De naam van de band die op te hoesfoto staat belooft nogal wat, de inhoud van dit album echter niet. Dat je een album wilt maken met verschillende stijlen is prima natuurlijk en ook wel riskant, zo blijkt hier, want werkelijk niets is hier goed uitgewerkt. Eén nummer maakt dit album voor mij de moeite waard, en dat is S.O.S., vanwege de écht mooie compositie en vooral de coupletten die prachtig zijn ingezongen door Agnetha. Laat dit nou net dan ook het enige échte pop nummer op dit album zijn.
Naar het overige kan ik niet goed luisteren. Mamma mia heeft de eer gekregen dat de ABBA musical ernaar vernoemd is, maar ik vind het een kitscherige, goedkoop klinkende schlager. Het refrein vind ik ook behoorlijk irritant. Tropical loveland heeft niet dat écht tropische sfeertje dat het hoort te hebben waardoor het gewoon nu gewoon een ordinaire smartlap is, I do I do I do I do I do heeft niet dat lome jazzy sfeertje dat het hoort te hebben, Man in the middle had best potentie maar het is te poppy en braaf om onder het funk genre te vallen (al vind ik het wel het op-een-na beste nummer dat hierop te vinden is), de Intermezzo no. 1 komt hier totaal niet tot z’n recht hier en is zelfs een storende onderbreking (terwijl het zeker een interessante compositie is), Rock me is glamrock voor kleuters, dan heb je nog Boom-a-boomerang,die mag dan wel een catchy refrein hebben, de tekst is nogal infantiel (en dan met name het refrein). Hey hey Helen en So long zijn dan op zich nog wel te doen, maar voor ABBA-begrippen toch aan de matige kant, als je het mij vraagt. Nee, dit album laat ik aan mij voorbij gaan.
Gelukkig zijn alle albums die hierna werden uitgebracht wel leuk.