menu

Roy Orbison and Friends - A Black and White Night Live (1989)

Alternatieve titel: Black & White Night

mijn stem
4,50 (76)
76 stemmen

Verenigde Staten
Pop
Label: Virgin

  1. Only the Lonely (2:43)
  2. In Dreams (3:10)
  3. Dream Baby (3:50)
  4. Leah (2:59)
  5. Move on Down the Line * (5:13)
  6. Crying (3:08)
  7. Mean Woman Blues (3:07)
  8. Running Scared (2:31)
  9. Blue Bayou (3:11)
  10. Candy Man (3:33)
  11. Uptown (3:20)
  12. Ooby Dooby (4:11)
  13. The Comedians (3:37)
  14. (All I Can Do Is) Dream You (3:26)
  15. It's Over (3:15)
  16. Oh, Pretty Woman (6:11)
  17. Go! Go! Go! (Down the Line) * (5:28)
  18. Claudette * (3:01)
  19. Blue Angel * (3:05)
  20. Oh, Pretty Woman [Alternate Version] * (2:52)
  21. (All I Can Do Is) Dream You [Alternate Version] *
  22. The Comedians [Alternate Version] *
  23. Candy Man [Alternate Version] *
  24. Claudette [Alternate Version] *
  25. Uptown [Alternate Version] *
toon 10 bonustracks
totale tijdsduur: 52:12 (1:11:51)
zoeken in:
avatar van AOVV
4,5
Op 30 september 1987 stond Roy Orbison in de Coconut Grove Ambassador Hotel in Los Angeles te blinken, met tal van schoon volk (van Bruce Springsteen over Tom Waits & Elvis Costello tot Bonnie Raitt) aan zijn zijde, tijdens een door HBO uitgezonden special. Hiervan zijn verschillende captaties, waaronder ook deze prachtige plaat.

In 1987 stond Orbison, wat mij betreft, aan de vooravond van een heel nieuw hoofdstuk in zijn carrière als artiest. Dit alles werd al in gang gezet doordat David Lynch, al dan niet met toestemming van Orbison zelf, het nummer In Dreams gebruikte in zijn film Blue Velvet. Een jaar later werkte Orbison met o.a. Jeff Lynne, Tom Petty en T Bone Burnett aan het album Mystery Girl, dat postuum zou worden uitgebracht begin 1989. Dit concert moest de grote comeback worden van Orbison.

Dat is dan ook met brio gelukt, wat het des te schrijnender maakt dat hij eind 1988 helaas kwam te overlijden. Wat Orbison's leven dan weer op een sardonische manier kenmerkt; de man heeft veel tegenslagen gekend in het leven. Dit concert bruist en sprankelt, met Orbison in de absolute hoofdrol. Zoals Manfield hierboven ook reeds treffend schreef, is het verwonderlijk hoe naturel Orbison overkomt; hoe makkelijk hij de prachtigste, meest ontroerende melodieën weet te zingen.

Dat dit concert een soort best-of is van Orbison's werk, en hij bijgestaan wordt door een heel leger aan geweldige gasten, draagt ook bij aan de kwaliteit van deze plaat. Orbison brengt hier al twee nummers van Mystery Girl, maar voor het overige passeren zo ongeveer al zijn grote hits. En laat hij hier het merendeel daarvan nog eens zo geweldig brengen dat de studio-versies lichtelijk verbleken, dan weet je wel hoe ik over dit album denk.

4,5 sterren

BrotherJohn
De steeds meer nostalgisch wordende jaren '80... op de radio regelmatig The Traveling Wilburys met Handle With Care, een nummer waar Orbison boven alles en iedereen uitsteeg. Mijn grootmoeder wiens all-time-favourite Pretty Woman was. Mijn vader die op een videoband Mean Woman Blues had staan (en we wachtten altijd weer tot we de 'rrrrrrr' mee konden doen). Orbison genoot daar zelf ook elke afspeelbeurt weer zichtbaar van om die 'rrrrrrr' te doen, die genoegdoenende glimlach. Als achtjarige maakte het feit dat Roy zomaar dood was onuitwisbare indruk op me. Op televisie werd gezegd (ik herinner me helaas niet meer welk programma) dat zijn vrouw in de jaren '60 onder een vrachtwagen was gekomen en zijn twee zoons een paar jaar later waren verbrand toen het huis in brand vloog. Ze hadden het beter na 19.30u kunnen vertellen, je als kind zoveel ellende bij elkaar proberen voor te stellen was onwerkelijk. Het was ook moeilijk te rijmen met de prachtige muziek. En later het prachtige You Got It op de radio...

Gelukkig maar dat die aardbeving in L.A. op 1 oktober 1987 was en niet de avond ervoor. Op 1 oktober kwamen de kroonluchters in het hotel waar dit concert zojuist was geweest, naar beneden. Als ik wikipedia mag geloven. De tapes moeten het overleefd hebben getuige de prachtige registratie die bewaard is gebleven.

Al die sterren in dienst van ome Roy... is dat zo? Ik vind het rockabilly Bruce Springsteen namelijk nog wel tamelijk moeilijk afgaan om Roy niet per ongeluk in de schaduw te zetten, maar wel heerlijk om ook hem op dreef te zien. Die begeleidingsband van Elvis én een Roy Orbison in topvorm maakt dit album tot een waar feest. Iedereen in het zwart maar James Burton in het wit, het zet me aan het denken... is het witte in Black & White wellicht een verwijzing naar de King of Pop die hier ook bij had moeten zijn?

Up-tempo rock-n-rollers als Down the Line en Ooby Dooby zou ik normaal gesproken overslaan, maar hier behoren ze zeker niet tot de minderen nummers van de set. Ze geven juist ruimte aan het speelplezier van alle gasten. Benieuwd wel wat oma van deze uitvoering van Pretty Woman gevonden zou hebben.

5,0
BrotherJohn schreef:
De steeds meer nostalgisch wordende jaren '80... op de radio regelmatig The Traveling Wilburys met Handle With Care, een nummer waar Orbison boven alles en iedereen uitsteeg. Mijn grootmoeder wiens all-time-favourite Pretty Woman was. Mijn vader die op een videoband Mean Woman Blues had staan (en we wachtten altijd weer tot we de 'rrrrrrr' mee konden doen). Orbison genoot daar zelf ook elke afspeelbeurt weer zichtbaar van om die 'rrrrrrr' te doen, die genoegdoenende glimlach. Als achtjarige maakte het feit dat Roy zomaar dood was onuitwisbare indruk op me. Op televisie werd gezegd (ik herinner me helaas niet meer welk programma) dat zijn vrouw in de jaren '60 onder een vrachtwagen was gekomen en zijn twee zoons een paar jaar later waren verbrand toen het huis in brand vloog. Ze hadden het beter na 19.30u kunnen vertellen, je als kind zoveel ellende bij elkaar proberen voor te stellen was onwerkelijk. Het was ook moeilijk te rijmen met de prachtige muziek. En later het prachtige You Got It op de radio...

Gelukkig maar dat die aardbeving in L.A. op 1 oktober 1987 was en niet de avond ervoor. Op 1 oktober kwamen de kroonluchters in het hotel waar dit concert zojuist was geweest, naar beneden. Als ik wikipedia mag geloven. De tapes moeten het overleefd hebben getuige de prachtige registratie die bewaard is gebleven.

Al die sterren in dienst van ome Roy... is dat zo? Ik vind het rockabilly Bruce Springsteen namelijk nog wel tamelijk moeilijk afgaan om Roy niet per ongeluk in de schaduw te zetten, maar wel heerlijk om ook hem op dreef te zien. Die begeleidingsband van Elvis én een Roy Orbison in topvorm maakt dit album tot een waar feest. Iedereen in het zwart maar James Burton in het wit, het zet me aan het denken... is het witte in Black & White wellicht een verwijzing naar de King of Pop die hier ook bij had moeten zijn?

Up-tempo rock-n-rollers als Down the Line en Ooby Dooby zou ik normaal gesproken overslaan, maar hier behoren ze zeker niet tot de minderen nummers van de set. Ze geven juist ruimte aan het speelplezier van alle gasten. Benieuwd wel wat oma van deze uitvoering van Pretty Woman gevonden zou hebben.


Nee, de ''king of pop" was hier niet op z'n plaats geweest. Al die dansbewegingen etc. horen gewoon niet bij zo'n optreden waar alles is afgestemd op één van de meest fenomenale stemmen uit de recente muziekgeschiedenis. Tenminste, ik kan me niet voorstellen, dat hij bescheiden in een achtergrondkoortje zou gaan zingen.

avatar van Frank Langeweg
Ligt het aan mij of klinkt de audiomix op de LP heel anders dan op CD/streaming? Ik heb het idee dat de stem van Roy veel meer naar voren is gehaald, het publiek veel meer naar de achtergrond en het stemgeluid van Bruce Springsteen lijkt wel helemaal weg... Destijds bij het afspelen van CD had ik veel meer het idee getuige te zijn van een live-ervaring, op plaat is dat veel minder.

Gast
geplaatst: vandaag om 22:18 uur

geplaatst: vandaag om 22:18 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.