Prince - Sign 'O' the Times (1987)

GrafGantz wel een officiële cassettte.. Mooie top 10 heb je!

Omdat 1999 opnieuw is verschenen er maar even een Prince-zaterdagmiddag van gemaakt en al die 80's shit nog maar eens even op de draaitafel en CD-speler gegooid (Prince draai je en stream je niet). Omdat ik die kromgetrokken SOTT-LP nu toch he-le-maal zat was (vinyl moet je ook niet in de buurt van een kachel leggen) maar vanmiddag even de CD-versie gescoord voor een tientje. En alhoewel het gros van Prince's 80's output enkel verkrijgbaar is in de originele masterings, valt de digitale versie me nog helemaal mee. Op een iets beter en gedetailleerder soundsystem dan toen blijft het een lekker album. Alleen jammer dat ook hier die Linn-drummachine soms erg overheersend is en dat maakt de muziek ook wel wat gedateerd. Gelukkig zijn het nog steeds ijzersterke composities en boeit SOTT van begin tot einde. Masterpiece en behoort dit toch wel tot de hi-end van zijn oeuvre. Een remaster zou leuk zijn, maar eigenlijk niet echt nodig.

Yep. De video Prince - Sign "O" The Times | Discogs

Jonestown quote:
(Prince draai je en stream je niet)...uhhh.. wat doe je er dan mee? Dacht ik eerst, maar ik snapte m uiteindelijk wel

Zó onduidelijk was ik niet lijkt mij ...

2020... dit wordt t jaar van de expanded edition....
Zal nog even duren... maar hoe gaaf wordt dat.....?

Yes! Dat is goed nieuws!

Voor mij zijn opus magnum, mag je me nog steeds voor wakker maken

Had Prince anno 1987 eigenlijk nog iets te bewijzen aan de wereld? Het antwoord is nee, en toch kregen we dat jaar Sign ‘O’ The Times van hem. Een instant 5-sterren-plekje-in-de-top-250-plaat van een artiest waarvan iedereen het wel begrepen zou hebben als een vierde of vijfde meesterwerk in bijna evenzoveel jaar tijd er niet meer had ingezeten.

De ontstaansgeschiedenis van deze plaat zal bij de meesten onder jullie wel bekend zijn: Prince en backing band The Revolution werken aan het Dream Factory-project, wat een groot aantal nummers oplevert, terwijl Prince in zijn eentje (en gewapend met een Fairlight synthesizer en een stemvervormer) als de androgyne Camille nog meer liedjes in elkaar draait. The Revolution wordt ontbonden, Prince neemt materiaal van beide projecten mee, maakt nog wat nieuw spul ook - want waarom zou je slapen als je ook nieuwe liedjes kan maken - en dit alles leidt tot de driedubbelaar Crystal Ball. De spelbrekers van de platenmaatschappij dwingen Prince echter om alles op twee schijfjes te laten passen en voila, Sign ‘O’ The Times is het resultaat.

Met als logisch gevolg dat dit album, nog meer dan voorgaande releases, een ratjetoe aan stijlen, sferen en emoties is geworden. Het pessimisme van de titeltrack wordt opgevolgd met de levenslust van Play In The Sunshine, de lust van Hot Thing gaat over in de monogamie van Forever In My Life, het vrome The Cross (mét rockend outro) volgt na de op en top-pop van I Could Never Take The Place Of Your Man, en ga zo maar door. Opvallend: op kwalitatief vlak maakt het materiaal dan weer amper bokkensprongen. Bijna elk nummer is van een hoog niveau, iets wat je van heel wat andere ‘laten we onze veelzijdigheid tonen’-dubbelaars niet kan zeggen (ik kijk naar jou, The White Album).

Is Sign ‘O’ The Times het magnum opus van Prince? Ik kan er een heel eind in meegaan. Het is een tour de force van bijna anderhalf uur dat nergens langdradig aanvoelt, vol nummers waarin steeds weer zoveel gebeurt dat het moeilijk wordt om erop uitgeluisterd te geraken, en het geheel klinkt bovendien iets rauwer en minder gepolijst dan we tot dan toe van Prince gewend waren. Zelf vind ik Purple Rain nog net iets beter, omdat die me nog net wat dieper raakt, maar Sign O The Times is een goede tweede. Met deze plaat zou Prince zijn status als één van de meest briljante wezens in de popmuziek voor altijd veiligstellen.