bikkel schreef:
Gedurfde plaat van Fleetwood Mac.Kom er maar eens op om na Rumours een aanzienlijk minder toegankelijker album af te leveren.
Het is vooral de plaat van Lindsay Buckingham geworden.Het verhaal gaat dat hij de enige was die enigzins dagelijks met de plaat bezig was. De andere leden verkeerden vaak genoeg in andere sferen.
Buckinham is in deze samenstelling ook altijd wel iemand die het experiment niet uit de weg ging.
Het is een dubbelaar en niet alles is even boeiend, maar het is een heel karakterstieke plaat met veel goed uitgewerkte ideeen.
Sara blijft een geweldig mooi nummer,het lyrische titelnummer,het fraaie Storms en Not That Funny,Beautiful Child,hele rake nummers.
Een wenplaatje dat wel, maar meer dan de moeite waard.
En Buckingham gaat het experiment nog steeds niet uit de weg, overigens.
Bikkel schrijft weer een prima stukje, waar ik mij ook weer helemaal in kan vinden.
Dat hele softe van Stevie Nicks, zoals Storms en Beautiful child gaat mij alleen te ver. Liever Sisters of the moon en Angel.
Christine McVie heeft voor Tusk een aantal prima nummers gebracht met Brown eyes en Honey hi. Of zij de uiteindelijke uitvoering van haar songs ook oorspronkelijk op deze wijze in haar hoofd had zitten is wel te betwijfelen.
Maar dat is ook de rol van Buckingham: alles samensmeden tot één geheel.
Met Tusk is hem dat in artistieke zin prima gelukt. Ik vind de geremasterde versie goed klinken, hoor elders wat kritieken.
Ik heb overigens Tusk voor mezelf teruggebracht en ingebrand naar de beste 45 minuten. Ik vond/vind Tusk toch altijd wel een hele zit.
Als je dat doet, is de cd helemaal niet meer te versmaden.
Uiteraard heb ik dit gedaan in de klassieke Fleetwood mac verhoudingen: 3 nummers voor Nicks, 4 voor McVie en 5 voor Buckingham.
Lindsey Buckingham heeft een enorm risico genomen met Tusk. Zijn eigen nummers zijn het meest experimenteel, klinken alsof ze nog niet af zijn. Het belangrijkst is nog wel, dat ze volledig afwijken van de traditonele Buckingham normen.
Dat wil zeggen, gitaar op de eerste plaats en als het even kan een wat langere gitaarsolo (Go your own way, I'm so afraid) ook bij nummers van de dames.
Dit is, op Sisters of the moon na, volledig weggelaten op Tusk. Hij/zij die dus zoekt naar Buckingham met gitaar geweld komt met Tusk bedrogen uit. Hij speelt alleen maar verdienstelijk en functioneel gitaar, geen solo's.
En dat brengt ons dan op de brandende vraag of Tusk beter is dan de klassieker Rumours.
Nee, kan ik daar vanwege bovenstaande dus op antwoorden. Maar dat is dan ook niet zo gek. Rumours is één van de allerbeste platen die ooit zijn uitgebracht. Dat heeft de band zich ook gerealiseerd.
En liever dan zich te vertillen aan Rumours 2 is er, onder druk van Buckingham, terecht gekozen voor het experiment van Tusk.
Het is de reden waarom Fleetwood mac met gemak in de top 10 van de beste bands aller tijden kan worden geplaatst.