musician schreef:
Een wat bizarre laatste zin.
She's the one of Wildflowers, dat zijn toch wel geheel verschillende albums van Petty van daarna. Je moet je er alleen wel in willen verdiepen.
Maar ik begrijp de hint van de fanatieke ELO-aanhanger en de les die we moeten leren: zonder Lynne is het nooit wat geweest met Petty en daarna is het ook nooit meer wat geworden.
Sorry Musician, het was geen hint, en als het dat wel was heb je hem nog verkeerd begrepen ook. Want wat ik met de style change van Petty bedoel geld ook voor Lynne, die is na die tijd ook een weg ingeslagen waar hij niet van af wil wijken, en da's meer dan jammer.
Wildflowers ben ik me al sinds de release in aan het verdiepen, en op enkele geweldige songs na, heeft het album mij nog steeds niet weten te raken. She's The One is na enkele draaibeurten niet meer uit de kast geweest.
Jouw laatste zin is ook vrij bizar, je hebt misschien nooit geen berichten van mij bij Petty albums gezien, maar zulke uitspraken heb ik nooit gedaan. Alle albums voor Full Moon Fever vind ik meer dan goed, met als uitschieters naar boven Hard Promises, Southern Accents en Let Me Up. Alleen deze drie albums hebben alle drie een verschillende benadering cq. productie. Zo gevarieërd is het na Wildflowers niet meer geweest. Highway Companion is weer met Lynne, en is precies in de style waar ze beide in zijn blijven hangen.
Ik ben t/m Into The Great Wide Open een fanatiek Petty aanhanger (heb al zijn albums en heb hem drie keer live gezien), dat heeft verder niks met Lynne/E.L.O. te doen. Petty heeft de beste band die ik ken, met daarin de beste gitarist en had de beste drummer (Stan Lynch). Dat is verder niks wetenschappelijks, maar geredeneerd naar mijn smaak.