menu

Hier kun je zien welke berichten raskolnikow als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Meuris - Mirage (2013)

3,5
Weinig recensies hier en dat is jammer, want het is van 'Massis' geleden dat Meuris nog eens zo knap uithaalde: sterke composities, veel afwisseling en teksten die tot de betere in zijn oeuvre behoren ('Zondagskind', 'Ik denk dat ik hem al een beetje ken'). Nooit verwacht dat hij het nog in zich had, eerlijk gezegd.

Enige minpuntje is de soms wat cleane, brave productie. Een nummer als 'wildvuur' had bijvoorbeeld beter gewerkt als het wat rauwer had geklonken en zonder die 'break' na de voorlaatste passage van het refrein.

Verder ook aangenaam verrast door nummers als 'Ziel verloren' en 'Waar spreken wij dan ergens af?', die klinken als het Vlaamse antwoord op The Smiths.

PJDS - Extinct Birds (2023)

3,5
Ondergewaardeerd is hij zeker, Pieter-Jan de Smet, en van de weeromstuit, om de balans te herstellen als het ware, wil een mens misschien een beetje overdrijven in zijn lof als hij een commentaar schrijft op 's mans nieuwste album. Daar ga ik mij niet aan bezondigen. Een 8 op 10 lijkt me dan ook gepast (op mijn wiskundetoetsen van weleer was ik daar zelf al dik tevreden mee). 'Extinct Birds' is gewoon een prima album van de band, waarop de frontman zich kan uitleven in al zijn geliefde gedaantes: de ene keer als een ijl-croonende Scott Walker ('Days we will not see'), dan weer een beetje als Bowie ten tijde van zijn zwanenzang ('This dirt'); soms filosofisch en mijmerend ('If it wasn't for love') en even later speels en fel ('Beach head'). Favorieten zijn 'This dirt', een nummer dat klinkt alsof het is geschreven achter een door miezelregen geteisterd raam op een schemerige herfstavond (de druppels banen zich traag maar onherroepelijk naar de onderste sponning) en het kwaaie 'Black and blue' (ofschoon ik de live-versie in Werkplaats Walter nog beter vond). 'Days we will not see' kan me voorlopig niet meeslepen, op de intro na, die niet had misstaan op 'Spirit of Eden'.