Prince - Sign 'O' the Times (1987)

Het album is overschat door een heleboel mensen dan. Of het is niet overschat, maar jij voelt het niet.. Zoals ik ook heel veel hoog gewaardeerde albums niet voel.
Bovenstaande discussie doet me daar wel weer eens over nadenken;
Afgezien van de pure oppervlakkige rommel (en dat zijn heel veel albums) heeft het vaak te maken met achtergrond (vorming van muzieksmaak en stijl), context (hoe en waar krijg je het mee) en investeren in zo'n album.
Maar je kunt er moeilijk om heen dat Prince een virtuoos was hier als je kijkt naar de brede variatie in stijlen, originele invalshoeken en zijn muzikaliteit. De concerten (mijn mening; behorende tot de besten ooit) tonen dit ook en geven het album extra waarde, of laten het landen wellicht.
Hebben jullie de concertfilm gezien Juul1998B en luigifort?

Jij vindT, hij vindT!

Fight the real enemy, mensen! *scheurt een foto waarop allemaal taal- en werkwoordfouten staan in twee*

Tijdsbeeld is ook bepalend. Iedereen van mijn generatie weet hoe de opwinding toen was (of je het nu goed vond of niet). Nu kijken muziekluisteraars er weer anders naar en voelen / beleven het sowieso anders.

Het gevoel dat ik tijdens het live concert rondom dit album heb ervaren is een gevoel dat ik niet kan omschrijven. Ik durf het rustig één van de hoogtepunten in mijn leven te noemen. De zindering in dat stadion was ongekend. Ik heb zoiets nooit meer op die manier meegemaakt (een jaar later nog enigszins bij een andere Prince show, maar De Kuip was een maatje groter dus al een andere beleving, ook al stond ik toen vooraan). Dat gevoel weegt mee. Een gevoel die anderen niet hebben.

Maar goed, we dwalen een beetje af denk ik en dit is een discussie die al ontelbare malen op deze site gevoerd is natuurlijk

Kortom: echt een onderschat album dit!

Je vergeet 'vind ik' te schrijven!

'Ik vind' dit album zwaar overschat door jullie

Mij gaat het niet om steeds 'ik vind' erbij te schrijven. Het is duidelijk genoeg dat het over meningen gaat. Maar als je schrijft dat een album overschat is gaat je mening niet zozeer over het album maar over hoe anderen het album inschatten. En dat is complete onzin. Want zoals je zelf al schrijft, het blijven meningen. Dat is subjectief. Heeft niks met inschatten te maken. Je kan wel de invloed van een album verkeerd inschatten of hoe vernieuwend muziek is geweest. Zoals die van Metallica bijvoorbeeld.

Titelnummer is best fijn moet ik zeggen...

Ik vind het ook wel z’n beste, samen met Purple Rain en Around the World in a Day.
Singles zijn wel veruit favoriet, samen met Starfish en The Cross.

Wel veel filler, was hij net zo lang geweest als die andere twee had ik deze hoger gewaardeerd.

Behalve als het album dan vooral zou bestaan uit de nummers die jij filler noemt natuurlijk.

Klopt, zonder die zes nummers zou ik er sws niet veel aan vinden

Zijn korte 3-4 minuten popsongs zijn het prettigst. Die lange zooi kan ik niet zo veel mee, te freakyfunky. Uitzondering maak ik graag voor Purple Rain, die blijft prachtig!

Ja dat is wel zijn beste album, 9 songs en geen filler.
Deze had even goed kunnen zijn, met 6-7 songs minder.

Voor jou hebben ze dan ook een lekker efficiënte korte versie van I Could Never Take the Place of Your Man gemaakt waarbij ze het mooie spannende instrumentale stuk schaamteloos hebben weggekieperd.



Ik heb altijd intens genoten van nummers als The Ballad of Dorothy Parker, Forever in my life, Starfish and Coffee, Adore.. Ook het minder opvallende Strange Relationship is fijn.
Ach eigenlijk elk nummer.. De wereld zou niet hetzelfde zijn zonder de feestelijke (/live) nummers It’s Gonna Be a Beautiful Night, Hot thing en Housequake! Nogmaals; check de film voor deze nummers.
Play in the Sunshine is het enige nummer dat ik iets minder hoog heb zitten, en het hoort ook gewoon bij deze klassieker. Slow Love zullen de meesten het minste nummer vinden denk ik.
Ik zit nu aan mijn berichten tax bij dit album.

Super!

Play in the Sunshine vind ik juist wel leuk.
Die laatste twee hoeven van mij niet.
The Cross was een mooi einde geweest.

Berichten verplaatst naar Prince

Het begint een jaarlijkse traditie te worden: op 20 juni 1987 was mijn eerste Prince concert en aangezien die sinds 2020 in de deluxe box zit moet die weer even hard gedraaid worden.

I Could Never Take the Place of Your Man blijft echt mijn favoriet op dit toch wel geslaagde album! Miss wel mn favoriete nummer van Prince naast purple rain

Ben alles in chronologische volgorde weer aan het beluisteren vanaf 1978. Wat een trip, wat een ontwikkeling. Nu aangekomen hier, bij SOTT. En eerlijk is eerlijk, had er niet zoveel zin in. Voelde al wat langer gedateerd maar wat …… fantastisch. Ik stuiter zelfs mee met voor mij minste nummer “ Gonna be a beautiful night”. Alle nummers raak, vol in de roos. De man wordt gemist …. Gelukkig ben ik pas in 1987 aangekomen.

Deze versie legt het wat mij betreft dan ook af tegen die uit de SOTT tour die later volgde. Die versie is veel feller en wat een feest was het om dat live mee te mogen maken.

Ken je het origineel uit uit 1986? Waar dit de basis track van is geworden? Ik persoonlijk vind deze versie (met the Revolution dus nog) wel lekkerder dan de SOTT versie... en eigenlijk de originele opname nog net iets beter, maar die mist dus een hoop vocalen...

Jazeker. Dat is toch deze? Als je deze niet bedoelt is het antwoord weer nee

Yep..die is het. De audio is in veel betere kwaliteit te krijgen....ik kende deze beelden erbij dan weer niet.

Is die van Live in Paris? Die bootleg heb ik denk ik nog wel ergens liggen. Van de parade tour dacht ik.

That's the one...

Zag ze nu ook voor het eerst.

Het is weer 20 juni: mooi moment om het concert in de deluxe box tevoorschijn te halen en te genieten van wat mijn eerste Prince concert was.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Review: Prince - Sign "O" The Times (1987) - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Review: Prince - Sign "O" The Times (1987)
Prince leverde in de jaren 80 het ene na het andere geweldige album af, maar het 80 minuten durende Sign “O” The Times uit 1987 blijft wat mij betreft toch de meest indrukwekkende van het stel

De Amerikaanse muzikant Prince presteerde in de jaren 80 op de toppen van zijn kunnen. Na de geweldige serie Dirty Mind, Controversy, 1999, Purple Rain, Around The World In A Day en Parade kwam hij in 1987 ook nog eens op de proppen met Sign “O” The Times, dat wat mij betreft al zijn geweldige voorgangers overtrof. Sign “O” The Times zou hij niet meer overtreffen en het is ook bijna veertig jaar na de release nog altijd een indrukwekkend album, dat ongeveer alle facetten van de muziek van Prince laat horen. Sign “O” The Times is een veelzijdig album dat 80 minuten lang een bijzonder hoog niveau aantikt en dat op een of andere manier nog altijd fris en urgent klinkt.

Vorige week stond ik stil bij het album Around The World In A Day van Prince & The Revolution. Het is een van mijn twee favoriete albums van de helaas veel te vroeg overleden Amerikaanse muzikant. Het album uit 1985 werd gevolgd door het ook uitstekende Parade en door de memorabele concerten van Prince en zijn band in de Rotterdamse Ahoy, die ik reken tot de beste concerten die ik ooit heb gezien.

Ondanks de magie die ik zag en hoorde tussen Prince en zijn band The Revolution stopte de Amerikaanse muzikant de samenwerking met zijn band na de Parade tour en ging hij met een aantal andere muzikanten werken aan een volgend project: Sign “O” The Times. Het in 1987 verschenen album schat ik nog wat hoger in dan het geweldige Around The World In A Day en is wat mij betreft het onbetwiste meesterwerk van Prince.

Na de release van het album begon Prince met een nieuwe band aan een volgende tour, wat zorgde voor een volgende serie concerten die me altijd bij zullen blijven, de concerten in het Utrechtse Galgenwaard stadion en later wederom in de Rotterdamse Ahoy. Maar ook het album Sign “O” The Times heeft op mij een onuitwisbare indruk gemaakt.

Prince was in de jaren 80 uitermate productief en gooide er in 1987 een dubbelalbum tegenaan met 16 tracks en 80 minuten muziek. Het album werd vooraf gegaan door de eerste single en tevens titeltrack van het album. Het is een track die weer een hele andere kant van Prince liet horen en bovendien liet horen dat de muzikant uit Minneapolis zich wel degelijk bekommerde om maatschappelijke problemen.

Sign “O” The Times is een heel divers album, dat enerzijds teruggrijpt op de albums die Prince eerder in de jaren 80 maakte, maar het is ook een album dat een stap vooruit zet. Het is een album waarop Prince zijn liefde voor soul en funk nog eens uitvoerig etaleert, maar het album verkent ook andere richtingen, waaronder jazzy tracks, volgende uitstapjes richting perfecte popsongs en lange slepende tracks, waaronder het prachtig opgebouwde The Cross, een van de hoogtepunten in de setlist van de Sign “O” The Times tour.

Prince omringt zich op het album met flink wat nieuwe muzikanten, maar Wendy & Lisa zijn op het album ook nog te horen. In muzikaal opzicht staat het album, mede dankzij de fantastische ritmesectie en de stuwende blazers, als een huis, maar het is ook zeker de verdienste van Prince zelf, die op het album met grote regelmaat laat horen dat hij een geweldige gitarist is. Ook de hele batterij aan achtergrondzangeressen die wordt ingezet verrijkt het geluid op Sign “O” The Times.

De synths uit de jaren 80 klinken inmiddels soms wel wat achterhaald en dat geldt ook voor de synths op Sign “O” The Times, maar het zit me op geen enkele manier in de weg. Sign “O” The Times was en is een energieke luistertip van 80 minuten en het is er een vol hoogtepunten. Veel tracks op het album zijn lang, maar ook in tracks van zes minuten en meer houdt de Amerikaanse muzikant de aandacht makkelijk vast met muzikaal en vocaal vuurwerk.

Veel albums uit de jaren 80 klinken met de oren van nu wel wat gedateerd, maar als ik naar Sign “O” The Times luister ben ik verbaast hoe goed en eigentijds het album nog altijd klinkt. Het blijft doodzonde dat het oeuvre van Prince abrupt eindigde met het in 2015 verschenen en overigens zeer memorabele HITnRUN: Phase Two, maar ondanks het feit dat Prince slechts 57 jaar oud werd, heeft hij ons verschrikkelijk veel moois nagelaten, met wat mij betreft Sign “O” The Times als hoogtepunt. Erwin Zijleman