ABBA - ABBA (1975)

Ik heb juist een zwak voor I Do, I Do, I Do, I Do, I Do, een nummer dat overigens geïnspireerd is door Sail Along Silvery Moon van Billy Vaughn (1958), die saxofoons maken het nummer af. Björn & Benny zijn meesters in arrangementen.

Het album lijkt een ratjetoe van stijlen (glamrock, symfonische rock, reggae, ballads, bubbelgumpop) en wat onevenwichtig (Intermezzo No. 1 zou ik als slotnummer geplaatst hebben) en de volgende albums vind ik beter in die zin dat ze meer een geheel vormen. Maar Abba kan heel wat stijlen tot een eigen sound smeden, reden waarom ze vaak met the Beatles werden vergeleken, ook al omdat alle 4 groepsleden zongen.

Man in the Middle en Rock Me vind ik ook minder, de rest vind ik prima luistervoer (S.O.S. is een parel). De muziek van Abba maakt mij echt vrolijk, inzake luchtige hitparadepop is Abba onovertroffen.

De naam van de band die op te hoesfoto staat belooft nogal wat, de inhoud van dit album echter niet. Dat je een album wilt maken met verschillende stijlen is prima natuurlijk en ook wel riskant, zo blijkt hier, want werkelijk niets is hier goed uitgewerkt. Eén nummer maakt dit album voor mij de moeite waard, en dat is S.O.S., vanwege de écht mooie compositie en vooral de coupletten die prachtig zijn ingezongen door Agnetha. Laat dit nou net dan ook het enige échte pop nummer op dit album zijn.

Naar het overige kan ik niet goed luisteren. Mamma mia heeft de eer gekregen dat de ABBA musical ernaar vernoemd is, maar ik vind het een kitscherige, goedkoop klinkende schlager. Het refrein vind ik ook behoorlijk irritant. Tropical loveland heeft niet dat écht tropische sfeertje dat het hoort te hebben waardoor het gewoon nu gewoon een ordinaire smartlap is, I do I do I do I do I do heeft niet dat lome jazzy sfeertje dat het hoort te hebben, Man in the middle had best potentie maar het is te poppy en braaf om onder het funk genre te vallen (al vind ik het wel het op-een-na beste nummer dat hierop te vinden is), de Intermezzo no. 1 komt hier totaal niet tot z’n recht hier en is zelfs een storende onderbreking (terwijl het zeker een interessante compositie is), Rock me is glamrock voor kleuters, dan heb je nog Boom-a-boomerang,die mag dan wel een catchy refrein hebben, de tekst is nogal infantiel (en dan met name het refrein). Hey hey Helen en So long zijn dan op zich nog wel te doen, maar voor ABBA-begrippen toch aan de matige kant, als je het mij vraagt. Nee, dit album laat ik aan mij voorbij gaan.

Gelukkig zijn alle albums die hierna werden uitgebracht wel leuk.

Men mag niet vergeten dat dit ABBA album de laatste is in de rij albums
die niet meer waren dan verzamelingen van single a-kantjes en b-kantjes.

Voor Arrival (1976) ging ABBA echt zitten
en met The Album (1977 - what's in an album title)
probeerde de groep ook bewust een "echt" album te maken.

Weer een stukje beter dan de eerste twee, deze derde van ABBA.

Nog lang niet alles is goed, bv. de flirt met reggae en caribic in Tropical Loveland, of het rocknummer Rock Me (waarin de heren weer zingen).
Ook Man In The Middle en in mindere mate het weer wat meer rockende Hey Hey Helen doen mij niet zoveel.
Tot zover het slechte nieuws.
Want S.O.S. is natuurlijk een wereldnummer, wat voor mij altijd verbonden blijft met de hete zomer van 1975.
Het Intermezzo No. 1 is een geval apart, een soort mini-symfonie, welhaast klassieke muziek.
So Long is met een geweldige Phil Spectoriaanse Crystals/Ronettes wall of sound gezegend.
Bang-A-Boomerang moet al helemaal de inspiratie zijn geweest voor talloze gewiekste procucers in veel landen, om zelf ook soortgelijke popgroepjes te krejeeren.
En I've Been Waiting For You is een prachtige, door Agnetha gezongen ballad.
En Mamma Mia en I Do, I Do kent natuurlijk iedereen en waren ook dikke hits.

Na deze kwamen inderdaad de echte albums pas en werden ze nog beter.
Voor deze 3*

Afgelopen week was ik in het Abba museum. Werd zowaar wat melancholisch om terug naar de 70's te gaan. Dit album was de overgang van de meer glamrock/pop van de eerste 2 albums (hier nog met bang-a-boomerang en So Long) naar de typische abbasound die ze in het vervolg toepasten, zoals met SOS, Mamma Mia en I've been waiting for you.

De kwaliteit wordt langzaam aan wat consistenter met minder fillers. Op deze self-titled staan dan ook veel meer grote hits, maar ergens vind ik de spontaniteit van Ring Ring toch net wat aanstekelijker. Met 'Mamma Mia' en 'S.O.S.' natuurlijk twee in het oor springende singles, en met 'Intermezzo No.1' nog een zeer opmerkelijke albumtrack ook, met aan de andere kant het wat zagende 'Tropical Loveland' en 'I've Been Waiting For You'. Zeer degelijk als totaaltje, maar voor mijn gevoel nog een beetje wisselvallig. Dat komt met de latere albums in ieder geval goed.

Ik kende ABBA vanaf Arrival. Vanaf toen had en heb ik al hun platen. Ook hier zie je dat daar de hogere waarderingen beginnen. Dit album heb ik wel eens gehoord en vond het wel aardig. Nu ik de Studio Albums box heb, heb ik alle drie de albums voor Arrival achter elkaar gedraaid. Van een heel aardig begin jaren '70 pop debuut album, via Waterloo en Mamma Mia op weg naar de ABBA sound. Op dit gelijknamige album staan al weer wat meer nummers die deze kant op gaan.

Zoals natuurlijk één van hun beste songs S.O.S. en die andere bekende singles Mamma Mia en I Do, I Do, I Do, I Do, I Do. Zelf vind ik So Long en Rock Me ook heel aardig. Het leuke is dat dit terug kijkend een afwisselend album is met nummers die goed op de eerste twee albums zouden passen en songs die op Arrival hadden kunnen staan. Verder vinden we nog iets anders: een musical achtig instrumentaal nummer Intermezzo no. 1. Dat gaat weer richting Chess. Toch is het zeker geen ratjetoe geworden, het is en blijft ABBA. Alleen het mindere Tropical Loveland past hier minder bij. Alles bij elkaar toch zeker de moeite waard ABBA, Mamma Mia.

S.o.s. zucht. .. voor mij het mooiste nummer aller tijden...wat een ongelooflijke, briljante, alles in zich hebbende geweldenaar van een popsong. ...John Lennon en Pete Townshend hebben beiden verklaard dat het hun favoriete nummer ooit was.

S.O.S. is samen met Eagle en in iets mindere mate The day before you came ook mijn favoriete Abba- nummer, en ik denk dat dat voor een heleboel mensen geldt. Het was in 1975 al een vroege uitschieter, waarmee Abba tevens bewees dat de groep meer was dan een eendagsvlieg met enigszins Schlager-achtige muziek. Want dat produceerden ze tot die tijd.

Dit album is al een stuk beter dan voorganger Waterloo, die bij niet eens een voldoende haalt, maar ook hier is de kwaliteit wisselvallig. Het voorgaande album had echt nog wel een paar zeperds. Die ontbreken hier nagenoeg, al vind ik Tropical loveland een zwak nummer. Maar het peil stijgt hier, behalve die ene uitschieter, slechts tot de middelmaat. Het zijn overwegend 'wel aardige' nummers die er best mee door kunnen voor een gemiddelde jaren zeventig-act. Pas vanaf Arrival bewees Abba een album vol toppers te kunnen maken (nou ja, met uitzondering van Why did it have to be me).

Vreemde eend in de bijt is hier het instrumentale Intermezzo no. 1, dat niettemin een van de betere nummers is, en waarmee Benny toont een begaafd pianist en arrangeur te zijn. Ik was blij dat het nmmmer destijds op de B-kant van de single S.O.S. stond.

Klopt zeker allemaal. Met S.O.S. bewerkten ze de absolute doorbraak en bewezen ze meer te zijn dan een festival one hit wonder en schlagerband. Een weergaloos goede, adembenemende single, die overal ter wereld de top van de hitlijsten inschoot. En terecht.

S.O.S. beschouw ik ook als één van de beste popsongs ooit en tilt het album tot een hoger peil. Er staan nog tal van sterke nummers hierop (al halen ze het peil niet van S.O.S.) en ook twee mindere nl. Man in the Middle en Rock Me, niet toevallig de nummers waarin de heren zingen (zijn wat banaal).
De veelheid van stijlen en ideeën is zowel de sterkte als de zwakte van dit album.

Had hier wat meer van verwacht, gezien de hits, Mamma Mia, S.O.S. en I Do, I Do, I Do, I Do, I Do (het beste nummer van dit album). Hey, Hey Helen en Rock Me waren de positieve uitzonderingen, maar verder betreft het middelmaat tot nog minder. Vreemd om te zien dat I've Been Waiting for You en Bang-A-Boomerang zoveel hoger staan dan het hiervoor genoemde duo.