Wauw! Wat een voltreffer is dit zeg! Luisterde dit laatst voor het eerst, ik had het al een tijdje op mijn lijstje staan; maar had werkelijk geen idee meer wie ze waren, wat voor muziek ze maakten en waarom het op mijn lijstje stond. Het was de ultieme goede verassing op het goede moment.

De muziek die ze maken is eigenlijk best riskant. Het kan namelijk zomaar verkeerd uitpakken, en wat je dan krijgt zou niet om aan te horen zijn. Maar de heren zijn klaarblijkelijk grootmeesters in hun eigen muziek. De muziek die ze maken lijkt in alles een extensie van hun beleving van hun eigen muziek . Ze zitten op dezelfde golflengte en gebruiken dezelfde akkoorden als hun emoties, om zich direct uit te drukken. Het klopt. Het is integer. Ze komen er mee weg. In alle eenvoud die ze de muziek hebben meegegeven, weten ze me te raken op plekken die duidelijk minder eenvoudig te bereiken zijn dan de muziek doet vermoeden. Iedereen mag zeggen wat 'ie wil, maar dit is míjn plaat. Don't worry, wil hem best delen hoor .

Op de eerste twee platen van ze moesten ze kennelijk nog even oefenen. Die zijn allebei ook errug mooi, maar deze heeft net dat speciale wat de voorgangers (en dan vooral de tweede) missen.

Geen vergelijkingen. Dit is Bedhead.

Ja, ik Makkelijk vol te houden, als je tenminste in de stemming bent om een kleine 5 uur naar de muur te zitten kijken Het is juist leuk om er een paar na elkaar te luisteren, dan valt pas echt goed op wat de verschillen tussen de platen zijn. Al is het zelfs dan moeilijk om te zeggen wat nou precies de verschillen zijn. Ja, natuurlijk is Zauberberg een stuk donkerder dan Gas, en natuurlijk is Pop iets lichter dan Konigsforst, maar lichter verteerbaar?

De verschillende sferen zijn zo mooi neergezet, knap werk als je ze niet voelt. Van licht naar donker en donkerder en weer terug, van licht naar zwaar en nog zwaarder, soms vol met diepe technobeats en soms überhaupt zonder beats. En dan toch allemaal min of meer dezelfde feel. En alles - zoals al tot in den treure berschreven - aards en organisch. Het komt inderdaad uit de grond wandelen allemaal.

Ik weet niet precies waarom, maar sinds ik dit ken ben ik enthousiast als de neten en raad ik alles en iedereen aan hier eens goed voor te gaan zitten. "Wat is er zo goed aan dan?" - "Geen idee, het is gewoon fucking tof!"

Misschien zijn het de mooie melodieën, de steeds net een beetje veranderende beats en bassen die genoeg te speculeren over laten. Of toch gewoon de wisselingen van sfeer? Ik weet het niet, schiet mij maar lek. Ik ben om. En ik ben al in tijden niet meer zo blij geweest na het kopen van een nieuwe cd.

Allemaal aan het gas! (Hoe komt ie er trouwens op, als Duitser?)

Hmm... had de moeite genomen om een berichtje te typen - was geen positieve. Per ongeluk heb ik hem verwijderd, dus vandaar dat ik maar even de review uit de DJ Broadcast Magazine van deze maand erbij zet. Die is wel positief... maar alles wat er in staat snap ik niet en hoor ik er niet in terug. Kan je meteen raden wat voor bericht ik heb geschreven... Komt 'ie.

Serafim Tsotsonis wordt gezien als één van de belangrijkste talenten op het gebied van de meer smaakvolle elektronische muziek in Griekenland. Via Klik Records – het Griekse antwoord op het Plastic City label uit Duitsland – bracht Tsotsonis in 2006 zijn debuutalbum Peak uit. De opvolger luistert naar de titel So This Is Heaven en Serafim Tsotsonis laat andermaal horen wat hij allemaal in huis heeft. De klassiek getrainde pianist en geluidstechnicus, wat Tsotsonis beide is, komen op dit album treffend samen. We horen boeiende elektronica en voorzichtige dansvloermuziek, maar vanuit de invalshoek van een ware muzikant. Interessante combinatie dus. Noem het muzikantenmuziek in een elektronisch jasje. We bemerken post-rock, ambient en downtempo invloeden, al dan niet aangedikt met housebeats. So This Is Heaven is daarom een boeiend werkstuk geworden van een producer die onze complimenten verdient. Fans van Ulrich Schnauss en Boards Of Canada zullen veel plezier beleven aan dit uiterst stijlvolle en ‘classy’ album. 5/5



Vooruit, ik doe een tweede poging. Tsotsonis is klassiek getraind pianist en geluidstechnicus - hij zal er wel niet goed in zijn dan. Ze horen boeiende electronica, muzikantenmuziek en post-rock invloeden - waar dan? Ze horen ambient - je bedoelt de lelijke en saaie aanhoudende synths (het zijn niet eens echt waves) onder elk liedje? Boeiend werkstuk? - nee hoor. Uiterst stijlvol - lomp in elkaar geknutseld bedoel je. Classy - just like my ass.

Ik vraag me af hoeveel ze betaald hebben gekregen om deze review in het magazine te plaatsten. Of het review is gebaseerd op een beschrijving van een ander. Dat kan ook. Ik snap de review niet en heb bij deze geen vertrouwen meer in het blad. No offence...

Hmmm.... erg uitnodigend om te luisteren werkt deze review niet. Is wat mij betreft ook niet de bedoeling, maar ja dit is natuurlijk ook maar mijn mening. Voorlopig staat het 1-1 dus