Hoera! Ik heb m'n plakboek Talk Talk gevonden! Het was geen grote zoektocht. Het lag keurig in een doos. Maar ik sta ervan te kijken hoeveel foto's ik nog heb gemaakt in Utrecht Vredenburg, Rotterdam en op de fanclubdag in Hengelo in 1985! En dan al die leuke knipsels erom heen.Uit de Bravo zelfs! Ik ga kijken of ik de negatieven nog kan vinden (ook allemaal wel bewaard, hoor) en digitaliseren, mocht ik dit niet al gedaan hebben. Ik heb ook zoveel foto's, 't is niet meer bij te benen. Dus ga ik eerst maar even op de harde schijven kijken. Ja, dit overlijdensbericht van Mark Hollis doet echt wat met je! Eigenlijk net als toen, in 2016! Bij Bowie...

Misschien kun je een aantal mooie inscannen en online zetten. Scannen is in elk geval ook een manier om ze te digitaliseren.

Ja, dat kan ook. Mijn huidige telefoon is ook een uitstekende scanner. De flatbed die ik heb met ingebouwde negatievenscanner werkt niet meer in Windows 10. Verouderde software, van alles geprobeerd, lukte niet.

Mijn eerste bewuste kennismaking met Talk Talk was toen Such a Shame in de Top 40 kwam. Ik vond dat destijds wel een leuk nummer, maar die zanger vond ik er wel raar uitzien in dat clipje. Ook Dum Dum Girl en It's My Life leerde ik kennen door de Top 40. Daarna kwamen de singles Life's What You Make It en Living in Another World. Beide vond ik erg goede nummers. Inmiddels had Talk Talk toen al een nieuw album, maar ik was nooit zo bezig geweest met albums van Talk Talk. Single'tjes kocht ik niet, want 6 gulden voor 2 nummers vond ik te duur. Platen kocht ik nog maar af en toe, want ik had alleen zakgeld en dan is 23,95 (in guldens) best veel geld.

Toen kwam er een bijzonder moment in 1986. Het was ochtend en ik was aan het uitslapen. Om wat voor reden ook, vond mijn 3 jaar oudere zus blijkbaar dat ik op moest staan. Ze kwam mijn kamer in en zette de radio aan op een redelijk volume. Op dat moment was Give It Up van Talk Talk op de radio. Met dat nummer werd ik gewekt en ik vond het fantastisch. Dit zou je letterlijk kunnen beschouwen als het moment dat ik fan werd van deze band. De vorige twee singles van hun laatste album vond ik ook al goed en dit was echt de doorslaggevende derde. Nu ik wist dat die drie goede nummers op die plaat stonden wilde ik hem gewoon hebben. Vervolgens ben ik die plaat gaan kopen en ontdekte ik daarop nog meer moois. Ik vond het een erg goed album, al vond ik een paar nummers wel erg apart.

Omdat ik The Colour of Spring zo goed vond, heb ik toen Spirit of Eden in 1988 uitkwam deze blind gekocht. Ik kan me niet herinneren of ik al iets van het album had gehoord toen ik hem voor het eerst opzette. Het was een van mijn eerste cd's. The Colour of Spring had ik nog op LP gekocht. De eerste draaibeurt van Spirit of Eden is een hele bijzondere geweest. Ik had nog nooit muziek als deze gehoord. Het was revolutionair voor mij, maar ik vond het vanaf het begin fantastisch. In mijn enthousiasme wilde ik het album aan anderen laten horen. Alleen kan ik me niet herinneren dat er mensen zo enthousiast over werden als ik was. Deze Talk Talk-herinneringen blijven me voor altijd bij, want Talk Talk heeft muziek voor mij naar een volgende level gebracht.

Spirit of Eden zal daarom voor mij altijd een van de meest bijzondere albums uit mijn muziekbeleving blijven en Talk Talk en daarmee ook Mark Hollis zullen voor mij altijd een bijzondere plek innemen.

Laughing Stock is op een of andere manier langs me heen gegaan in 1991. Pas veel later heb ik die geluisterd, maar omdat Spirit of Eden al op een voetstuk stond, heb ik hem niet de kans gegeven. Hij pakte me niet direct zoals zijn voorganger dat had gedaan en daarna heb ik het album links laten liggen. Pas jaren later heb ik het weer opgepakt en ook die plaat wat beter leren kennen. Eigenlijk is het pas nu, nu ik het album de laatste dagen meerdere keren heb gedraaid, dat ik de diepgang ervan pas echt ben beginnen te ontdekken. En eigenlijk is dat wel heel fijn, alsof ik een cadeautje heb gekregen, waar ik nog eindeloos van kan genieten. Zo heb ik ook Mark Hollis' solo-album wel in de kast staan, maar nooit heel veel gedraaid. Daaraan valt voor mij ook nog genoeg te ontdekken. Ik hoop dat deze plaat zich nog gaat ontvouwen zoals Laughing Stock dat bij me heeft gedaan.

Dat Mark Hollis op muzikaal gebied extreem bijzondere dingen heeft gedaan staat voor mij in elk geval vast. En ik ben voorlopig ook nog niet uitgeluisterd en zal nog vele uren met Hollis gaan doorbrengen. Ik ben hem eeuwig dankbaar voor wat hij, zonder dat hij dat uiteraard ooit zal weten, voor mij persoonlijk heeft gedaan. De momenten van ontroering en verwondering die hij me heeft gebracht zijn onbetaalbaar.

Mark Hollis...Mark Hollis....

Stel je eens voor dat die jongen bij jou in de klas had gezeten op de middelbare school. Skinny, niet bepaald de mooiste van de klas. Flaporen!

Zou je dan denken, die gaat geniale dingen doen?
Nee, niet echt.

Ik kan me nog herinneren dat ik ooit en de enige keer in mijn leven iemand een klap in zijn gezicht heb gegeven. Toen iemand een lief mens een zeug noemde.omdat ze toevallig om erfelijke redenen iets teveel omvang had.

Maar goed, je moet iemand beoordelen op zijn/haar kwaliteiten. En die zitten niet in uiterlijk of ingestudeerde danspasjes of toonladdergeneuzel wat de marketingmanagers/platenmaatschappijtjes willen.

Juist daarom hou ik zo intens van deze muziek. Dwars. Geniaal dat Mark alles deed wat men niet verwachtte. En dat vertaalde in muziek.

De 1e 2 albums vind ik mediocre. Vanaf the Colour of Spring is het werkelijk geniaal.
Tranen worden parels.

Niet het knapste jongentje en ook nog wars van de sterrendom en publiciteit.
In interviews zie je hem eigenlijk met frisse tegenzin.
Zeker als de inhoud van de vragen ook nog eens te wensen over liet.
Ik herinner mij een Countdown uitzending in 1988 waar de band I Believe In You komt promoten.
Playbackend en vooraf wil de gesjeesde presentator Wessel v. Diepen een kennelijk kort interview, maar Mark loopt er schichtig van weg ( evenals zijn collega's) en doen uiteindelijk plichtmatig hun ding.
Duidelijk dat de mannen geheel afstand hebben genomen van het hele circus.
Ik meen dat hij, als hij geen musicus had geworden, als psycholoog door het leven had gegaan.
De bedachtzame intellectueel die in alle rust de diepten van het het gecompliceerde bestaan met al de valkuilen onder de loep neemt.
Hij was één van die celeberties die het liefst met een grote boog om het groteske heen liep.
Onzinnig, nep en onbetrouwbaar.
Niet zo gek dat dat hij in 1998 afscheid nam van het hele theater.
Een opluchting zelfs.

Ja, die indruk had ik ook wel. Sta er niet van te kijken als hij voor zijn dood nadrukkelijk de opdracht heeft gegeven om weinig informatie openbaar te maken.
Artiesten met sterallures verschuilen zich ook achter een zonnebril, bij Hollis heb ik een ander gevoel. Bang om teveel van zichzelf te laten zien. Iets wat ik ook ervaarde bij Andy Partridge van XTC, die stopte bewust met optreden, had podiumvrees, en richtte zich voornamelijk op de studio albums.

Partridge ook een geweldenaar en inderdaad snel van de podia verdwenen. Wel een extravertere persoonlijkheid dan Mark Hollis, maar feitelijk ook meer op zijn gemak van een afstandje.

Voor de liefhebbers: doe je mee met het maken van Talk Talk's ultieme Top 25 ?

Spotify afspeellijst van de huidige selectie van 30 nummers: Musicmeter Talk Talk Top 25 on Spotify - open.spotify.com

Onvoorstelbaar ondergewaardeerde band. Hun latere albums waren hemels mooi.