Nadat Gary Moore tijdelijk was ingesprongen bij het
debuut van Granny's Intentions, was daar de volgende groep uit Dublin die hem graag bij een plaat wilde betrekken. Deze keer was de klus voor de tweede elpee van Dr. Strangely Strange. Met de hoes van
Heavy Petting, ontworpen door Roger Dean, wordt terecht de indruk gewekt dat hier progressieve folkrock klinkt.
Dr. Strangely Strange (wat een vrolijke bandnaam!) was volgens de biografie 'Gary Moore' (2022) van Harry Shapiro beïnvloed door The Incredible String Band. Liefkozend The Strangelies genoemd, bestond de groep in 1970 uit zanger, fluitist en toetsenist Tim Goulding, gitarist Tim Booth en bassist en mandolinespeler Ivan Pawle. Niet afgebeeld op de hoes is gastdrummer Dave Mattacks van Fairport Convention, na de opnamen werd Neil Hopwood zijn permanente vervanger.
Ze debuteerden live in 1968 met The Incredible String Band, waarna in 1969 debuutelpee
Kip of the Serenes verscheen.
Waar Moore bekendheid geniet met blues, hardrock of fusion zou je wellicht niet verwachten dat hij in deze folkrock kon gedijen. De piepjonge gitarist (in 1970 werd hij achttien) was in zijn periode in Dublin echter zowel in de progressive/psychedelic rockscene als in de folkscene actief. In de laatste vriendenkring ging het er volgens de bio vrolijk en creatief aan toe. Zo logeerde Moore regelmatig bij Booth en door hem raakt hij betrokken bij een zelfgemaakte 8mm-speelfilm van de groep, met een hilarische foto in de bio als bewijs. De zeer verlegen maar ook humoristische gitarist voelde zich thuis bij de Strangelies en beleeft dankzij Pawle zijn eerste lsd-trip.
Heavy Petting verscheen in oktober 1970 en bevat sterke folkrock, die nergens verwijst naar de Iers-Keltische traditie maar vooral in de Engelse lijn staat. Tegelijkertijd klinkt het eigenzinnig en eigenwijs. Soms ingetogen, soms uitbundig. Soms akoestisch, dan weer elektrisch.
Alternatief kerstlied
Jove Was at Home bevat een muzikaal citaat van kerklied
Gloria in Excelsis Deo, maar evengoed wordt er gerockt (opener
Ballad of the Wasps bijvoorbeeld) of klinkt een klein instrumentaal nummer (
When Adam Delved).
Mijn absolute favoriet is
Sign on My Mind, waar de folk van de groep perfect samensmelt in een verrukkelijke, ingetogen en bij vlagen snelle gitaarsolo met prachtige climaxen. Hier klinkt de groep als datzelfde jaar Thin Lizzy zou doen op hun titelloze
debuut, waar Eric Bell tot soortgelijke kunststukjes in staat bleek.
Als Goulding in 1971 Dr. Strangely Strange verlaat, probeert de band nog even door te gaan met twee vervangers, om in mei 1971 te stoppen. Door de decennia heen vinden enkele kortstondige reünies plaats, in 1997 (!) gevolgd door de opvolger met de droogkloterige titel
Alternative Medicine: The Always Difficult Third Album. Gastgitarist? Wederom Gary Moore, dan een hele grote muzieknaam geworden.