik deze nu wel of niet ? Ik herkende veel nummers maar dat komt door de geweldige verzamelaar 'This is the Moody Blues' . Toch maar meegenomen en inderdaad had ik deze nog niet. Maar bij het beluisteren bijna enkel herkenning. Dat is niet zo vreemd , op 'This is the Moody Blues' staan 8 (!) nummers van deze plaat. 8 van de 25, dus is er flink geput uit deze plaat. Terwijl deze plaat geen enkele hitsingle heeft voortgebracht.
Het is een andere plaat dan de voorganger 'In search of the lost chord'. Die plaat was zeer psychedelisch met een zeer sterke mystieke, hippieachtige, oosterse invloed. Met prachtige nummers, maar duidelijk beïnvloed door wat verdovende middelen, kan ik me zomaar voorstellen.
Deze derde van 'the magic 7 albums' is geheel anders. Minder mystiek, gewone nummers met kop en staart. Het is een wat somber album, het lijkt of The Moody Blues weinig toekomst ziet in de jaren 70 en nu al heimwee heeft naar de vrijheden en losse jaren 60. De plaat begint weer met een gedicht en ook the Dream is een gedicht. Hoewel er dus geen single hits waren (enkel Never comes the day was als single uitgebracht, maar dat deed niets) zijn er wel een aantal songs favoriet bij concerten. Denk aan het 'Lovely to see you' 'Dear Diary´. De twee nummers van Thomas blinken uit in zwaarmoedigheid, maar zijn wel mooi. Maar het mooiste komt van opperhippie Pinder met Have You Heard part 1 en 2 en het schitterende tussenstuk The Voyage. Dit behoort tot het mooiste wat the Moody Blues ooit gemaakt heeft. Ik beluister dat nog steeds na al die jaren met ver- en bewondering. Deze plaat was de eerste van de Moodies die op nummer 1in Engeland kwam en liet zien dat the Moody Blues een echte album groep was. Een plaat op de grens van de jaren 60 en 70, de vrolijke, onstuimige jaren 60 werden achtergelaten en de jaren 70 met aandacht voor milieu etc kwamen eraan. The Moodies zien dat somber in , maar heeft wel gezorgd voor een heel mooi album met opnieuw een prachtige hoes.

Deze plaat heb ik in de jaren `70 gekocht bij Elpee in Groningen. De mooiste nummers vind ik Lovely to see You en Never comes the Day. De Moody Blues schrijven en zingen allemaal hun eigen liedjes, net als CSN&Y..

Ik verhoog van 3,5 naar 4*. Dit album draaide ik het minst vaak van de MB albums van eind '60-er en begin 70-er jaren. Ik ben er eens goed voor gaan zitten en moet toch vaststellen dat het album meer draaibeurten verdient. En dus een stemverhoging.
Favo's zijn Lovely to Dee You, Dear Diary, Never Comes the Day en The Voyage. Het standaard lijstje dus. The Voyage is in combinatie met Have You heard (Part I en II) het hoogtepunt.
Op 30 in de 100 Greatest Albums of 1969 en een wat te lage 57e plek in Best Ever Albums 1969.

Instruments used were.

....hele opsomming.... and triangle.

So Deep Within You is het meest Tull dat Moody Blues ooit hebben geklonken.