Galahad - Empires Never Last (2007)

Ayreonfreak schreef:
Er zijn altijd van die bands waar je aan voorbij gaat. Zo’n band is Galahad voor mij geweest, geheel ten onrechte bleek de laatste weken, want dit album is echt een dijk van een plaat. Eigenlijk wel vreemd, want dit is een band met een duidelijke “neo” inslag, dat kan je nog steeds goed horen, maar toch is het allemaal langs mij heen gegaan. Maar aangezien ik prog/symfo heb leren kennen via “neo’ prog, zou je kunnen verwachten dat ik dit wel eens eerder gehoord zou hebben. Maar dat is dus niet zo, ook al ken ik de naam Galahad al zeker 10 jaar, maar op één of andere manier heb ik het altijd links laten liggen. Stom, stom, stom, maar fouten zijn er om goed te maken, dus heb ik mij nu vol overgave gestort op dit album.

Maar alles klopt wel zo’n beetje aan Empires never last. Het album begint lieflijk met een koortje, wat abrupt word afgebroken door een muur van geluid, en een waanzinnige die er door heen zingt, maar het vervolgt met een heerlijke gitaar riff en strakke drums. Hier is in mijn opinie al te horen dat er soms bepaalde “dance” technieken worden gebruikt, die normaal niet in de neo prog gebruikt worden

Termination is daarna een echt lekker bruut nummer, voornamelijk door het heerlijke gitaar ritme wat de spanning hoog houdt. Vooral hier toont de zanger zijn diversiteit, waar hij verschillende toonhoogtes feilloos weet te brengen. Lekker verslavend deuntje door het nummer heen.

I could be god begint met een geweldig “dance” achtige melodie. Dit komt telkens weer terug in het nummer, gemengd met perfecte gitaren, drums en synths. De zanger klinkt lekker scherp, eigenlijk klopt alles wel aan dit nummer. Lekker gevarieerd, met soms een duidelijke knipoog naar bijv. Miseplaced Childhood van Marillion. Ook het gebruik van een kerkorgel wordt hier niet in geschuwd. Wat kan dat soms heerlijk klinken, ook al is het een veelgebruikt instrument, vooral in de symfo. Al met al het beste nummer van het album.

Sidewinder is een langzaam “indraaiend” en rockend nummer. Na anderhalf minuut gaat het volume iets omhoog en spuit dan je boxen uit, enorm lekker. Weer een moderne beat eronder, eigenlijk heel eenvoudig, maar briljant gekozen, het klinkt eens iets anders dan het normale voorspelbare neo geluid. Vooral de sferische toetsen springen er uit. Jammer dat Bush langs moet komen, niet echt een verrijking van het nummer in tegenstelling tot Martin Luther King, die in het nummer hiervoor zijn speech laat horen.

Memories of an african Twin begint met akoestische gitaren, maar wordt vrij snel vervangen door elektrische gitaren. Lekkere solo, en hier komt het kerkorgel weer om de hoek kijken, en zelfs een klaversimbel. Instrumentaal nummer en zeker niet onplezierig.

Empires never last begint met een heerlijke bass melodie, lekker stevige gitaren, subliem gewoon. Gewoon een belevenis dit nummer, heerlijke zang, instrumenten, komt net onder “I could be god”, maar scheelt niet veel.

“This life could be the last” is een wat toegankelijker nummer, lekker refrein, waardig slot van dit album.

Nadat ik dit dus aan heb mogen horen, ben ik maar snel naar de Plato gehaast, maar helaas; volgens deze winkel zijn de andere albums moeilijk te verkrijgen. Ze zullen het onderste uit de kan halen, maar de verkoper was hier erg negatief over om nog exemplaren te bemachtigen, al heb ik het in het verleden wel eens meegemaakt dat ze na een maand alsnog bellen dat ze een album hebben gevonden. Afwachten dus. Wellicht hebben jullie nog tips?

Kingsnake schreef:
De zanglijn van I Could Be God, doet denken aan een nummer van Duran Duran.
....

vigil schreef:
Pink Floyd heeft overigens verder helemaal niets met neoprog te maken. De "huidige" neo bands Marillion (in de 80's natuurljk wel) en Anathema zitten toch ook wel op een geheel andere golflengte. Dus de vergelijkingen vat ik niet echt. De metallink kan ik ook niet echt ontdekken.