zoeken in:
0
geplaatst: 22 mei 2006, 18:52 uur
In Genres > Rock > Bob Dylan:
Vreemd dat hier nog geen topic van is.
Bij deze dus "het grote Bob Dylan topic"
Van Dylan ken ik alleen nog maar "Highway 61..." en het wordt eens tijd wat meer van hem te luisteren. Welke albums zijn verplicht voer? Welke geven zijn sound het beste weer? Is er een goede verzamelaar? Oftewel: wie heeft er tips?
Vreemd dat hier nog geen topic van is.
Bij deze dus "het grote Bob Dylan topic"
Van Dylan ken ik alleen nog maar "Highway 61..." en het wordt eens tijd wat meer van hem te luisteren. Welke albums zijn verplicht voer? Welke geven zijn sound het beste weer? Is er een goede verzamelaar? Oftewel: wie heeft er tips?
0
geplaatst: 22 mei 2006, 18:56 uur
Blonde On Blonde is een aardige tweede. Ik ben ook begonnen met Highway 61 Revisited en ben nu dus met BoB bezig. Hij is wel met elektrische gitaar, in tegenstelling tot H61R.
0
Allmusic
geplaatst: 22 mei 2006, 19:00 uur
Verplichte kost zijn absoluut: The Freewheelin' Bob Dylan (1963), Blonde On Blonde (1966) en Bringing It All Back Home (1965).
De overige albums kun je links laten liggen (maar ik ben dan ook geen Bob Dylan-fan)
Met de verzamel-cd's heb ik helemaal niets, de mooiste nummers staan er niet op en ze bestrijken vaak een te lange tijdsperiode. De Bootleg-series ken ik niet...
De overige albums kun je links laten liggen (maar ik ben dan ook geen Bob Dylan-fan)
Met de verzamel-cd's heb ik helemaal niets, de mooiste nummers staan er niet op en ze bestrijken vaak een te lange tijdsperiode. De Bootleg-series ken ik niet...
0
Snowman
geplaatst: 22 mei 2006, 19:54 uur
Zijn beste goed verzamelaars kijk maar op http://www.allmusic.com[/ulr] en zoek op Bob Dylan > complicaties. Blood on the tracks zou ik niet links laten liggen. O ja niet te snel afhaken het is eerst wennen maar dan wordt het steeds beter tot geweldig.
0
geplaatst: 23 mei 2006, 02:27 uur
Allmusic schreef:
De overige albums kun je links laten liggen (maar ik ben dan ook geen Bob Dylan-fan)
De overige albums kun je links laten liggen (maar ik ben dan ook geen Bob Dylan-fan)
Dit is dus niet waar hé
Compilaties zou ik zowiezo afraden, zeker bij Dylan. Zijn essentiele albums zijn toch wel zowiezo 'The Freewheelin' (1963), 'Highway 61 Revisited' (1965), 'Blonde on Blonde' (1966), ''Blood on the Tracks' (1975) denk ik. Maar in feite moet je al zijn albums uit de jaren '60 maar eens uitproberen, en ook 'Desire' (1976) en 'Time Out of Mind' (1997) en ook 'the Bootleg Series Vol.4: Live in 1966' behoren tot mijn favorieten.
0
geplaatst: 23 mei 2006, 17:17 uur
nee, ik denk niet dat compilaties zowiezo af te raden zijn. Ik heb The Beatles en John leren kennen met compilaties. Ik denk dat die cd's het beste, algemene beeld geven van wat voor muziek die maakten. Spreekt het je aan of niet? Natuurlijk gaan sommige compilaties er zwaar over en blijven ze maar komen.
0
geplaatst: 24 mei 2006, 17:12 uur
Lennonlover schreef:
nee, ik denk niet dat compilaties zowiezo af te raden zijn. Ik heb The Beatles en John leren kennen met compilaties. Ik denk dat die cd's het beste, algemene beeld geven van wat voor muziek die maakten. Spreekt het je aan of niet? Natuurlijk gaan sommige compilaties er zwaar over en blijven ze maar komen.
nee, ik denk niet dat compilaties zowiezo af te raden zijn. Ik heb The Beatles en John leren kennen met compilaties. Ik denk dat die cd's het beste, algemene beeld geven van wat voor muziek die maakten. Spreekt het je aan of niet? Natuurlijk gaan sommige compilaties er zwaar over en blijven ze maar komen.
tja ik heb de Beatles ook leren kennen met compilaties, maar dat was toen ik nog 10 jaar was, en nu zou ik nooit meer beginnen met compilaties. En als ik er nu op terug kijk vond ik die compilaties ook veel te onvolledig. Hetzelfde met Dylan. Ik ben bij hem ook begonnen met albums (Highway 61 Revisited was m'n eerste), naar compilaties van Dylan heb ik nooit geluisterd, en als ik nu kijk naar de tracklists dan vind ik ze ook onvolledig. Ik ben gewoon van mening dat je een artiest moet ontdekken via zijn albums, en niet via compilaties (tenzij je te maken hebt met een typisch singles-bandje/artiest, zoals Abba). Dus mijdt ze!
En trouwens: Proficiat, Mr. Zimmerman! (65 jaar)
0
geplaatst: 24 mei 2006, 17:19 uur
Zelfs Abba kun je beter luisteren via hun albums. En dat meen ik serieus, want bijvoorbeeld The Visitors geeft een veel beter beeld van wat Abba in huis had dan een rijtje hits.
Maar terug naar Bob Dylan. Met Highway 61 heb je alvast een topalbum in huis. Het leuke aan Dylan is natuurlijk dat hij al zo lang meegaat. Daardoor is een duidelijke ontwikkeling in die vele jaren terug te horen. En een artiest ontdek je het beste door iets van die ontwikkeling op te pikken.
Daar horen dan bij: Dylans tweede album The freewheelin' Bob Dylan, The times thay are-a changin' en Blonde on blonde. Leuk tussendoortje in een andere stijl is Nashville skyline (niet meteen zijn beste album hoor). Ongetwijfeld het beste album uit de jaren zeventig is Blood on the tracks. En van de recentste albums is Time out of mind ongetwijfeld de beste.
Maar terug naar Bob Dylan. Met Highway 61 heb je alvast een topalbum in huis. Het leuke aan Dylan is natuurlijk dat hij al zo lang meegaat. Daardoor is een duidelijke ontwikkeling in die vele jaren terug te horen. En een artiest ontdek je het beste door iets van die ontwikkeling op te pikken.
Daar horen dan bij: Dylans tweede album The freewheelin' Bob Dylan, The times thay are-a changin' en Blonde on blonde. Leuk tussendoortje in een andere stijl is Nashville skyline (niet meteen zijn beste album hoor). Ongetwijfeld het beste album uit de jaren zeventig is Blood on the tracks. En van de recentste albums is Time out of mind ongetwijfeld de beste.
0
geplaatst: 24 mei 2006, 17:23 uur
Martin Visser schreef:
Maar terug naar Bob Dylan. Met Highway 61 heb je alvast een topalbum in huis. Het leuke aan Dylan is natuurlijk dat hij al zo lang meegaat. Daardoor is een duidelijke ontwikkeling in die vele jaren terug te horen. En een artiest ontdek je het beste door iets van die ontwikkeling op te pikken.
Daar horen dan bij: Dylans tweede album The freewheelin' Bob Dylan, The times thay are-a changin' en Blonde on blonde. Leuk tussendoortje in een andere stijl is Nashville skyline (niet meteen zijn beste album hoor). Ongetwijfeld het beste album uit de jaren zeventig is Blood on the tracks. En van de recentste albums is Time out of mind ongetwijfeld de beste.
Maar terug naar Bob Dylan. Met Highway 61 heb je alvast een topalbum in huis. Het leuke aan Dylan is natuurlijk dat hij al zo lang meegaat. Daardoor is een duidelijke ontwikkeling in die vele jaren terug te horen. En een artiest ontdek je het beste door iets van die ontwikkeling op te pikken.
Daar horen dan bij: Dylans tweede album The freewheelin' Bob Dylan, The times thay are-a changin' en Blonde on blonde. Leuk tussendoortje in een andere stijl is Nashville skyline (niet meteen zijn beste album hoor). Ongetwijfeld het beste album uit de jaren zeventig is Blood on the tracks. En van de recentste albums is Time out of mind ongetwijfeld de beste.
Ik kon het zelf niet beter zeggen.
'Nashville Skyline' is toch ook één van mijn favorieten, maar het is inderdaad meer iets voor Dylan-gevorderden. 'John Wesley Harding' vind ik een zeer ondergewaardeerd album dat onterecht vaak wordt vergeten. Voor de rest zou ik er ook nog 'Desire' aan kunnen toevoegen en toch ook wel 'The Bootleg Series Vol.4: Live in 1966'; Dylan op zijn best.
0
geplaatst: 24 mei 2006, 17:28 uur
Oftewel, je moet bijna alles gaan luisteren
Maar sla beroerde albums als World gone wrong, Under the red sky, MTV Unplugged maar over. Op het randje zijn: Selfportrait en Bob Dylan (als is dat zijn debuut en om die reden interessant).
O ja, een top live-album is Before the flood, samen met The Band.
Maar sla beroerde albums als World gone wrong, Under the red sky, MTV Unplugged maar over. Op het randje zijn: Selfportrait en Bob Dylan (als is dat zijn debuut en om die reden interessant).
O ja, een top live-album is Before the flood, samen met The Band.
0
geplaatst: 24 mei 2006, 17:38 uur
En dan ben ik ook nog 'The Basement Tapes' met The Band vergeten, nr.3 in mijn top-10. Mijn favoriet Dylan album!
0
geplaatst: 24 mei 2006, 18:04 uur
Tja er is zoveel moois wat die man gemaakt heeft!
Een (live)album die ik nog graag wil noemen is 'Hard Rain' met geweldige versies van "One Too Many Mornings" en "Lay Lady Lay", die compleet afwijken van de studioalbumversies op resp. 'The Times They Are A-Changin' en 'Nashville Skyline'.
Is ook wel te verwachten van een man die nog nooit in staat is geweest ook maar één liedje op dezelfde manier in te zingen
Een (live)album die ik nog graag wil noemen is 'Hard Rain' met geweldige versies van "One Too Many Mornings" en "Lay Lady Lay", die compleet afwijken van de studioalbumversies op resp. 'The Times They Are A-Changin' en 'Nashville Skyline'.
Is ook wel te verwachten van een man die nog nooit in staat is geweest ook maar één liedje op dezelfde manier in te zingen
0
geplaatst: 9 augustus 2006, 10:51 uur
ik was in de free record shop en ik was aan het zoeken naar de cd van the kooks, ineens zie ik precies de zanger van the kooks maar het was bob dylan, die lijken op elkaar
0
geplaatst: 9 augustus 2006, 10:55 uur
Waarom noemt niemand hier Blood on the tracks ?
Mijns inziens het beste Dylan album.
Mijns inziens het beste Dylan album.
0
Davez
geplaatst: 17 oktober 2006, 17:48 uur
Ik was vroeger begonnen met Freewheelin en ik vond dat meteen aanstekelijk. Daarop volgde nogal snel Highway 61 maar dat vond ik maar niks. Vervolgens heb ik jaren geen tijd gestoken in deze muziek. Nu de laatste maanden ben ik echter massal opnieuw beginnen luisteren nadat ik blood on the tracks hoorde.
Ik kan nu gerust zeggen dat hij in de jaren 60 enkel meesterwerken maakte. Ik ozu dus zeker daar beginnen. Maar ik vind zelfs zijn 80's periode uitstekend bijvoorbeeld shot of love. Het klinkt in de 80's allemaal veel toegankelijker en meer popgericht.
Zijn laatste plaat vind ik de minste die ik ken maar niet slecht.
Ik kan nu gerust zeggen dat hij in de jaren 60 enkel meesterwerken maakte. Ik ozu dus zeker daar beginnen. Maar ik vind zelfs zijn 80's periode uitstekend bijvoorbeeld shot of love. Het klinkt in de 80's allemaal veel toegankelijker en meer popgericht.
Zijn laatste plaat vind ik de minste die ik ken maar niet slecht.
0
geplaatst: 17 oktober 2006, 19:13 uur
Zelf begon ik met Highway 61 en ik kan zeggen dat het een heel goede beginplaat is geweest. Inmiddels is Blood on the Tracks mijn favoriet, gevolgd door Blonde on Blonde.
0
DonDijk
geplaatst: 13 december 2006, 15:25 uur
In Muziek > MusicMeter Live! > Bob Dylan:
Bob Dylan naar HMH,zaterdag voorverkoop??heb ik dat goed gehoord??
Bob Dylan naar HMH,zaterdag voorverkoop??heb ik dat goed gehoord??
0
geplaatst: 13 december 2006, 18:15 uur
dylan ook in vorst begin april
tickets al bestelt natuurlijk
derde keer op rij dat ik hem nu ga zien
heerlijk !!!
tickets al bestelt natuurlijk
derde keer op rij dat ik hem nu ga zien
heerlijk !!!
0
geplaatst: 13 december 2006, 18:44 uur
Ik hoop dat hij het nog kan waarmaken, zijn vorige show in Ahoy' werd helemaal afgekraakt.
0
geplaatst: 29 maart 2007, 21:55 uur
Setlist 28 maart 2007 Stockholm, Zweden.
1. Cat's In The Well
2. Don't Think Twice, It's All Right
3. Watching The River Flow
4. It's Alright, Ma (I'm Only Bleeding)
5. When The Deal Goes Down
6. Honest With Me
7. Girl Of The North Country
8. Tangled Up In Blue
9. Country Pie
10. Nettie Moore
11. Rollin' And Tumblin'
12. A Hard Rain's A-Gonna Fall
13. Summer Days
14. Like A Rolling Stone
15. Thunder On The Mountain
16. All Along The Watchtower
in een zaaltje voor 600 lucky bastards speelde Dylan een goede set. Hij was goed gemutst, wat altijd afwachten is bij een Dylan concert. Hij speelde piano, harmonica en.... electrische gitaar wat ook al uit de rehearsels bleek. De European tour is begonnen. Ik heb er nu al zin an!
1. Cat's In The Well
2. Don't Think Twice, It's All Right
3. Watching The River Flow
4. It's Alright, Ma (I'm Only Bleeding)
5. When The Deal Goes Down
6. Honest With Me
7. Girl Of The North Country
8. Tangled Up In Blue
9. Country Pie
10. Nettie Moore
11. Rollin' And Tumblin'
12. A Hard Rain's A-Gonna Fall
13. Summer Days
14. Like A Rolling Stone
15. Thunder On The Mountain
16. All Along The Watchtower
in een zaaltje voor 600 lucky bastards speelde Dylan een goede set. Hij was goed gemutst, wat altijd afwachten is bij een Dylan concert. Hij speelde piano, harmonica en.... electrische gitaar wat ook al uit de rehearsels bleek. De European tour is begonnen. Ik heb er nu al zin an!
0
geplaatst: 21 april 2007, 12:08 uur
Ik weet niet wat het is tussen mij en Bob, maar ik vind het zo verschrikkelijk moeilijk om een heel album van hem uit te zitten. Een, twee of drie nummers Dylan vind ik doorgaans heel fijn, maar daarna vind ik het wel weer genoeg... dan wordt zijn stem ineens heel zeurderig en de mondharmonica een irritante herhalingsoefening.
Maar ik ben de enige, zeker?
Maar ik ben de enige, zeker?
0
Joy
geplaatst: 16 juli 2007, 20:46 uur
In Muziek > Algemeen > dylan bootleg:
hoewel ik niks met dylan heb, vond ik vandaag een plaat in mijn platenkast die me geheel niet bekend voorkwam
(gebeurd wel vaker, ik koop bij vlagen platen die ik dezelfde dag nog vergeet)
geen aanwijzingen , behalve de titel:
Daddy Rolling Stone
vrij obscure hoes, en muzikaal zeer vaag op het eerste gehoor
ff googlen
http://www.bobsboots.com/boots/bt-d018.html
het bleek een bootleg van dylan te zijn
iemand wat meer info over dit plaatje?
hoewel ik niks met dylan heb, vond ik vandaag een plaat in mijn platenkast die me geheel niet bekend voorkwam
(gebeurd wel vaker, ik koop bij vlagen platen die ik dezelfde dag nog vergeet)
geen aanwijzingen , behalve de titel:
Daddy Rolling Stone
vrij obscure hoes, en muzikaal zeer vaag op het eerste gehoor
ff googlen
http://www.bobsboots.com/boots/bt-d018.html
het bleek een bootleg van dylan te zijn
iemand wat meer info over dit plaatje?
0
geplaatst: 16 juli 2007, 23:12 uur
Lukas schreef:
Ik weet niet wat het is tussen mij en Bob, maar ik vind het zo verschrikkelijk moeilijk om een heel album van hem uit te zitten. Een, twee of drie nummers Dylan vind ik doorgaans heel fijn, maar daarna vind ik het wel weer genoeg... dan wordt zijn stem ineens heel zeurderig en de mondharmonica een irritante herhalingsoefening.
Maar ik ben de enige, zeker?
Ik weet niet wat het is tussen mij en Bob, maar ik vind het zo verschrikkelijk moeilijk om een heel album van hem uit te zitten. Een, twee of drie nummers Dylan vind ik doorgaans heel fijn, maar daarna vind ik het wel weer genoeg... dan wordt zijn stem ineens heel zeurderig en de mondharmonica een irritante herhalingsoefening.
Maar ik ben de enige, zeker?
nee hoor , jij bent niet de enige , ik deel jouw mening .
0
geplaatst: 16 augustus 2007, 23:19 uur
Blowin ' in the wind. De eerste kennismaking met Dylan voor velen in de jaren zestig. Het lied groeide uit tot de folksong bij uitstek voor de jeugd.
Je hoorde hem in het Vondelpark bij de hippies , bij het kampvuur , op de camping en bij vredesdemonstraties , maar nog niet in de supermarkt. Het nummer werd zelfs -langzamerhand- serieus genomen bij de muziekles of maatschappijleer .
Een lied met een enorme betekenis ; het leek de jeugd in die rumoerige jaren zestig 'all over the world' te verbinden.
Je hoorde hem in het Vondelpark bij de hippies , bij het kampvuur , op de camping en bij vredesdemonstraties , maar nog niet in de supermarkt. Het nummer werd zelfs -langzamerhand- serieus genomen bij de muziekles of maatschappijleer .
Een lied met een enorme betekenis ; het leek de jeugd in die rumoerige jaren zestig 'all over the world' te verbinden.
0
EVANSHEWSON
geplaatst: 21 november 2007, 12:34 uur
Ik bekijk momenteel de dvd die hieronder besproken wordt, met dank aan Cutting Edge.
Historische beelden, zwart-wit weliswaar, héél sfeerrijk en historisch, en een must voor elke echte Bob Dylanfan, ik veronderstel als je HIER komt kijken, dat je dat dan ook bent ?
Veel plezier met deze dvd!
Bob Dylan - The other side of the mirror DVD(2007)
Een heel klein beetje legendarisch
Newport Folk Festival 1963. De jonge Bob Dylan wordt op algemeen gejuich onthaald op zowel de openluchtworkshops als de nachtelijke concerten. Duizenden luisteren met open mond naar het geluid van hun generatie. De jonge protestzanger geniet van de aandacht van het publiek en van Joan Baez, die tijdens de versie van ‘Blowin’ in the wind’ tijdens het avondconcert bijna letterlijk in zijn nek staat te ademen.
Newport Festival 1964, same story. Een nog zekerdere en meer ervaren Dylan speelt de boel plat en heeft Newport aan zijn voeten. Maar tussen dat moment en de editie van 1965 verandert er het een en ander. De Beatles hebben de overtocht naar de Verenigde Staten gemaakt, Malcolm X had zijn laatste adem gelaten, de inmenging van de VS in Vietnam werd een feit en de fameuze sixties bloeiden volop. Dylan verschijnt, na zijn eerste elektrische plaat, dan ook op Newport 1965 met achter zich de Paul Butterfield Blues Band. Zelf draagt hij een leren jekker en heeft hij een uitgestreken gezicht. Dat is niet naar de smaak van het publiek, dat Dylan tot dan kende als de bejubelde folkzanger, niet als rock-‘n-rollsymbool. Terwijl hij door het publiek wordt uitgejouwd, verlaten Dylan en zijn band het podium na een korte set, om iets later terug te keren met akoestische versies van ‘Mr. tambourine man’ en ‘It’s all over now, baby blue’.
Dat legendarische optreden en de passages op Newport ’63 en ’64 zijn nu verzameld in ‘The other side of the mirror’, een documentaire die in dvd-vorm nog vergezeld gaat van een goede bijsluiter. Die documentaire, van de hand van regisseur Murray Lerner, werpt een heel nieuw licht op de gebeurtenissen daar op het Newport Folk Festival. Als kijker ben je een bevoorrecht getuige in de (r)evolutie die Dylan doormaakt en voert. Hoe hij zichzelf opnieuw uitvindt van voor hij goed en wel begonnen is. Los daarvan is het gewoon interessant om te zien hoe het er in de jaren zestig aan toe ging op muziekfestivals – heel wat anders dan wat we tegenwoordig gewend zijn.
‘The other side of the mirror’ een geschiedkundig naslagwerk noemen, zou een beetje overdreven zijn. Wat wel klopt, is dat de documentaire een mooie, moderne schets geeft van wat Dylan er daar in de vroege jaren zestig allemaal van gebakken heeft. Het relaas van een vroeg keerpunt in de carrière van de grote Dylan, toch een beetje legendarisch, vinden wij. Voer voor alle Dylanfans en iedereen die het een beetje voor muziekgeschiedenis heeft dus. Past ook perfect onder een kerstboom. U bent gewaarschuwd!
Jelle D'Hondt
© Cutting Edge -- 11 Nov 2007
images © Sony BMG
Historische beelden, zwart-wit weliswaar, héél sfeerrijk en historisch, en een must voor elke echte Bob Dylanfan, ik veronderstel als je HIER komt kijken, dat je dat dan ook bent ?
Veel plezier met deze dvd!
Bob Dylan - The other side of the mirror DVD(2007)
Een heel klein beetje legendarisch
Newport Folk Festival 1963. De jonge Bob Dylan wordt op algemeen gejuich onthaald op zowel de openluchtworkshops als de nachtelijke concerten. Duizenden luisteren met open mond naar het geluid van hun generatie. De jonge protestzanger geniet van de aandacht van het publiek en van Joan Baez, die tijdens de versie van ‘Blowin’ in the wind’ tijdens het avondconcert bijna letterlijk in zijn nek staat te ademen.
Newport Festival 1964, same story. Een nog zekerdere en meer ervaren Dylan speelt de boel plat en heeft Newport aan zijn voeten. Maar tussen dat moment en de editie van 1965 verandert er het een en ander. De Beatles hebben de overtocht naar de Verenigde Staten gemaakt, Malcolm X had zijn laatste adem gelaten, de inmenging van de VS in Vietnam werd een feit en de fameuze sixties bloeiden volop. Dylan verschijnt, na zijn eerste elektrische plaat, dan ook op Newport 1965 met achter zich de Paul Butterfield Blues Band. Zelf draagt hij een leren jekker en heeft hij een uitgestreken gezicht. Dat is niet naar de smaak van het publiek, dat Dylan tot dan kende als de bejubelde folkzanger, niet als rock-‘n-rollsymbool. Terwijl hij door het publiek wordt uitgejouwd, verlaten Dylan en zijn band het podium na een korte set, om iets later terug te keren met akoestische versies van ‘Mr. tambourine man’ en ‘It’s all over now, baby blue’.
Dat legendarische optreden en de passages op Newport ’63 en ’64 zijn nu verzameld in ‘The other side of the mirror’, een documentaire die in dvd-vorm nog vergezeld gaat van een goede bijsluiter. Die documentaire, van de hand van regisseur Murray Lerner, werpt een heel nieuw licht op de gebeurtenissen daar op het Newport Folk Festival. Als kijker ben je een bevoorrecht getuige in de (r)evolutie die Dylan doormaakt en voert. Hoe hij zichzelf opnieuw uitvindt van voor hij goed en wel begonnen is. Los daarvan is het gewoon interessant om te zien hoe het er in de jaren zestig aan toe ging op muziekfestivals – heel wat anders dan wat we tegenwoordig gewend zijn.
‘The other side of the mirror’ een geschiedkundig naslagwerk noemen, zou een beetje overdreven zijn. Wat wel klopt, is dat de documentaire een mooie, moderne schets geeft van wat Dylan er daar in de vroege jaren zestig allemaal van gebakken heeft. Het relaas van een vroeg keerpunt in de carrière van de grote Dylan, toch een beetje legendarisch, vinden wij. Voer voor alle Dylanfans en iedereen die het een beetje voor muziekgeschiedenis heeft dus. Past ook perfect onder een kerstboom. U bent gewaarschuwd!
Jelle D'Hondt
© Cutting Edge -- 11 Nov 2007
images © Sony BMG
0
geplaatst: 29 november 2007, 12:29 uur
Die discussie over het beste album van Dylan zal doorgaan tot in alle eeuwigheid.
Volgens mij is het ook moeilijk uit te maken omdat zijn werk zo verschillend is geweest door de jaren heen.
Eerst de jaren 60. Van solo-folk/protestzanger naar blues/rockartiest. Van de eerste periode loopt dat vanaf het debuut tot en met Bringing it all back home, waarop nog wat folk is te horen naast de nieuwe electrische nummers
Dan Highway 61 dat vooruitloopt op het meesterwerk blonde on blonde waarna er ook nog wat country-albums komen die ook weer geheel afwijken van het voorgaande. Ik bedoel natuurlijk John Wesly Harding en Nashville skyline. Tot zover de sixty's. Hierin vindt ik wb het akoustische werk Freewheeling het beste en electrisch toch wel Blonde on Blonde.
In de seventies verschenen eerst een paar minder opgemerkte maar best redelijke platen en toen kwam opeens het meesterwerk Blood on the tracks, en daarna het al even legendarische Desire. Met afstand de beste twee uit zijn seventiestijd.
Daarmee hebben we de periode waarin Dylan op zijn top was en de muziekwereld sterk beinvloedde volgens mij gehad.
De derde relevante periode kwam pas in de nineties met Time out of mind. En daarna Love and theft en Modern times. Drie albums die een Dylan laten horen die meer afstand heeft genomen en veel over de wereld en zichzelf mijmert. Ik weet niet welke ik de beste vind deze drie. Ze mogen er zijn, mooie platen van een ouder wordende man die schor is als een ouwe kraai. De wereld schokken doet hij niet meer. Maar het is nieuwe muziek van een levende legende en dat is interessant.
Ik wil geen onrecht doen aan het mooie en interessante werk dat hij buiten de genoemde periodes en albums af en toe heeft gemaakt, maar het ging even om de hoogtepunten
Volgens mij is het ook moeilijk uit te maken omdat zijn werk zo verschillend is geweest door de jaren heen.
Eerst de jaren 60. Van solo-folk/protestzanger naar blues/rockartiest. Van de eerste periode loopt dat vanaf het debuut tot en met Bringing it all back home, waarop nog wat folk is te horen naast de nieuwe electrische nummers
Dan Highway 61 dat vooruitloopt op het meesterwerk blonde on blonde waarna er ook nog wat country-albums komen die ook weer geheel afwijken van het voorgaande. Ik bedoel natuurlijk John Wesly Harding en Nashville skyline. Tot zover de sixty's. Hierin vindt ik wb het akoustische werk Freewheeling het beste en electrisch toch wel Blonde on Blonde.
In de seventies verschenen eerst een paar minder opgemerkte maar best redelijke platen en toen kwam opeens het meesterwerk Blood on the tracks, en daarna het al even legendarische Desire. Met afstand de beste twee uit zijn seventiestijd.
Daarmee hebben we de periode waarin Dylan op zijn top was en de muziekwereld sterk beinvloedde volgens mij gehad.
De derde relevante periode kwam pas in de nineties met Time out of mind. En daarna Love and theft en Modern times. Drie albums die een Dylan laten horen die meer afstand heeft genomen en veel over de wereld en zichzelf mijmert. Ik weet niet welke ik de beste vind deze drie. Ze mogen er zijn, mooie platen van een ouder wordende man die schor is als een ouwe kraai. De wereld schokken doet hij niet meer. Maar het is nieuwe muziek van een levende legende en dat is interessant.
Ik wil geen onrecht doen aan het mooie en interessante werk dat hij buiten de genoemde periodes en albums af en toe heeft gemaakt, maar het ging even om de hoogtepunten
0
geplaatst: 4 januari 2008, 15:38 uur
Bij Bob Dylan - Highway 61 Revisited (1965):
Die docu heb ik ook gezien. Alles werd wel erg sterk bezien door een Britse bril. Het leek verdomme soms wel of de bleekneuzen zelf de blues hadden uitgevonden of dan in ieder geval de eerste waren die het ontdekten.
Dylan begon trouwens al met een hardere stijl op het voorgaande album Bringing It All Back Home. En die hardere stijl kwam ook voort uit het feit dat Dylan zich wilde afzetten van de zogenaamde 'Dylan-sound' die toen populair was. Een soort softe folk rock/pop als Eve of Destruction.
Wie nu wie beinvloede laat ik even in het midden, maar een 'fuck you' gevoel zit er inderdaad zeker in dit album.
HiLL schreef:
Gisteravond zag ik een documentaire op Ned.3. Het ontstaan van de rockmuziek(vanuit de Bleus) en hoe Dylan met dit album en zijn image (kleding) heel erg beinvloed werd door met name de Rolling Stones, Kinks, Beatles en the Who.
Gisteravond zag ik een documentaire op Ned.3. Het ontstaan van de rockmuziek(vanuit de Bleus) en hoe Dylan met dit album en zijn image (kleding) heel erg beinvloed werd door met name de Rolling Stones, Kinks, Beatles en the Who.
Die docu heb ik ook gezien. Alles werd wel erg sterk bezien door een Britse bril. Het leek verdomme soms wel of de bleekneuzen zelf de blues hadden uitgevonden of dan in ieder geval de eerste waren die het ontdekten.
Dylan begon trouwens al met een hardere stijl op het voorgaande album Bringing It All Back Home. En die hardere stijl kwam ook voort uit het feit dat Dylan zich wilde afzetten van de zogenaamde 'Dylan-sound' die toen populair was. Een soort softe folk rock/pop als Eve of Destruction.
Wie nu wie beinvloede laat ik even in het midden, maar een 'fuck you' gevoel zit er inderdaad zeker in dit album.
* denotes required fields.