Edwin schreef:
Ik was hier vroeger al niet kapot van en nu ik het ruim 25 jaar later in de herkansing gooi weet ik ook weer waarom. Zelfs de beste nummers
Waves en
Living on the Ceiling doen mij vrijwel niets bij gebrek aan echt pakkende, memorabele melodieën. De nummers op dit album klinken als 13 in een dozijn en alle noten zijn afkomstig uit de knoppen in de studio. Dat levert generieke electronisch gedomineerde muziek op, met kraak noch smaak, en zonder ook maar enigszins het organische, persoonlijke gevoel dat hier een echte band aan het werk is. Hoeveel personen gaan er schuil achter Blancmange? Het doet er niet toe. Voor mijn part een zanger met een karaokebox. Nee, de scheidslijn is voor mij glashelder. Ik heb het bij andere albums al vaak gehad over de New Romantics c.q. electropop. De eerste helft van de jaren 80 heeft in dat kader een groot aantal echte smaakmakers voortgebracht, maar in het kielzog daarvan ook een hele trits beperkt houdbare lichtgewicht bands, zoals Heaven 17, Thompson Twins, Wang Chung, Dead or Alive en Kajagoogoo, die inhakend op de tijdgeest vaak met vorm boven inhoud wat hits wisten te scoren, maar op basis van hun albums en carrièreverloop toch overduidelijk tot de 2e of 3e garnituur moeten worden gerekend. Daar reken ik Blancmange ook toe. 2,5*
Gisteren Mange Tout op de kop getikt vandaar dat ik dit lees, ik reageer weliswaar na 10 jaar (: op jouw term beperkt houdbare bands, Heaven 17 vergelijken met Wang Chung bv is een gotspe, de eerste plaat penthouse and pavement is een wave klassieker, ook the Luxury gap is nog erg goed, daarn tja. luister maar eens naar Facist groove thang of de titel track, dat is mijlenver verwijderd van Wang Chung of Dead or Alive. En Blancmange staat ook voor mij een stuk hoger dan die bands die je noemde, Blind Vision, Feel Me geweldige wave dans tracks.