John Cale - Paris 1919 (1973)

Nu nog eens concentreren op de teksten en je bent helemaal verkocht, niels.

Met zo'n mooi verhaal van Dazzler is het lastig om nog iets te schrijven dat wat toevoegt aan de commentaren bij dit album. Mij deed dit album ook denken aan een reis. Ook een treinreis door (West-)Europa, van de kou in Noorwegen naar de warmte van Andalusië.
Tegelijkertijd is dit album voor mij ook een reis door de tijd.
Aan de ene kant een reis terug naar een verleden tijd. Een tijd van lange reizen, van hoge heren en intellectuelen in luxe Pullmanwagons (als John Cale zoveel namen en locaties laat vallen, waarvan ik de meeste op moet zoeken, mag ik er vast ook wel eentje neerpennen hier) die het oude continent doorkruisen.
Aan de andere kant een tijd door de reis, van kind (A Child's Christmas in Wales) naar een leeftijd waarin je afhankelijk wordt van anderen, waarin het leven langzaam voortkabbelt en elke dag dezelfde kleurloos witte dag is (Antarctica Starts Here).

Dit is uiteraard mijn interpretatie van dit album en het gevoel dat ik erbij krijg. Wat John Cale precies bedoelt met zijn teksten is me nog niet duidelijk. De 9 nummers op dit album vormen voor mij een stijlvol, samenhangend geheel. Van de 4 albums die ik ken van John Cale (plus Wrong Way Up, met Brian Eno), is dit zonder meer de beste.

4.0*

Bij mij wel. Maar we zijn het wel meer niet eens

Prachtig werkje van John Cale.
Niet echt bekend met zijn solowerk - hooguit wat flarden, maar dit is zijn vierde en dit mag gehoord worden.
De titel van de plaat verwijst naar de vrede van Versailles, waarmee de 1e wereldoorlog formeel ten einde kwam.
Let ook op bepaalde songtitels hier.
Paris 1919 is geproduceerd door Chris Thomas, die was bekend voor zijn producerswerk voor Procol Harum.
Half Little Feat doet mee. Met name Lowell George is herkenbaar met zijn slidespel.
Dit is een toegankelijke plaat die vooral warmte uit straalt.
Muzikaal erg fraai neergezet ook en met Thomas achter de knoppen geeft het ( bewust) een orchestraal sfeertje hier en daar.
Cale is een multi-instrumentalist en een kundig componist, maar net als ex-collega Lou Reed geen geweldig vocalist.
Het is qua zuiverheid ook regelmatig over het randje of er net tegen aan.
Meestal kijk ik daar kritisch tegen aan, maar Cale heeft een prettige klank en heeft het iets aandoenlijks.
De passie zal ook zeker een rol spelen in de acceptatie in deze.
Maar bovenal, wat een geweldig stel liedjes.
Ik hoor een bepaalde berusting en plezier.
Afwisselend melanchonisch en opgetogen, maar transparant vertolkt en geproduced.
Natuurlijk een paar favo's.
De werkelijk geweldige opnener, het indrukwekkende The Endless Plain Of Fortune, de titelsong, die gedragen wordt door strijkers en Half Past France.
De beuk gaat er ff in bij de glamrocker Macbeth en Graham Greene heeft inderdaad een Kinksfeel waar good old dazzler al eerder aan refereerde.

Mooie plaat, zat gelijk goed.
Berlin van Lou Reed verscheen ook dit jaar en won het met gemak als het gaat om de klassieke status.
Misschien ook net even een wat typerendere plaat en uiteindelijk ook een stuk bekender bij het publiek.
Hoewel een heel ander album,vind ik dit in kwaliteit tamelijk gelijkwaardig aan die van Lou.

Je weet ze wel uit te zoeken, bikkel2! Fantastisch album van Cale, mijn favoriet van hem! Mooi stukje weer! Favoriete track, Antarctica Starts Here.
Favoriete regel van het album : Nothing frightens me more, than religion at my door.
Overigens schandalig weinig berichten én stemmen bij dit album!

Dit zou idd wel wat meer waardering mogen krijgen Lura.
Nogmaals.......hele fraaie plaat.

Waarschijnlijk in dit geval toch parels voor de zwijnen gooien.
Mooi bruggetje naar dit album, misschien ook iets voor jou?!
Pearls Before Swine - The Use of Ashes (1970)

Okay. Ik denk dat ik maar een half jaar verlof op neem.
Nog zo veel te luisteren.

Thanx voor de tip!

Misschien minder experimenteel en heel wat toegankelijker dan zijn werk bij Velvet Underground maar een mooi integer en sfeervol album. Vrij relaxt en orkestraal maar toch wel met enige onderhuidse spanning en niet zonder passie. De zang is inderdaad niet helemaal zuiver maar past goed in het geheel en doet warm en aandoenlijk aan. Tenslotte een tijdloos album, verdien tenslotte toch wel 4,5*.
Music for a New Society is nog een aanrader.

Daar draait muziek om, het moet je raken en dan is zuiverheid van secundair belang!
Jonathan Richman is helemaal een goed voorbeeld van niet zuiver zingen en toch weten te raken.

Inderdaad, Neil Young zingt ook niet helemaal zuiver maar raakt je soms tot het bot.

Je bedoelt als een nagel over een schoolbord ? Daar krijg je ook kippenvel van..........

Hou erover op over dat geluid, ik krijg al kippenvel als ik er aan denk.

Ik vond, na omstandig gerommel in mijn stoffige platenkast, "fragments of a rainy season " terug.. met zoveel moois erop.... Cordoba, Paris 1919, dying on a vine.... wat kan die Cale hemels hameren op zijn piano..
Gisteren reed ik op de kotfiets van mijn dochter door Leuven op zoek naar Bilbo, één van de weinige goede platenzaken...
En ja hoor ik vond er, naast vroeg werk van Tindersticks, Paris 1919, zijn onvolprezen meesterwerk.
Het album Paris 1919 ervaar ik als heel sfeervol en warm....
Hoogtepunten voor mij... titelnummer Paris 1919, Child's Christmas in Wales ( beter dan op Fragments..) en Andalucia....

Review #9:

Er zijn twee aspecten binnen de discografie van de Velvet Underground waardoor ik zeer geïnteresseerd raakte in John Cale. Ten eerste doet een vergelijking tussen de eerste twee Velvet Underground albums, waar John Cale nog aanwezig was, en de daaropvolgende twee Velvet Underground albums al gauw vermoeden dat John Cale het experimentele brein was binnen de Velvet Underground. Iets wat overigens verder onderstreept wordt door het feit dat mijn eerste kennismaking met Lou Reed's solowerk (Transformer) een meer pop gerichte aanpak had.

Verder beschouw ik het vioolspel van John Cale in The Velvet Underground & Nico (onder andere op de nummers Sunday Morning en Venus in Furs) als een van de hoogtepunten van het album.
Ik rekende op een soortgelijk album toen ik Paris 1919 voor het eerst beluisterde, maar de eerste kennismaking was voor mij niet veel meer dan een tegenvaller. Het was pas toen ik het album binnen een andere context bekeek voordat het mij echt wist te raken.

Deze context was niet de voorgeschiedenis van Cale binnen de Velvet Underground, die zorgt voor hoge verwachtingen, maar de context van andere albums waar Paris 1919 op geïnspireerd is. Het gebruikt vergelijkbare composities bekend van grote invloeden als Brian Wilson, Jacques Brel en Nick Drake, maar weet ze onder andere door zijn warme stem en eerdergenoemd vioolspel een eigen geluid te geven. Het resultaat is een mix van enerzijds speelse, romantische composities; anderzijds van een duistere ondertoon in nummers zoals Hanky Panky Nohow en Half Past France.

Lyrics zoals ''nothing frightens me more than religion at my door'' hebben een duistere ondertoon door de voorgeschiedenis van Cale, wat echter niet direct naar boven komt omdat het als het ware verbloemd wordt door instrumentals zoals we gewend zijn in baroque pop. Waar baroque pop af en toe een overschot aan instrumentele complexiteit brengt (lees: teveel instrumenten waardoor het nummer zijn focus verliest), is de balans tussen de zang enerzijds en het gebruik van instrumenten zoals de tamboerijn uitstekend.

Het album wordt echt interessant wanneer we bij de tweede helft aankomen. Net na het meer rock-klinkende Macbeth, een prima afwisseling na vier rustige popnummers, volgt het middelpunt van het album: Paris 1919. Niet enkel het middelpunt vanwege de positie binnen het album, maar ook het middelpunt van mijn belangstelling door de uitstekende kwaliteit. Wederom schitterend gebruik gemaakt van de instrumenten, met een herhalende piano en het speelse 'la la la la' (speels totdat je je herinnert dat het nummer Paris 1919 heet).

Er zijn een aantal nummers die het niveau van de title track, Child's Christmas en Half Past France toch zeker niet weten te halen. Macbeth werkt prima als afwisseling, maar als een standalone nummer is het toch minder indrukwekkend dan de grotere namen op het album. Graham Greene doet de 'snellere' rock beter mijns inziens, maar heeft een zwakker refrein. Antarctica Starts Here heeft goede lyrics, maar ik ben persoonlijk geen fan van de zang op dit nummer. Verder kan ik eigenlijk weinig minpunten noemen.

8,0 / 10

Beste nummers: Paris 1919, Child's Christmas In Wales

Note: ik beschouw dit album als een groeier. Ik heb met meerdere mensen over dit album gesproken en de meesten vonden, net als ik persoonlijk, dat dit album pas echt zijn charme laat zien na een goed aantal luisterbeurten. Ik zou zeggen: geef het nog een kans als je het eerst niet super vond. Het is toch maar 30 minuten lang

Wat zou het toch mooi geweest zijn wanneer hij met zo'n mooie stem ook prachtig zou kunnen zingen.
Ben zo gecharmeerd van hem.
Zijn pianospel is van een prachtige kwaliteit.

Dit album heeft een prachtige 4* van me.

Het is opmerkelijk hoe geweldig dit album in de loop van de jaren is blijven klinken.
Het titelnummer en het dromerige Andalucia zijn voor mij de hoogtepunten.

Heel lang geleden dat ik deze nog eens had draaien.
Maar is een stuk beter dan ik in mijn herinnering had en duurt zelfs te kort.
Child's Christmas in Wales, Macbeth en Antarctica Starts Here maakten meteen weer indruk.
Blijft dus nog wel even onder staan.

Op vinyl, in nieuwstaat, Engelse persing.

'The Endless Plain of Fortune'

Ik zit dezer dagen weer eens in een jaren '70-flow. Niet gek, want ik ben - muzikaal gezien - een kind van de jaren '70. En dan heb ik al snel zin in John Cale, en meer specifiek in deze Paris 1919, die ik overigens direct laat volgen door de 3 daarop volgende Island-albums.

Dit is zo'n album waarbij het eigenlijk moeilijk is om 2 favoriete nummers aan te wijzen. Dat heb ik wel gedaan, maar na iedere keer luisteren heb ik weer andere favorieten. Hoewel Andalucia er meestal toch wel bij zit.

Ik denk dat dit een ideaal nummer is om gecoverd te worden door andere artiesten, die er hun eigen draai aan geven. Volgens mij is het zo'n nummer dat dit goed kan hebben.