Dat valt inderdaad ook wel mee, maar ja... hij kon het succes van voorganger
Rumours natuurlijk niet evenaren, dus ten opzichte dáárvan zou je 't een flop kunnen noemen; geen eerlijke vergelijking dus. Maar de voornaamste reden van het mindere succes is het veel experimentelere karakter van
Tusk, wat niet op waarde werd geschat door het - voornamelijk - mainstreampubliek dat massaal voor de goedgeschreven, uiterst hitgevoelige pop/rockliedjes van de voorganger was gevallen. Het getuigt echter wel van moed van de band om niet gemakzuchtig voort te borduren op 'n formule die zo succesvol was gebleken. Er staan weinig hitkandidaten op, behalve het prachtige 'Sara' en - in iets andere mate - het titelnummer. De liedjes kunnen wat minder goed op eigen benen staan en daarom werkt het beter om het als geheel te beluisteren, en dat geheel blijkt dan toch wel meer dan de som der delen te zijn, waarbij de kracht de grote diversiteit aan stijlen is - de experimentele Buckingham, de 'hekserige' Nicks en de pure pop van McVie. Bij de 'echte' fans is dit album dan ook nog altijd één van de favorieten, die zeker niet zo veel onderdoet voor
Rumours als vaak gedacht wordt.
Helaas is de remastering voor de speciale uitgave met bonustracks nogal dof uitgevallen. De technici moeten hebben gedacht "Hé, dit is een seventies-album, dús moet het warm en rond klinken!" Het jaartal is dan wel 1979, maar dit album is één van de vroegste voorbeelden van een wat helderder klankbeeld dat meer in zwang raakte in de 80er-jaren, overigens zonder het vaak synthetische wat daar later helaas bijkwam. Zorg dus dat je de oude CD-uitgave te pakken krijgt, enig minpunt is wel dat 'Sara' in een lelijk ingekorte versie daarop staat...