menu

Tom Petty & The Heartbreakers - Into the Great Wide Open (1991)

mijn stem
3,81 (221)
221 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: MCA

  1. Learning to Fly (4:03)
  2. Kings Highway (3:08)
  3. Into the Great Wide Open (3:44)
  4. Two Gunslingers (3:10)
  5. The Dark of the Sun (3:24)
  6. All Or Nothin' (4:07)
  7. All the Wrong Reasons (3:46)
  8. Too Good to Be True (3:59)
  9. Out in the Cold (3:41)
  10. You and I Will Meet Again (3:43)
  11. Makin' Some Noise (3:27)
  12. Built to Last (3:58)
totale tijdsduur: 44:10
zoeken in:
avatar van musician
4,5
Heb daarom besloten het beste van Into the great wide open, Full moon fever en de twee nieuwe tracks van Greatest hits uit 1993 te bundelen.

Af en toe neigen de albums haast tot enige slaapverwekkendheid en aangezien dat niet bepaald des Pettys is, kan de schuld hiervoor worden neergelegd bij Lynne. Hoewel Jeff Lynne, dat is de keerzijde van de medaille, een aantal goede nummers voor Tom Petty heeft geschreven in die tijd.

Hier mijn tracklist (6 van Full moon.... 4 van Into the......2 van Greatest hits) en vervolgens de naam van de schrijvers van het nummer er achter:

01 Mary Jane's last dance (Petty)
02 King's highway (Petty)
03 Love's a long road (Campbell, Petty)
04 Into the great wide open (Lynne, Petty)
05 Runnin' on a dream (Lynne, Campbell, Petty)
06 Something in the air (Keen)
07 Feel a whole lot better (Clark)
08 All or nothing (Lynne, Campbell, Petty)
09 A mind with a heart of it's own ((Lynne, Petty)
10 Out in the cold (Lynne, Petty)
11 Zombie zoo (Lynne, Petty)
12 A face in the crowd (Lynne, Petty)

Zombie zoo (laatste track van Full moon fever) is als finale enigszins teleurstellend, komt beter tot zijn recht als de selectie nog wordt afgesloten door A Face in the crowd, dat voor een plekje elders op het album weer enigszins traag is.

7 van de 12 mede geschreven door Lynne is geen onaardige score, als de selectie ook nog eens twee covers bevat.
Dus als schrijver bevalt hij mij dan blijkbaar beter dan als producent. Full moon fever klinkt ook veel minder naar Lynne dan Into the great wide open.

avatar van devel-hunt
4,0
Ik vind de productie van Jeff Lynne helemaal niet zo gepolijst klinken. Into the great wild open, Full moon fever, cloud nine, Brainwashed, Traveling Wilburys etc., vind ik juist behoorlijk basic klinken. Helemaal niet zo gepolijst, wat zijn platen met ELO wel waren. Zeker de platen die hij eind jaren 80 produceerde, en dat waren er veel, waren een verademing in vergelijking met de vaak overgeproduceerde platen die in die periode uitkwamen.

avatar van Dibbel
4,5
Blijkbaar zijn de meningen over deze plaat van Tom Petty nogal verdeeld.
Ik vind het in ieder geval wel zo'n heerlijke relaxte feelgood zomerplaat, een zoals er maar weinig gemaakt zijn.
Behorende tot zijn beste.
Produktie doet er hier niet zo heel veel toe.
Deze plaat moet je draaien als je lekker buiten zit in de zon met een koel biertje en liefst klinkend uit een transistorradiootje.

In de regel kan ik me goed vinden in de meningen van musician, maar voor deze sluit ik aan bij devel-hunt.
Het ene hoogtepunt na het andere:

Learning To Fly (but I Ain't Got Wings), Into The Great Wide Open (she had a Tattoo Too), Two Gunslingers (right now, oh yeah), het heerlijk lijzig voortjengelende All The Wrong Reasons, You And I Will Meet Again, Too Good To Be True en de iets steviger nummers met slide All Or Nothin', Out In The Cold en Makin' Some Noise (waar ik een heel erg Long Blond Animal-gevoel bij krijg).
Oeps, geloof dat ik ze zowat allemaal heb genoemd nu.
Alleen de afsluiter is minder.
En je kunt van Jeff Lynne zeggen wat je wilt, maar een Jeff Lynne produktie haal je er wel meteen uit.

Tip: vooral draaien bij goed weer, buiten relaxend in de zon, of in de bloedhete auto cruisend over landwegen.
Ik heb hier zelfs nog een T-shirt van.

avatar van musiquenonstop
4,0
Ik sta er van te kijken dat ik nog niet op dit album gestemt had. En dat terwijl ik dit zo'n sublieme plaat vind.

Als mensen klagen over het feit dat Lynne zijn stempel te veel er op zet met zijn produkties, moet ik ze in dit geval gelijk geven. Voor mij meer een Petty/Lynne plaat dan een TP & the Heartbreakers. Voor mij geen probleem. Zoals Petty het later verwoorde werd er iets te veel geaqualeert, en dan snap ik hem precies.

Ik ben niet zo kapot van de titelsong en Two Gunslingers, maar de rest is hoogte punt na hoogte punt, veel meezingers en rockers. You And I Will Meet Again, hangt heel erg tegen Beatles aan. Betere semi pöetische teksten als in Learning To Fly ken ik niet, en Too Good To Be True en Out In The Cold rocken als een tierelier, beide met een bridge van ongekende klasse.

Helaas heeft hij hierna, naar MIJN smaak geen hoogtepunten meer gehad qua albums, hierna is hij na een style geswitched waar hij niet meer van af is geweken.

avatar van musician
4,5
Een wat bizarre laatste zin.

She's the one of Wildflowers, dat zijn toch wel geheel verschillende albums van Petty van daarna. Je moet je er alleen wel in willen verdiepen.
Maar ik begrijp de hint van de fanatieke ELO-aanhanger en de les die we moeten leren: zonder Lynne is het nooit wat geweest met Petty en daarna is het ook nooit meer wat geworden.

Jeff Lynne is eigenlijk maar een kleine periode actief geweest in de gehele carriere van Tom Petty en heeft bij de drie albums die hij heeft geproduceerd (deze en Full Moon Fever, in de 21e eeuw Highway Companion) duidelijk een stempel gedrukt op het uitgebrachte werk.

Afgezien van het feit dat de composities en het spel de albums nog weten te redden, heeft Tom Petty eigenlijk zijn ziel verkocht aan Lynne, in ruil voor een strakke, ELO aandoende productie.

Dat heeft hem geen windeieren gelegd maar de albums ontberen wel hoorbaar de ziel van Petty.
En juist die is op zijn andere werk weer wel aanwezig. En dat vergoedt veel.

Prima, een samenwerking tussen Lynne en Petty, bij een gelegenheidsband als de Traveling Willburries. Maar de productie van en de chemie tussen Tom Petty en Mike Campbell heeft mijn voorkeur. Het heeft in ieder geval ook betere albums opgeleverd.

Mag ik ten slotte de Live Anthology van Tom Petty (vier live cd's) van harte aanbevelen?

avatar van devel-hunt
4,0
En echo, ook zo'n pareltje.

avatar van musiquenonstop
4,0
musician schreef:
Een wat bizarre laatste zin.

She's the one of Wildflowers, dat zijn toch wel geheel verschillende albums van Petty van daarna. Je moet je er alleen wel in willen verdiepen.
Maar ik begrijp de hint van de fanatieke ELO-aanhanger en de les die we moeten leren: zonder Lynne is het nooit wat geweest met Petty en daarna is het ook nooit meer wat geworden.


Sorry Musician, het was geen hint, en als het dat wel was heb je hem nog verkeerd begrepen ook. Want wat ik met de style change van Petty bedoel geld ook voor Lynne, die is na die tijd ook een weg ingeslagen waar hij niet van af wil wijken, en da's meer dan jammer.

Wildflowers ben ik me al sinds de release in aan het verdiepen, en op enkele geweldige songs na, heeft het album mij nog steeds niet weten te raken. She's The One is na enkele draaibeurten niet meer uit de kast geweest.

Jouw laatste zin is ook vrij bizar, je hebt misschien nooit geen berichten van mij bij Petty albums gezien, maar zulke uitspraken heb ik nooit gedaan. Alle albums voor Full Moon Fever vind ik meer dan goed, met als uitschieters naar boven Hard Promises, Southern Accents en Let Me Up. Alleen deze drie albums hebben alle drie een verschillende benadering cq. productie. Zo gevarieërd is het na Wildflowers niet meer geweest. Highway Companion is weer met Lynne, en is precies in de style waar ze beide in zijn blijven hangen.

Ik ben t/m Into The Great Wide Open een fanatiek Petty aanhanger (heb al zijn albums en heb hem drie keer live gezien), dat heeft verder niks met Lynne/E.L.O. te doen. Petty heeft de beste band die ik ken, met daarin de beste gitarist en had de beste drummer (Stan Lynch). Dat is verder niks wetenschappelijks, maar geredeneerd naar mijn smaak.

avatar van JJ&Joan
5,0
Wat een plaat!
Voor mij is het samengaan van Lynne en Petty een prachtcombinatie.
Gepolijst OK. Maar opwindend, meeslepend en passioneel beslist ook. Ik kan wel janken bij 'Two Gunslingers'.
Er is trouwens meer nodig dan een Toprocker en een Topproducer bij mekaar zetten om een Topplaat te maken. (Het is niet zo moeilijk om van zowel Petty als van Lynne een hoop shit op te noemen)
Op dit album staan een reeks prachtige en goed gebrachte songs.
Met andere woorden: alles klopt aan dit album en het geheel is meer dan de som van de delen.

avatar van musician
4,5
JJ&Joan schreef:
Wat een plaat!
Voor mij is het samengaan van Lynne en Petty een prachtcombinatie.
Gepolijst OK. Maar opwindend, meeslepend en passioneel beslist ook. Ik kan wel janken bij 'Two Gunslingers'.
(...) (Het is niet zo moeilijk om van zowel Petty als van Lynne een hoop shit op te noemen)

Ik ben benieuwd! Wát is er van Petty & Lynne allemaal precies een hoop shit, in vergelijking met dit album?

avatar van JJ&Joan
5,0
Ik heb het wat overdreven om mijn punt te maken.
Feit is dat ik hou van Petty en van ELO.
Ik zou eigenlijk liever van beide een stevige Top 30 opnoemen van songs die ik erg graag hoor.
Maar ik wil niet flauw doen dus hier enkele songs van beide die ik niet kan smaken:
Restless,Hurt, Luna, Mystery man.
Oh no not Susan, Need her love, Train of Gold en Rockaria.
Maar til er vooral niet te zwaar aan.

avatar van musician
4,5
Nee, ik dacht ook al dat er niet zoveel shit was op te dreunen van zowel Petty als Lynne (ELO).
Ik denk wel dat we lichtelijk van mening verschillen over de invloed van Lynne, als producer, op de muziek van Petty.

Je kunt nog steeds erg van de albums in samenwerkingsverband houden, maar af en toe mis ik toch wel de scherpe randjes die Petty zonder Lynne nog wel eens heeft/had. Door Lynne dreigt Petty bijna ten onder te gaan aan brave burgerman rock. En die invloed had Lynne niet mogen hebben.

avatar van Martijn Jonkers
3,5
All The Wrong Reasons is het absolute hoogtepunt van het album!

avatar van kort0235
4,0
Alweer een heerlijk album van Petty!
Momenteel ben ik in een fase, dat ik alles van Tom Petty wil horen. Diverse albums heb ik al gekocht, zoals dit album, maar ook Fool Moon Fever en Highway Companion.
Maar Echo en Mojo komen daar nog wel bij.
Deze nummers behalen allemaal een hoog niveau en liggen lekker in het gehoor. Maar wat een goede band zijn The Heartbreakers toch, geweldig!!
Weten jullie een goed album waarbij hij samen met Bob Dylan een project aangaat?
Daar ben ik ook benieuwd naar....

avatar van devel-hunt
4,0
kort0235 schreef:

Weten jullie een goed album waarbij hij samen met Bob Dylan een project aangaat?
Daar ben ik ook benieuwd naar....

Volgens mij is er geen project, naast The Traveling Wilbury's, wat hij met Dylan aangaat. Met uitzondering van de tour uit 1986, Bob Dylan with TP and the heartbreakers. Daar zijn wel bootlegs van verschenen maar geen officiële release.

avatar van adri1982
4,0
Gisteren kwam het nieuws binnen dat Tom Petty op Zondag 2 Oktober aan een hartstilstand is overleden. Ik heb ter nagedachtenis aan hem 'Learning to Fly' (en 'Free Fallin' op een solo-album uit '89 van hem) al meerdere malen gedraaid.

Tom, je was een goede zanger, met mooie nummers. Rust in Vrede.

avatar van nlkink
4,0
Een album dat achter Full Moon Fever aan kwam en eveneens werd geproduceerd door Jeff Lynne. Hierdoor klinkt Into The Great Wide Open als een opvolger. Is dat een probleem? Voor mij niet. De opener Learning To Fly is perfect. Het tempo gaat met Kings Highway nog wat omhoog en gaat weer in een relax modus met het titelnummer. Dat nummer heeft overigens ook nog eens een fraaie clip met een jonge Johnny Depp in de hoofdrol. Daarna gaat het tempo weer wat omhoog met Dark Of The Sun en Two Gunslingers. Het wrange en aggressievere All Or Nothing is qua sfeer een leuke afwisseling en dat wordt meteen geneutraliseerd door All The Wrong Reasons. Too Good To Be True is aardig maar een van de weinig nummers die me niet pakt. Het andere nummer waarbij ik dat ook heb is de afsluiter. Out In The Cold, Makin' Some Noise en vooral You And I Will Meet Again zijn dik in orde wat mij betreft.
Een fraai album en er zouden er zo nog velen volgen. Highway Companion schiet me zo te binnen, of Wildflower, Echo en The Last DJ. Zeer bedroefd dat hier zo abrupt een einde aan is gekomen.

avatar van adri1982
4,0
Toch maar een paar keer dit album geluisterd, waarbij vandaag voor de tweede keer.

Behoorlijk goed album van deze inmiddels overleden rocklegende. 'Learning to Fly istoch wel het allermooiste nummer (een geweldige rocksong met prachtige tekst over vallen en opstaan in het leven), en ook de gitaarballad Kings Highway mag er zeker zijn. Daarnaast is Into the Great Wide Open is hele mooie klassieker. Daarna komen er ook wat minder goede nummers langs, hoewel All or Nothin' met een mooie electrische gitaarsolo ook een van de betere nummers van het album genoemd mag worden.
All the Wrong Reasons is op zich een mooi nummer, maar helaas wel rip-off Tom Petty's geweldige classic Free Fallin'.

avatar van Metal-D78
3,0
Heb toch niet veel met Lynn-periode van Petty. Een zoetsappig, weinigzeggend album waarbij de twee ‘hits’ de hoogtepunten zijn.

3,0
Vroeger als kind heel veel geluisterd, moet zeggen dat de sfeer van het album nu nog gelijk aanvoelt.
Geen echt hoogstaand album, maar wel een die makkelijk de hele dag op kan staan zonder dat ik het echt snel zat zal worden.

Parlotones
Ik kocht deze cd toen het uit kwam en vond het een prachtige album, maar ik denk dat ik deze wel al geen 15 jaar meer in handen heb gehad. Ik luister het album even via het internet en sommige songs zijn toch behoorlijk weggezakt en bijna gewist in mijn opslag ruimte. All or Nothin' en All The Wrong Reasons zijn in ieder geval nog prachtig. Heb ook nog The Greatest Hits uit 1993 op cd.

avatar van shimahero
3,0
Na eerste beluistering. Simpele songs in de positieve betekenis, maar als album gaat het zowat op en neer en mist het iets.

De songs Two gunslingers, the dark of the song en too good to be true konden mij het meest bekoren

avatar van Mssr Renard
3,5
Samen met mijn vrouw naar deze plaat aan het luisteren, omdat nou ja gewoon, omdat het leuk is om wat van hem/hen te leren kennen.

Ik koos voor deze omdat ik de titelsong ken van MTV ooit.

Ik ben verbaasd dat op wikipedia deze muziek als southern rock wegzet, terwijl ik het zef eerder alt.rock zou noemen. Maar soit. De slidegitaren doen wel een beetje southern aan.

Verder neuzen leert mij dat deze plaat mede totstand is gekomen (geschreven, geproduceerd, ingespeeld) door Jeff Lynn (ELO), en de bombast en open sound doen wel wat aan ELO denken.

Ik vind het lastige muziek om echt geweldig te vinden, maar ik vind het ook niet slecht. Wat sloom en veilig misschien?

avatar van nlkink
4,0
De muziek van Tom Petty wordt ook wel eens onder de noemer 'Heartland' geschaard. Bekendste artiest van dat type muziek is Bob Seger. Of dat zo is kan ik niet beoordelen. Wat ik wel weet is dat Bob Seger's muziek me niets doet. Tom Petty's muziek daarentegen gaat erin als God's woord in een ouderling. Dit album kwam na het zeer succesvolle Full Moon Fever. Beide albums laten een ontspannen Tom Petty horen. De productie van Jeff Lynne maakt het geheel ook nog eens wat 'wolliger'.
Tijdens zijn doorbraak werd hij wel eens tot new wave gerekend maar dat heb ik er nooit in gehoord. Wel dat zijn muziek toen wat agressiever en urgenter klonk.

avatar van Mssr Renard
3,5
Ik vel maar geen oordeel. Ik kan er gewoon echt niet veel mee. Bob Seger trouwens ook niet.

Is Bruce Springsteen niet ook Heartlandrock?

Ik vind de hoes trouwens erg mooi. Overigens vergiste mijn vrouw zich: zij bedoelde de soloplaat Wildflowers. Dus we hebben toen die maar opgezet.

avatar van gaucho
4,0
Tja, hoe zou je Tom Petty's muziek moeten typeren? Gewoon pop/rock, lijkt me. In elk geval geen southern rock en naar mijn idee ook geen alternative rock. In zijn begindagen werd hij wel ingedeeld bij de new wave-stroming, maar eind jaren zeventig viel bijna alles wat jong en fris klonk onder die noemer. 'Heartland' zou kunnen, al heb ik nauwelijks eerder van die term gehoord. Het is gewoon typisch Amerikaanse poprock die het altijd goed doet op de radio tijdens een autoritje over de highways.

Ik ben het wel met nlkink eens dat de muziek van de band wat urgenter en gedrevener klonk op de eerste drie, vier albums. Daarna trad een soort prettige gezapigheid in, die niettemin op Petty's solo-album Full moon fever tot een hoogtepunt zou leiden. Een uitstekende plaat vol met 'wegwerppop om te bewaren'. Van die liedjes die op het eerste gehoor achteloos uit de mouw geschud zijn, maar die slim in elkaar steken en uiteindelijk beklijven.

Ik vind dit album met The Heartbreakers een rechtstreekse voortzetting van Full moon fever. Wat niet verwonderlijk is, want ook op Petty's soloalbum doen diverse Heartbreakers mee. En ook op dit album zorgt Jeff Lynne voor de ietwat wollige productie die ook FMF kenmerkt. Dezelfde geluidsdeken hoor je terug op bijvoorbeeld de comeback-albums van George Harrison, Roy Orbison en die van de Traveling Wilburys. Allen uit hetzelfde tijdsgewricht - eind jaren tachtig.

Learning to fly, de titelsong en Out in the cold waren de prettige singles van dit album, die het goed deden (en doen!) op de radio, en de overige nummers doen daar weinig voor onder. Toch ligt het niveau van de composities niet zo hoog als op FMF en na verloop van tijd treedt er een zekere eenvormigheid op. Toch vind ik dit een van de betere platen van Tom Petty & the Heartbreakers.

Over Heartland-rock gesproken: Ja, Springsteen's werk zou daar dan ook onder moeten vallen. En zeker ook Bob Seger & the Silver Bullet Band, die naar mijn idee ook enkele geweldige albums heeft gemaakt.

Duco van Deugen
Ik heb geen persoonlijke top-5 van zijn albums, maar indien ik die wel zou hebben, dan zou deze op nummer 2 kunnen staan. Sterk vervolg op "Full Moon Fever". De invloed van Jeff Lynne is wederom merkbaar, maar toch wat minder dan voorheen. Wellicht toe te schrijven aan de groeiende aanwezigheid van zijn begeleidingsband The Heartbreakers. Die aanwezigheid is toch wat dominanter dan op zijn vorige album, alhoewel toen ook al enkele bandleden present waren.

Geluidskwaliteit is goed tot zeer goed. Beste nummers naar mijn smaak: "Learning to Fly", "Into the Great Wide Open", "You and I Will Meet Again".

Ruimschoots een '4' voor dit album uit 1991.

Gast
geplaatst: vandaag om 14:35 uur

geplaatst: vandaag om 14:35 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.