Op 30 september 1987 stond Roy Orbison in de Coconut Grove Ambassador Hotel in Los Angeles te blinken, met tal van schoon volk (van Bruce Springsteen over Tom Waits & Elvis Costello tot Bonnie Raitt) aan zijn zijde, tijdens een door HBO uitgezonden special. Hiervan zijn verschillende captaties, waaronder ook deze prachtige plaat.
In 1987 stond Orbison, wat mij betreft, aan de vooravond van een heel nieuw hoofdstuk in zijn carrière als artiest. Dit alles werd al in gang gezet doordat David Lynch, al dan niet met toestemming van Orbison zelf, het nummer
In Dreams gebruikte in zijn film
Blue Velvet. Een jaar later werkte Orbison met o.a. Jeff Lynne, Tom Petty en T Bone Burnett aan het album
Mystery Girl, dat postuum zou worden uitgebracht begin 1989. Dit concert moest de grote comeback worden van Orbison.
Dat is dan ook met brio gelukt, wat het des te schrijnender maakt dat hij eind 1988 helaas kwam te overlijden. Wat Orbison's leven dan weer op een sardonische manier kenmerkt; de man heeft veel tegenslagen gekend in het leven. Dit concert bruist en sprankelt, met Orbison in de absolute hoofdrol. Zoals
Manfield hierboven ook reeds treffend schreef, is het verwonderlijk hoe naturel Orbison overkomt; hoe makkelijk hij de prachtigste, meest ontroerende melodieën weet te zingen.
Dat dit concert een soort best-of is van Orbison's werk, en hij bijgestaan wordt door een heel leger aan geweldige gasten, draagt ook bij aan de kwaliteit van deze plaat. Orbison brengt hier al twee nummers van
Mystery Girl, maar voor het overige passeren zo ongeveer al zijn grote hits. En laat hij hier het merendeel daarvan nog eens zo geweldig brengen dat de studio-versies lichtelijk verbleken, dan weet je wel hoe ik over dit album denk.
4,5 sterren