menu

Linda Lewis - Lark (1972)

mijn stem
3,20 (10)
10 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Soul / Pop
Label: Reprise

  1. Spring Song (2:09)
  2. Reach for the Truth (4:50)
  3. It's the Frame (3:38)
  4. Feeling Feeling (3:06)
  5. What Are You Asking Me For (2:49)
  6. Lark (4:28)
  7. Old Smokey (2:54)
  8. Gladly Give My Hand (2:41)
  9. More Than a Fool (3:25)
  10. Been My Best (2:52)
  11. Waterbaby (3:56)
  12. Little Indians (3:04)
totale tijdsduur: 39:52
zoeken in:
avatar van Droombolus
3,5
Heerlijk simplisties singer / songwriter album van de zangeres die af en toe tegen Chappo in mocht gillen bij Family.
Haar wonderlijke, karakteristieke hoge stem komt op deze plaat geweldig tot zijn recht. Tot mijn grote verbazing hoorde ik het prijsnummer Reach For The Truth ergens begin dit jaar voorbijkomen in een TV serie van het intussen terziele gegane Talpa. Little Indians is de andere stand-out track: ze zingt live met uitsluitend simpele percussie erachter en blijft fier overeind. Klasse !

avatar van kemm
4,5
Niet alleen de nachtegaal, maar ook de leeuwerik, de 'lark', heeft veel uitgebreidere zangcapaciteiten dan andere vogelsoorten. De leeuwerik zingt vaak al vliegende om zo zijn territorium te verdedigen. Linda Lewis kan met haar stembereik van vijf octaven net wat meer dan een ander. Ze lijkt wel meer controle te hebben in vergelijking met andere zangvogels als Minnie Riperton of (God verbiedt) Mariah Carey. Met sprekend gemak verandert Lewis haar hoge kleine-meisjes-stem naar een zachte alt. Leeuweriken bevinden zich vaak op de grond, waar ook hun eitjes worden gebroed. Met hun bruin en wit gespikkelde veren hebben ze daarvoor de perfecte camouflage. Linda Lewis is een Britse met warm Jamaicaans bloed. 'My Grandaddy Could Reggae' heet een van haar latere nummers. Een leeuwerik dus.

Linda Lewis is meer. In 1972 een nog maar net komen piepende twintiger, vol vragen, verwachtingen, teleurstellingen ook, maar vooral gewoon vol liefde, en 22-jarige ondergetekende herkent zich soms wel in deze 12 charmante songs. Dat ze vanuit een vrouwelijk perspectief zijn geschreven is enkel maar een verrijking voor het mannelijk brein. Lewis putte voor de teksten immers inspiratie uit haar eigen leven en (on)ervaringen. Daarnaast heeft ze het album, samen met haar grote liefde van toen, Jim Cregan, ook volledig zelf geproduceerd. Voor beiden was het een ontdekking, want de eerste keer. Met liefde kun je al een heel eind komen, zo bewijst 'Lark' wel.
Opgenomen in de seizoenen wanneer alles pijs en vree is, en dus is "You got a very fine nose, You got flowers in your toes" de perfect aandoenlijke opener. 'Spring Song' legt ook meteen de werkwijze bij het componeren bloot: Linda die met haar gitaar de liedjes opbouwt. In de uitwerking van de songs gaat het trouwens nooit veel verder dan dat. In al hun eenvoud worden ze naar voren gebracht, Linda, Jim en een handvol gastmuzikanten, niemand meer. Iemand meer is ook niet nodig, bewijst niet enkel de fijne opener, maar ook een prachtsong als 'It's a Frame' in al zijn puurheid.
Dat het ook met een zo goed als volledige ritmesectie kan, bewijzen twee andere favorieten 'Old Smokey' en 'Waterbaby'. De elektrische piano van de eerste (gesampled in 'Go' van Common) stuurt Linda perfect aan en zorgt voor een aangenaam tempo. Hetzelfde geldt voor het heerlijk dromerige liefdesliedje 'Waterbaby'. Songs als deze maken van het woord 'probleem' een buitenaards begrip. Verrassend is wel de plotse saxofoon in 'Gladly Give My Hand' ergens halverwege het album (hopelijk heb ik de verrassing nu niet verknald), wederom zo stijlvol gedaan, dat het niet anders kan dan gewoon een glimlach op je gezicht toveren.
Een van de opvallendste songs is 'Reach for the Truth'. Dit had best een hit kunnen zijn als haar faam niet pas een jaar later opkwam, als backing vocal op David Bowies album Aladdin Sane. Het nummer over de eeuwige twijfels kent een krachtig refrein, en een kippevelmoment als ze in de break plots haar diepe stem gaat opzetten en er overtuigd "And the only truth there is, is God's love" uit zucht. Die filosofie van twintigjarigen horen we vaker terug op het album. In het door piano en orgel begeleide titelnummer zegt de leeuwerik: "Let's love while we work, Don't let us wait until it's done, You know we have enough love to love everyone". Naïviteit is dat niet, voor ons twintigers is het nog de waarheid. Dat het nog even zo mag blijven.

De afsluiter is een live opgenomen nummer dat het hele album goed typeert. Linda die zichzelf begeleidt met een guïro (een soort indiaans slagwerkinstrument) en meteen ook aan haar publiek toegeeft de naam ervan jarenlang verkeerd te hebben uitgesproken. En op dat eigenste moment kan je niet anders dan verliefd zijn op Linda Lewis. Moeilijk te geloven dat deze meid zestig wordt dit jaar. Hopelijk heeft ze wat van haar liefde en onschuld kunnen bewaren.

avatar van lebowski
3,0
kemm schreef:
Niet alleen de nachtegaal, maar ook de leeuwerik, de 'lark', heeft veel uitgebreidere zangcapaciteiten dan andere vogelsoorten.


Nooit treffender muzikaal weergegeven dan in het fenomenale The Lark Ascending van Ralph Vaughn Williams.

Maar zal me nu eerst eens buigen over mijn Valentijnsgeschenk

avatar van Reijersen
2,5
Door de octavische vergelijking wordt deze dame snel naast Minnie Riperton gelegd. Maar ze is natuurlijk helemaal een eigen persoontje.
Het album begint wat liefelijk. Linda Lewis zingt op de opener erg meisjesachtig. Ritmisch is het wel een lekker nummer. Maar deze opener is wel meteen het enige album dat zo meisjesachtig klinkt. Vooral 'Reacht for the Truth' is een heerlijk nummer.
Daarna wordt het album misschien wat teveel van hetzelfde. Zelfde tempo, zelfde zanglijnen, maar wel allemaal erg lekker.
Alleen de afsluiter valt me dan weer tegen.

3,5
Tijdens de eerste luisterbeurt dacht ik dat dit niet echt iets voor mij zou zijn. Mijn voorkeur gaat uit naar vollere of rauwere (meer soulvolle?) stemmen in plaats van naar lieflijke stemmetjes zoals die van Linda Lewis. Daarnaast vond ik de nummers na één keer luisteren wat veel van hetzelfde.
Nadat ik het album deze week een aantal keer beluisterd heb, ben ik toch tot de conclusie gekomen dat dit best mooie muziek is en kan ik haar stem best waarderen.

avatar van Rhythm & Poetry
Ik vind haar stem niet om aan te horen. Het klinkt het gehele album zo ontzettend kinderlijk. Ze probeert er nog wel wat van te maken door heel opgewekt, vrolijk te zingen maar ik kan er maar niet van genieten. Qua instrumentaties kabbelt het eigenlijk ook allemaal maar voort. Het is allemaal best lief op het eerste gehoor en het straalt ook wel degelijk lente uit maar het weet mij niet te bereiken.

avatar van principal2000
2,5
Linda Lewis doet mij (niet verrassend) het meest denken aan Minnie Ripperton. Met haar lief stemmetje zingt ze vrolijk erop los. Dat ze goed kan zingen, vind ik geen punt van twijfel. Het gaat mij om de vlakke en soms zelfs iets te kale instrumentale begeleiding die het geheel tot een iets te matte vertoning maken. Ik vind het nergens vervelend, maar er springt ook niet echt iets bovenuit.

avatar van principal2000
2,5
Stem bij nader inzien verlaagd naar een 5,5 (2,5*).

avatar van Droombolus
3,5
principal2000 schreef:
Het gaat mij om de vlakke en soms zelfs iets te kale instrumentale begeleiding die het geheel tot een iets te matte vertoning maken


Ergens rond 1974 dacht ik daar ook zo over en draaide ik de opvolger Fathoms Deep, die helemaal met een begeleidingsband opgenomen is, helemaal grijs.

Na 35 jaar zijn de rollen echter omgedraaid, als ik een Linda Lu uit de kast trek is het toch 9 van de 10 keer Lark. Door de spaarzame begeleiding komen Lewis' liedjes veel duidelijker door en klinkt de plaat bijna nergens achterhaald. Een nummer als Little Indians krijg ik nog steeds (positief ) kippenvel van als ik het hoor en een dosis Reach For The Truth is voldoende voor een prima humeur de rest van de dag.

avatar van principal2000
2,5
Misschien dat ik ooit het licht dan ook ga zien....

avatar van Droombolus
3,5
....... over 35 jaar ?

avatar van sq
sq
Lekker relaxed lente-album, dit Soul Album van de Week van al weer wat weken terug.

Linda's stem is inderdaad wel heel hoog, maar ook erg in orde: niet geforceerd, natural. Haar zingen gaat schijnbaar moeiteloos, een verademing in vergelijking met de hysterische wijze waarop dat tegenwoordig schijnt te moeten, en dat alleen al is fijn om naar te luisteren.

Het beste stuk van het album zit voor mij in het midden. De 4 nummers vanaf What Are You Asking Me For zijn een beetje jazzy van opzet, hebben afwisseling en laten zowel van Linda als van de begeleiding het beste horen. In Lark en Old Smokey zitten ook nog eens leuke ritme-wendingen.
Voor de rest van het album zijn nogal wat liedjes toch wel wat niemendallerig en zo wordt het voor mij toch geen top-album. Niettemin is het in zijn geheel sfeervol en daardoor goed beluisterbaar. En dat is voor een groot deel ook echt de verdienste van de zangeres, die dat in het live-slotnummer het duidelijkst bewijst.

avatar van zinulzki
2,5
Voorlopig niks voor mij, dit album.

avatar van willemmusic
4,0
Leuk dat deze plaat dankzij Album van de Maand weer in de belangstelling komt.
Ik draai haar graag. Klinkt nog steeds fris. Vleugen Minnie Ripperton en vooral Rickie Lee Jones. Minstens zo goed als diens debuut. Niet zo glad geproduceerd als Jones en blijft daardoor verrassen. Pareltje !

Gast
geplaatst: vandaag om 03:04 uur

geplaatst: vandaag om 03:04 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.