menu

Rufus Wainwright - Poses (2001)

mijn stem
3,69 (130)
130 stemmen

Canada
Pop / Folk
Label: DreamWorks

  1. Cigarettes and Chocolate Milk (4:44)
  2. Greek Song (3:56)
  3. Poses (5:02)
  4. Shadows (5:35)
  5. California (3:23)
  6. The Tower of Learning (4:47)
  7. Grey Gardens (3:08)
  8. Rebel Prince (3:44)
  9. The Consort (4:25)
  10. One Man Guy (3:31)
  11. Evil Angel (4:43)
  12. In a Graveyard (2:22)
  13. Cigarettes and Chocolate Milk [Reprise] (3:59)
  14. Across the Universe [Remix] * (4:09)
toon 1 bonustrack
totale tijdsduur: 53:19 (57:28)
zoeken in:
avatar van neyonn
2,5
Ik heb zowat dezelfde gevoelens bij dit album als carolaah. Terwijl ik nog regelmatig naar zijn debuutalbum luister, kan Poses mij veel minder bekoren, in die mate zelfs dat ik op dit moment helemaal geen behoefte (meer) heb om zijn andere albums uit te checken.


avatar van Sandokan-veld
4,0
'Life is a game and true love is a trophy'

Rare jongen, die Rufus. In zijn teksten lijkt hij enerzijds te hunkeren naar totaal hedonisme en anderzijds naar diepgang en stabiliteit. Die tegenstelling drijft zijn persoonlijkheid en zijn muziek, waarin 'lagere' elementen (campy pop, folk) en 'hogere' kunst (opera, klassiek, chanson) een verbond aangaan dat al net zo eclectisch is als Wainwright zelf. Een man die duidelijk hunkert naar wereldwijd succes en erkenning, en tegelijkertijd weigert ook maar iets anders te zijn dan honderd procent zichzelf om dat te bereiken.

Zijn tweede lp 'Poses' presenteert zich als visitekaartje van een hongerige jonge artiest. Subtieler gearrangeerd dan het tweeluik Want, wat hij later zou maken, en daarom voor mij in ieder geval toegankelijker. Zelf heb ik altijd gevonden dat Wainwright, met zijn wat lijzige stem, zijn opera-fetish en zijn volgepropte arrangementen vaak erg op het randje zit van nuffige nikserigheid.
Maar een paar maanden geleden ben ik weer -bij vlagen- naar Poses gaan luisteren, en hoewel het nog steeds geen cd is die ik elke dag wil draaien, ben ik toch wel verrast hoe sommige nummers in toenemende mate onder mijn huid weten te kruipen.

Charmant is de ondeugd van Cigarettes And Chocolate Milk, of het cynische hedonisme van California ('So much to plunder that I think I'll sleep instead'). De mooiste liedjes staan echter in het midden vind ik: het wonderschone Grey Gardens (prachtige piano), en het letterlijk en figuurlijk door een opgewonden hartslag gedreven romantische fantasie van Rebel Prince.

De moeite waard om eens voor te gaan zitten dus, ook al zullen veel luisteraars dit saai vinden of, als ze onvolwassen of onbeschaafd zijn, gaan blozen en dingen roepen als 'Gay!' Nou ja, op dat laatste valt dan weer weinig af te dingen. Op de halve aardbodem zou je gestenigd kunnen worden voor het maken van dit soort platen. Maar het volharden in barbarisme van de medemens is uiteindelijk noch een reden om deze muziek op een voetstuk te zetten, of om met modder te besproeien: met beide zou je de muzikant, als op zichzelf staand artiest, tekort doen.

Wat mezelf betreft, Wainwright zal waarschijnlijk nooit een van mijn absolute favorieten worden, maar van een afstandje neem ik goedkeurend mijn hoed voor hem af, uit waardering voor zijn eigenzinnigheid, zijn verbluffende muzikaliteit, en vooral voor hoe hij eens in de zoveel tijd me echt weet te raken met zijn ambitieuze, sfeervolle en een beetje stoute liedjes.

Met dank aan Aerodynamic, die deze cd voor me terug in de herinnering bracht, en nog een recensie tegoed had. Bij deze, en maar weer hopen dat het geen al te grote kul is allemaal.

avatar van Kronos
3,0
Ik was eigenlijk al vergeten dat deze nog in de kast staat, dacht dat ik hem ooit had verkocht. Erg enthousiast was ik er dus niet over, maar ik geef Poses van Rufus straks nog eens een kans.

avatar van Kronos
3,0
Wat mij ook nu weer opvalt is dat deze plaat zowat helemaal door Elvis Costello gemaakt zou kunnen zijn. Vooral wat sommige zanglijnen betreft. Met dit verschil dat McManus ze met veel pit en rockgevoel naar zijn publiek zou afvuren. Rufus Wainwright daarentegen spant hier een zaag van jewelste. Het is niet zijn stemgeluid op zich dat mij verveeld maar het fletse gezeur van de man. Als een verwend joch dat dreinerig aan de rok van zijn ma hangt te klagen. Toch maar eens uit mijn verzameling halen, want dit hoef ik niet meer te horen.

Father McKenzie
Ik ben alergisch aan de beste man zijn stem. Het overkomt me niet zo vaak... deze zanger, Lloyd Cole ook geen doorkomen aan, en langer dan een halfuur naar Morrisey luisteren is ook niet bepaald een feest voor mij.... Geef mij maar zijn vader Loudon Wainwright, of zijn overleden moeder en tante, natuurlijk. Ik zeg niet dat dit slecht is, begrijp me niet verkeerd, maar ik probeerde ooit zijn album Want Two en het ligt daar, ik kom er echt niet doorheen... het zij zo.

avatar van Sandokan-veld
4,0
Ja, ik denk dat wel meer mensen met dat probleem zitten. Deze plaat kan ik dus goed waarderen inmiddels, maar ik zie jullie punt wel.

avatar van Hendrix4live
3,0
Vind het wel mooi, maar er kunnen wel wat meer spanning en kippenvel-momenten in. Live vind ik Rufus toch beter en krachtiger.

ThereThere
Hendrix4live schreef:
Vind het wel mooi, maar er kunnen wel wat meer spanning en kippenvel-momenten in.


genoeg kippenvelmomenten hoor, luister maar eens naar "Poses", "Tower of learning", "Greek song", "The consort", "Grey Gardens" en "one man guy".

3,5
Een stuk vinniger en poppiër dan zijn wisselvallige debuut en dat was ook wel nodig. Eigenlijk zijn alle songs goed, met een paar voorzichtige uitschieters zoals One Man Guy, California, Rebel prince en Cigarettes and chocolate milk. Het blijft evenwel een hele klus om over 's mans stem heen te raken en na dit album heb ik zijn doen en laten dan ook niet meer gevolgd.

avatar van likeahurricane
4,5
Live in Amsterdam in de Melkweg:

Greek Song

avatar van heartofsoul
3,0
De liedjes op dit album kunnen er best mee door, en ik hoor (vooral aan het begin) een paar mooie arrangement, maar de stem van Rufus verpest voor mij alles. Was hij onder invloed of is het
gewoon aanstellerij ? Afschuwelijk.

avatar van Rufus
3,5
Dit is het vijfde album dat ik van Rufus Wainwright gekocht heb, alleen in aflopende volgorde.
Out if the Game
Release the Stars
Want Two
Want One
Poses.

Hier heb ik geen spijt van, zeer muzikale artiest met prachtige liedjes met vakmanschap gezongen en gespeeld.

avatar van erwinz
4,5
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Rufus Wainwright - Poses (2001) - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Rufus Wainwright - Poses (2001)
De muziek van Rufus Wainwright ging de afgelopen twintig jaar alle kanten op en sloeg vaak door richting bombast, maar op het prachtige Poses uit 2001 hoor je een geweldige en tijdloze singer-songwriter aan het werk

Poses was in 2001 mijn eerste kennismaking met de muziek van Rufus Wainwright, die makkelijk de aandacht trok vanwege zijn zeer muzikale familieleden. Het is nog altijd mijn favoriete album van de Canadese muzikant. Rufus Wainwright zou op de albums die volgden uitpakken met heel veel bombast, maar Poses is een echt singer-songwriter album. Het is wel een singer-songwriter album met hier en daar weelderige arrangementen, maar deze kleuren prachtig bij de al even weelderige stem van Rufus Wainwright. De Canadese muzikant klinkt daarom ook op Poses anders dan andere singer-songwriters, maar het resultaat is wat mij betreft wonderschoon.

Volgende week verschijnt een nieuw album van Rufus Wainwright (Folkocrazy), waarop hij samenwerkt met een imposante lijst gastmuzikanten en waar ik erg benieuwd naar ben. Aan het begin van het jaar zag ik hem live aan het werk met de Amsterdam Sinfonietta en dat leverde een zeer memorabel concert op. Ik ben overigens lang niet altijd enthousiast over het werk van de Canadese muzikant, want een aantal van zijn albums vind ik te pompeus of spreekt me om een andere reden niet aan.

Als ik moet kiezen uit zijn inmiddels redelijk omvangrijke oeuvre, kies ik voor het titelloze debuutalbum dat dit jaar zijn vijfentwintigste verjaardag viert of voor het in 2001 verschenen Poses, dat ik persoonlijk nog wat beter vind, al zijn maar weinig mensen dat met me eens. Na Poses sloeg Rufus Wainwright andere wegen in, waarna hij in 2003 op de proppen kwam met het mooie, maar ook zeer bombastische Want One. Op Poses is hij echter nog vooral een singer-songwriter met een hang naar de jaren 70.

Ook op het door de vooral van Sarah McLachlan bekende Pierre Marchand geproduceerde Poses is Rufus Wainwright niet vies van weelderige arrangementen, die hier en daar opschuiven richting bombast, maar van overdaad is wat mij betreft nergens sprake. De arrangementen passen, zeker wanneer strijkers en blazers worden ingezet, fraai bij de bijzondere stem van Rufus Wainwright. Het is een stem die niet bij iedereen in de smaak valt en die bij een enkeling zelfs tegen de haren instrijkt, maar persoonlijk vind ik de Canadese muzikant een uitstekende zanger.

Nog meer dan zijn debuutalbum staat Poses vol met uitstekende songs. Het zijn songs waarvoor de grote singer-songwriters uit de jaren 70 zich niet zouden hebben geschaamd, maar Rufus Wainwright geeft er een eigen draai aan met zijn karakteristieke stem en de fraaie instrumentatie en arrangementen. Poses was in 2001 mijn eerste kennismaking met de muziek van Rufus Wainwright en op een of andere manier kom ik altijd weer bij dit album uit.

De prachtige gearrangeerde openingstrack Cigarettes And Chocolate Milk is nog altijd een van mijn favoriete Rufus Wainwright tracks, maar het album bevat veel meer songs die ik hoger aansla dan het andere werk van de Canadese muzikant. Veel songs op Poses klinken tijdloos en hebben een jaren 70 vibe, zeker wanneer de muziek een psychedelisch of oriëntaals tintje heeft, maar Poses is zeker geen standaard 70s singer-songwriter album.

In een aantal tracks experimenteert Rufus Wainwright met bijzondere ritmes om in andere tracks flink met stroop te smeren met een hele batterij strijkers en blazers. Het album schiet hierdoor makkelijk door de tijd en overbrugt de kloof tussen jaren 70 singer-songwriter pop en de muziek uit het huidige millennium meerdere malen.

Poses werd gemaakt met een enorme lijst en muzikanten en dat hoor je. Veel zangers zouden verzuipen in het volle geluid van het album, maar Rufus Wainwright blijft makkelijk overeind. Iedereen die alleen bekend is met het bombastische werk van de Canadese muzikant en hier niet goed mee uit de voeten kan, moet absoluut eens luisteren naar de eerste twee albums van Rufus Wainwright. Dat heb ik zelf de afgelopen dagen veel gedaan en mijn voorkeur voor Poses is gebleven. Erwin Zijleman

Gast
geplaatst: vandaag om 23:37 uur

geplaatst: vandaag om 23:37 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.