10cc - How Dare You! (1976)

Mooie hoes. Met die typische interieurelementen van toen; die kleuren, die telefoons met kiesschijf, die kamerplanten, het peignoir. Roken in huis.
Vroeger waren veel dingen beter.

Dit album toch maar eens luisteren, bovenstaande recensies nodigen daartoe uit.

In die tijd was ik rond de 16 jaar en luisterden we op mijn kamertje of de zolderkamer van een vriend van mij veel naar muziek (Pioneer versterkertje, Philips pick-up en Akai boxjes ). Je ontdekt je eigen wereld en 10CC's How Dare You maakte daar deel van uit. De glamrock van Sweet, Slade en Mud voorbij luisterden we naar andere muziek. Supertramp, Pink Floyd, Genesis (toen not my cup of tea) en 10CC bijvoorbeeld. 10CC stond regelmatig in de hitparade met knappe en aanstekelijke singles maar deze elpee voegde daar zoveel meer aan toe zoals het mooie Lazy Ways.
Op CD had ik later alleen een verzamelaar van 10CC in huis maar zo nu en dan zit er muziek in je hoofd en moet je gewoon het album aanschaffen. Lazy Ways was in dit geval de trigger om het album aan te schaffen. Heerlijk om dit album weer in huis te hebben en ook de andere tracks weer eens te te horen. Er gebeurt zo veel op dit album, iedere keer laat ik me daardoor weer aangenaam verrassen.

Ik zag laatst een documentaire over 10CC op TV en begreep dat de heren tijdens het maken van dit album al danig met elkaar van mening verschilden. Toch knap (of juist dankzij) dat er dan nog zo'n kwalitatief hoogstaand album uitkomt. 4*

Een fantastische reeks albums met G&C nog in de gelederen.
Qua spontaniteit en frisheid is Sheet Music mijn favo, maar ook op How Dare You is het smullen geblazen.
De onderlinge verstandhoudingen werden idd moeizamer.
Stewart en Gouldman waren steeds meer een schrijversduo geworden en aan de andere kant Godley & Creme, die een stuk experimenteler waren en zich beperkt voelden in het format.
Achteraf had het misschien nuttig geweest om naast de band wat duosoloprojecten te doen en het even op zijn beloop te laten, maar zo zat het gewoon niet in elkaar toen.
10CC was feitelijk ook een band van hits en tours volgden elkaar als gewoonlijk snel op.
In het heden zou de band een time off nemen en als de tijd daar is weer bijelkaar komen.
Anderzijds waren ze wellicht te veel uit elkaar gegroeid.
Dat How Dare You! ondanks dat, zo'n knappe plaat is geworden, mag een wonder heten.
Jammer hoor dat het hier eindigde als originele bezetting.
Juist de afwisseling van catchy melodieuze pop/rock en de minder toegankelijke art verzinsels, maakte 10CC zo uniek en onderscheidend

Creatief erg sterk album van de twee uit elkaar groeiende bandhelften. Ondanks de meningsverschillen - de samenhang ontbreekt wel enigszins, er zijn twee kampen hoorbaar - geniet ik van de geniale songs. De instrumentale opener en titeltrack is wel wat bizar, want het slaat totaal niet op wat volgt. Regelmatig word je op het verkeerde been gezet. En wat is Mandy toch een bloedmooie song.

Nee, echt ruzie hadden de jongens niet. Gewoon een artistiek verschil van mening.

Op een Britse manier zat het vooral Gouldman niet lekker.
Die heeft zich nadien herhaardelijk uitgesproken over het feit dat het zo jammer was dat het splitte.
Het was toch een unieke match van vier enorm getalenteerde mensen.
Het moest kennelijk zo zijn.

Volgens mij één van de allerbeste popalbums ooit gemaakt. Goed gezongen (door alle 4 leden), creatieve composities die nooit ter plaatse trappelen. Met als uitschieters: "Don't Hang Up", "Lazy Ways" en "I'm Mandy Fly Me".

Deze plaat is wel een erg fijne plaat.

Artistieke rock zoals dat met name uit de jaren zeventig kwam. Er staan wat meer grappige maar ook erg mooie songs op.

Eric Stewart bewijst wel weer wat een geweldige zanger en leadgitarist hij is. Ik weet dat 10cc de sum-of-parts is, maar net als bij boybands heeft iedereen een favoriet.

I'm Mandy Fly Me is werkelijk prachtig. Ik vind overigens zowel de 10cc als de Godley & Creme platen die volgen gaaf, met een voorkeur voor keurige pop van Stewart/Gouldman.

Wie heeft trouwens alle vier de bandleden in de binnenhoes ontdekt?

ik

Dat vind ik zo leuk aan vinyl. Luisteren terwijl je de hoes bestudeert.

10cc en Hipgnosis blijven ook via How Dare You! een geslaagd huwelijk. En na al die jaren is het nog steeds een op momenten vervreemdend album met nummers die totaal niks met elkaar lijken te hebben, maar als geheel toch een eenheid vormen. Het laatste album ook in de klassieke bezetting, want Stewart en Gouldman bleven samen en Godley & Creme staken liever hun tijd in de Gizmo, die rare uitvinding van die twee nerds, om vervolgens uit te groeien tot ware visuele tovenaars in het toen steeds mooiere videocliptijdperk. How Dare You is naast een album met een aantal onvergetelijke nummers (Art For Arts Sake, I'm Mandy Fly Me) vooral een puik geproduceerd album. 10cc verdient meer eer dan dat bandje van vooral Dreadlock Holiday ...

Daar ben ik het in principe wel mee eens, maar ik zou het breder willen zeggen: 10cc is vooral bekend van de singles, terwijl die in het algemeen korter, compacter en minder boeiend zijn dan de albums.

Zeker met Godley & Creme nog in de band. 2 songwriters teams en dat gaf de nodige afwisseling en creativiteit. Heel fijn album dit. Hierna wordt het minder.

Ik vind dit hun beste album, met als goede tweede het album hiervoor.

Ik vind de eigenaardige instrumentale titeltrack van dit album saai. Je moet eerst ruim vier minuten door de zure appel heen bijten voordat je een mooi liedje voorgeschoteld krijgt. Hoe durven ze....

The Original Soundtrack is inderdaad fantastisch.
Ik ga toch voor Sheet Music. Lekker speels en onbevangen. Vooral de absurditeit van Godley & Creme is hilarisch op die plaat. Beetje Zappaiaans op z'n Brits.

Dat ben ik volkomen eens met Bikkel2.

De elpee Original Soundtrack heb ik al omstreeks 1975 gekocht. Vind ik ook een hele goeie plaat. Maar Sheet Music is nog beter, vind ik. Die heb ik enkele weken geleden voor het eerst beluisterd, daarna ben ik me ook inde andere platen van 10cc gaan verdiepen. Ik vind het echt klasse!

Weten jullie iets van Zappa? Ik heb me daar nooit tot aangetrokken gevoeld, maar nu wil ik het toch wel eens proberen. Welke plaat zou je mij adviseren om mee te beginnen?

Ik ben geen Zappa kenner bij uitstek. Ik ben meest bekend met flarden van zijn oevre en dat is nogal omvangrijk en heel divers.
Je zou eens kunnen starten met Sheik Yerbouti, dat is één van zijn meest toegankelijke albums. Verder hier op de site eens zijn discografie uitpluizen en de recenties peilen. Daar zijn ook de echte kenners/fans te vinden. Daar wordt je zeker wijzer van.
Ik maakte de vergelijking omdat Zappa veel absurditeit en zwarte humor in zijn nummers stopte. Godley & Creme deden dat ook. Ook op hun latere albums als duo.
Succes met Zappa!

Dank je, ik zal er eens naar kijken.

Graag gedaan. Succes.

10cc heeft een wat olijke aanpak, maar dat dient mij als luisteraar niet af te leiden van het feit dat ze toch zeker een paar sterke en vindingrijke composities gecreëerd hebben in hun carrière. How Dare You! een mooie tentoonstelling van hun kunde. Ik hoor ze graag

Pff, op je 47e nog dit album ontdekken, schaam me diep hier

Naar aanleiding van Kevin Godley's nieuwste album bezig met de discografie van de beste man. Uiteraard ken ik de grote hits van 10cc en Godley & Creme, maar ontdek nu zoveel meer. Wat een variatie alleen bij de eerste 5 tracks al. Vind de openingstrack juist heel spannend, ok, instrumentaal, ik zie het als een mooie interlude van dit album. Art for Arts Sake intrigeert me ook enorm, zo lust ik er wel meer. Hierna de voorganger eens draaien.

En vooral diepe buiging voor Kevin Godley, die heeft wel hele mooie dingen gedaan in de muziek.

De voorgangers zijn allemaal de moeite waard musicfriek.

Ouverture bedoelde je ? Technies gesproken kan een openingstrack nooit een interlude zijn .......

Ok, je hebt een punt, maar je begrijpt de gedachte erachter. Nu we toch bezig zijn, het is technisch

Heerlijk om mijn trip langs de lijstjes even te onderbreken voor wat eigen playlists. Dan ligt dit album van 10cc vrij bovenaan uiteraard.
Het mooie instrumentale titelnummer als fijne startup. En wat zijn I'm Mandy Fly Me en Don't Hang Up toch prachtig. Dat laatste nummer is een hele opera in zichzelf.
Je mag maar 2 favorieten kiezen, anders was Lazy Ways mijn derde keus geweest.
Art for Arts Sake is dan weer zo'n nummer waar ik weinig mee kan. Dat heb ik met vrijwel elk 10cc album. Hoge pieken en diepe dalen.

Had het niet beter kunnen omschrijven. Er komt af en toe zo'n fantastisch 10cc nummer voorbij en dan denk ik, waarom had ik nou ook alweer niks van 10cc in de kast staan?? En dan begin ik weer vol bewondering aan een heel album, om zo halverwege te concluderen dat een heel album van deze band me gewoon alweer te veel is. Hoge pieken, maar helaas teveel diepe dalen, zo jammer. Typische band voor een verzamelaar hoor ik je denken, maar daar heb ik helemaal niks mee, verzamelaars. Dus ik geef het maar weer op, tussen mij en deze band blijft het kwakkelen, helaas.

@jorro: Dat heb ik met vrijwel elk 10cc album. Hoge pieken en diepe dalen.
Nou dat heb ik dus totaal niet. Dat ze na Bloody Tourist minder werden, oké, maar zo sterk als jij dat uitdrukt heb ik totaal niet!

10CC was in de originele bezetting heel origineel en creatief.
Het punt is denk ik dat er feitelijk twee songwriter teams waren.
Aan de ene kant Stewart en Gouldman, die duidelijk de melodieuze popkant omarmden. Zware Beatles liefhebbers ook.
Godley en Creme hebben een kunstachtergrond en dat hoor je ook in hun liedjes terug. Meer experimenteel en nadruk op humor en absurditeit.
De albums doen wellicht wat onevenwichtig aan, maar ik ben zelf dan wel weer een liefhebber van dit soort wendingen.

Ik vind dat het avontuur na deze plaat uit de muziek van 10CC verdween.
Kwalitatief degelijk want Stewart en Gouldman zijn uiteraard vaklui, maar de angel was er wel uit na het vertrek van de andere helft.

Zo denk ik er ook over.

Ik luisterde afgelopen week naar een boeiende aflevering van Het Marathoninterview van de VPRO uit 1986 met de interviewer Martin van Amerongen en de Slavist en Ruslandkenner Karel van het Reve en in het intro hoor ik toch zo een vreemd nummer met de tekst:

I want to be a boss
I want to be a big boss
I want to boss the world around
I want to be the biggest boss
That ever bossed the world around

Na een korte zoektocht heb ik de band en de plaat gevonden. Hoe je toch van het één op het ander komt en hoe je daarbij je muzikale horizon ietwat kan verbreden.

Zij kunnen mooie nummers maken, maar als ik dit album in zijn geheel beluister vind ik er nogal wat musical-achtige nummers tussen zitten. Niet mijn ding.

Geweldige LP, veel humor, seksuele toespelingen (Head Room) en steeds weer tempo- en melodiewisselingen binnen nummers.

Ik vind het geweldig, maar mijn vrouw vindt die wisselingen verschrikkelijk . Die wil nummers zoals Dreadlock Holiday, 3* couplet refrein en dan fade out.

Zou in februari terug uitkomen op vinyl