fish schreef:
De grootste kritiek op dit album was dat John wel heel erg zijn ziel blootgaf. Zijn zielsroerselen waren donker en dus verre van vrolijk. Van iemand die aan depressies lijdt kan je misschien ook weinig anders verwachten. Het is ook niet niets, je vrouw heeft zelfmoord gepleegd, je bent herstellende van een alcholverslaving en zonder anti-depressiva betekent dag eigenlijk niets anders dan nacht.
Tja, moeilijke levens maken vaak mooie albums vind ik. Dit is er zo een. Ik vind de persooonlijkheid van zo'n John Hiatt juist intrigerend, zeker als dat in de muziek weerspiegeld wordt.
Al is het maar, omdat het het besef oplevert dat je eigen leven zo gek nog niet is. Het kan altijd slechter......
Ja, Fish, en aan het groot aantal post hier bij dit prachtig album, zijn er niet zo veel Hiatt Fans hier op de site. Nogal veel muziek met harde gitaren die het hier beter doet dan ingetogen platen van de betere singer-songwriters, het is helaas niet anders, jammer.
Mijn hoes ziet er wel lichtjes anders uit dan de afgebeelde foto!
Vind dit één van zijn sterkste albums ooit, een luisterervaring van begin tot eind. Schitterende plaatje
4 sterren ****