menu

De Site / Algemeen / Keuze-toelichting van je top 10

zoeken in:
avatar van jellorum
als ik zo naar mijn nieuwe top 10 kijk moet ik toegeven dat ik veel muziek van de jaren '90 toch wel goed vind, alhoewel ik dat zeker niet het sterkste decennium vind....maar ik ben een kind van die tijd en dus ben ik beinvloed door muziek uit die tijd omdat het ook de eerste muziek was waarmee ik in aanraking kwam als tiener zijnde...platen als Low Estate en Psychic Karaoke heb ik echt kapotgeluisterd in die tijd en nu blijken deze platen nog niets aan kracht ingeboet te hebben...dus verdienen deze zeker een plaatsje in die fameuze top 10..(wat is dat moeilijk samen te stellen zeg)...

oja ik vind trouwens dat ik de mooiste top 10 heb hier.....

godlydevil7
1. Death - Scream Bloody Gore:

Een klassieker in de wereld van de death metal, de grunt is nog lekker "oldschool", de gitaren zijn lekker laag, en hoewel ze een van de eersten in het genre zijn, lijken ze hier precies te weten wat ze doen. Alles klinkt hier perfect, ik kan naar dit album uren luisteren zonder dat het verveelt. De perfecte manier om de saaie tussenuren op school door te komen, en perfect om gewoon in je vrije tijd te luisteren, en te beseffen wat dit album voor de death metal heeft gedaan.

2. Konkhra - Sexual Affective Disorder:

Weer een vrij vroeg album, een van mijn favorieten vooral omdat die schreeuw ontzettend lekker is, ook deze mensen weten op dit album precies wat ze doen. Zoals Hemdale al bij het album zelf heeft vermeld, is dit puur headbang materiaal.

3. Aborted - Goremageddon: The Saw And The Carnage Done:

Aborted is een van mijn favoriete brutal death artiesten, al hun albums vind ik van een enorm hoog niveau, en het is puur omdat ik vind dat mijn top tien uit tien verschillende artiesten moet bestaan dat ik niet meerdere erin stopte. Dus, waarom nou juist deze? Dit is de gene waarmee ik het meeste heb, want dit album is het album waarmee ik met Aborted in aanraking kwam, ik ken geen album van Aborted dat ik beter vind, maar dat kan ook puur komen omdat dit mijn kennismaking is met imo een van de beste bands die er zijn.

4. Rompeprop - Menstrual Stomphulk:

Dit is een van de beste albums die ik ooit heb gehoord, dit is goregrind zoals het bedoeld is, lekker lage gitaren, vrij snel, en ontzettend lekkere stemvervormers, een paar van de droogste teksten die ik ken en alles perfect op elkaar afgestemd. Ik heb nog geen goregrind album gehoord dat ik beter vind (hoewel Sickening Bliss van Regurgitate in de buurt komt)

5. Bolt Thrower - ... For Victory

Dit album heb ik vooral gekozen om de emotie die het bij mij losmaakt. Elke keer dat ik dit album luister heb ik dat gevoel van oude strijders in een oud dorp. Ook dit album is de eerste kennismaking die ik had met een band, vandaar dat het me weer wat meer aanspreekt, daarbij heeft geen enkel album van Bolt Thrower dit in me los kunnen maken in dezelfde mate waarop dit album dat doet.

6. Vader - The Art Of War

Dit album maakt bij mij hetzelfde los als Bolt Thrower, dus hij staat er ook maar eentje onder. Hij staat eronder omdat ik bolt thrower over het algemeen wat beter vind, ook luister ik liever en vaker naar nummer 5 dan hiernaar, hoewel het echt niks scheelt, ook is dit een EP, waardoor het sowieso wat korter is, als het een full-length was was hij waarschijnlijk hoger hierop gekomen, maar hij moest gewoon een plekje hebben in mijn top 10, omdat ik er heel vaak met veel plezier naar luister.

7. Anorexia Nervosa - Redemption Process:

Het eerste en enige black metal album in mijn absolute top 10. Over het algemeen vind ik black metal wat simpeltjes aandoen, hoewel ik dat gevoel hierbij niet heb, daarbij is die schreeuw gewoon verrukkelijk! De nummers zijn afwisselend (wat je ook weinig ziet in black metal) maar toch allemaal van eenzelfde niveau. Het is mijn favoriete black metal album, en het is het plekje in mijn top-10 meer dan waard.

8. Kutschurft - Kutschurft:

Het eerste album van deze Nederlandse death/grind band. Ze zijn grappig zonder in een ruis van geluid te vervallen, zoals bijv. Anal Cunt, ook hebben ze wat minder beledigende teksten dan zij (nog steeds soms wel beledigend, maar ik kan er iig met plezier naar luisteren, en ik vind het niet te extreem worden, behalve misschien de covers). De band is nu dood, maar op de een of andere manier zit de zanger toch in de band Grindpad ( ). Met dit album hebben ze een meesterwerkje afgeleverd dat door mij, en ik denk veel anderen, gezien wordt als een meesterwerk binnen het genre.

9. Obituary - Slowly We Rot:

Weer een van de grondleggers van de death metal, alleen vind ik dit album minder dan Scream Bloody Gore, nog steeds vind ik het een enorm goed album, en verdient het zeker een plekje in mijn top-10, hoewel het verschil met Scream Bloody Gore toch wel een beetje onderstreept moet worden imo.

10 Severe Torture - Fall Of The Despised:

Een van de laatste albums van Severe Torture. Ze zijn nog relatief nieuw in de death metal scene, maar god wat zijn ze goed! Ik luister dit album heel vaak met plezier, en het plekje in mijn top 10 is IMO meer dan verdiend.

Natuurlijk zijn er meer albums die een plekje in mijn absolute top verdienen, maarja, als ik er toch maar 10 moet kiezen, worden het deze. Hoewel iets van Regurgitate natuurlijk niet mis zou staan... Of Mercyful Fate, Venom, etc. Maarja, dit is 'm dan .

bennerd
Met een vernieuwde top tien:

1. Nasum - Inhale / Exhale


Gewoon het ultieme album. Nasum is een van mijn favoriete bands (zo niet de favoriet) en deze plaat is zeker hun beste. 38 nummers lang vuile, hakkende, beukende Grindnummers met allemaal een eigen gezicht. Zeer goede productie ook, niet te helder, maar zeker geen geruis. Met momenten zwaar headbangen.

2. Vader - The Art of War

Beste EP die ik ooit gehoord heb. Vader laat ons hier een ruim 20 minuten durend oorlogstafereel horen, met ongelooflijk veel sfeer, en de echte nummers zijn topnummers. Als ik hier naar luistert, voel ik me alsof ik een soldaat ben die in de koude sneeuw midden in een veldslag zit.

3. Devildriver - The Fury of Our Maker's Hand

Heerlijke en enorm sfeervolle Death Metal. Geen woest gebeuk, maar veel subtieler, met een topzanger en een drummer die graag rost op zijn dubbel-bas. Elk nummer heeft een eigen gezicht, maar toch zit er een mooie opbouw in het album, waardoor de sfeer verloren gaat als je de plaat shufflet.

4. Dawn of Demise - Hate Takes Its Form

Ik had het niet gedacht dat een Brute Death Metalband er anno 2007 nog in zou slagen om een eigen gezicht te hebben. Het is Dawn of Demise dus blijkbaar gelukt. Aborted-achtige vocalen, de techniek van een Suffocation, maar dan allemaal met een heavy geluid (niks geruis), veel geblast en gebeuk, op naar een nieuwe dimensie. Met indrukwekkende solo’s, meestal op een onverwacht moment.

5. Xanopticon - Liminal Space

Intelligente Breakcore, die je plaatst in een rust, omring door chaos (zoals Onderhond het zo goed verwoord). Mijn kennismaking met het genre ook, en het wekte mijn interesse echt op. Psicicite is ook een sterk plaatje, maar momenteel kies ik toch voor deze.

6. Strapping Young Lad - City

Een album van de agressieve kant van de geniale gek Devin Townsend. Overtreft op alle vlakken Alien, wat al geen slechte plaat is. Ik zette deze onlangs eens op toen ik in een kwade bui was, en het was werkelijk perfect. Klinkt met momenten echt extreem, wat ik goed kan smaken. De alles behalve diepgaande teksten zijn een mooie aanvulling. (Oh my god, I’m gonna fuck this shit off!)

7. Devourment - Butcher the Weak

Waarschijnlijk de bruutste Death Metalband aller tijden. Steengoede productie, pure chaotische woede, met lekker extreme lyrics. Heb het ook op cd gekocht, wat het allemaal nog beter maakt natuurlijk

8. Watain - Sworn to the Dark

Een echte parel van de Black Metal. Ultiem, subliem, extreem sfeervol en ook geen sprake van enige huiskamervlijt, zoals het bij vele bands het geval is. Melodieus op de goede momenten, beukt op de goede momenten, alles klopt gewoon op deze plaat. Als ik aan Black Metal denk, denk ik aan Watain.

9. Canibus - Rip the Jacker

Canibus staat er net als Dragonforce en Xanopticon in om te tonen dat ik naar meer dingen luister dan enkel (extreme) Metal. Maar niet alleen om de afwisseling natuurlijk. Canibus laat ons hier extreem sterke Rap horen, met een agressieve ondertoon, en echt heerlijke beats (Genabis!). Met als kers op de taart het ruim zeven minuten durende Poet Laureate II. De duur is ook perfect, want bij de meeste Rap/Hip Hop-cds vind ik dat ze te lang duren, en het dus ook mogenlijk is dat er een aantal skipnummers opstaan.

10. Dragonforce - Inhuman Rampage

Ik kan niet alle dagen blijven luisteren naar Devourment, Dawn of Demise, Nasum en dergelijke. Af en toe heb ik nood aan iets melodieus. Dan biedt Dragonforce voor mij dé oplossing, onder de vorm van Inhuman Rampage. Over the top technisch, wat ervoor zorgt dat de plaat niet gaat vervelen (en ik heb het ook graag lekker technisch). Through the Fire and the Flames blijft een topnummer.

Natuurlijk zijn er ook een paar albums die het net niet halen. Severed Savior, Slipknot (ik weet het, ik weet het ), Children of Bodom, All Shall Perish, Anaal Nathrakh, … Langs de ene kant jammer dat er maar tien albums in kunnen, langs de andere kant moet er wat uitdaging zijn om toch een zo goed mogelijk beeld te scheppen van je muzikale voorkeur.
Zoals ik bij Canibus al vermeld heb, was het ook redelijk de bedoeling om te tonen dat mijn smaak wat breder is dan enkel de extreme boel. Naar mijn gevoel ben ik daar toch redelijk in geslaagd

avatar van Mr. Rock
1. Iron Maiden - Brave New World

Simpel: mijn favoriete album van mijn favoriete band

2. Arch Enemy - Anthems of Rebellion

Mijn eerste aanraking met melodische death metal. Ik weet nog goed hoeveel indruk het op mij maakte toen ik het voor het eerst hoorde.

3. Iron Maiden - Somewhere in Time

Tja... je bent Maiden fan of je bent het niet Vrijwel gelijkwaardig aan Brave New World, al weet ik dat de meesten hem zelfs een stuk beter vinden.

4. Bruce Dickinson - Tyranny of Souls

Gewoon een schitterend album. Voor het eerst geluisterd op een lekkere zomeravond in alle rust, heeft misschien ook meegespeeld.

5. Judas Priest - Painkiller

Verwoestend hard, heavy metal op z'n best. Beste album van Judas Priest en bovendien mag Priest natuurlijk niet ontbreken in een top 10 als de mijne

6. Sentenced - Crimson

Een vrij onbekende band, maar ik vind het prachtige melancholische hardrock/metal. Nooit slechte nummers.

7. Iron Maiden - Seventh Son of a Seventh Son

Nog maar eens Maiden Ik vond het wel fijn om in ieder geval mijn persoonlijke IM-top3 in m'n top 10 te hebben, vandaar deze er ook nog bij.

8. Eternal Tears of Sorrow - Before the Bleeding Sun

Erg nieuw album om gelijk in m'n top 10 te zetten (2006), maar ja, ik was gelijk verkocht zal ik maar zeggen.

9. Sinister - Afterburner

Mijn eerste aanraking met echte deathmetal en mijn favoriete Nederlandse band.

10. Cradle of Filth - Dusk and Her Embrace

Ik luister de muziek van COF erg graag en dit is toch wel duidelijk hun beste album ooit.

edris.
godlydevil7 schreef:
De band is nu dood, maar op de een of andere manier zit de zanger toch in de band Grindpad ( ).

De bandleden zelf zijn natuurlijk niet dood he.

avatar van Dexter
Volgens het persbericht dat ze gaven om kennis te geven dat de band uit elkaar was wel.
Ze waren doodgegaan na het beluisteren van een album van Within Temptation

Bobiej
godlydevil7 schreef:
De band is nu dood, maar op de een of andere manier zit de zanger toch in de band Grindpad ( ).

Ik denk dat max en joep hier meer van weet...

MrGuitar240
Aha. Dit vind ik leuk. Ik ben super blij met mijn top 10 maar dat zal iedereen wel zijn want anders stel je hem niet samen. Mijn top 10 is misschien wat eentonig maar ik heb gewoon ingevoerd wat ik vond.

1. The Beatles - White album
- ZO mooi. Het heeft de mooiste songs van de Beatles de leukste. Het valt niet echt uit te leggen, ik vind het gewoon geweldig. Mn eerste Beatle album was "1" Maar die telde niet echt. Ik vond de liedjes luek maar meer niet. Toen kocht ik deze. Ik kon er niet van af blijven hij moest op staan, elke keer en ik ben hem nog niet zat. Toen volgde meer cd's. Inmiddels heb ik deze ook geremastered (allemaal).

2. EC & SW - Live at madison square garden
- Deze heeft een tijd op 1 gestaan in mn top 10. Het is zo goed. Dat deze twee weer bij elkaar komen is magisch. Claptons stem is zoveel beter geworden, net als zijn gitaarspel. Hij laat 1 van zijn mooiste solo's horen op Double Trouble en het is magisch om hun Hendrix' voodoo chile te zien doen. geweldig dat je hem na al die jaren weer Forever man hoort spelen. En dan hun geweldige versie van Little Wing. ZOOOO Mooi. De stem van Winwood is wel minder geworden maar hij komt er goed vanaf. Hij speelt natuurlijk wel mooi op zn hammondje. Toch niet op 1: Bij no face... zingt SW vals en Clapton maakt toch veel gitaarfoutjes wat niet heel erg is maar dan hoort het niet op 1.

3. The Beatles - Abbey road
- Weer de Beatles. Ze komen nog 2 keer maar het is niet voor niets de allerbeste band. Dit is een perfect album. Super goede opening, een paar van de beste liedjes staan erop. Super mooi gedaan alles (de stemmen bij because, de opbouw van Here comes the sun de hele medley: hoe hij aan elkaar geplakt is en de volgorde: WOW). Steengoed.

4. The Beatles - Rubber soul
- Misschien heb ik deze wel het meeste geluisterd van de Beatles albums. Zo lekker. Steengoede composities maar ook nog dat blije dat je hoort. Echt als een band spelen.

5. Pink floyd - Dark side of the moon
- Ik vind deze toch net ietjes beter als Wish you were here. Er staat geen shine on you crazy... op maar dit is muziek. Natuurlijk super mooi geluid. Niets slecht op dit album. Ik heb vandaag nog dit album opnieuw gekocht in de 30tgh anniversary versie (samen met kind of blue dat ik nog nooit geluisterd heb).

6. Eric Clapton - from the cradle
- Hij doet wat hij wil doen: de blues zingen. Magisch album nmet veel zuiel gespeelt. Sinners prayer is gewoon geweldig.

7. Eric Clapton - 24 nights
- 1 van zijn beste live optredens. De dvd is net iets beter want die heeft andere opnames. Zo is old love veel beter op de dvd (de solo vooral). Echt een aanrader. Echt een subliem optreden.

8. The Beatles - Help.
-Ja: Gewoon heel mooi. Yesterday was ik een beetje zat maar toen ik de geremasterde versie met koptelefoon ging luisteren dacht ik toch: Het is heel mooi. ik vind het beste van het album Ive just seen a face. Een klein kort stukje hemelse muziek. Zoveel goede nummers op dit album. Wat die Beatles allemaal deden.

9. Derek - Layla AOALS
- ff wat korter opgeschreven. Een hele goede band met natuurlijk Eric Clapton. Hij speelt hier heeol goed. Ze hebben er lekkere bluessongs opstaan maar ook hele sterke niet blues nummers.

10. Jimi -Axis
- Het titelnummer alleen is al GEWELDIG. Zelf beter als het hele album wat hierboven staan. Maar het gaat niet alleen over dat nummer. het album hierboven scoort gevoelsmatig iets hoger. Ik vind Hendrix niet zozeer een supergoed giarist maar een hele goede componist. en dit is toch wel zijn beste album voor mij.

Hehe, Ik ben klaar. Nu hopen dat iemand het leest anders heb ik het ook voor niets gedaan. Ik hoop ook dat er niet gezeurd word dat het 1tonig is want dit is gewoon waar ik het meeste van hou.

avatar van vin13
@Mr Guitar240 : prima top 10 met veel melodie en grote sterren.

MrGuitar240
vin13 schreef:
@Mr Guitar240 : prima top 10 met veel melodie en grote sterren.


Thank you, jij hebt ook een leuk top tiennetje zeg!

avatar van Mindshifter
Gooi ik mijne er ook maar tegenaan. Leuke topic overigens!

1) Geogaddi
Een paar keer in je leven (als je geluk hebt) kom je een album tegen wat speciaal voor jou gemaakt lijkt te zijn. Nummers die, qua tekst of qua sfeer, zo op je bewustzijn spelen dat deze albums al gauw een plek in je hart veroveren. Voor mij was dat Boards of Canada’s Geogaddi. Een album wat ik de eerste drie jaar niet kon luisteren omdat ik er depressief van werd, maar naarmate de tijd vorderde deze depressiviteit omzette in een nostalgie en verlangen wat alleen BoC met mij kan doen. Geogaddi vormt voor mij een coherenter geheel dan het bejubelde (maar niet voor Geogaddi onderdoende) Music has The Right To Children, wat maakt dat deze op eenzame hoogte op nummer 1 staat in mijn top 10. Er moet wel iets heel moois voorbij komen, wil deze er ooit nog afkomen.

2) TNT
Tortoise; naar mijn mening een wisselvallige band met een aantal juweeltjes (Millions Now Living Will Never Die, Standards) en een aantal miskleunen (It’s All Around You).
Met TNT zijn ze zichzelf echter ontstegen. Het album vormt ten eerste eén geheel, overigens nooit het sterkste punt van Tortoise albums geweest en de nummers hebben allen hun eigen karakter en zijn allen ijzersterk; fillers zitten er bij TNT niet tussen. De sfeer die het album heeft hebben ze in verdere releases nooit meer kunnen evenaren. TNT is kalmte, rust en natuur (voor mij in ieder geval), de andere releases zijn meer experimenteel en doen klinischer aan.
Een topper waarvan de klanken nog regelmatig mijn huiskamer vullen.

3) Selected Ambient Works ’85 – ‘92
Aphex Twin heb ik altijd bewonderd maar nooit bejubeld. Bewonderd om zijn eclectische, eigenzinnige tracks, maar ook beticht van wisselvalligheid; Drukqs iemand??
Het eerste, grote werk waar hij echter mee begon blijft mijn favoriet. Het is lastig te verwoorden wat er nu precies zo goed is aan dit album; de eerste luisterbeurt lijken het anonieme beats met reperterende melodieën samenverweven tot een monotoom geheel met een beperkt palet, om maar niet te spreken over de kwaliteit van de opnames.
Als je het album echter in een kader gaat plaatsen was dit de grootvader van alle post-eno moderne ambient. En vreemdgenoeg nooit overtroffen.
Dansbaar maar uiterst relaxed. Simpel maar doeltreffend. Zoals een reviewer al aangaf; “A stonecold landmark in the genre.”

4) Superunknown
Na een decennium een redelijke band te zijn in de voetsporen van Red Hot Chili Peppers begon Soundgarden zijn geluid te verbreden. Een briljante hybride van de jaren 90 grunge en de rockmeesters uit de jaren 70 zoals Black Sabbath kwam uiteindelijk in 1994 uit onder de naam Superunknown. Een episch werk met als rode draad de krachtige stem van Chris Cornell.
Wat me vooral raakt van dit album is de duistere, progressieve sfeer, gekenmerkt door diepe bassen en meeslepende solo’s. Een uitgesproken voorbeeld hiervan is het fantastische Like Suicide, de officiële afsluiter. Onmisbaar album.

5) Bring It On
Gomez; een band die vanuit het niets er in 1998 zomaar vandoor ging met de Mercury Award, ten koste van onder andere zwaargewicht Massive Attack.
Bring It On was de grote winnaar. Een brits, jong bandje wat een diep Amerikaans geluid onderhield op hun albums; bijna Americana. De opstelling van de band zette dit geluid extra kracht bij; allemaal multi-instrumentaal, treden ze op met drie zangers, waarvan ik durf te noemen dat eén van hen, Ben Ottewel, een van de mooiste stemmen heeft die ik ooit heb gehoord. Een rauwe, whisky/tabak sound sluit op dit album naadloos aan op het experimentele popreportoire.
Helaas heeft de band nu aan kracht ingeleverd door zich op simpele popliedjes te orienteren. Maar hun beginjaren, waar Bring It On en zijn broer Liquid Skin tot behoren, waren goud waard.

6) Hour Of Bewilderbeast
Ik kwam voor het eerst met Badly Drawn Boy in aanraking toen ik hem live in Paradiso zag optreden. Zo stoned dat hij niet meer recht uit zijn bloeddoorlopen ogen kon kijken, hij vergat dikwijls zijn tekst en midden in een nummer was hij opeens ook nog tien minuten midden in een nummer van het podium verdwenen, zijn begeleidingsband vertwijfeld achter latend.
Ik had dus geen hoge pet op van deze meneer. Enige tijd later kreeg ik echter Hour Of Bewilderbeast te horen en toen begreep ik waarom dit optreden in een mum van tijd was uitverkocht.
Een warme sound, stampvol verschillende instrumenten (die overigens allemaal door Badly Drawn Boy zelf worden gespeeld) maakten dit album tot een waar avontuur, vanaf het begin tot het eind.
Het is ook typisch zo’n album (denk aan Boards Of Canada of Mezzanine van Massive Attack) wat zijn geheimen maar mondjesmaat prijsgeeft. De reis heb ik echter met veel plezier afgelegd en het blijft een dijk van een album.

7) Spirit Of Eden
Iedere muziekliefhebber die zijn muzikale reis naar de jaren 80 verlegd komt wel met deze plaat van Talk Talk in aanraking. Een band die zich razendsnel hebben geëvolueerd tot een psychedelisch, introspectisch geheel, al enigszins hoorbaar op de voorganger The Colour Of Spring maar tot volledige bloei gekomen in Spirit Of Eden. Experimentele pop met momenten zo mooi dat ze dwars door de ziel gaan, maken dit een relatief toegankelijk, maar schitterend album. Iets wat ze naar mijn mening niet meer kunnen hebben overtreffen met de opvolger Laughing Stock.

Disintegration
Het bekendste Cure album en hun definitieve stap naar de mainstream en niet zonder reden. Disintegration speelt zich af als een sprookje; (bijna) weg is de rauwe sound van The Top en Pornography. In de plaats daarvan krijgen we rustige, briljant geproduceerde songs die geen goede vergelijking kennen. Een bijzonder goed album voor beginners van het Cure reportoire, maar geenzins samenvattend.

9) Loveless
Het blijft lastig iets te schrijven wat er al niet over dit album is geschreven. Het eerste wat mij opviel toen ik dit voor het eerst beluisterde was de mate waarin de band met een (op het eerste gehoor) een bak herrie toch emotioneel beladen songs kon maken. De grootste valkuil van dit album te maken leek mij dat de leden van
My Bloody Valentine er een losse brei van zouden maken; geen echt geheel of niet doorheen te komen; iets waar voorganger Isn’t Anything soms wel aan lijkt te lijden.
Ze hebben echter hun muziekpalette zodanig verkleind dat alle songs op Loveless eén geheel vormen. Het duurt ook niet te lang, precies goed; men zou bijna denken dat het een toevalstreffer was, dat dit album zo goed terecht is gekomen maar waarschijnlijker is dat dit getuigd van briljant muziekschap. Hulde aan
My Bloody Valentine!

10) Nah Und Fern
Waarschijnlijk de minst bekende plaat uit mijn top 10. Duits componist/DJ
Wolfgang Voight begon onder het pseudoniem Gas in 1996 met zijn nieuwe project. Uiteindelijk zijn daar vier albums uitgekomen; Gas, Zauberberg, Köningsforst en Pop, die netjes gebundeld zijn in de box Nah Und Fern. Naar mijn mening hoor je ze zo ook te luisteren; de individuele albums zijn briljant maar het geheel maakt duidelijker van Voigt met zijn Gas-project wilde bereiken; door natuurgeluiden in een hypnotische loop te zetten onder begeleiding van een (dikwijls) langzame zware beat, afgemaakt met bijna onhoorbare melodieën; creëert hij een bijna buitenaardse sfeer die stofjes in mijn hersenen losmaakt waarvan ik de naam niet weet. Ieder album heeft net een andere kwinkslag; benoemen kan (en wil) ik die niet.
Uniek en essentieel voor iedere liefhebber van ambient en/of experimentele electronica.

avatar van Maiky
Mijn top 10 is samengesteld in twee delen.

Het eerste deel, nummer 10 tot en met 5, zijn platen die bovengemiddeld goed zijn, met nummers die op gelijk niveau staan als de platen in de top 5, maar die ook wat minder interessante nummers bevatten. De top 4 bevat platen waarop ieder nummer goed is.

10. Talk Talk - Spirit of Eden
Een plaat waar een rust op uitstraalt zoals ik die nog nooit eerder heb gehoord. (Wel, op King Crimson's Islands heerst op het titelnummer eenzelfde soort soort, maar dat beperkt zich maar tot alleen dat nummer.) De mondharmonica haalde me wel uit mijn rust, maar in de loop van de tijd heb ik dat kunnen relativeren en accepteren.

9. Oceansize - Frames
Staat symbool voor een muziekgenre waar ik erg geïnteresseerd in ben en is bovendien het beste dat ik heb gehoord in dat genre: heerlijk complexe drums, lange nummers, divers en met memorabele melodieën. Frames vertegenwoordigt het (prog?)rock genre in mijn muzikale spectrum.

8. Elizabethtown
Mijn ultieme feel good plaat, dat ook op de laatste nummers nog leuk is. Enige smet op de plaat is de bijdrage van Lindsey Buckingham.

7. Radiohead - In Rainbows
In Rainbows verraste me, omdat Radiohead op hun voorgaande albums (vanaf O.K. Computer) slechts enkele uitschieters had. In Rainbows had duidelijk meer mooie dingen voor me, en voelde daarbij ook erg als een geheel aan. Dat in combinatie met het artwork (dat ik erg belangrijk vind) geeft het een vreemd kleurrijk tintje.

6. My Dying Bride - The Dreadful Hours
Deze staat symbool voor mijn (doom)metal periode, waarin ik voorzichtig de zware gitaren trotseerde. De combinatie van fantastische riffs (het titelnummer bijvoorbeeld) en interessante ideeën maakt van deze de vertegenwoordiger van de metal.

5. Coldplay - Parachutes
Voor mij het ultieme knusse album. Een uniek geluid, heerlijke melodieën en de eerste plaat die ik in mijn serieuze muziekbelevenis kocht. Dat ik er goede herinneringen aan mijn eerste echte vriendin aan heb, speelt ook mee. Er gebeurde zo ontzettend veel in de tijd dat ik Parachutes luisterde, dat deze simpelweg niet in mijn top 10 kan ontbreken. (En dat al het latere werk van Coldplay, hoe goed het misschien ook was, alleen maar teleur kon stellen.) Een enkel nummer is wat nietszeggend, maar hij staat het hoogst genoteerd in het tweede deel van mijn top 10: vooral vanwege de herinneringen.

4. William Basinski - The Disintegration Loops II
Een meesterwerk van een sfeerplaat. Heerlijk aanvoelende geluiden, triest en anders dan dat ik tot dan toe had gehoord. Deze plaat is de muzikale equivalent van mijn situatie van enkele maanden terug. Uniek.

3. King Crimson - In the Court of the Crimson King
Al verzandt Moonchild in experimenteel geneuzel of niet, dit debuut heeft veel indruk op me gemaakt. Opmerkelijk, net zoals op Elizabethtown, is de extraverte opening, die me toch bij de les liet blijven.

2. Radical Face - Ghost
Ik moet toegeven dat hier ook wat momenten op zitten dat het wat minder interessant wordt. Maar Ghost zit zo vol sfeer en gouden melodieën dat het een tweede plek rechtvaardigt. Een plaat die ik steeds weer opnieuw ontdek.

1. Sigur Rós - Ágætis Byrjun
Het begin van een tijdperk. Mijn muzikale smaak werd zowel bevredigd als gevormd bij het beluisteren van deze plaat. Zoiets had ik nog nooit van mijn leven gehoord. Ik kon mijn muzieksmaak een naam geven: introvert, donker, melancholisch, uniek, verrassend... Dit trad buiten de gebaande paden waar ik me in die tijd vooral op concentreerde. Het pakte als het ware mijn muziekbeleving met twee handen vast en verwijdde de kier tot een open deur, waardoor ik steeds meer de grenzen van de muziek opzocht. (En af en toe toch nog een koudje vatte.)

Ik kan niet direct aangeven waarom de ene plaat hoger of lager ten opzichte van de ander staat. Het is denk ik meer een gevoelskwestie. Opmerkelijk is dat, als ik mijn top 10 verklaar, ik het idee krijg dat de ene plaat hoger of lager zou moeten staan. In de toekomst zal er dus zeker nog geschoven worden.

avatar van Don Cappuccino
Hier is mijn top 10:

10: Miles Davis - Live Evil:
Gisteren wilde ik het album keihard draaien, maar mijn vader zei: Zet dat kattengejank eens af! Maar dat een geweldig live-album is dat! Veel funkier dan Bitches Brew en de grooves gaan maar door en door en door. Heerlijk! Eentje die meer Mume-gebruikers maar eens moeten gaan luisteren.

9: Herbie Hancock - Head Hunters:
O Yeah! Dat intro van Chameleon. Lekker funky, ik word er vrolijk van. Voor de rest bestaat dit album alleen maar uit knallers, voor de rest weet ik er niet zo veel over te vertellen.

8: Can - Tago Mago:
Als we het gaan hebben over innovatieve bands, kan Can daar zeker bij. Ze zijn echt ver hun tijd vooruit. Die grooves van Jaki Liebezeit zijn echt meesterlijk. Wel een moeilijk album om de eerste keer te luisteren, vooral Peking O zal veel mensen afschrikken. Maar dat was bij mij in het begin ook. Een van de beste Progressieve Rock-platen ooit gemaakt!

7: Fleet Foxes - Fleet Foxes:
Wat moet ik hier nou mee? Dat dacht ik tijdens de eerste keer toen ik dit album luisterde. Paar nummers vond ik wel goed, maar met de rest kon ik niet zo veel. Toen heb ik het album een keer ´s avonds geluisterd in m´n bed en toen was het heerlijk kalmerend en een wonderschoon album. Deze draai ik ook meestal ´s avonds, dan komt het bij mij het best tot zijn recht na een drukke dag op school bijvoorbeeld.

6: Tool - Lateralus:
Wat moet ik hier over zeggen. Ik weet nog wel dat ik van mijn oom een kopie kreeg van dit album en dat ik hem in de CD-speler deed en dat gelijk The Grudge begon te spelen. Dat kan ik een van mijn mooiste muzikale momenten ooit noemen. En toen begon Maynard James Keenan te zingen en het klonk allemaal zo vertrouwd. Dus dat was de band die ik een beetje miste. De rest van het album is ook geweldig, een 79 minuten durende trip.

5: Between the Buried and Me - Colors:
Colors zorgt voor heel veel gevoelens. De ene keer heb je zin om je je helemaal rot te headbangen, de andere keer zit je gewoon rustig te luisteren en de andere keer zit je met kippenvel op je armen. Ik heb zelden zo´n geweldige combinatie gehoord tussen virtuositeit en creativiteit, de songs zitten geweldig, er zijn niet stukjes aan elkaar geplakt, eigenlijk kun je dit album gewoon als 1 nummer zien.
Was 2 jaar geleden mijn favoriete album, maar dankzij Musicmeter heb ik nog 4 andere pareltjes gevonden.

4: Oceansize - Frames:
Weer een band die eigenlijk muziek maakt zoals ik het wil. Eigenlijk is het een meesterlijke combinatie van alle Rock en Metal-bands die ik geweldig vind. De nummers zitten extreem goed in elkaar, het contrast tussen de gitaar en ritmesectie is geweldig. The Frame is echt een heel mooi einde van het album. Wie mijn review wil zien voor het album waar ik alle nummers beschrijf moet je bij het album kijken.

3: Elbow - The Seldom Seen Kid:
De hoge plaats in de top 250 is compleet verdiend. Deze derde plaats geldt eigenlijk voor beide versies, ook de Abbey Road-versie, die nog mooier is dan het normale album. Daar zit nog meer orchestratie in wat het echt vele male mooier maakt. Mooie, rustige muziek met de geweldige, rustgevende stem van Guy Garvey.

2: The Beatles - Abbey Road:
Een album uit 1969 wat eigenlijk nu nog steeds zou kunnen gemaakt worden, maar dan zal het heel moeilijk zijn om de Fab Four te overtreffen. Want dit is een meesterwerk wat van begin tot eind boeiend blijft! Een van de beste muzikale momenten staat op dit album, namelijk de Abbey Road Medley, wat ik het beste vind wat The Beatles ooit hebben opgenomen. En een geweldig eind met de eerste en laatste drumsolo van Ringo Starr.

1: Damien Rice - O:
Mijn eerste plaats. Je hebt het album voor je en je kijkt naar de albumhoes waar ik eigenlijk maar een definitie voor heb: Simplistisch! Zo is het album ook, niet te veel gedoe, maar het raakt je wel. De combinatie van stemmen op dit album is perfect, de stem van Lisa Hannigan geeft nog net dat beetje extra aan het album. Dit is nu puur, met gevoel. En dan dat einde, Eskimo. Nog een geweldig hoge noot, het hele album lang ben ik al enorm aan het genieten. En het album sluit af met Silent Night, a cappela gezongen door Lisa Hannigan, wat eigenlijk wel wat langer had gemogen.

avatar van Snakeskin
ik wil nog wel eens iets aan de top 10 veranderen. ik houdt als regel aan dat ik elke artiest maar eenmaal in de top 10 vermeldt. The Beatles is het onbetwiste fundament gevolgd door Big Star en een geweldige R.E.M. Bob Dylan mag niet ontbreken en The Stones hebben zich echt onsterfelijk gemaakt met hun meesterwerk "Exile on main street" Om U2 kun je ook niet heen en voor de rest wissel ik wel eens iets.

avatar van Maiky
Ik heb inmiddels ook weer het een en ander aan mijn top 10 veranderd. Zo is de hele top 5 volledig omgegooid. Ik ben een grote fan van Sigur Ros, maar ik heb er bewust voor gekozen geen Sigur Ros-album in mijn top 10 te zetten. Ik wil geen enkele plaat voortrekken omdat ieder album op ongeveer hetzelfde niveau zit. Ik kan gewoon echt niet kiezen welke plaat de beste van ze is, en dat hoeft ook niet benoemd te worden. Sigur Ros staat wat muziek betreft op eenzame hoogte.

Dat wil niet zeggen dat er muziek is dat net zo veel - of zelfs bij vlagen meer - indruk maakt. William Basinski's Disintegration Loops-serie is zo volstrekt anders dan wat ik tot dan toe gehoord had. Met name het tweede deel vind ik een onovertroffen brok sfeer met een geluid en emotie dat ik nooit eerder ben tegengekomen. Maar niet alleen de muziek; dit is een van die unieke concepten waarbij de album art een extra lading aan de muziek zelf geeft.

Steve Roach' Structures from Silence past wat mij betreft ook in het rijtje nooit eerder gehoorde muziek. De hele opzet van Reflections in Suspension zal ik niet zo snel meer tegenkomen. Bovendien bezit dat nummer een zeer unieke emotionele diepgang, die ik in geen enkele andere ambientplaat terug hoor. Die ogenschijnlijk willekeurig geplaatste synthesizertoetsen, die toch een ongrijpbare melodie vormen, en de lichte drone die de hoogtepunten van de waves extra benadrukt; dit is het schoolvoorbeeld van hoe kleine nuances je diep kunnen raken. Met het titelnummer kom ik volledig tot rust. Ik vind zelden rust in muziek. Zelfs in het ambientgenre, dat toch al bekend staat om zijn rustgevende werking, vind ik zelden rust, maar het titelnummer ademt een ongekende rust uit. Noem het de x-factor.

Tot slot had ik, naast Structures from Silence, Alex & Jonsi te lang genegeerd. Beide platen draaide ik enorm vaak, maar het kwam vreemd genoeg zelden in me op om ze in mijn top 10 te plaatsen. Een verdiende derde plaats.

avatar van Snakeskin
Seventeen Seconds van The Cure is een plaat die ik in mijn top 10 gevoerd heb omdat ik die plaat een prachtig oorspronkelijk geluid vindt hebben. Later heeft deze band die sound iets laten verwaaien er zijn er enkele slappe aftreksel van gemaakt. Deze plaat blijft prachtig.

avatar van Snakeskin
Ocean Rain van Echo & The Bunnymen heb ik heel lang in mijn Top 10 gehad, hij heeft ook lange tijd in de top 250 gestaan. volkomen terecht natuurlijk, want prachtige plaat. Er was te veel moois en er zijn maar tien plaatsen dat ik met pijn in mijn hart moest vaststellen dat er voor hen geen plek meer was. Toch is er denk ik nog wel een kans dat ik hen weer in de top 10 ga opnemen.

avatar van chevy93
Ik heb niet echt criteria. Ik ga niet expres albums mijden, zo heb ik lange tijd een Dire Straits/Mark Knopfler-verzamelaar op 1 gehad. Vooral vanwege nostalgische waarde. Dat die ooit eens zou sneuvelen stond eigenlijk wel vast.

Ik kijk gewoon naar welk album ik het meest compleet vind. De minste inzakkingen, de meeste uitspatting en waarvan het totaalplaatje nog altijd een gevoel geeft van: . Het is een gevoelskwestie en iedere keer is hij anders.

1. Pink Floyd - The Dark Side of the Moon (1973)
Met inmiddels minimaal 30 luisterbeurten is dit album met afstand mijn meest beluisterde (reguliere) album. Heeft eigenlijk al vrij snel na mijn eerste luisterbeurt een plekje in mijn top 10 gehad. Heeft ook heel lang op nummer 4 gestaan (achter o.a. de verzamelaar, P*U*L*S*E, Made in Japan, Ten en The Doors), maar nadat ik mijn top 10 een beetje overhoop heb gegooid, was deze toch wel de vrij duidelijk nummer 1 op. Geen slecht nummer, een perfecte combinatie qua nummers en bovenal 45 minuten lang het ene na het andere kippenvelmoment.

2. Deep Purple - Made in Japan (1972)
Ook dit album heeft altijd al een plekje gehad in mijn top 10. Sinds ik me kan herinneren ook altijd in de top 5. Het ultieme rockalbum. Het ultieme livealbum. Het wordt simpelweg niet beter dan dit. Rock zoals het bedoeld is. Alleen The Mule is wat minder, zonder dat nummer had dit zonder twijfel mijn absolute nummer 1 geweest.

3. Dire Straits - Love over Gold (1982)
Dire Straits staat er uiteraard ook in. Love over Gold is hun meest complete album. Geen slecht nummer, niks dan geweldige nummers. Industrial Disease is jammer genoeg het enige nummer dat opzich zelf staand wat minder is. Ironisch genoeg was dat de hoofdsingle.

4. Eagles - Desperado (1973)
Desperado heeft eigenlijk van begin af aan op een 4,5* gestaan. Bij elke luisterbeurt vond ik wat missen. Een paar nummers die me echt konden bekoren (Bitter Creek en Twenty One), maar hoe vaker ik dit album luister, hoe completer het wordt. De puzzelstukjes vallen in elkaar en elk nummer is geweldig.

5. Fleetwood Mac - The Dance (1997)
Een grote schommelaar in mijn top 10. Heeft er wel altijd in gestaan, maar soms in de top 5, soms rond plek 10. De reden was dat ik sommige nummers niet altijd even sterk vond (bv. Temporary One en Say You Love Me), maar elke keer als ik dan het geweldige Tusk/Don't Stop, Go Your Own Way of The Chain hoorde, gooide ik dit album weer omhoog. Dit zal waarschijnlijk altijd wel blijven, maar dit album zal altijd een speciaal plekje krijgen.

6. Pink Floyd - P*U*L*S*E (1995)
Op zijn hoogtepunt nog nummer 2 geweest. Het is pas sinds een tijdje dat dit album zo "laag" staat. Dat is vooral te wijten aan het feit dat deel 1 (het werk van The Division Bell) na een tijdje te braaf klinkt. Die kant is niet spannend genoeg om iedere keer te overtuigen. Overigens wil dat niet zeggen dat die hele kant zo is hoor (High Hopes en Shine On You Crazy Diamond bijvoorbeeld: ). Ik heb het dan vooral over nummers als What Do You Want From Me en Learning to Fly.

7. Supertramp - Paris (1980)
8. Supertramp - Crime of the Century (1974)
Supertramp zal ook altijd wel in mijn top 10 staan. Sinds ik de Best Of in mijn bezit heb, ben ik een echte fan van ze. Hodgson en Davies zijn geweldige muzikanten die in hun Supertramp-tijd echt een heleboel pareltjes neer hebben gezet. Live zijn ze minstens even goed als op de plaat. Beide albums bevatten geen missers en zijn geweldig. Paris staat één plek hoger, omdat die wat langer duurt en dus ook langer vermaakt biedt. Een beetje stom staat het wel, 2 albums van dezelfde artiest achter elkaar.

9. Ennio Morricone - Il Buono, Il Brutto, Il Cattivo (1966)
De score van mijn favoriete album aller tijden. Veel kippenvelmomenten. Uiteraard komt dat voor een groot deel door de film. Of ik het album ook zo goed zou vinden als ik de film niet zou kennen? Vast niet, maar dat is een hypothese waar ik het antwoord niet eens op wil weten.

10. Nils Frahm - Wintermusik (2009)
Er vandaag ingezet. Deels vanwege de afwisseling, deels in de hoop dat mensen hierdoor dit schitterende album gaan luisteren en deels omdat ik een vervanger voor Ten nodig had.

Net buiten de top 10:
The Doors (4,5*) - ooit nog top 5
Wish You Were Here (5,0*) - heeft er altijd tegenaan gezeten
Brothers in Arms (4,5*) - geldt hetzelfde voor als Wish You Were Here. Waarschijnlijk zal deze er gelijk inknallen, mocht ik hem een verhogen naar een 5,0*
Queen - Live at Wembley (5,0*) - heeft er recentelijk nog in gestaan, maar met name aan het begin staan wat nummers die ik echt niet kan aanhoren.

avatar van aERodynamIC
Snakeskin schreef:
Ocean Rain van Echo & The Bunnymen heb ik heel lang in mijn Top 10 gehad, hij heeft ook lange tijd in de top 250 gestaan. volkomen terecht natuurlijk, want prachtige plaat. Er was te veel moois en er zijn maar tien plaatsen dat ik met pijn in mijn hart moest vaststellen dat er voor hen geen plek meer was. Toch is er denk ik nog wel een kans dat ik hen weer in de top 10 ga opnemen.

Dit had ik zelf zo kunnen schrijven

avatar van niels94
In mijn top 10 ligt de top 3 rotsvast. In The Aeroplane Over The Sea is onmiskenbaar het beste album dat ik ken, ver boven Kid A. Die op zijn beurt vind ik duidelijk beter dan Funeral, die op zijn beurt weer beter is dan de albums daaronder. Nummer 4 tot 10 zouden eventueel wat meer gehusseld kunnen worden, hoewel dit gevoelsmatig wel de goede volgorde is, maar dat ligt dus stukken dichter bij elkaar dan in de top 3.

avatar van Bravejester
Een album komt in mijn top 10 als het totaalplaatje me aanspreekt; voor mij betekent dat een combinatie van de muziek, de zang ( nog altijd een zeer belangrijk element voor mij ), de teksten en de totale sfeer die op een album wordt neergezet.Een aantal zijn de 1e albums van een bepaalde band waarmee ik een andere soort muziek pas echt heb ontdekt. Die albums zullen niet snel verdwijnen uit de lijst ook al kan hun plaats wel veranderen.

1. Marillion - Brave
Het ultieme voorbeeld van wat ik hierboven heb geschreven. Dit album gaat van hoogtepunt naar hoogtepunt in alles wat muziek zo mooi maakt. Nog niet overtroffen en al jaren mijn nummer 1.

2. Marillion - Clutching At Straws
Wat is dit toch een geweldige band en wat klinken de gitaren hierop toch prachtig!

3. Porcupine Tree - In Absentia
Waar velen op dit album de samenhang vinden missen vind ik juist de wisseling tussen de hardere en rustige nummers alleen maar wat dit album zo sterk maken. De productie hiervan behoord tot het beste wat ik ooit heb gehoord en draagt zeker bij tot het genieten hiervan.

4. Riverside - Second Life Syndrome
Een relatieve nieuwkomer die sinds enkele jaren nu de top 5 is binnen gestormd. Weer een heerlijk afwisselend album wat daardoor niet gaat vervelen. En vanaf het begin vondt ik Mariusz Duda een mooie stem hebben die in combinatie met de muziek weer een mij aansprekende sfeer neerzet.

5. Queensryche - Empire
Voor mij net iets beter dan Operation: Mindcrime wat ik op een bepaald moment een hele zit vond door zijn constante "hardheid". Ik ben van oudsher nu eenmaal niet een "metalhead" . De bekende wisseling tussen stevige en rustigere nummers samen met het geweldige geluid ( vooral de gitaarsound en Geoff Tate zijn stem hierop; voor mij toch mooier dan het hoge zingen op bv The Warning en Rage For Order ) maken dit een ijkpunt in mijn top 10.

6. Queensryche - Operation: Mindcrime
Mijn 1e kennismaking met Queensryche en de ( toen nog ) geweldige stem van Geoff Tate. Dit opende voor mij toch ook de weg naar een andere soort muziek ( hardrock/metal ) die ik steeds beter ben gaan waarderen.

7. Marillion - Script For A Jester's Tear
Ontdekt via de radio ( Avondspits met Frits Spits ) in 1983 en ook dit opende de weg naar nieuwe muziek voor mij ( sympho / prog ) en wel eentje waartoe ik mij toch redelijk "bekeerd" heb. Zeer veel albums van mij horen tot die groep dan wel tot "progmetal"

8. Riverside - Out Of Myself
Ontdekt in 2004 via een progrock magazine en zoals al aangegeven bij nr 4 sprak dit mij direct aan door de prachtige combinatie van de muziek en zang. Al zo'n 8x live gezien sinds 2005 en ook daar brengen ze de sfeer van hun muziek prima over. Wat mij betreft een topband die niet zomaar zal verdwijnen uit mijn top 10.

9. Porcupine Tree - Stupid Dream
Poppy misschien maar ook zeer afwisselend wat ik zeer vaak prima weet te waarderen maar toch met een samenhangende sfeer. Wel op dit moment 1 van de 2 albums die misschien moet plaatsmaken voor andere albums. En met nr 3 is de band toch prima vertegenwoordigt. Enkele kandidaten zijn dan : Anathema - Judgement ( een recente ontdekking en een album dat me snel steeds meer aanspreekt ), Fish - Vigil In A Wilderness Of Mirrors ( na zijn vertrek uit Marillion kwam hij met dit prachtige album dat ook een tijd in mijn top 10 heeft gestaan.)

10. Opeth - Watershed
Nooit gedacht dat ik ooit nog eens een album met grunts in mijn top 10 zou zetten! Vroeger wel eens gekeken naar MTV's Headbangers Ball en dan kwam er ook wel eens iets voorbij met grunts/growls. Dan ging de tv toch echt even zachter of snel naar een andere zender! Maar wat heeft Mikael Akerfeldt een prachtige cleane zangstem en de muziek is ook nog eens zeer sterk ( ook al zou ik zonder Queensryche daar waarschijnlijk in het begin zeker ook op afgeknapt zijn ). Ook dit album heeft nog niet de status van de nrs 1 t/m 8 en zou vervangen kunnen worden in de toekomst. Misschien wel door Blackwater Park; want deze band maakt toch wel hele sterke albums ook al wordt ik na veel luisteren erna de grunts wel eens beu.

Ook denk ik er wel eens over het aantal albums per band terug te brengen tot 1 wat natuurlijk op dit moment ruimte zou scheppen voor 5 andere bands. Zo'n alternatieve top 10 zou er dan zo uit kunnen zien :

1. Marillion - Brave
2. Porcupine Tree - In Absentia
3. Riverside - Second Life Syndrome
4. Queensryche - Empire
5. Fish - Vigil In A Wilderness Of Mirrors
6. Anathema - Judgement
8. Opeth - Watershed
7. Meat Loaf - Bat Out Of Hell
8. Heroes Del Silencio - El Espiritu Del Vino
9. Deadsoul Tribe - The January Tree
10. Genenis - And Then There Were Three

avatar van Don Cappuccino
Laten we maar eens een jaar later eens kijken naar mijn top 10 en een toelichting:

10. Demilich - Nesphite:

Death Metal die wel van een andere planeet lijkt te komen, dat is Demilich. Zanger Annti Boman heeft een hele rare gruntstijl en ook de band zelf is zeer jazzy. Een enorme mindfuck als je hem de eerste keer hoort.

9. Talking Heads - Remain In Light:

Een jaar geleden zou ik dit album betitelen als een spastenalbum. Nu hou ik er van. Hier kun je gewoon compleet op los gaan of de koptelefoon opzetten en luisteren hoe gelaagd en goed die nummers in elkaar zitten. You may ask yourself....

8. Refused - The Shape Of Punk To Come:

Een Zweedse band die met dit album de hardcore- en metalwereld op zijn grondvesten schudde. Hier gebeurde namelijk iets revolutionairs en nog steeds eigenlijk. Je hoort zeer goed dat een band als The Dillinger Escape Plan hier zijn inspiratie heeft gehaald. Een album met behoorlijk gestoorde ritmes en ook jazzy momenten.

Can I scream!!! (New Noise)

7. Opeth - Ghost Reveries:

Mijn kennismaking met Opeth, ik was toen 9. Daarom staat deze ook in mijn top 10. Het had gemakkelijk een ander album van de band kunnen zijn maar heb ik de mooiste herinneringen aan. Het heeft voor mij een hele grote muzikale deur geopend.

6. Nick Drake - Pink Moon:

Die kwam binnen tijdens de eerste keer. Folk, dat is toch saaie muziek? Dat dacht ik voordat ik op Musicmeter. En wat had ik het toch mis. Puurder kan niet en dat dan 28 minuten lang. Gewoon luisteren en genieten.

5. Tool - Lateralus:

Een die ik al zo´n beetje ken sinds 2002/2003. Ik kreeg namelijk een kopie van mijn oom. Snel thuis dit album opgezet en daar kwamen de tonen van The Grudge. Wow, dit is en blijft mijn muziekmoment. Onvergetelijk zullen we maar zeggen. Het klonk heel vertrouwd, dit was het geluid wat ik zocht. Lateralus is een avontuur wat ik nog steeds een keer per maand onderga.

4. Rory Gallagher - Irish Tour:

Virtuozen. Rory Gallagher behoort hier onder maar hij deed nooit het liedje uit het oog verliezen. Hier klopt alles. A Million Miles Away is hier mijn favoriet en wordt opgebouwd tot een onwaarschijnlijke climax! Strak en toch losjes.

3. Sonic Youth - Daydream Nation:

Teen Age Riot kende ik van Rock Band 2 en dat vond ik een gaaf nummer, lekker hard zetten als ik dat nummer ging spelen. Daarom ging ik het complete album eens luisteren. Dat was even wennen want de opener is het toegankelijke nummer van het album. Gitaarpartijen worden opgestapeld en weer met liefde verbrijzeld.

2. Motorpsycho - Timothy´s Monster:

Die Noren kunnen alles. Van prachtige folkliedjes a la Nick Drake tot epische nummers als The Wheel, The Golden Core en Giftland. Je moet het maar kunnen. Nog steeds mijn favoriete album van Motorpsycho omdat je eigenlijk al hun facetten hoort. Op de komende albums worden deze facetten magnifiek uitgewerkt.

1. The God Machine - One Last Laugh in a Place of Dying...:

Mijn nummer 1. Dit album maakt emoties in mij los die ik niet vaak heb, alleen bij de film The Green Mile had ik dit. Je springt door de kamer bij The Tremolo Song en huilt flink bij In Bad Dreams, het mooiste nummer ooit gemaakt naar mijn mening.

Huppatee, de mijne.

10. Spinvis - Spinvis (2002)
Nederlandstalig, apart maar toch heel pakkend en poëtisch. Spinvis laat op dit album fantastische ietwat sarcastische nummers horen. Hij grijpt volgens mij gewoon een aantal willekeurige woorden uit het dagelijks leven en knutselt daar een liedje van. Erg knap.

9. Porcupine Tree - Deadwing (2005)
Fantastisch progrock album van Steven Wilson en zijn bandleden. Het nummer Arriving Somewhere, But Not Here, is een waar epos. Voor de rest zijn de teksten behoorlijk zwartgallig en cynisch, maar het past allemaal perfect bij de muziek.

8. Eels - Beautiful Freak (1996)
Recentelijk door mij erkent als een topband. Er zijn meer albums van Mr. E die me aanspreken maar het debuut blijft toch wel het mooist. Het nummer My Beloved Monster vind ik gewoon heel erg charmant, iets wat mede komt door de film Shrek.

7. The National - Boxer (2007)
Een album waar ik na een keer luisteren aan verknocht raakte en een album wat ik sindsdien nooit meer heb losgelaten. Fake Empire, Racing Like A Pro en Ada zijn wat mij betreft klassiekers.

6. Sigur Rós - ( ) (2002)
De IJslandse sfeer op dit album, de wind en alles wordt perfect weergegeven. Alle nummers zijn ongetiteld vanuit de filosofie dat de luisteraar zelf maar een titel moet geven die hij of zij bij het betreffende nummer vindt passen. Spreekt me erg aan. Ik heb Sigur Rós live mogen aanschouwen in 2008 en daar heeft het me zo vreselijk omvergeblazen met Untitled 8, het was bijna magisch.


5. Patrick Watson - Wooden Arms (2009)
Een nummer, een woord en een stad: Beijing. Fantastische percussie, fantastische stem en een fantastisch album wat hieromheen is gebouwd.


4. Anathema - A Natural Disaster (2003)
Ik wilde een album van Anathema in mijn top 10 en omdat die albums wat mij betreft allemaal erg gelijkwaardig zijn heb ik deze gekozen. Op dit album staat namelijk Flying. Een van de beste nummers van Anathema met Fragile Dreams en Judgement. Ik raad ook de akoestische versie die op het album Hindsight staat ten zeerste aan.


3. The Veils - The Runaway Found (2004)
Het beste album van de band die wat mij betreft het beste nummer heeft gemaakt dat ik ooit heb gehoord. The Leavers Dance van The Veils is van ongekende klasse. Zo ingetogen en tegelijkertijd gaat er zoveel pracht van uit. Het beste album van The Veils vind ik eigenlijk Nux Vomica, maar daar staat helaas niet The Leavers Dance op.


2. The Beatles - Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band (1967)
The Beatles waren, zijn en blijven legendarisch. Op dit album zijn eigenlijk de beste nummers van ze vertegenwoordigd en daarom staat dit album in mijn top 10.

1. Radiohead - In Rainbows (2007)
Niet OK Computer en ook niet The Bends. Kid A? Nee. In Rainbows is voor mij het beste album van Radiohead. Het heeft voor mij precies de goede balans gevonden in elektronica en gewone gitaarrock. Speelse effectjes, goede melodieën en een fantastische opbouw. Geen album dat ik ken heeft dat overtroffen. Wat mij betreft een klassieker. Een klassieker van de beste band van het moment.

avatar van relaxex
Ik blijf het toch lastig vinden een top 10 samen te stellen, eerst veranderde het heel vaak. Nu zijn de bovenste 6 of 7 platen wel vast maar toch zijn er een heleboel albums waarbij ik twijfel om ze erin te zetten en ook ontdek ik heel veel nieuwe muziek wat het alleen maar lastiger maakt. Het blijft lastig zo'n top 10.

Hendrik68
Is ook gewoon niet te doen. Ik zie het gewoon als een visitekaartje van de gebruikers. Dan zie je een beetje wat voor smaak iemand heeft. Ik mag altijd erg graag kijken wat voor top 10 iemand heeft en soms krijg je daardoor zelfs nieuwe inspiratie. Ik vind het persoonlijk erg vervelend als mensen geen top 10 hebben. Al moeten ze het natuurlijk helemaal zelf weten.

avatar van niels94
Mijn top 10 is, gewoon, een poging tot het samenstellen van mijn favoriete tien albums. Bijgevolg is dat bepaalde genres die ik veel luister een beetje onderbelicht blijven (dit geldt met name voor hiphop), maar so be it. Ik ben er zelf wel concent mee in elk geval

avatar van nclo
Zie nu dat dit mooie topic al een klein jaar niet in gebruik is genomen, terwijl het toch een leuk idee is omdat je zo machtig mooi in contact komt met andere bands en albums waarom zij de moeite waard zouden moeten zijn.

Maar die van mij er in gooien, vooral omdat ik het wel tof vind maar ook een poging om dit topic wat leven in te blazen.

1. Nirvana - Nevermind (1991)
Machtig album. Het lijkt rauw en smerig, maar meerdere malen komt het naar boven wat voor muzikaal genius Cobain wel niet was. Hij is een meester van zijn gitaar en vooral een gitarist die geen fouten maakt (mijn favoriete gitarist is Adam Jones, dus die plek moet hij dan ff afstaan.). Grohl heeft een zeer grote staat van dienst en ik vind hem na Steve Morris van Joy Division de beste drummer die op deze aardbol rondloopt. Jammer dat hij daar niet meer veel mee doet. Ik werd al vanaf minuut 1 verliefd op dit pareltje en ik denk dat deze mijn lijst nog lang zal aanvoeren.
2. Joy Division - Closer (1980)
Tot vorig jaar kon ik Joy Division niet echt waarderen. Ik kon het wel aanhoren, maar ik vond het allemaal eentonig. Of het nou kwam door het feit dat ik steeds meer sympathie kreeg voor de lage zang van Curtis, zijn poëtische desolate teksten, de retestrakke drumpartijen van Morris of de zo niet strakkere baspartijen van Hook, ik vond het plots geweldig. Deze staat hoger dan Unknown Pleasures puur omdat dit album wat minder kaal en eentonig is door het slimme gebruik van synthesizers die de sfeer van JD nog meer versterkt.
3. Metallica - Ride the Lightning (1984)
Ik luisterde rond mijn 12e altijd nu-metal en dan ben je bijna al voorbestemd om daarna je te richten tot het ''echte'' werk (sorry voor de nu-metal fans ). Ride The Lightning is het meest complete album wat deze mannen hebben gebracht en anno 2013 heeft het nog niks van zijn kracht verloren.
4. Joy Division - Unknown Pleasures (1979)
Knap hoe deze mannen hun geluid het hele album wisten te houden. Curtis is niet de beste zanger maar past zo goed bij de rest van de band. Bijna wiskundig onderlegde bas en drumpartijen en de scheurende gitaar van Sumner creëert een mooi contrast. Hulde!
5. Metallica - Master of Puppets (1986)
De mid-80's waren gouden tijden voor de metal-liefhebber en de ultieme aanvoerder daarvan was Metallica. Na Ride the Lightning kwam het bijna net zo geweldige Master of Puppets die hun mooiste nummers bevatten (Orion en Disposable Heroes). Ook dit album staat momenteel zo sterk als een huis.
6. Metallica - ...And Justice for All (1988)
Het eerste album zonder Cliff Burton en dat was te merken. Newsted was geen onaardige bassist, maar hier werd wel pijnlijk duidelijk dat hij toch in de schaduw stond van Burton. Wel wisten zij een nieuw geluid te creëren wat zij helaas niet lang volgehouden hebben. Black Album had nog wat lichtpuntjes maar dit was eigenlijk hun laatste echte album waar zij hun macht durfden te showen.
7. Bauhaus - Burning from the Inside (1983)
Een dark horse in deze lijst die eigenlijk alleen maar klimt bij elke luisterbeurt. Frontman Peter Murphy is in tegenstelling tot Curtis wel een geniale zanger die zich prima kan aanpassen aan elk soort muziek waar hij in aanraking mee komt (niks ten nadele aan Curtis natuurlijk). Zijn stem heeft iets onheilspellends en geeft dit album alleen maar meer kleur. Een aanrader!
8. Black Sabbath - 13 (2013)
Dit jaar uitgekomen, dus ik ben nog euforisch, maar ik kan wel concluderen dat ik sinds dit jaar weer helemaal Sabbath-gek ben. 35 jaar na hun laatste studio-album met Ozzy en zij zijn het nog steeds niet verleerd. Koningen van de metal en dat showen ze hier zonder tekenen van scheuren.
9. Mike Oldfield - Tubular Bells (1973)
Hij was mijn leeftijd toen hij dit schreef en als ik me dat bedenk dan valt mijn mond nog steeds open. Nog nooit zo veel muzikaal talent in één man gezien. Alle genres werd hier wel benoemd. Onbegrijpelijk dat dit niet in de top 250 staat.
10. Nick Cave and The Bad Seeds - Murder Ballads (1996)
Veruit zijn beste album waar Cave niet bang is om te experimenteren met Kylie Minogue en het vervolgens nog waar maakt ook. Ik word echt helemaal blij wanneer ik de klanken van Henry Lee hoor. Dit soort pareltjes maken ze nu niet meer en vergeleken met dit is ''Push the Sky Away'' echt een draak van een album.

niels94 schreef:
In mijn top 10 ligt de top 3 rotsvast. In The Aeroplane Over The Sea is onmiskenbaar het beste album dat ik ken, ver boven Kid A. Die op zijn beurt vind ik duidelijk beter dan Funeral, die op zijn beurt weer beter is dan de albums daaronder. Nummer 4 tot 10 zouden eventueel wat meer gehusseld kunnen worden, hoewel dit gevoelsmatig wel de goede volgorde is, maar dat ligt dus stukken dichter bij elkaar dan in de top 3.


Toch niet zo rotsvast?

avatar van Donovan
Hoe en waaronder stel je eigenlijk je Top 10 samen ?

bennerd
Donovan schreef:
Hoe en waaronder stel je eigenlijk je Top 10 samen ?

Dat is nogal smaakgebonden.

Gast
geplaatst: vandaag om 08:08 uur

geplaatst: vandaag om 08:08 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.