Yeasayer was ten tijde van 2007 een erg leuk, verfrissend bandje. Ze gebruikten Afrikaanse invloeden en psychedelische invloeden en maakten daar een erge combinatie van. Ze kwamen vrijwel tegelijkertijd op met Vampire Weekend, en aangezien ook zij Afrikaanse invloeden gebruikten, en ze nu hun tweede album ook nog eens bijna tegelijkertijd hebben uitgebracht, heb ik altijd een beetje de neiging om ze met elkaar te vergelijken. Als ik dat doe, moet ik zeggen dat, terwijl in 2007 iedereen met Vampire Weekend wegliep, ik Yeasayer toch net wat leuker vond.
Het begint al meteen met één van de hoogtepunten. Het begint al meteen interessant met een soort gospelgezang met mooi drumwerk eroverheen. Ik vind de zang toch ook wel best fijn. Er zijn betere zangers, maar het past prima bij de muziek. Er zit ook spanning in de muziek, je wacht tot het openbreekt. Vervolgens ben ik blij dat dat juist niet gebeurt. Het blijft een mooi dromerig muziekstuk met toch wat spanning erin. Sterke opener.
Wait for the Summer borduurt daar eigenlijk op voort. Erg fijne instrumentatie weer. Ook weer erg dromerig. Ik zie bij dit nummer al een heel feest voor me in Afrika, met veel zingende en dansende mensen.
2080 is het nummer dat ik het meest heb beluisterd van dit album. Het is dan ook erg aanstekelijk. Blijft in je hoofd zitten, is goed mee te zingen, perfecte single dus. Nog een catchy gitaarriffje erbij en het feest is compleet.
Germs is een wat rustiger, ingetogener nummer. Om even bij te komen van 2080. Luistert lekker weg, maar vind het verder niet al te boeiend nummer.
Ah. Weir is gewoon een... weird tussenstukje.
Wat samenzang, niet veel meer dan een tussenstukje.
No Need To Worry is weer een fijn dromerig uitgesponnen nummer.
Forgiveness is een erg lekker nummer! Leuke intro, met een soort geloopt koortje, en een leuk gitaartje in het nummer. Lekker aanstekelijk weer allemaal, maar toch ook weer erg dromerig, en een beetje psychedelisch. Fijne combinatie.
Na al die vrolijkheid krijgen we ineens een erg duister en dreigend nummer. Alsof ineens de Afrikaanse geesten tevoorschijn komen. Wait for the Wintertime. De winter is inderdaad een stuk duisterder. Mooi contrast met Wait for the Summer.
Waves doet me qua zang soms aan wat shoegazebandjes denken (raar maar waar!). Qua gitaarspel is het juist alsof je naar een vrolijk popliedje luistert. Terwijl de drums het dan weer wat duisters geeft. Een rare combinatie. Maar het geeft een mooi liedje.
Worms vind ik maar een erg saai nummer. Er gebeurt bijna niks, kabbelt maar een beetje voort. Snel door naar Red Cave!
Want met allemaal geëxperimenteer op dit album, eindigt het gewoon met een mooi popliedje. Dat kunnen ze dus ook. Daarmee laten de heren hun veelzijdigheid zien.
Een album van pieken en dalen. Soms slaat het experiment verkeerd uit, maar ze hebben een leuk album neergezet met een leuke sound, en een paar geweldige nummers erop. En aangezien dit het debuut is, en het nog maar jonge twinitgers zijn, is het behoorlijk veelbelovend.
Met hun volgende album zouden ze een andere weg opslaan, en dat zou ongeveer hetzelfde resultaat geven: soms geweldig,. soms niks. Maar ik vermoed dat ze het nog wel in zich hebben om ooit een meesterwerk te maken.
In ieder geval blijft dit een fijn debuut, die ik graag nog eens opzet. Goed voor 3,5*!