menu

Dave Holland Quartet - Conference of the Birds (1973)

mijn stem
3,82 (53)
53 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Jazz / Avant-Garde
Label: ECM

  1. Four Winds (6:36)
  2. Q & A (8:38)
  3. Conference of the Birds (4:42)
  4. Interception (8:24)
  5. Now Here (Nowhere) (4:36)
  6. See - Saw (6:40)
totale tijdsduur: 39:36
zoeken in:
(Ik begrijp fredpits reactie wel: als free-jazz je genre niet is, loont het niet om te stemmen: je haalt het gemiddelde naar beneden omwille van het feit dat de muziek je gewoon niet ligt - wat ten koste gaat van de algemene score. Ik wil echter niet beweren dat men niet zou mogen stemmen als men nog niet "ingewijd" is, anders kan ikzelf meteen ook een heleboel stemmen bij bepaalde genres gaan verwijderen. Als je de poging gedaan hebt, kan je inderdaad beslissen dat je het album in kwestie wil laten optekenen als zijnde 'minder goed' – dat zou ik zelf waarschijnlijk ook doen.)


Om het nu even over ‘Conference of the Birds’ te hebben: de vraag die zich onmiddelijk stelt is wat ik, als leek, hiermee kan. Niets, lijkt het, maar laat het jazz-album van de week dan zo’n initiatief zijn waarvoor men blijft proberen en het album steeds weer oplegt. En geloof het of niet, maar het heeft ten dele zijn vruchten afgeworpen.

Zo ben ik ‘Four Winds’, met zijn catchy thema, een aanstekelijk nummer gaan vinden: de perfecte, ruwe openener die de luisteraar meteen uitdagend in het gezicht vliegt. Wat daarop volgt is van een totaal ander allooi: ‘Q & A’ is inderdaad totale vrijheid, maar daar houdt het dan ook op – een skipper dus. ‘Conference of the Birds’ is een verbazend lyrische babbel, met mooi samenspel tussen sax, fluit en vibrafoon – op een sfeervolle begeleiding van Dave Holland zelf. Ook ‘Interception’ heeft een aanstekelijk thema, maar dit gaat verloren in het plompverloren spel van Braxton. De drumsolo aan het eind zit erg lekker, maar het nummer is dan niet meer “recht te trekken”. ‘Now Here’ schippert dan weer naar het andere uiterste: het is een ingetogen nummer, waarvan de expressieve kracht helaas te niet wordt gedaan door de onduidelijkheid.

In deze context dringt zich een bepaalde vraag of waarmee ik al langer zit. Free-jazz staat inderdaad voor vrijheid, maar sluit je je zo niet af van het kleurrijke palet van emoties dat in je instrument verscholen zit? Misschien bestaat er een ander soort “schoonheid” dan dat wat de doorsnee mens kent, maar waarbij is het dan gedefinieerd (intelligentie, een abstract 6e zintuig, een onnatuurlijk snakken naar chaos)? Of is het de free-jazzer puur om de ontlading te doen (maar is hij dan geen “beest”)? Nu ik in het stadium ben gekomen waarin ik de vrijheid al kan aanvaarden, voel ik me des te verder weg van de eigenlijke betekenis ervan. ‘See-Saw’ illustreert dit als het ware: net als ‘Four Winds’ is het een fijn nummer (op Braxtons miniscule escapade misschien), waar wat zit er eigenlijk in?

Ik, die totaal geen clue heb van free-jazz, zou ‘Conference of the Birds’ omschrijven als een geslaagde illustratie dat het ook vrij en losbandig kan – de plaat ligt immers niet slecht in het gehoor. Ik geloof echter dat als men extremen opzoekt, dit steevast ten koste gaat van de subtiele emotie die ‘andere’ muziek zo mooi maakt. Gevoelens vragen orde en structuur, willen ze begrepen worden - in het wilde weg schreeuwen kan inderdaad helpen, maar uiteindelijk vindt niemand er steun of hoop in. En dat is toch waar “mooie” muziek om draait?

.o0o.
JJ_D schreef:
Om het nu even over ‘Conference of the Birds’ te hebben: de vraag die zich onmiddelijk stelt is wat ik, als leek, hiermee kan. Niets, lijkt het

In deze context dringt zich een bepaalde vraag of waarmee ik al langer zit. Free-jazz staat inderdaad voor vrijheid, maar sluit je je zo niet af van het kleurrijke palet van emoties dat in je instrument verscholen zit? Misschien bestaat er een ander soort “schoonheid” dan dat wat de doorsnee mens kent, maar waarbij is het dan gedefinieerd (intelligentie, een abstract 6e zintuig, een onnatuurlijk snakken naar chaos)? Of is het de free-jazzer puur om de ontlading te doen (maar is hij dan geen “beest”)? Nu ik in het stadium ben gekomen waarin ik de vrijheid al kan aanvaarden, voel ik me des te verder weg van de eigenlijke betekenis ervan. ‘See-Saw’ illustreert dit als het ware: net als ‘Four Winds’ is het een fijn nummer (op Braxtons miniscule escapade misschien), waar wat zit er eigenlijk in?

Geen noten meer, maar ervaringen, geen akkoorden, maar klanken, geen melodieën, maar bewegingen, geluiden worden sferen

Ooit gebruikt om de muziek van de impressionistische componist Debussy te verduidelijken.

eazyfan
'Vogelvrije Jazz',
het zou er alleen nóg gekker op geworden zijn als ze nog wat van die beesten in de studio hadden gehaald om effectief mee te doen.

Dave Holland, de naam zei me iets, dan achteraf er achter gekomen dat hij de bassist is op mijn favoriete Fusionplaat, op dit album toont de man zijn bas- en componeertalent. Samen met 2 erg goede blazers en een leuke drummer heb je één fan-tas-tisch kwartet.

Wat betreft vogels en dit album, ja deze plaat was gewoon gemaakt voor mij eigenlijk: ik heb niets lievers dan de 'tuinfluiter' of een 'heggemus' in mijn achtertuin die me op een zomervakantiedag wakker fluit terwijl de zon schitterend in mijn gezicht schijnt. Bij dit album komen er mooie herrineringen naar boven. Of het nu in de morgen is, de middag of de avond, het zijn zowat mijn lievelingsdieren op deze wereld, maar zoals die dieren tezamen het beste of nóg beter klinken is dat ook zo bij dit album. Al hoor je wel duidelijk dat het hier mensen waren natuurlijk, je zou die dieren redbull/vitaminepillen/e.d. moeten geven om dit te evenaren.

Elk nummer op dit album is werkelijk sterk en vooral als geheel komt deze plaat nog eens bijzonder sterk, Four Winds opent mooi en je krijgt al een duidelijk beeld van wat je te wachten staat, héérlijk Avant Garde-nummer. Q & A is zo'n stil chaotisch nummer, een herhaalde deun met variatie waarbij je haast zou denken dat het 8min aan een stuk gaat vervelen maar niks is minder waar. Conference of the Birds zelf is gewoon hét nummer op dit album, na een stille bassolo en nadat je met de drum vergezeld bent begint een hypnotiserend en rustig meesterstuk, een waar genot voor het oor, om helemaal stil van te worden totdat er niks meer is tot jij en de muziek. Volgens mij voelden de artiesten zich na zoiets rustigs en moois zich verplicht om je wakker te schudden, daar is Interception al in openingsnummerstijl om uit je dak te gaan. Now Here (Nowhere) is dan weer wat rustiger, ook een erg mooie titel vind ik, je bent 'nu hier (nergens)', een nummer dat ook rustig is maar dan niet zo helder, je waant je in een mistig boos met zingende volgens. See - Saw is dan gewoon krachtig maar niet Avant Garde, gewoon erg lekker begin-/einddeun waarmee dit album afsluit met een "wowgevoel".

Gewoon een album dat voor mij in de wieg is gelegd zoals ik zei, mijn mooiste ontdekking tot nu toe in de Jazzalbum-van-de-week topic. Al vind ik mijn album van John Handy misschien nog wat beter maar dit album evenaart hem zeker en vast, pure schoonheid van de eerste tot de allerlaatste seconde. Voor mij wordt Jazz er niet beter op, eigenlijk is dit ook wat dat ik nooit verwacht had als je mij maanden geleden had aangesproken over Jazz: geen saxofoon te herkennen, alleen prachtige fluiten, (ook andere rietinstrumenten) maar toch. Het heeft zijn unieke sound vind ik.

5*

avatar van we tigers
4,0
Dit is een album dat onmogelijk in een weekje te doorgronden is. Het blijft me wel de hele tijd boeien en dus vooral ook groeien! Eén van de beteren uit de jazzalbum van de week-serie. Vooralsnog 4*

avatar van klaezman
4,0
De vrolijke gezangen van de vogels in onze achtertuin herken ik er niet in, daar zou ik graag een Londen-trip aan wijden. Neemt niet weg dat deze plaat me net zo gelukkig maakt. Had er de eerste drie keer wel wat moeite mee, maar ik heb me er doorheen geworsteld. Nu wordt-ie elke luisterbeurt fijner. Ben nu dus op het punt om 'm beoordelend te kunnen gaan luisteren.

Om dit soort albums ben ik blij te kunnen deelnemen aan het jazzalbum van de week.

.o0o. schreef:
Geen noten meer, maar ervaringen, geen akkoorden, maar klanken, geen melodieën, maar bewegingen, geluiden worden sferen

Ooit gebruikt om de muziek van de impressionistische componist Debussy te verduidelijken.

Ik heb mezelf wat tijd gegeven om de vergelijking te laten bezinken... Als leek op het gebied van de klassieke muziek meen ik dat Debussy nog iets anders is dan 'Confernce of the Birds'. Wat geeft Debussy weer als hij zijn 'impressie' schrijft van een landschap? Registreert hij het gewoon, waarna hij het transformeert in muziek; of koppelt hij de emotie die het landschap bij hem teweeg brengt aan het feitelijke tafereel? Het laatste lijkt me het meest waarschijnlijk, en in die zin lenen zijn ijle composities, die toch "tonaal" blijven, zich goed tot het verweven van beide doelen. Debussy gaat dus ook om emotie, het ontwapenede gevoel dat je bij een mooie observatie kan overvallen...

Dan blijft de vraag waarin de emotie schuil gaat op 'Conference of the Birds'. Ik hoor veel mensen verwijzen naar volières of vogelklanken in een stedelijk tafereel; maar wat is de verdienste daarvan? Gaat iemand van jullie voor een vogelkooi zitten om een dik halfuur te luisteren wat de vogels te zeggen hebben? Ik dacht het niet, en toch moet er iets zijn in de muziek dat een meerwaarde biedt. Het ruige, het "vogelvrije" van eazyfan misschien - zoals ook deze week in Phaorah Sanders' 'Black Unity'? Of staat het geluid van het quartet zo dicht bij dat van de vogels, dat zij haast voelbaar worden en een verhaal vertellen? Of...

rico-bballer
Ik ben nog maar net begonnen aan jazz en ken vooral losse nummers. Ik heb hier maar een 3,5 voor gegeven en dat zal vast een vrij laag cijfer zijn, dit omdat het mij niet raakt ik ervaar het als ijskoude muziek waar ik lichtelijk van kan genieten door de wilde kwaliteit erin. Ik zie aan de ander kant toch de structuur die een simpele vogel mist de manier waarop het overkomt zo los maar toch zo bewust gemaakt dat vind ik het goede aan dit album. Ze zoeken de grenzen op van de lijnen en gebruiken deze lijnen om de muziek te maken, deze lijnen kunnen buiten het zicht staan.

eazyfan
Vogelvrij was weliswaar een woordspeling van mij Dit album klinkt natuurlijk niet naar vogels en luisteren voor een vogelkooi is een vrij absurde zaak met zoveel schitterende muziek op je pc . Nee dat vogelgedoe was toch wat dubbelzinnig bedoelt, net zoals A Love Supreme een ode aan God is is dit album dat aan vogels, toch? Of horen jullie nu ook al God bij Coltrane. Het ademt gewoon die sfeer uit zeg maar, volgels fluiten, fluiten doe je met een fluit... de logica is niet ver te zoeken.

Wel ben ik misschien wat te enthousiast geweest bij dit album vrees ik in het begin, Dave en zijmannen blijven indrukwekkend goed spelen en alle nummers kloppen wel (naar mijn mening/standaards) maar ergens vind ik die 5* misschien wat teveel van het goede, na 2 luisterbeurten besluit ik toch eventjes te verlagen,

4,5*.

avatar van sq
4,5
sq
Ik heb t album inmiddels ook fysiek in collectie. Natuurlijk weer gedraaid. Ik vind dit toch wel heel geweldig, hoor!

thejazzscène
Eigenlijk is het niet 'Dave' maar het David Holland Quartet. De man heeft zijn naam blijkbaar aangepast in de loop van de tijd.

avatar van unaej
2,5
Pfff, nog steeds een moeilijke bevalling, deze 'Conference of the Birds'. Dave Holland schrijft prachtige thema's, die Rivers en Braxton subtiel in hun improvisatie verweven. Waar ik het moeilijk mee heb is de opzwepende begeleiding van Altschul, die Holland meesleurt in snelle, onnavolgbare baspartijen die de 'volière' nergens echt tot rust laten komen. Behalve tijdens het ontroerende titelnummer blijft 'Conference of the Birds' een soort op hol geslagen perpetuum mobile.

Ja, Braxton en Rivers zingen bevallig samen, maar van de ritmesectie word ik ongelofelijk moe. Ofwel is jazz luisteren vlak na het middagmaal nog steeds geen goed idee.

*edit* En voor ik het vergeet: jammer toch dat er geen piano meedoet.

avatar van we tigers
4,0
Vanwege de discussie bij Jazz Abstractions in navolging van Unaej deze ook maar weer eens opgezet. Nog steeds een stevig energiek werkje. Lekker heen en weer stuiteren en dan ineens weer met z'n allen in het thema terug keren; smakelijk. Mooie balans tussen vrije elementen en (jawel daar is het gevreesde woord) structuur.
Wat me opvalt is dat dit album in zijn meest energieke momenten nog steeds vrij clean en open blijft, terwijl je vaak bij andere albums het gevoel kan krijgen in een brij terecht te zijn gekomen. Misschien dat het komt vanwege het ontbreken van een piano?

Blijft een zeer sterk album.

pretfrit
Net als we tigers raak raakt dit vogeltje gelukkig ook nog steeds niet verstrikt in de details..

Dit album kent inderdaad een mooie balans, daarnaast is het een ECM productie waar nu eens niet al het mooie afgepoetst is.

Vogelschijt is funest voor pianolak

avatar van niels94
4,0
Mijn bespreking uit het Niels Tip-Topic. Deze werd me getipt door korenbloem:

Het is een beetje zwart-wit, maar ik ben een beetje op een tocht op jacht naar ‘de nieuwe The Black Saint and the Sinner Lady’ (moet andere albums van Charles Mingus nog beluisteren trouwens, misschien maar eens doen ). Eigenlijk is dat een metafoor voor mijn jazz ontdekkingstocht. Het is een tocht waar ik mezelf nou niet bepaald op gestort heb, maar langzaam maar zeker maak, af en toe eens een (meestal volgens korenbloem of Ataloona) pareltje beluisterend en telkens weer tot de conclusie komend dat het prima muziek is die vrijwel altijd op een voldoende kan rekenen, maar nooit echt een hoge beoordeling krijgt. De enige uitzondering hierop is tot nu toe dus het eerder genoemde album van Charles Mingus. De volgende stap die ik hierin maak is dankzij korenbloem in het Niels Tip-Topic: weet het Dave Holland Quintet wél zo te overtuigen als ik hoop ooit overtuigd te worden door een jazz album? Het antwoord is, misschien helaas, niet volmondig ja, maar het heeft me zeker wat dingen geleerd over jazz en een soort primeur voor dat genre (zoals ik zo uit zal leggen) en is absoluut bevallen.

Wat direct opvalt, intrigeert en bevalt is de ‘achtergrondinstrumentatie’ (de bas en percussie dus). Waar die op de meeste jazzalbums die ik ken een soort onveranderlijke basis op de achtergrond vormt waarover de, meestal, blaasinstrumenten hun ding kunnen doen, hebben ze hier veel meer een eigen leven en een belangrijke rol, Q & A is hier het beste voorbeeld van. Misschien is dit net zoiets als zeggen: “leuk dat ze gebruik maken van samples” bij een hiphip album (even voor de duidelijkheid: ik ken dus nog maar erg weinig jazz), maar mij viel dat positief op. Het maakt de muziek extra interessant en spannend.

Zoals ik al zei heeft dit album een ‘primeur’ op jazzgebied, het bevat namelijk het eerste nummer die mij echt raakt zoals ik hoopte dat jazz mij ooit eens zou raken. Dat zwevende gevoel… ach, jullie kennen het wel Het gaat hier om het werkelijk prachtige titelnummer. Die is dus niet alleen interessant, want er gebeurt van alles, maar ook nog eens oprecht mooi. De rest van het album raakt me niet zoals dat nummer, maar is alleszins erg fijne muziek. Sterk ook is de balans die ze hebben gevonden tussen gestructureerd en ongestructureerd. Het bevat spanning die ik mis in te ‘brave’ jazz en is toch niet dusdanig structuurloos dat het in de oren klinkt als een verzameling onsamenhangende noten. Gewoon een erg fijn album dus. Maar, om even terug te komen bij het begin, de ‘nieuwe’ The Black Saint and the Sinner Lady is het niet en het eerste jazz album dat mij écht betoverd ook niet. Misschien is jazz gewoon niet voor mij weggelegd op een manier waarop het voor sommigen is weggelegd, wat inhoudt dat ik er wel degelijk van kan genieten, maar ik zie me er nog altijd geen 4,5 of zelfs 5 sterren aan geven. Zo ook voor deze niet, al verdient het natuurlijk een prima cijfer voor een prima plaat.

3,5*

avatar van niels94
4,0
Zo langzamerhand raak ik meer en meer 'into' jazz. Voor het eerst sinds een tijdje deze dus ook maar weer eens opgelegd en wat opvalt is dat ik dit nu als veel energieker ervaar dan voorheen. Ik kan hier zowaar niet op stil blijven zitten Misschien is het dus al meer mijn ding dan voorheen. De wijze hoe de pakkende motieven worden afgewisseld met chaotische stukken intrigeert ook meer dan het eerst deed.

avatar van korenbloem
4,5
Nog ff doorzetten, meer andere jazz platen luisteren en hij wordt vanzelf een 4,5*

kistenkuif
niels94 schreef:
Zo langzamerhand raak ik meer en meer 'into' jazz. Voor het eerst sinds een tijdje deze dus ook maar weer eens opgelegd en wat opvalt is dat ik dit nu als veel energieker ervaar dan voorheen. Ik kan hier zowaar niet op stil blijven zitten Misschien is het dus al meer mijn ding dan voorheen. De wijze hoe de pakkende motieven worden afgewisseld met chaotische stukken intrigeert ook meer dan het eerst deed.


Pas maar op! Dat zijn de eerste symptonen van een jazzverslaving... .

avatar van niels94
4,0
Laat al het moeizame gelul van mij hierboven maar lekker zitten: inmiddels luister ik al wat langer naar jazz en op dit precieze moment zit ik in een door Albert Ayler getriggerde verslaving, waardoor Conference Of the Birds ook weer eens voorbij mocht komen. En het is gewoonweg heerlijk! De balans tussen de geweldige thema's die hier voorbij komen en de energieke vrije stukken doen mij aan één stuk door genieten.

Dardan
In het kader van "nostalgie-album van de week" nog eens herluisterd (al is die week eerder dag rond deze tijd). Aan diegene die deze Jazzvogels toentertijd voor de hongerige MusicMeter-leeuwen gooide, nogmaals bedankt daarvoor!

Een tijdje geleden werd me gevraagd waarom ik een vogel (de resplendent quetzal) als schermachtergrond had op mijn smartphone. Als Jazzliefhebber met een passieve interesse in ornithologie is dit conceptalbum daar een mooi antwoord op. Aan dat ene nummer van Nelly Furtado erger ik me dan weer kapot Q & A klinkt treffend als een tot in het oneindig voortdurende discussie waarbij langs alle kanten nieuwe klanken als argumenten worden aangevoerd. Now Here (Nowhere) heeft iets weg van die vorm van rustgevende gemoedstoestand die bereikt wordt tijdens het observeren van de natuur op een zonnige dag.

Een mooie ode aan de Londense vogels, af en toe vermis ik ze ook wel een beetje

avatar van Mssr Renard
2,5
Even weer wat leven blazen in deze plaat. Deze plaat heeft voor MusicMeter-begrippen best veel stemmen en reacties. Voor mij is het de eerste keer dat ik het hoor. De prachtige hoes en de namen trokken mij aan.

Ik had niet verwacht dat ECM ook meer free-jazz achtige platen in hun oeuvre had.

avatar van Poles Apart
Mssr Renard schreef:
Even weer wat leven blazen in deze plaat. Deze plaat heeft voor MusicMeter-begrippen best veel stemmen en reacties. Voor mij is het de eerste keer dat ik het hoor. De prachtige hoes en de namen trokken mij aan.

Ik had niet verwacht dat ECM ook meer free-jazz achtige platen in hun oeuvre had.

Fijne hoes inderdaad, en het meedoen van Rivers en Braxton brengt het verwachtingspatroon wel omhoog. Ga deze ook eens beluisteren.

Gast
geplaatst: vandaag om 12:01 uur

geplaatst: vandaag om 12:01 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.