menu

Muziek / Toplijsten en favorieten / De ravissante Radiohead top-125

zoeken in:
avatar van Sandokan-veld
Poeh, Optimistic buiten de top 100.

avatar van Barney Rubble
Burn the Witch zo laag. Een van hun beste nummers, imho.

avatar van The Eraser
Ralph. schreef:


Neem je ook remix album van TKOL mee? Little by little Caribou remix is een van mijn favo's.


Neen, remixes heb ik niet meegeteld. Ik ken ze ook niet allemaal om eerlijk te zijn .

avatar van ArthurDZ
Creep lekker laag, zoals het hoort #snob #monocledrager #kaviaarvreter

Sulk niet in de top 100 though, daar ga ik toch even om mokken

avatar van The Eraser
100. These Are My Twisted Words




Dit nummer werd uitgebracht na In Rainbows en hier is al te horen welke richting de band zou inslaan met hun volgende album (TKOL). Daarnaast zijn ook de krautrockinvloeden onmiskenbaar. Selway en Colin Greenwoon zetten een heerlijke, hypnotiserende groove neer.

99. Up On The Ladder (In Rainbows, Disk 2)



De tweede disk van In Rainbows bevat een heleboel pareltjes en Up On The Ladder is daar een mooi voorbeeld van. Er gebeurt ontzettend veel in dit nummer (opnieuw die krautrockinvloeden, al zijn ze nu subtieler!) en de productie is even glashelder als op de reguliere albumtracks.

98. Just (The Bends)



Ik leerde de band kennen rond mijn 14 jaar en The Bends was het eerste album dat ik oppikte in de plaatselijke bibliotheek. Just wast één van de eerste nummers waar ik helemaal gek op werd. Een ultieme theatrale meezinger met gitaren die net niet uit de bocht vlogen. Dat ging er toen in als gesneden koek. Niet abnormaal, want de band Muse was op dat moment mijn onbetwistbare nummer 1.

Ondertussen klinkt Just toch vrij gedateerd en ben ik er een beetje op uitgekeken. Dat geldt trouwens niet voor het complete album, want hoger in de lijst is nog best veel materiaal van The Bends terug te vinden.

97. Knives Out (Amnesiac)



Ik heb lang geopperd dat Knives Out één van de allerzwakste nummers van Radiohead was. Nooit heb ik last gehad van het stemgeluid van Thom Yorke, maar op dit nummer vormde dat opeens wel een probleem. 'Te zeikerig', poneerde ik. Hier vond dus de omgekeerde beweging plaats: na vele jaren begon ik het toch meer en meer te appreciëren en ondertussen kan ik enorm genieten van de mystieke sound en de schelle zanglijnen.

Ik heb trouwens ook altijd wel begrepen waarom mensen deze band een verschrikking vinden. Het stemgeluid zit echt wel op het randje, maar voor werkt het in de meeste gevallen betoverend. Moeilijk om te verklaren waarom, maar Yorke slaagt er in om mij puur met zijn stem diep te raken. Maar alle begrip voor mensen die dit kattengejank vinden. Dat kan ik perfect begrijpen.

96. Kid A (Kid A)



Als ik deze titeltrack beluister, word ik meteen weer meegenomen naar mijn jeugd. In bed heb ik toen talloze keren met de cd in mijn walkman geluisterd naar het album Kid A. Zoiets had ik nog nooit gehoord. Ik geraakte helemaal geobsedeerd door die bevreemdende geluiden.

Ik was toen uitsluitend fan van gitaarbandjes en had juist The Bends leren kennen. Die viel nog perfect binnen mijn toen geldende smaak. Nadat ik die cd een maand lang helemaal had grijsgedraaid, viel mijn oog in de plaatselijke bibliotheek op de fantastische hoes van Kid A.

Thuis, tijdens een eerste luisterbeurt, wist ik niet wat mij overkwam. Helemaal overrompeld opende ik mijn ogen toen de laatste klanken van Motion Picture Soundtrack langzaam wegstierven. Als 14-jarig jongentje was ik niet bepaald gelukkig, maar dankzij Kid A openbaarde er zich een hele nieuwe wereld aan mij. Een wereld vol dromerige, wat abstractere muziek, waarin ik helemaal kon verdwalen en verdwijnen.

De titeltrack is het meest speciale, abstracte nummer van de plaat en zal ik daarom altijd blijven linken aan die eerste luisterbeurten. En nu ik dit allemaal schrijf, besef ik dat het nummer eigenlijk veel en veel te laag staat .

avatar van JoaMuse
Ja maar nu weten we nog niet wat die man in de clip van Just verteld heeft.

avatar van ArthurDZ
JoaMuse schreef:
Ja maar nu weten we nog niet wat die man in de clip van Just verteld heeft.


Volgens mij was het "Jordy zal niet eeuwig eigenaar van Musicmeter blijven"

avatar van Sandokan-veld
'In 2020 zal Britney nog steeds geen controle hebben over haar eigen financiën...'

avatar van TornadoEF5
Pull / Pulk en Optimistic zijn al 2 van mijn favoriete nummers van hen. LOL. Enkel op OK Computer vallen mijn favorieten niet af, en er blijft ook nog één over op Kid A. Mijn twee favorieten van The Bends blijven ook over maar als Creep zo laag staat, zullen die ook snel komen.

Hopelijk doen In Limbo en Climbing Up The Walls het goed. Verder ook fan van Karma Police en Subterranean Homesick Alien, en ook wel nog een paar op OK Computer, maar dat zijn de voornaamste.

Geen fan hier van In Rainbows of Hail To The Thief. Alle albums na In Rainbows nog niet beluisterd. Had liever gehad dat ze voortgingen met de sound die ze creerden op Amnesiac, wat mijn derde favoriete album is van hen.

avatar van The Eraser
95. Give Up The Ghost (The King of Limbs)



Radiohead op zijn gezelligst. De warme zanglijnen en akoestische gitaar zorgen voor een kampvuursfeertje. Het is de zang op de achtergrond die voor de extra touch zorgt.

94. Packt Like Sardines In a Crushd Tin Box (Amnesiac)



Heerlijk repetitief. Het nummer lijkt in eerste instantie niet veel om het lijf te hebben, maar schijn bedriegt.

Amnesiac vond ik aanvankelijk na Pablo Honey de zwakste worp van Radiohead, maar langzaam is die mening toch aan het verschuiven in het voordeel van Amnesiac. Ja, de trackvolgorde is nogal incoherent en het is jammer dat bepaalde nummers het album niet gehaald hebben. Maar individueel zijn het allemaal razend intrigerende kunststukjes.

93. Last Flowers (In Rainbows, Disk 2)



Dit is werkelijk een bloedmooie pianoballad, iets waar de band wel een patent op lijkt te hebben. De stem van Thom snijdt dwars door je ziel.

92 Killer Cars (B-kantje High & Dry/ Planet Telex)



Net als Thom Yorke heb ik schrik van auto's. In de tijd dat ik probeerde om mijn rijbewijs te halen, had ik last van dagelijks terugkerende nachtmerries. Ik reed haast elke nacht talloze schattige en minder schattige mensjes dood. Niet zelden werd ik badend in het zweet wakker. Ik faalde twee keer op mijn praktisch examen (de examinator was blijkbaar best streng voor mijn spookrijdersgedrag) en eigenlijk voelde dat de tweede keer wel aan als een opluchting. Mijn besluit stond vanaf dan vast om rijbewijsloos door het leven te gaan. De nachtmerries ruimden sindsdien weer plaats voor aangenamere hersenspinsels

Too hard on the brakes again
What if these brakes just give in?
What if they don't get outta the way?
What if there's someone overtaking?


91. Morning Mr Magpie (The King of Limbs)



Ik houd ontzettend van die ingetogen groove die Radiohead sinds het Kid A/ Amnesiac-tijdperk regelmatig weet neer te zetten. Het is heerlijk om helemaal loos te gaan op nummers als Idioteque, Myxomatosis of deze Morning Mr Magpie. Als ik dans ziet dat er altijd nogal spastisch uit, maar dankzij Thom Yorke zijn spastische dansmoves sociaal vrij aanvaardbaar geworden. Of dat maak ik mezelf toch wijs

avatar van Sandokan-veld
Ik heb dit weekend de hele lijst tot dusver eens beluisterd. Hoewel ik al ruim 25 jaar fan ben, kwam ik erachter dat er met name tussen de b-kantjes nog wel een hoop nummers zaten die ik niet of nauwelijks kende, dus dat werd een mooie ontdekkingstocht. Dank daarvoor!

Verder is het heerlijk hoe slecht ik je smaak kan volgen, eerlijk gezegd.
Er zijn al zo veel topfavorieten van me voorbijgekomen (en zoveel nummers die ik minder vind niet) dat het soms net leest als een lijst die door random.org heen is gehaald. Maar dat maakt het juist lekker onvoorspelbaar en leuk om te volgen, dus ga zo door!

avatar van luigifort
Goed initiatief. Totaal niet eens met sommige plaatseringen Over een tijd maar ns mn eigen top 100 noteren

avatar van The Eraser
Bedankt voor de fijne reacties! Dat onze meningen zo sterk verschillen, duidt alleen maar aan hoe rijk de catalogus van Radiohead wel niet is.
Ik ben deze week vrij, dus ik probeer dagelijks een tiental te posten. Zo hoop ik binnen een goede week te kunnen afronden. Kwestie van het tempo er toch een beetje in te houden.

avatar van The Eraser
90. Like Spinning Plates (Amnesiac)



Zowel de reguliere albumtrack als de liveversie op piano zijn magistraal. Als ik echt moet kiezen, ga ik toch voor de albumversie. Het nummer bevat onderdelen van het later uitgebrachte 'I Will' en In eerste instantie was Thom Yorke niet tevreden met het resultaat. Vervolgens kwam hij met het lumineuze idee op de proppen om de opnames achterstevoren af te spelen.

89. Polyethylene (Parts 1 & 2) (B-kantje Paranoid Android)



Ongelooflijk hoe productief de band was ten tijde van OK Computer. Alles wat de bank aanraakte, veranderde in goud. Part 1 van Polyethylene duurt slechts 40 seconden en toont de gevoelige kant van Radiohead, terwijl het catchy tweede deel gekenmerkt wordt door fantastisch gitaarwerk.


88. Stupid Car (Drill EP)



Voor mij is het onbegrijpelijk dat dit subtiele pareltje niet op Pablo Honey terecht kwam. Zoveel beter dan pakweg Thinking About You.

Hoogtepunt: de vocale uithaal van Yorke aan het slot.

87. Morning Bell (Amnesiac)



Morning Bell is een meesterlijke compositie. Zo meesterlijk dat de band het nummer op 2 opeenvolgende albums plaatste . Net als de meesten vind ik de versie op Kid A wel nog iets meer heersen.

86. A Reminder (B-kantje Paranoid Android + Airbag/ How Am I Driving EP)



Nog een grandioos B-kantje uit het OK Computer-era. De field recording van een luchthaven zet de toon
en daarna is het aan Thom om de show te stelen. Leun achterover en geniet.

avatar van The Eraser
85. Electioneering (Ok Computer)



Dit is een onderschat nummer op Ok Computer, hoor. Geweldige pretentieloze rocker met een flinke dosis heerlijk gitaargeweld van de held Greenwood.

84. Punchdrunk Lovesick Singalong (My Iron Lung EP)



Dit nummer is al een vroege hint naar de richting die de band zou gaan inslaan met Ok Computer. Opvallend, want The Bends moest op dat moment nog uitkomen. Vooral door het toetsenwerk vat ik dit nummer altijd op als het oudere broertje van Subterranean Homesick Alien.

83. Karma Police (Ok Computer)



Met Creep, Just en Knives Out zijn er al vrij veel fan favorites gepasseerd. Als je dacht dat het niet veel gekker dan dat zou worden; kom je nu wellicht bedrogen uit. Karma Police was na mijn eerste luisterbeurten van Ok Computer de absolute favoriet, maar nadien bekoelde de liefde toch wat. Het is minder spannend en/of minder aangrijpend dan de 82 andere songs die nog moeten passeren. Maar goed, ook mijn nummer 83 is nog steeds een 9/10 waard .

PS: Ter vergelijking - Creep geef ik maar een zesje.

82. Man of War (Ok Computer OKNOTOK)



Man of War stamt ook van het Ok Computer-tijdperk, maar het werd pas uitgebracht met de heruitgave van het album in 2017. De drie nieuwe nummers daarop grenzen aan de popperfectie.

81. The Daily Mail



Die sloebers van Radiohead losten in 2011 totaal onverwacht het album The King of LImbs, dat slechts 8 nummers telde. Een aantal andere songs zaten ook in de pijplijn, maar de band slaagde er niet in om ze met een goed gevoel op te nemen. Enkele maanden na de release van TKOL, lukte dat opeens wel en zo werden we getrakteerd op vier extra songs. The Daily Mail is de meest toegankelijke van de vier en kent een theatrale, intense finale.

avatar van Mausie
Mausie (crew)
Helemaal eens met je verhaal bij Electioneering, topnummer!

avatar van The Eraser
The Eraser schreef:

Ik ben deze week vrij, dus ik probeer dagelijks een tiental te posten. Zo hoop ik binnen een goede week te kunnen afronden. Kwestie van het tempo er toch een beetje in te houden.


Dat draaide toch even anders uit

80. I Promise (Ok Computer OKNOTOK)




I Promise is een tweede nieuw juweeltje dat verscheen op de jubileumeditie van OK Computer. Het is een aandoenlijk, haast schattig nummer over onvoorwaardelijke liefde. Geen scherpe randjes aanwezig, maar wel een ongeloof groot knuffelgehalte. Knuffelrock is normaal gezien niet mijn stijl, maar Radiohead slaagt er toch maar weer mooi in om mij compleet in te pakken. I Promise zou volgens mij ook met de vingers in de neus de Mumeladderlijst halen, mocht het ooit genomineerd worden.

79. In Limbo (Kid A)



In Limbo is onlosmakelijk verbonden met Optimistic, want de overgang is één van de meest opzienbarende momenten op Kid A. Verder moet dit wel het nummer zijn met de knapste sonische effecten ooit. Die outro is echt bloedjemooi.

78. Fog (Again) (B-kantje Go To Sleep)



Thom Yorke op piano = magie verzekerd. Veel te kort, maar daardoor blijf je het ook wel op repeat zetten.

77. Supercollider



Ik zal eerlijk zijn: bij het uitbrengen van TKOL was ik aanvankelijk vrij teleurgesteld. Slechts 8 nummers en het merendeel van van die songs zijn hier ondertussen al gepasseerd. Gelukkig brachten ze enkele maanden later nog 2 dubbelsingles uit, die kunnen wedijveren met het beste dat op TKOL staat. Supercollider is met zijn 7 minuten het langste nummer in de catalogus van de band. Voor de lengte bevat het opmerkelijk weinig wendingen, maar de kracht zit hem juist in het repetitieve karakter.

76. Treefingers (Kid A) en 75. Hunting Bears (Amnesiac)




Ik vond het enorm moeilijk om deze 2 instrumentale nummers af te wegen tegenover de rest van hun repertorium. De verstilde sfeer die zowel in Treefingers als in Hunting Bears wordt neergezet is haast transcendentaal te noemen. Treefingers heeft bovendien ook nieuwe muzikale deuren (ambient à la Stars of The Lid) voor mij geopend.

74. Down is The New Up (In Rainbows, Disk 2)



Het beste nummer op de tweede disk van in Rainbows. Een spannend nummer met een rijke muzikale inlijsting (strijkers, piano,..), maar het is vooral het ritmisch drumwerk van Selway dat hier de hoofdvogel afschiet.

73. You Never Wash Up After Yourself (Iron Lung EP)



Nog geen 2 minuten lang, maar oh zo mooi. Kippenvel, hoor. Eén van beste vocale prestaties van Thom Yorke.

72. Bloom (The King of Limbs)




Hier post ik toch maar nog eens de In The Basement-versie. Pas dan wordt duidelijk met wat voor moordenaar we hier te maken hebben. Bloom voelt zeer vrij aan, op een jazzy manier zonder daadwerkelijk te klinken als een jazznummer. Als ik enkel en alleen naar de technische kant had gekeken, zou dit nummer een oververdiende nummer 1 zijn geweest.

71. High and Dry (The Bends)



Als je daarna dan High and Dry oplegt, valt pas echt op welke evolutie de band heeft doorgemaakt. Waar het materiaal op The King of Limbs zeer afstandelijk klinkt, is High and Dry net een warm dekentje dat bescherming biedt tijdens moeilijke, kille momenten. Het refrein ben ik ondertussen al een beetje beu gehoord, maar de strofes hebben hun magie weten te behouden.

avatar van JoaMuse
De strofes van High and Dry

avatar van The Eraser
70. Ill Wind (B-kantje A Moon Shaped Pool)



Ill Wind is een betoverend en filmisch B-kantje dat zich kan meten met het betere materiaal op A Moon Shaped Pool. Het nummer klinkt zeer winters, zeker als halverwege de synths hun intrede maken.

69. A Punch Up at a Wedding (Hail To The Thief)



Onderschat pareltje op HTTT met een killer baslijn en een verdraaid catchy pianodeuntje. Yorke zingt bovendien fenomenaal hier, zeker wanneer hij de hogere regionen opzoekt.

68. Feral (The King of Limbs)



Op Feral zijn er enkel wat verknipte vocalen te horen. Het is veruit het spannendste nummer op TKOL, niet in het minst door het geniale drumwerk van Selway.

67. Fog (B-kantje Knives Out)



De herwerkte versie (Fog Again) is hier al gepasseerd, maar het origineel is zoals zo vaak toch nog net een tikkeltje beter. Let vooral op de magnifieke opbouw.

66. I Will (Hail To The Thief)



Dit nummer heeft eigenlijk niet zoveel om het lijf, ware het niet dat de 3 verschillende zanglijnen van Thom Yorke hier op een fenomenale manier met elkaar worden verweven.

avatar van The Eraser
65. Identikit (A Moon Shaped Pool)



Vanaf nu vind je hier enkel 5* nummers. 65 classics die voor mij niet stuk te krijgen zijn. Mocht ik ooit een all time top-1000 maken, zouden ze allemaal een plekje in die lijst verdienen. Identikit is de perfecte symbiose tussen de warme huiskamersound van In Rainbows en de killere spanning die The King of Limbs typeert.

Hoogtepunt: de gitaaroutro van Greenwood die zo kapot klinkt als een vers gebroken hart.

64. Black Star (The Bends)



Popperfectie in goed 4 minuten. Telkens krijg ik weer kippenvel van dat gelukzalig klinkende refrein.

63. The Trickster (My Iron Lung EP)



In The Trickster zit een heerlijke drive. Opnieuw wil ik het gitaarwerk van Greenwood in de bloemetjes zetten. Hij zorgt er immers voor dat het nummer lekker blijft verder denderen.

62. Life in a Glasshouse (Amnesiac)



Life in a Glasshouse sluit het album Amnesiac op magistrale wijze af. Je waant je zo in een gezellig, maar brak jazzcafeetje.

61. Seperator (The King of Limbs)



Ook Seperator is een albumafsluiter en in mijn lijst zal het niet de laatste zijn die de revue passeert. Seperator start zeer dreigend met die zware baslijn, maar bloeit halverwege op prachtige wijze open.

Grappig ook dat de tekst meteen voer was voor ellenlange discussies. Toen The King Of Limbs uitkwam, waren heel wat mensen teleurgesteld in de kwaliteit en de kwantiteit van het nieuwe materiaal. De hoop ontstond dat de band eerst wat B-kantjes had gedropt om dan op de verrassing te spelen en het echte album uit te brengen.

If you think this is over
Then you're wrong

avatar van The Eraser
Voor de mensen die geen zin hebben om alle tekstjes te lezen:

125. Backdrifts
124. I Am Citizen Insane
123. We Suck Young Blood
122. Kinetic
121. Lewis - Mistreated
120. Desert Island Disk
119. Maquiladora
118. Go Slowly
117. Talk Show Host
116. Spectre
115. Faithless The Wonder Boy
114. The Tourist
113. Banana Co
112. Coke Babies
111. Little By Little
110. Sulk
109. Burn The Witch
108. Inside My Head
107. Codex
106. Lurgee
105. The Numbers
104. Go To Sleep
103. Faust Arp
102. Optimistic
101. You
100. These Are My Twisted Words
99. Up On The Ladder
98. Just
97. Knives Out
96. Kid A
95. Give Up The Ghost
94. Packt Like Sardines In a Crushd Tin Box
93. Last Flowers
92. Killer Cars
91. Morning Mr Magpie
90. Like Spinning Plates
89. Polyethylene (Parts 1 & 2)
88. Stupid Car
87. Morning Bell (Amnesiac)
86. A Reminder
85. Electioneering
84. Punchdrunk Lovesick Singalong
83. Karma Police
82. Man of War
81. The Daily Mail
80. I Promise
79. In Limbo
78. Fog (Again)
77. Supercollider
76. Treefingers
75. Hunting Bears
74. Down Is The New Up
73. You Never Wash Up After Yourself
72. Bloom
71. High and Dry
70. Ill Wind
69. A Punch Up At A Wedding
68. Feral
67. Fog
66. I Will
65. Identikit
64. Black Star
63. The Trickster
62. Life in a Glasshouse
61. Seperator

avatar van ZERO
Tof topic om te volgen!

Het enige nummer waar ik tot nu toe wat van schrok was 'Thinking About You' dat bijna laatst staat. Voor mij is dat toch wel top 10-materiaal eigenlijk. Extra opvallend is daarbij dat de B-kantjes uit de beginperiode gemiddeld hoger staan dan een heleboel nummers die wel Pablo Honey gehaald hebben. Niet dat ik die slecht vind, maar dan hoor ik zelf toch liever Thinking About You, Creep of Anyone Can Play Guitar.

avatar van Ralph.
Woah Knives Out is bij mij top 5 zeker.

avatar van The Eraser
60. Dollars & Cents (Amnesiac)



Hoe onderschat is dit nummer? Het staat ergens onderaan in het lijstje van voorkeurstemmen hier op Musicmeter en naar mijn bescheiden mening is dat ongelooflijk onterecht. Voor de gecreëerde spanningsboog maak ik een diepe buiging.

We're gonna crack your little souls


59. Motion Picture Soundtrack (Kid A)



Na al het geweld op Kid A, wordt er afgesloten met het sprookjesachtige Motion Picture Soundtrack. Het meest lieve en knuffelbare nummer van de band.

58. Paranoid Android



Paranoid Android is een epos van jewelste. Een driedelige suite die alle kanten van de band belichaamt. De echte emotionele klik is er echter nooit gekomen, waardoor ik dit nummer toch maar op plekje 58 heb geparkeerd. Sorry, jongens.

avatar van Poek
JoaMuse schreef:
Ja maar nu weten we nog niet wat die man in de clip van Just verteld heeft.


Deze video geeft een hint:



avatar van The Eraser
57. Yes I Am (B-kantje Creep)



Terwijl Creep helemaal onderaan in mijn lijst terug te vinden is, prijkt dit B-kantje op een knappe 57ste plaats. Yes I Am begint zeer lieflijk, maar zonder dat je het goed en wel beseft, verandert de toon van het nummer drastisch. Een subtiele opbouw en een heerlijk apotheose met stevig gitaarwerk.

56. You and Whose Army (Amnesiac)



You and Whose Army bevat een soort ongrijpbare magie door de effecten die op de stem van Thom Yorke zitten. Daardoor klinkt het nummer intiem en afstandelijk tegelijkertijd. Schitterend hoe de band telkens met die dualiteiten weet te spelen.

55. The Amazing Sounds of Orgy (B-kantje Pyramid Song)




WIe de B-kantjes van Radiohead links laat liggen, loopt heel wat moois mis. Dat moge ondertussen wel duidelijk zijn. The Amazing Sounds of Orgy kent een heerlijke groove en is ontzettend helder en organisch geproducet. Het lijkt wel alsof de band bij jou in de kamer aan het spelen is.

Bij de nummers van Kid A kijk je vanop een afstand toe hoe de wereld vergaat, terwijl je op het materiaal van Amnesiac er midden inzit.

avatar van Sandokan-veld
Geweldig nummer, 'You and Whose Army.' Alleen al hoe de drums/bas/piano er na een minuut of twee inkomen, kippenvel. Sowieso prachtig geplaatst tussen 'Pulk/ Pull Revolving Doors' en 'I Might Be Wrong' in.

avatar van Arrie
Motion Picture Soundtrack het meest lieve en knuffelbare nummer van de band? Vreemd. Radiohead wordt doorgaans neergezet als zeer depressieve muziek, wat ik persoonlijk erg vind meevallen, maar juist Motion Picture Soundtrack is een nummer dat wel erg depressief op me overkomt.

Ontdek dit topic nu pas, leuk om mee te lezen, aangezien ik het meeste van de band ken, m.u.v. wat obscure B-kantjes. Alleen We Suck Young Blood en Burn the Witch niet in de top 100

avatar van The Eraser
Arrie schreef:
Motion Picture Soundtrack het meest lieve en knuffelbare nummer van de band? Vreemd. Radiohead wordt doorgaans neergezet als zeer depressieve muziek, wat ik persoonlijk erg vind meevallen, maar juist Motion Picture Soundtrack is een nummer dat wel erg depressief op me overkomt.


De tekst is inderdaad pikzwart, dat klopt. Ik ben echter (in het algemeen) meer een klankenman dan een tekstenman. Er wordt op Motion Picture Soundtrack een haast sprookjesachtige sfeer neergezet. Het is nog net geen kitsch. Net zoals op No Surprises zet Radiohead ons daarmee op het verkeerde been, want qua thematiek zijn dat 2 van de zwaarste nummers uit hun repertoire.

Ik vermoed dat jij dan weer eerder een man van de teksten bent, Arrie?

Gast
geplaatst: vandaag om 01:45 uur

geplaatst: vandaag om 01:45 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.