Drive-By Truckers - Brighter Than Creation's Dark (2008)

Augustus komen ze deze kant op ...ze spelen in Vera , Paradiso , Zomerparkfeest te Venlo en op Pukkelpop.

Jammer dat ze op Pukkelpop net tegelijkertijd met een andere goede groep spelen, had ze nochtans graag aan't werk gezien!

Het geheel bevalt me & er zijn een paar uitschieters (3 Dimes Down, Bob, The Man I Shot, You & Your Crystal Meth, Two Daughters & a Beautiful Wife), maar het is gewoon een schitterend album !
Dikke 4*

prachtig gevarieerde cd van drive by truckers , groot in de us , hier minder gekend , spijtig want de muziek is wat southern , maar dan van het beste niveau , de plaat is ook zeer lang zodat je ze kan verdelen in 4 stukken op je ipod , en alles is zeer goed

In één woord: geniaal.

Hood's zang gaat weer gaat weer dwars door je heen.
Kippenvel.

Opener 'Two Daughters' en 'The Righteous Path' zijn tot nu toe mijn favorieten.

Tip: luister deze plaat met de hoofdtelefoon, er zijn allerlei slidegitaartjes en andere subtiele extra geluidjes te horen die er niet direct uitspringen.

Great! That man i shot, doet oude tijden herleven, Neil Young zou het willen schrijven en gaat het misschien nog wel eens zingen ... The Righteous Parth is een klassieker die je over 10 jaar nog zeker met kippevel draait, Er staan pareltjes op

Deze plaat blijft maar groeien. Waar het mij bij de eerste luisterbeurt weinig deed draai ik hem de laatste dagen toch bijna dagelijks. Het is een andere plaat dan The dirty south, maar het is goed om te horen dat ze meer in huis hebben dan dat meesterwerk Mooiste van het album zijn voor mij toch weer de melancholische verhalende teksten die je mee nemen naar het zuiden van de VS. 4,5*

ja, de teksten zijn zoals altijd subliem , en ja, that man i shot is een geniaal nummer !

daddy needs a drink is ook fantastisch en you and your crystal meth , hilarische teksten !

De teksten zijn inderdaad geweldig, maar ik zou ze niet hilarisch noemen.. Helaas gebeuren deze zaken maar al te vaak, ik snap wel wat je bedoeld. Perfecte muziek voor de nachtelijke uurtjes. Ik denk dat ik deze plaat zo nog eens op gooi

Een gevarieerd album, door de wisseling in de zang...m.n. de Bryan Adams achtige en Stevie Nicks klanken geven de muziek zijn charme. Teksten vallen idd. ook op. Country muziek met een twist.

Bij de Drive-By Truckers wordt er gevarieerd in de zang. M.i. zit daar ook een stem bij die qua ruigheid doet denken aan een Bryan Adams en de klanken van een Stevie Nicks. Maar goed, appels en peren en ik heb gewoon last van een associatieve stoornis.

Wat ik zo knap vind aan Drive-By Truckers is dat ze op elke nieuwe plaat anders klinken, maar toch zo vertrouwd Drive-By Truckers. Ook "Brighter Than Creation's Dark" is weer een typisch prachtige Drive-By Truckers plaat. Wat mij betreft wel een verbetering ten opzichte van "A Blessing and a Curse" waar men toch een beetje de mainstream op zocht. Waar op "The Dirty South" de broeierige donkere sfeer overheerste ademt "Brighter Than Creation's Dark" meer een country sfeer uit. Dit komt met name door de hoofdrol van de pedal steel op deze plaat. De nummers zijn afwisselend rockend ("The Righteous Path", "The Man I Shot") en ingetogen. Door het gebruik van de eerder genoemde pedal steel behoren de ingetogen nummers tot mijn persoonlijke favorieten ("Daddy Needs a Drink", "Bob", "The Opening Act", "This Purgatory Line"). Wat een prachtige klanken produceert dat instrument toch en wat is het tegelijkertijd sfeerbepalend. De heren Mike Cooley en Patterson Hood leveren elk weer goede nummers. Ook bassiste Shonna Tucker doet een duit in het zakje, maar ik vind vooral haar tweede stem een toevoeging aan de vocalen van Cooley & Patterson. Kortom 75 minuten lang genieten en sfeerproeven van muziek uit het zuiden van de Verenigde Staten.

Net begonnen met deze band te verkennen. Patterson Hood solo komt erna aan de beurt. Beetje laat, geef ik toe. Vooralsnog klinkt deze me het meest vertrouwd in de oren maar dat zal wel door de countryfeel komen waarmee dit album is doordesemd. Verrassende variatie aan vocalen. Echt een mooi groepsalbum met muzikale ruimte voor alle bandleden. Smaakt naar meer.

Dit was de plaat van Drive-By Truckers die me deed omslaan. Voorheen had ik hun vorige albums al eens beluisterd via de digitale weg maar bleef bij 1 beluistering. Later in de platenzaak toen deze uitkwam onder de hoofdtelefoon beluisterd en van bij de eerste nummers was ik om en repte me naar de kassa.
Nu vele jaren later staat dit album nog altijd stevig in z'n schoenen en moet ik dringend nog eens hun albums voor deze beluisteren want alles wat hierna kwam kon me ook bekoren.

Hoogtepunten op dit album zijn toch talrijk; de mooie binnenkomer 2 Daughters and a Beautiful Wife, de verbittering in The Righteous Path en That Man I Shot, het door Mike Cooley gezongen Self-Destructive Zones en het door Shonna Tucker de hemel ingezongen, hunkerende Purgatory Line en eigenlijk kan ik zo nog even doorgaan. Voor mij was dit album toen een goed startpunt en gewoonweg een oerdegelijk en goed album.

Daar waar voorgaande platen als Decoration Day, The Dirty South en Southern Rock Opera op mij direct een prima indruk achterlieten, duurde het bij dit album een stuk langer voordat ik de songs op waarde kon schatten. Daar waar op de genoemde albums vrijwel ieder nummer aansprekend is, heb ik dat gevoel bij deze plaat een stuk minder. De band kiest op Brighter Than Creation’s Dark voor een meer ingetogen aanpak, waarbij de rockinvloeden in veel nummers naar de achtergrond zijn verdwenen.

Desondanks vind ik de wat stevigere songs hier een stuk sterker dan de rustige nummers en dan met name de door Mike Cooley ingezongen nummers. Bob bijvoorbeeld is een leuk en ietwat komisch nummer over de wat wereldvreemde Bob, terwijl op Self Destructive Zones een fantastische mengeling te horen is van onvervalste rock met aanstekelijke americana. Ook A Ghost to Most en 3 Dimes Down liggen in die lijn.

Het album duurt mij net iets te lang en als er 4, 5 songs waren geschrapt, had Brigher Than Creation’s Dark een hogere beoordeling gehad. Shonna Tucker neemt de vocalen voor haar rekening na het vertrek van Jason Isbell, maar toch komt I’m Sorry Huston voor mij niet uit de verf ondanks de prima zang van Tucker. The Purgatory Line is iets beter, maar niet echt beklijvend voor mij. Ook de composities met Hood als zanger vind ik over het algemeen niet al te sterk, waarbij alleen het openingsnummer Two Daughters and a Beautiful Wife echt sterk is. Het nummer handelt over de moord op zanger Bryan Harvey en zijn familie in 2006. Ook Goodie’s Field Road en That Man I Shot zijn nog wel aardig, maar de andere nummers met Hood skip ik soms als ik deze plaat luister. Niet slecht, maar ik heb van hem veel betere composities gehoord.

Vanwege een aantal prachtsongs, het enthousiasme waarmee de nummers gebracht worden en het originele artwork geef ik de band met deze plaat het voordeel van mijn twijfel: 4*.

Wat een fantastische plaat is dit! Ik heb het album nog maar kort geleden leren kennen en Ik durf het nu al vijf punten te geven.
De oprichters van de band Mike Cooley en Patterson Hood zingen de meeste nummers (ze hebben heel verschillende stemgeluiden). Bassiste Shonna Tucker heeft ook enkele nummers geschreven, die ze zelf ook zingt (waaronder I’m Sorry Huston en Home Field Advantage). Er staan zowel ingetogen, melodieuze nummers op dit album (zoals het openingsnummer Two Daughters and a Beautiful Wife en Daddy Needs a Drink) als stevige rocksongs (waaronder The Man I Shot, en 3 Dimes Down).
Om de countrysfeer te versterken is er op deze plaat een belangrijke rol weggelegd voor de steelgitaar.

Een prachtplaat die behoorlijk tot ontzettend evenwichtig in elkaar steekt. Ten tijde van het uitkomen van het album had ik de band nog net niet ontdekt. Als ik me goed herinner is dit mijn tweede kennismaking, na de introductie via 'Blessing and a curse'.

Het fijne aan het album is de goede samenhang van de stijl en toon van de verschillende nummers. Wellicht dat een enkele minder sterk is. Maar misschien dat een album soms iets minder sterke nummers nodig heeft om de sterke naar voren te laten komen.

De stijl? Niet typisch southernrock, maar wel een heel groot vleugje southernrock vermengd met de rootsrock en elementen van singersongwritersalbum, getuige een aantal rustige akkoestisch getinte nummers. D'Ouwe Nelis schrijft het al in zijn eigen oordeel, "Er staan zowel ingetogen, melodieuze nummers op dit album (zoals het openingsnummer Two Daughters and a Beautiful Wife en Daddy Needs a Drink) als stevige rocksongs (waaronder The Man I Shot, en 3 Dimes Down)." Ik kan me in die woorden heel mooi in vinden.

De start van het album is ingetogen, mooi vlot semi akkoestich met het Two daughters .... Daarna volgt het heerlijke, geslepen en coole 3 Dimes Down, een fijn low profile rocknummertje, waarbij je de zonnebril al weet voor te stellen. Samen met de hogere tempo rockers The Righthious Path en The Man I Shot mijn eigen favorieten van het album. Het fijne vind ik dan dat die rockers het album niet overheersen en de andere nummers dus ook niet in de schaduw zetten. De meer rustigere nummers zijn hetzij meer doordacht of hebben juist een bijzonder verhaal te vertellen. Als voorbeeld van dit laatste kan het nummer over Bob gelden. Als nummer vind ik het een mindere song, doch het verhaal dat vertelt wordt maakt dat het telkens toch leuk is om naar het nummer te luisteren.

Het lijkt er op dat dit album heel goed de totale catalogus van Drive-by Truckers weergeeft. De stijlen die op dit album te horen zijn, komen versterkt op andere albums terug.