menu

Hier kun je zien welke berichten Jacktherapper als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Edan - Beauty and the Beat (2005)

4,5
Ontzettend goed album. Lekkere flauwe intro voor een lekker zomers trackje met Insight, waarin een super tof samenspel wordt toegepast. Als I See Colours dan komt, wordt het alleen maar beter. Na de track live gehoord te hebben, waar de beat ook live in elkaar gezet werd is dit echt een geweldige track met een flinke soul erin.

Bij track 4 begint Edan al met Rock & Roll invloedens, lekkere frisse funk op Edan zijn manier (en die is goed !). Als ik bij de Torture Chamber aan kom en de geniale Percee P hoor, weet ik dat het niet meer fout kan gaan met deze plaat. Torture Chamber, Making Planets en Time Out vormen een geweldig midden van dit album.

Dan slaat er alweer een flinke 'ja-knikker-track' de speakers uit, als Dagha schreeuwt: "I'll be the headbanger". HARD. De 2e verse van de track is voor Edan weggelegd, en als je daar alle lof voor wil hebben zou je deze live mee moeten maken, waarbij Dagha alle platenhoezen erbij pakt. Dat maakt van deze track toch wat meer dan als je hem op je CDtje hoort (wat vaker zo is bij live-shows, but you feel me).

Vanaf Beauty t/m Promised Land is het tijd om achterover te hangen, en eens goed te luisteren naar de genie van Edan.
Beauty begint met een lekkere Clint Eastwood vibe, en bouwt uit tot een Edan die zijn eigen Tom & Jerry tijdperk in de beat stopt, beauty.
Twee tracks daarna, Smile, wat een lach en kippenvel veroorzaakt.
De tekst omarmt de beat, en laat hem weer los zodra de beat met een gigantisch pakkende sample eindigt. Dit gevoel word niet minder vervolgd bij de Promised Land, waar mijn beschrijving gelijk is aan die van Smile.

Al met al; een fascinerende plaat van een muzikaal wonder die veel meer
aandacht/waardering
verdient dan wat hij momenteel krijgt.
Muzikaal en lyricaal: top. Een dikke *4,75 voor dit album.

Tyler, the Creator - Wolf (2013)

Al had ik ook geen erg slechte plaat verwacht ben ik alsnog positief verrast. Minder radicaal, schreeuwerig en geforceerd. Het is eigenlijk op het grootste deel van de plaat een uiterst sexy geheel met de stoffige '95 achtige drums en jazzy syntheze. Tyler komt niet meer over als dat depressieve aandachtgeile jonk maar is vermakelijk en flauw, goed gedoseerd.

Er waren echt wel een paar hoogtepunten, maar de track die er het meest bovenuit steekt op het moment is "Rusty" met een afschuwelijk dikke verse en chorus van Doms en een nooit slechte Earl Sweatshirt. Die beat ook, merde, die mag een tijdje door lopen.

Dit was 1 luisterbeurt, en die deed me goed. Heel vermakelijk!