menu

John Hiatt - Crossing Muddy Waters (2000)

mijn stem
3,81 (77)
77 stemmen

Verenigde Staten
Rock / Pop
Label: Sanctuary

  1. Lincoln Town (4:03)
  2. Crossing Muddy Waters (4:05)
  3. What Do We Do Now (2:58)
  4. Only the Song Survives (4:00)
  5. Lift Up Every Stone (3:15)
  6. Take It Down (4:00)
  7. Gone (2:57)
  8. Take It Back (3:04)
  9. Mr. Stanley (3:33)
  10. God's Golden Eyes (2:28)
  11. Before I Go (3:34)
totale tijdsduur: 37:57
zoeken in:
avatar van fish
3,0
De grootste kritiek op dit album was dat John wel heel erg zijn ziel blootgaf. Zijn zielsroerselen waren donker en dus verre van vrolijk. Van iemand die aan depressies lijdt kan je misschien ook weinig anders verwachten. Het is ook niet niets, je vrouw heeft zelfmoord gepleegd, je bent herstellende van een alcholverslaving en zonder anti-depressiva betekent dag eigenlijk niets anders dan nacht.

Tja, moeilijke levens maken vaak mooie albums vind ik. Dit is er zo een. Ik vind de persooonlijkheid van zo'n John Hiatt juist intrigerend, zeker als dat in de muziek weerspiegeld wordt.

Al is het maar, omdat het het besef oplevert dat je eigen leven zo gek nog niet is. Het kan altijd slechter......

4,0
En in een dag of vier opgenomen, als ik mij niet vergis

4/5

EVANSHEWSON
fish schreef:
De grootste kritiek op dit album was dat John wel heel erg zijn ziel blootgaf. Zijn zielsroerselen waren donker en dus verre van vrolijk. Van iemand die aan depressies lijdt kan je misschien ook weinig anders verwachten. Het is ook niet niets, je vrouw heeft zelfmoord gepleegd, je bent herstellende van een alcholverslaving en zonder anti-depressiva betekent dag eigenlijk niets anders dan nacht.

Tja, moeilijke levens maken vaak mooie albums vind ik. Dit is er zo een. Ik vind de persooonlijkheid van zo'n John Hiatt juist intrigerend, zeker als dat in de muziek weerspiegeld wordt.

Al is het maar, omdat het het besef oplevert dat je eigen leven zo gek nog niet is. Het kan altijd slechter......


Ja, Fish, en aan het groot aantal post hier bij dit prachtig album, zijn er niet zo veel Hiatt Fans hier op de site. Nogal veel muziek met harde gitaren die het hier beter doet dan ingetogen platen van de betere singer-songwriters, het is helaas niet anders, jammer.

Mijn hoes ziet er wel lichtjes anders uit dan de afgebeelde foto!

Vind dit één van zijn sterkste albums ooit, een luisterervaring van begin tot eind. Schitterende plaatje
4 sterren ****

Empyrium
Deze plaat gaat mij na 4 nummers toch wel lichtelijk vervelen. Ik vind het een saai album.

EVANSHEWSON
Empyrium schreef:
Deze plaat gaat mij na 4 nummers toch wel lichtelijk vervelen. Ik vind het een saai album.


Ja, ik hebje toptien bekeken (en goed bevonden), maar daar staan niet veel singer-songwriters in, dat zegt wel wat, namelijk dat het gewoon niet echt jouw ding is, dit soort muziekjes.

EVANSHEWSON
Empyrium schreef:
Deze plaat gaat mij na 4 nummers toch wel lichtelijk vervelen. Ik vind het een saai album.


Ja, ik hebje toptien bekeken (en goed bevonden), maar daar staan niet veel singer-songwriters in, dat zegt wel wat, namelijk dat het gewoon niet echt jouw ding is, dit soort muziekjes.

Empyrium
EVANSHEWSON schreef:
(quote)


Ja, ik hebje toptien bekeken (en goed bevonden), maar daar staan niet veel singer-songwriters in, dat zegt wel wat, namelijk dat het gewoon niet echt jouw ding is, dit soort muziekjes.


Klopt, maar waar ik mensen als Leonard Cohen, Bob Dylan, Joan Baez, Janis Ian, Neil Young wel weet te waarderen, staat denk ik het nasale stemgeluid van John Hiat mij een beetje tegen.

EVANSHEWSON
Empyrium schreef:
(quote)


Klopt, maar waar ik mensen als Leonard Cohen, Bob Dylan, Joan Baez, Janis Ian, Neil Young wel weet te waarderen, staat denk ik het nasale stemgeluid van John Hiat mij een beetje tegen.


Ja, dat is dan maar zo natuurlijk haha. Ik heb het ook moeilijk met sommige stemmen die me gauw vervelen;
Tracy Chapman, Rufus Wainwright en naar Lloyd Cole kan ik helaas totaal niet luisteren. Waarmee ik ook niet wil zeggen dat dit slechte artiesten zouden zijn of zo, neen, ze liggen me niet echt, hun stemmen klinken me niet aangenaam in de oren.

avatar van bertus99
4,5
De onvolprezen John Hiatt, de meest onderschatte van allemaal. Op dit album grotendeels akoustisch. Schitterend gewoon, ik kan niet anders zeggen. Crossing Muddy waters is zo'n song die ik niet vaak genoeg kan horen. En God's golden Eyes.....meesterwerkjes.
Ik heb overigens ook een andere hoes. Maar wat is die man toch goed, en al zo vele jaren.

avatar van pintjebier
4,0
Het was even wachten maar hiermee sloeg hij de plank weer raak voor mij. Brutaal en origineel, goede composities, authentieke sound. Past helemaal in het rijtje bij 'O Brother Where Art Thou', en The Mountain van Steve Earle.

Father McKenzie
Nog steeds een goede rootsplaat. Maar de hoes klopt niet, tenminste ik heb een kompleet andere hoes.

avatar van bertus99
4,5
Father McKenzie schreef:
Nog steeds een goede rootsplaat. Maar de hoes klopt niet, tenminste ik heb een kompleet andere hoes.


Ik heb ook die andere hoes. Maar wat zou ik graag willen dat John verder ging op de weg die hij met Crossing Muddy Waters insloeg.
Inderdaad meer rootsy, meer folk en blues, minder electrische gitaren en geen Goners of hoe zijn bands ook mogen heten.
Hoewel ook de recente wat meer rockende platen hoog niveau hebben vind ik dit toch interessanter. John heeft de leeftijd om niet meer de rockartiest te hoeven uithangen met een ruige band. Ik stel me hem op 65 jarige leeftijd voor met een akoestisch combo waarin ook plaats is voor een viool, een mandoline, accordeon.
En daarmee wil ik songs als Alone in the dark en Slow Turning graag horen.

avatar van freddze
Father McKenzie schreef:
Maar de hoes klopt niet

bertus99 schreef:
Ik heb ook die andere hoes

De hoes van de alternatieve cover van de digipack stond hier. Deze heb ik even aangepast.

avatar van Snakeskin
3,0
Goed bedoeld allemaal maar het komt niet geheel uit de verf. Het wil maar niet echt blijven hangen.

avatar van bertus99
4,5
Blijft toch een prima album hoor. John als bluesman en folky doet het goed hier. Een van zijn beste platen als je het mij vraagt.

avatar van Zombywoof
4,0
Heb de re-issue net besteld. Ben ik blij mee, want hij is jaren niet meer te bestellen geweest (had 'm op MD, maar die gebruik ik niet meer).
Vind het een heerlijk en sterk album met melancholische nummers, maar daar houd ik wel van.

Hendrik68
Een jaar voor dit album uitkwam bracht Steve Earle het geweldige bluesgrass album The Mountain uit. Kan haast geen toeval zijn zou je zeggen. Dit album heeft zeker raakvlakken met dat album gezien het instrumentarium dat gebruikt wordt. Wie hem ook geinspireerd heeft doet er verder ook niet toe. Hiatt levert hier een van zijn beste albums af. Persoonlijk vind ik de vorig jaar uitgebrachte Dirty Jeans & Mudslide Hymns nog steeds zijn beste, ook omdat die gewoon het het beste bij hem past. Deze komt er echter niet ver achter. Heerlijk akoestisch album is dit. Mijn persoonlijke favorieten zijn Only the song survives, God's golden eyes en vooral Mr. Stanley. Wat is die laatste een beest van een nummer zeg. Hiatt fans moeten deze plaat hebben en bluegrass fans zullen zich hier zeker ook geen buil aan vallen. Niet zo goed als Earle's Mountain, maar beslist niet veel minder.

avatar van brandos
4,5
Hendrik68zegt:
Een jaar voor dit album uitkwam bracht Steve Earle het geweldige bluesgrass album The Mountain uit.
Grappig, ik dacht aan "the fantastic expedition of Dillard & Clark" (waar ik dan ook weer voorgenoemde schijf van Earle aan relateerde). De overeenkomsten tussen Hiatt, Earle en (Gene) Clark (en laat ik daar meteen maar even Stephen Stills aan toevoegen) zijn ook duidelijk: getroubleerde maar ook uiterst getalenteerde geesten die zichzelf niet sparen; hun diepste zieleroerselen zijn het natuurlijke uitgangsmateriaal voor hun uiterst hoogwaardige werk, die desondanks maar beperkt wordt opgepikt.
En een andere overeenkomst is dat al deze namen in staat zijn om zeer diverse invloeden (waarbij de bluegrass in dit geval specifiek moet worden benoemd, ook in het grotendeels ontbreken van slagwerk) weten te blenden tot zeer geloofwaardige songs die desondanks authentiek aandoen. Meer stijlvol dan stijlzuiver zo gezegd. Maar o zo goed.

avatar van TEQUILA SUNRISE
4,0
Eigenlijk een soort Hiatt Unplugged.
Wel een trendbreuk met zijn voorgaande albums.
De plaat had bij mij wel een aanloop nodig, in de auto kwam de muziek niet echt binnen maar op koptelefoon geeft het album voor mij zijn schoonheid prijs.
Even wennen aan het wat kale rootsy geluid maar wat is die mandoline toch een mooi instrument.
Vooral het titelnummer, Only The Song Survives & Take It Down springen er voor mij bovenuit.

avatar van spinout
3,0
Before I go vind ik erg op Hiatts eigen Through Your Hands lijken. Verder had op dit album toch wel wat percussie gemogen. Sommige nummers vragen erom.

avatar van Crimson1969
5,0
Meesterwerk van de meester zelf. Deze gaat toch wel regelmatig de speler in: wat een lekker album is dit. John Hiatt is een productief mannetje maar stelt zelden teleur. Terwijl ik typ zit ie in de speler. Dik verdiende 5 *****

Gast
geplaatst: vandaag om 12:35 uur

geplaatst: vandaag om 12:35 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.