menu

Drive-By Truckers - Brighter Than Creation's Dark (2008)

mijn stem
3,90 (148)
148 stemmen

Verenigde Staten
Rock / Roots
Label: New West

  1. Two Daughters and a Beautiful Wife (3:05)
  2. 3 Dimes Down (3:20)
  3. The Righteous Path (4:13)
  4. I'm Sorry Huston (3:11)
  5. Perfect Timing (2:58)
  6. Daddy Needs a Drink (3:48)
  7. Self Destructive Zones (4:12)
  8. Bob (2:15)
  9. Home Field Advantage (5:01)
  10. Opening Act (6:48)
  11. Lisa's Birthday (3:19)
  12. That Man I Shot (6:03)
  13. The Purgatory Line (3:48)
  14. The Home Front (3:18)
  15. Check Out Time in Vegas (2:41)
  16. You and Your Crystal Meth (2:19)
  17. Goode's Field Road (5:28)
  18. A Ghost to Most (4:41)
  19. Monument Valley (4:33)
totale tijdsduur: 1:15:01
zoeken in:
avatar van hadiederk
5,0
Goed, dan wil ik 'm graag inkoppen.

Na het licht tegenvallende "A Blessing and a Curse" was ik bang dat deze dalende lijn zich zou voortzeten en een eerste oppervlakkige beluistering deed dat vermoeden bevestigen. Maar ik ben een fan en ga dus niet over één nacht ijs. En nu, na een flink aantal luisterbeurten kan ik het niet minder dan roerend eens zijn met Dudehere.

Een klein punt van kritiek is wel dat ik Patterson Hood de meest wisselvallige vind van het drietal songwriters. Met "You and your Crystal Meth" kan ik niet zoveel en daar zit, en dat is niet des Truckers, wat effect op. Daar tegenover staat dan weer het magistrale "The Man I Shot"

Mike Cooley doet wat hij al eerder deed, en dat is songs schrijven die de Stones groen moeten doen zie van jaloezie, getuige "3"Dimes Down" Bovendien is Cooley een uitstekende verhalenverteller zoals te horen in "Lisa's Birthday" en "Bob" Mooi contrast vormt ook het cynisme van Cooley met het ontroerende van Hood.

En wat te zeggen over de drie nummers van Shonna Tucker? Over haar songwriterskwaliteiten kan ik nog niet zo veel zeggen maar haar stem kan mij wel bekoren, zeker in samenzang met Cooley en Hood. Ik kan me vergissen maar in "Home Field Advantage" meen in nog een vage echo van Jason Isbell te ontwaren. Vreemde opbouw heeft dat nummer trouwens, het springt van kop naar staart zonder tussenstuk en mondt uit in een kleine anderhalve minuut uitfreaken.

Bij deze verhoog ik mijn stem van 4* naar 4,5*.

avatar van Ronald5150
4,0
Wat ik zo knap vind aan Drive-By Truckers is dat ze op elke nieuwe plaat anders klinken, maar toch zo vertrouwd Drive-By Truckers. Ook "Brighter Than Creation's Dark" is weer een typisch prachtige Drive-By Truckers plaat. Wat mij betreft wel een verbetering ten opzichte van "A Blessing and a Curse" waar men toch een beetje de mainstream op zocht. Waar op "The Dirty South" de broeierige donkere sfeer overheerste ademt "Brighter Than Creation's Dark" meer een country sfeer uit. Dit komt met name door de hoofdrol van de pedal steel op deze plaat. De nummers zijn afwisselend rockend ("The Righteous Path", "The Man I Shot") en ingetogen. Door het gebruik van de eerder genoemde pedal steel behoren de ingetogen nummers tot mijn persoonlijke favorieten ("Daddy Needs a Drink", "Bob", "The Opening Act", "This Purgatory Line"). Wat een prachtige klanken produceert dat instrument toch en wat is het tegelijkertijd sfeerbepalend. De heren Mike Cooley en Patterson Hood leveren elk weer goede nummers. Ook bassiste Shonna Tucker doet een duit in het zakje, maar ik vind vooral haar tweede stem een toevoeging aan de vocalen van Cooley & Patterson. Kortom 75 minuten lang genieten en sfeerproeven van muziek uit het zuiden van de Verenigde Staten.

avatar van Pietro
4,0
Daar waar voorgaande platen als Decoration Day, The Dirty South en Southern Rock Opera op mij direct een prima indruk achterlieten, duurde het bij dit album een stuk langer voordat ik de songs op waarde kon schatten. Daar waar op de genoemde albums vrijwel ieder nummer aansprekend is, heb ik dat gevoel bij deze plaat een stuk minder. De band kiest op Brighter Than Creation’s Dark voor een meer ingetogen aanpak, waarbij de rockinvloeden in veel nummers naar de achtergrond zijn verdwenen.

Desondanks vind ik de wat stevigere songs hier een stuk sterker dan de rustige nummers en dan met name de door Mike Cooley ingezongen nummers. Bob bijvoorbeeld is een leuk en ietwat komisch nummer over de wat wereldvreemde Bob, terwijl op Self Destructive Zones een fantastische mengeling te horen is van onvervalste rock met aanstekelijke americana. Ook A Ghost to Most en 3 Dimes Down liggen in die lijn.

Het album duurt mij net iets te lang en als er 4, 5 songs waren geschrapt, had Brigher Than Creation’s Dark een hogere beoordeling gehad. Shonna Tucker neemt de vocalen voor haar rekening na het vertrek van Jason Isbell, maar toch komt I’m Sorry Huston voor mij niet uit de verf ondanks de prima zang van Tucker. The Purgatory Line is iets beter, maar niet echt beklijvend voor mij. Ook de composities met Hood als zanger vind ik over het algemeen niet al te sterk, waarbij alleen het openingsnummer Two Daughters and a Beautiful Wife echt sterk is. Het nummer handelt over de moord op zanger Bryan Harvey en zijn familie in 2006. Ook Goodie’s Field Road en That Man I Shot zijn nog wel aardig, maar de andere nummers met Hood skip ik soms als ik deze plaat luister. Niet slecht, maar ik heb van hem veel betere composities gehoord.

Vanwege een aantal prachtsongs, het enthousiasme waarmee de nummers gebracht worden en het originele artwork geef ik de band met deze plaat het voordeel van mijn twijfel: 4*.

avatar van Koos R.
4,5
Een prachtplaat die behoorlijk tot ontzettend evenwichtig in elkaar steekt. Ten tijde van het uitkomen van het album had ik de band nog net niet ontdekt. Als ik me goed herinner is dit mijn tweede kennismaking, na de introductie via 'Blessing and a curse'.

Het fijne aan het album is de goede samenhang van de stijl en toon van de verschillende nummers. Wellicht dat een enkele minder sterk is. Maar misschien dat een album soms iets minder sterke nummers nodig heeft om de sterke naar voren te laten komen.

De stijl? Niet typisch southernrock, maar wel een heel groot vleugje southernrock vermengd met de rootsrock en elementen van singersongwritersalbum, getuige een aantal rustige akkoestisch getinte nummers. D'Ouwe Nelis schrijft het al in zijn eigen oordeel, "Er staan zowel ingetogen, melodieuze nummers op dit album (zoals het openingsnummer Two Daughters and a Beautiful Wife en Daddy Needs a Drink) als stevige rocksongs (waaronder The Man I Shot, en 3 Dimes Down)." Ik kan me in die woorden heel mooi in vinden.

De start van het album is ingetogen, mooi vlot semi akkoestich met het Two daughters .... Daarna volgt het heerlijke, geslepen en coole 3 Dimes Down, een fijn low profile rocknummertje, waarbij je de zonnebril al weet voor te stellen. Samen met de hogere tempo rockers The Righthious Path en The Man I Shot mijn eigen favorieten van het album. Het fijne vind ik dan dat die rockers het album niet overheersen en de andere nummers dus ook niet in de schaduw zetten. De meer rustigere nummers zijn hetzij meer doordacht of hebben juist een bijzonder verhaal te vertellen. Als voorbeeld van dit laatste kan het nummer over Bob gelden. Als nummer vind ik het een mindere song, doch het verhaal dat vertelt wordt maakt dat het telkens toch leuk is om naar het nummer te luisteren.

Het lijkt er op dat dit album heel goed de totale catalogus van Drive-by Truckers weergeeft. De stijlen die op dit album te horen zijn, komen versterkt op andere albums terug.

Gast
geplaatst: vandaag om 12:32 uur

geplaatst: vandaag om 12:32 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.