menu

Genres / Soul, Funk en R&B / Motown

zoeken in:
avatar van psychonaatje
In Genres > R&B en Hip-Hop > Soul/R&B; wat vind je hiervan? ....en ontdek meer:

raffael77 schreef:
Motown heeft er voor gezorgd dat soul stuk is gegaan omdat de blanken graag softe shit wilden.

Dikke nonsens. You Send Me van Sam Cooke wordt meestal als eerste soulnummer genoemd, die kwam in 1956 uit (overigens maakte Sam Cooke ook niet echt 'harde' soul) . Motown werd in 1959 opgericht (dus drie jaar later al) en maakte vanaf het begin al een lichtere variant van soulmuziek. Het bekendste voorbeeld van de hardere soul, Stax, werd ook in 1959 opgericht. Het is dus zo dat soul verschillende richtingen opging. Dat het Motowngeluid dicht tegen pop aanlag en blanken aansprak, kwam ze goed uit en ze zijn ook op die toer verder gegaan, maar het is net zo goed soul als andere andere richtingen van de soul. Soul is daarna overgegaan in funk en dat soort genres (dus niet stuk gegaan, maar overgegaan in andere genres), iets wat je bijvoorbeeld bij Stax kon zien aan het feit dat mensen als Isaac Hayes in de loop van tijd meer invloed kregen. Ironisch genoeg maakte Motown de blunder dat het niet met de tijd meeging. Gordy moest namelijk weinig van funk en disco e.d. hebben.

Relax
raffael77 schreef:
Motown heeft er voor gezorgd dat soul stuk is gegaan omdat de blanken graag softe shit wilden.




Oh shit ik ben blank, oh jeetje, waarom vind ik die rauwe Soul dan altijd nog geweldig.

raffael77
psychonaatje schreef:
(quote)

Dikke nonsens. You Send Me van Sam Cooke wordt meestal als eerste soulnummer genoemd, die kwam in 1956 uit (overigens maakte Sam Cooke ook niet echt 'harde' soul) . Motown werd in 1959 opgericht (dus drie jaar later al) en maakte vanaf het begin al een lichtere variant van soulmuziek. Het bekendste voorbeeld van de hardere soul, Stax, werd ook in 1959 opgericht. Het is dus zo dat soul verschillende richtingen opging. Dat het Motowngeluid dicht tegen pop aanlag en blanken aansprak, kwam ze goed uit en ze zijn ook op die toer verder gegaan, maar het is net zo goed soul als andere andere richtingen van de soul. Soul is daarna overgegaan in funk en dat soort genres (dus niet stuk gegaan, maar overgegaan in andere genres), iets wat je bijvoorbeeld bij Stax kon zien aan het feit dat mensen als Isaac Hayes in de loop van tijd meer invloed kregen. Ironisch genoeg maakte Motown de blunder dat het niet met de tijd meeging. Gordy moest namelijk weinig van funk en disco e.d. hebben.


Ga kijken naar Dreamgirls en dan zie je een klein stukje van hoe Motown veranderd in een pop ding.

Gordy moets weinig van Funk & Disco hebben. Dat bedoel ik dus.
Funk is een onderdeel van Soul. R&B ook. Disco kwam pas later en toen was er al heel wat gebeurd in Soul Land.

Altijd maar Motown. Waarom geen Starpoint, Funkadelik, Fadback Band, The Meters, The Mg's, James Brown, Eddy Griffin en meer.
Zij zijn ook soul maar krijgen nooit credits omdat Motown het gedaan heeft zoals DEFJAM nu doet met de hiphop. Eerst goede shit hebben en daarna overstappen naar slechte zijde van de muziek en alleen maar cheape artiesten scoren.

raffael77
Relax schreef:
(quote)




Oh shit ik ben blank, oh jeetje, waarom vind ik die rauwe Soul dan altijd nog geweldig.


Waar komt de soul vandaan. Precies van de zwarte (Niet slecht bedoeld) mensen. Wie ging er meer bemoeien. Precies de blanken amerikanen. Dat heette pop. Eerst was het disco en daarna pop. Maar zij wilden softe pop muziek.

Harco
raffael77 schreef:
Altijd maar Motown. Waarom geen Starpoint, Funkadelik, Fadback Band, The Meters, The Mg's, James Brown, Eddy Griffin en meer.


...want wie soul zegt, zegt zeker weten geen James Brown.

avatar van Reijersen
raffael77 schreef:
(quote)


Ga kijken naar Dreamgirls en dan zie je een klein stukje van hoe Motown veranderd in een pop ding.

Gordy moets weinig van Funk & Disco hebben. Dat bedoel ik dus.
Funk is een onderdeel van Soul. R&B ook. Disco kwam pas later en toen was er al heel wat gebeurd in Soul Land.

Altijd maar Motown. Waarom geen Starpoint, Funkadelik, Fadback Band, The Meters, The Mg's, James Brown, Eddy Griffin en meer.
Zij zijn ook soul maar krijgen nooit credits omdat Motown het gedaan heeft zoals DEFJAM nu doet met de hiphop. Eerst goede shit hebben en daarna overstappen naar slechte zijde van de muziek en alleen maar cheape artiesten scoren.


Dreamgirls is nou niet echt de meest geweldige bron om aan te tonen dat soul richting de pop ging. Daarvoor kan je beter naar de documentaire van Uur van de Wolf over Soul kijken.

Altijd maar Motown? Waar haal je dat vandaan? Het is in de oude soul heel simpel. Je hebt Motown en Stax. Motown is voor de slickere, R&B-achtige soul en Stax voor de funky, hardere soul. C'est tout.

Iedereen wil verkopen, dat is bij elk genre zo, en daarom ligt de weg naar pop(ulair) erg open. Dat is logisch. Dat was toen zo is nu zo en zal altijd zo blijven.

avatar van psychonaatje
raffael77 schreef:
Ga kijken naar Dreamgirls en dan zie je een klein stukje van hoe Motown veranderd in een pop ding.

Ik zal Dreamgirls vast nog wel een keer kijken, maar ik vind Motown qua geluid weinig veranderd in de loop der jaren, hooguit dat ze professioneler werden en dat er steeds meer een bepaalde formule werd gebruikt voor de muziek (en dat er wat meer ruimte kwam voor het experiment, bijvoorbeeld bij Marvin Gaye, maar dit werd niet altijd met gejuich door Gordy ontvangen). Maar een nummer als Please Mr. Postman (de eerste nummer 1 hit voor Motown) klinkt net zo poppy als het latere werk. Dat het allemaal professioneler werd, dat lijkt me enkel logisch, dat werd het bij Stax ook.

raffael77 schreef:
Gordy moets weinig van Funk & Disco hebben. Dat bedoel ik dus. Funk is een onderdeel van Soul. R&B ook. Disco kwam pas later en toen was er al heel wat gebeurd in Soul Land.

Funk is uit soul ontstaan, maar is een eigen genre. Wat ik met die opmerking bedoelde is dat jij zegt dat Motown soul kapot heeft gemaakt, terwijl het ironisch genoeg zo is dat zij verder gingen met (hun versie van) soul, terwijl andere labels, zoals Stax, richting funk opschoven.

raffael77 schreef:
Waar komt de soul vandaan. Precies van de zwarte (Niet slecht bedoeld) mensen. Wie ging er meer bemoeien. Precies de blanken amerikanen. Dat heette pop. Eerst was het disco en daarna pop. Maar zij wilden softe pop muziek.

Ook niet waar. Bij Motown (de softere soul) ging het met name om zwarte Amerikanen, terwijl juist Stax een mengelmoes was van zwarte en blanke Amerikanen. Mensen als Steve Cropper en Donald "Duck" Dunn, die beiden in de twee huisbands van Stax (Booker T. & the M.G.'s en de Mar-Keys) zaten, waren erg belangrijk voor het geluid van het label en bovendien schreven en produceerden ze van alles. En sterker nog: Motown is opgericht door een zwarte Amerikaan (Berry Gordy), terwijl Stax nota bene door twee blanke Amerikanen is opgericht (Jim Stewart en Estelle Axton).

raffael77
psychonaatje schreef:
(quote)

Ik zal Dreamgirls vast nog wel een keer kijken, maar ik vind Motown qua geluid weinig veranderd in de loop der jaren, hooguit dat ze professioneler werden en dat er steeds meer een bepaalde formule werd gebruikt voor de muziek (en dat er wat meer ruimte kwam voor het experiment, bijvoorbeeld bij Marvin Gaye, maar dit werd niet altijd met gejuich door Gordy ontvangen). Maar een nummer als Please Mr. Postman (de eerste nummer 1 hit voor Motown) klinkt net zo poppy als het latere werk. Dat het allemaal professioneler werd, dat lijkt me enkel logisch, dat werd het bij Stax ook.

(quote)

Funk is uit soul ontstaan, maar is een eigen genre. Wat ik met die opmerking bedoelde is dat jij zegt dat Motown soul kapot heeft gemaakt, terwijl het ironisch genoeg zo is dat zij verder gingen met (hun versie van) soul, terwijl andere labels, zoals Stax, richting funk opschoven.

(quote)

Ook niet waar. Bij Motown (de softere soul) ging het met name om zwarte Amerikanen, terwijl juist Stax een mengelmoes was van zwarte en blanke Amerikanen. Mensen als Steve Cropper en Donald "Duck" Dunn, die beiden in de twee huisbands van Stax (Booker T. & the M.G.'s en de Mar-Keys) zaten, waren erg belangrijk voor het geluid van het label en bovendien schreven en produceerden ze van alles. En sterker nog: Motown is opgericht door een zwarte Amerikaan (Berry Gordy), terwijl Stax nota bene door twee blanke Amerikanen is opgericht (Jim Stewart en Estelle Axton).


Maar zij geloofde wel in de echte pure van Soul/Funk & R&B en dat deed gordy niet.

Het is net als met hiphop. Je leeft de echte hiphop of je loopt over met de duivel.

Muziek moet je van houden om het te maken en niet om het te willen verkopen zodat je er super rijk van wordt.

Dat is nou ook het verschil met goede hiphop en slechte en dat geld ook voor hiphop en eigenlijk alle muziek stijlen.

avatar van psychonaatje
Nu er toch een apart Motown-topic is, moet me iets van het hart. In The Rough Guide to Soul and R&B (een soort kleine encyclopedie van Soul en R&B, erg leuk) begint het stukje over Holland-Dozier-Holland met de volgende zin:

"Quite simply, Eddie Holland [...], Lamont Dozier [...] and Brian Holland [...] were the greatest songwriting and production team in the history of popular music."

Natuurlijk wel enigszins dubieus en erg bot opgeschreven (wat ook het leuke is aan die Rough Guides), maar ik ben het in zoverre met de auteur eens dat ik Holland-Dozier-Holland enorm onderschat vind. Als je hoort over de beste songwriters, dan worden meestal Lennon/McCartney, Jagger/Richard, Bob Dylan e.d. genoemd, maar Holland-Dozier-Holland kom je eigenlijk veel minder tegen. Terwijl deze mannen toch een enorm aantal klassiek geworden poppareltjes op hun naam hebben staan. Ik vind dat echt enorm merkwaardig.

tondeman
Ze hadden uiteraard flink wat succes en bepaalden voor een groot gedeelte het MoTown geluid. En bovenal konden ze natuurlijk een kwalitatief goed pop-nummer schrijven. Op dat gebied krijgen ze inderdaad zeker niet genoeg credits vind ik ook.
Maar toch... overall gezien sla ik ze minder hoog aan dan een Lennon/McCartney of Bob Dylan. Puur en alleen omdat ik vind dat die toch wel interressanter en baanbrekender werk hebben gedaan.

Over erkenning gesproken...Smokey Robinson schreef al vroeg in zijn carriere (ook bij Motown) baanbrekend popwerk dat bepalend was voor de R&B en popmuziek in z'n geheel. Nota bene in de periode dat de Beatles nog simpele I love you deuntjes neurieden. Ook hem zie je jammergenoeg niet vaak genamechecked worden en dat is een lot dat wel meer grote schrijvers in de R&B is overkomen. Dat vind ik nu weer fascinerend, hoe het kan dat zoveel goede, soms zelfs revolutionaire schrijvers doodleuk vergeten worden...

avatar van psychonaatje
Misschien dat Holland-Dozier-Holland niet zo baanbrekend werk hebben verricht als bijvoorbeeld Lennon/McCartney, maar toch: als ik naar die liedjes luister, is er wel veel dat later ook nog gebruikt is in popmuziek. In welk rijtje ze thuishoren, is wat mij betreft ook een andere discussie (niet zo interessant), maar het merkwaardige is wel dat ze bijna nooit genoemd worden of pas genoemd worden na alle pop/rock-songwriters en -producers. Hetzelfde geldt inderdaad voor Smokey Robinson. Ik vind dat ontzettend opvallend. Bij Holland-Dozier-Holland ligt het misschien aan het feit dat ze niet duidelijk aan één groep verbonden waren.

tondeman
Inderdaad, het is ook opvallend (en onterecht). Maar ik snap het wel een beetje. Door de jaren heen heeft het rock-genre toch prioriteit nummer 1 gekregen voor het merendeel van de muziek-geinterresseerden (het zij critici, journalisten of liefhebbers) en veel middelmatige artiesten in dat genre worden dus alsgevolg (vaak) veel belangrijker gemaakt dan ze eigenljik zijn. Ten koste van anderen.

avatar van Timo710
Door Motown heb ik teminste nog iets van die muziek meegekregen, omdat m'n moeder er naar luisterd. En ja, nu staat Q-Tip er ook getekend, en dat is nou ook niet echt een commercieël artiest....

avatar van zinulzki
WTF, dit is een oude topic maar wat een bullshit. Motown heeft mee Soul populair gemaakt voor een groot (blank) publiek, ja. De meeste Motownacts verzoenden pop en soul als geen ander, ja. Maar kapot gemaakt? Hoe durf je zoiets beweren? Artiesten als Temptations, Marvin Gaye, Stevie Wonder hebben funkklassiekers bij de vleet geproduceerd. Een topband als de Funk Brothers (what's in a name?) en een legendarische producer als Norman Whitfield kun je bezwaarlijk softe shit noemen?
Enkele voorbeelden die voor zichzelf spreken. Stuk voor stuk funkclassics:.
- Temptations- Cloud Nine/ Papa was a Rolling Stone/ Ball Of Confusion/ Shakey Ground
- Stevie Wonder- Higher Ground/ Superstition/ You Haven't Done Nothing/ Living For the City
- Martha & The Vandellas- Dancing In the Street
- Marvin Gaye- A funky Space Reincarnation/ Got to Give It Up/ I Heard It Through The Grapevine/
- Jackson Five- I Want You Back/ ABC
- Commodores- Brick House
- Rick James- Superfreak
- Edwin Starr- War
- The Undisputed Truth- Smiling Faces Sometimers
- Shorty Long- Here Comes The Judge/ Function At The Junction
- Jr. Walker & The All-Stars- Shotgun/ How Sweet It Is
- Public Enemy- Fight The Power
- Willie Hutch- The Mack
- Spinners- Message From a Black Man
- ...

raffael77
Je praat enkel over nummers en dat is iets anders dan albums zoals Sly & Fam of Parliament.

Temptations en Marvin Gaye zijn geloof ik ook de best verkopende artiesten geweest op Motown. Dat zegt dus genoeg.

Het blijft voornamelijk softe shit.
Met hier en daar een goede uitschieter.

avatar van zinulzki
Je betoog klopt niet helemaal:
1. In de beginjaren van Motown was het de normaalste zaak van de wereld dat de nadruk lag op singles i.p.v. albums. LP's waren toenertijd meer een verzameling singles. Stevie Wonder bracht daar verandering in vanaf 'Talking Book'. Het klopt wel dat een Sly Stone of een Curtis Mayfield al veel eerder de nadruk legde op albums i.p.v. singles.
2. Supremes, Diana Ross, Lionel Richie, Michael Jackson verkochten meer dan Temptations en Marvin Gaye.(Dit ondersteunt dan weer wel je stelling)
3. Temptations en Marvin Gaye softe shit? Ik denk niet dat velen het hier mee eens zullen zijn. Zeker het woord 'shit' vind ik enorm misplaatst.

raffael77
Ik bedoel niet softe shit bij Marvin en Temptations maar bij veel overige groepen daar op Motown.

In Genres > Soul, Funk en R&B > Motown vraagje:

Hello

Welke artiesten buiten Marvin Gaye en Stevie Wonder genoten nog creatieve vrijheid onder Motown in de jaren 70?

Welke andere artiesten in dit genre zou je op min of meer gelijke hoogte plaatsen van deze heren (niet noodzakelijk bij Motown)? Ik bedoel dan in het hele creatieve proces en niet alleen als zanger. James Brown en Michael Jackson allicht, nog kandidaten?
Bill Withers, Curtis Mayfield? Ik weet niet in hoeverre zij het brein achter hun muziek waren...

avatar van Minneapolis
nanison schreef:
In Genres > Soul, Funk en R&B > Motown vraagje:

Hello

Welke artiesten buiten Marvin Gaye en Stevie Wonder genoten nog creatieve vrijheid onder Motown in de jaren 70?

Welke andere artiesten in dit genre zou je op min of meer gelijke hoogte plaatsen van deze heren (niet noodzakelijk bij Motown)? Ik bedoel dan in het hele creatieve proces en niet alleen als zanger. James Brown en Michael Jackson allicht, nog kandidaten?
Bill Withers, Curtis Mayfield? Ik weet niet in hoeverre zij het brein achter hun muziek waren...


Je noemt in elk geval de grote namen.
Een wat andere stijl: Gil Scott-Heron! Een muzikale held van mij, al dan niet samen met zijn maatje Brian Jackson.
Verder wordt Donny Hathaway ook wel eens samen met Stevie en Marvin genoemd, maar daarin speelt zijn stem wel een grote rol.
Ook mag Sly Stone genoemd worden. En als ik groepen moet noemen kom ik bij de Isley brothers en de i.m.o. ondergewaardeerde Earth Wind & Fire (beiden met flinke productie in de jaren 70). dat laatste geldt ook voor een Al Green, maar zijn werk vind ik creatief gezien niet bij de groten horen.

avatar van gaucho
Ja, dat zijn inderdaad de grote namen uit de soul als je het hebt over creatieve vrijheid in de jaren zeventig. Stevie en Marvin zijn de bekendste voorbeelden van artiesten die zich vrij vochten van het Motown-keurslijf, met als bijkomend voordeel dat het label - en de soulmuziek als geheel - zich meer ging ontwikkelen tot albummuziek.
Van andere labels zijn inderdaad Curtis Mayfield en Gil Scott-Heron aansprekende voorbeelden van artiesten die hun eigen gang gingen en konden gaan, en hun songs en albums niet zelden een politieke lading meegaven.

James Brown deed muzikaal natuurlijk heel vernieuwende dingen, en eigenlijk is het verbazingwekkend dat hij dat al in een vrij vroeg stadium mocht doen op het doorgaans toch zeer behoudende Polydor-label. Waarschijnlijk dachten ze daar gewoon: het verkoopt goed, dus ga je gang maar...

Bill Withers vind ik een op zichzelf staand geval. Hij ging inderdaad ook zijn eigen gang, maar dan helemaal in zijn eigen straatje en niet zozeer in de zin van baanbrekend of revolutionair. Wel was hij van meet af aan verantwoordelijk voor zijn eigen muziek. Aanvankelijk was hij vooral een zwarte singer-songwriter, zijn muziek had een folky randje. Pas later kwamen er meer soul- en funk-invloeden in zijn muziek.

Michael Jackson is hier niet zo'n goed voorbeeld van. Aanvankelijk werd hij natuurlijk, als jongste en meest opvallende lid van de Jackson 5, vooral als kinderster gelanceerd. In de eerste plaats door pa Jackson, maar ook door Motown zelf. Ook zijn eerste soloplaten (op Motown) pasten keurig in dat stramien. Zijn muzikale vrijheid kwam pas echt bij zijn eerste solo-album Off the wall uit '79, nadat hij vetrokken was bij Motown (al was het album Destiny van een jaar eerder al een creatieve doorbraak voor The Jacksons).

avatar van gaucho
Niet helemaal hetzelfde, maar iemand die zich binnen Motown in een vroeg stadium ook een zekere creatieve vrijheid verwierf, was producer Norman Whitfield. Die maakte eind jaren zestig, begin jaren zeventig vrij revolutionaire producties: lange nummers met lange instrumentale tussenstukken, spacy geluiden en veel echo en psychedelica. Voor die tijd enorm vernieuwend, zeker binnen het strakke Motown-kader. Hij produceerden op die manier een aantal albums voor The Temptations, met Papa was a rollin' stone als bekendste voorbeeld (een mooi overzicht van die Whitfield-opnamen vind je hier).

Maar ook met minder bekende namen als Edwin Starr, The Undisputed Truth en Motown's enige blanke band uit die periode, Rare Earth. Uiteindelijk zou hij het Motown-label verlaten en zijn eigen Whitfield-label beginnen, met acts als Rose Royce en Stargard. Maar dan zitten we al op disco-territorium.

Van recentere datum is Prince natuurlijk een geweldig voorbeeld van een funkartiest die al vroeg in zijn carrière muzikale vrijheid afdwong. Ik sta er nog steeds verbaasd van dat hij eind jaren zeventig op het grote Warner Bros-label wegkwam met demo-achtige opnamen met vergaande seksuele toespelingen in de teksten.

Nou ja, uiteindelijk resulteerde zijn strijd om muzikale vrijheid wel in een hoop gedoe, inclusief zijn naamsveranderingen tot TAFKAP, The Symbol en het woord 'slave' in zijn wang gekrast...

avatar van Minneapolis
gaucho schreef:

Zijn muzikale vrijheid kwam pas echt bij zijn eerste solo-album Off the wall uit '79, nadat hij vetrokken was bij Motown (al was het album Destiny van een jaar eerder al een creatieve doorbraak voor The Jacksons).


The Jacksons hebben zich juist los gebroken van Motown. Dat was ook de reden van de naamsverandering (van Jackson 5 naar Jacksons) en waarom Jermaine de band verliet. Hij was immers getrouwd met Berry Gordy's dochter, en bleef achter bij Motown. Aanvankelijk leverden Gamble & Huff de liedjes nog, maar langzaam maar zeker konden ze zichzelf ontwikkelen. En best wel vernieuwend moet ik zeggen. Zeker als je naar de ritmes van een nummer als Shake your body of Things i do luistert. Quincy Jones krijgt veel lof voor Off the wall. Terecht wel, maar Michael had zichzelf goed geschoold inmiddels.

avatar van Minneapolis
gaucho schreef:

Van recentere datum is Prince natuurlijk een geweldig voorbeeld van een funkartiest die al vroeg in zijn carrière muzikale vrijheid afdwong. Ik sta er nog steeds verbaasd van dat hij eind jaren zeventig op het grote Warner Bros-label wegkwam met demo-achtige opnamen met vergaande seksuele toespelingen in de teksten.

Zoals Prince zichzelf alles heeft geleerd (Moon sound studios) is werkelijk fenomenaal.

avatar van gaucho
Minneapolis schreef:
The Jacksons hebben zich juist los gebroken van Motown. Dat was ook de reden van de naamsverandering (van Jackson 5 naar Jacksons) en waarom Jermaine de band verliet. Hij was immers getrouwd met Berry Gordy's dochter, en bleef achter bij Motown. Aanvankelijk leverden Gamble & Huff de liedjes nog, maar langzaam maar zeker konden ze zichzelf ontwikkelen. En best wel vernieuwend moet ik zeggen. Zeker als je naar de ritmes van een nummer als Shake your body of Things i do luistert. Quincy Jones krijgt veel lof voor Off the wall. Terecht wel, maar Michael had zichzelf goed geschoold inmiddels.

Ja, klopt, dat spreek ik ook niet tegen. Je geeft meer details over de manier waarop The Jacksons zich losweekten van Motown. Omdat ze vonden dat ze hun muzikale ei niet langer voldoende kwijt konden. Aanvankelijk maakten ze twee platen bij Philadelphia International Records, onder de hoede van Gamble & Huff, maar daarna begon het echte werk. Inderdaad: in de tussentijd kregen de Jacksons, met Michael voorop, steeds beter in de gaten waar ze naartoe wilden werken.
En ja, tot op zekere hoogte vind ik Off the wall, Destiny en Triumph best wel vernieuwend: niet zozeer qua songs (al is daar niks mis mee), maar vooral qua verfijnde productietechnieken, iets wat Quincy en Michael perfectioneerden op Thriller.

avatar van Edgar18
Er zijn natuurlijk nog veel meer soulartiesten geweest die in de jaren '70 creatieve vrijheid genoten en met fantastische albums kwamen maar die nooit de bekendheid verwierven van een Stevie Wonder of Marvin Gaye. Ik denk dan bijvoorbeeld aan Sam Dees, Allen Toussaint, Lou Courtney, Lee Dorsey, King Hannibal en Shuggie Otis om er maar een paar te noemen.

avatar van Minneapolis
Edgar18 schreef:
Er zijn natuurlijk nog veel meer soulartiesten geweest die in de jaren '70 creatieve vrijheid genoten en met fantastische albums kwamen maar die nooit de bekendheid verwierven van een Stevie Wonder of Marvin Gaye. Ik denk dan bijvoorbeeld aan Sam Dees, Allen Toussaint, Lou Courtney, Lee Dorsey, King Hannibal en Shuggie Otis om er maar een paar te noemen.

Met een hele dunne discografie tot gevolg.
Degene op wie ik reageerde heeft zich trouwens vlak na het beticht meteen weer uitgeschreven zie ik nu.

avatar van Edgar18
Minneapolis schreef:
Met een hele dunne discografie tot gevolg.
Valt wel mee toch? Allen Toussaint, Lee Dorsey en Shuggie Otis hebben een aardige discografie. Die van de andere drie is inderdaad wat kleiner daar zij ook veel produceerden voor anderen. Maar, er zijn natuurlijk nog veel meer voorbeelden dan de paar die ik hierboven noem.

Bradlinho
Relax schreef:
(quote)




Oh shit ik ben blank, oh jeetje, waarom vind ik die rauwe Soul dan altijd nog geweldig.


Haha same here. Die rauwe soul vind ik ook vaak het tofste. Otis Redding, Wilson Pickett, Charles Bradley, dat soort Soul.

Gast
geplaatst: vandaag om 14:20 uur

geplaatst: vandaag om 14:20 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.